Het gaat lang niet altijd zoals het moet.

De lang geplande operatie van de chef, die ein-de-lijk de 30 juni zou plaatsvinden werd weer (voor de derde keer) uitgesteld. Dat kreeg hij te horen toen hij vorige week het ziekenhuis belde om te vragen of hij op de acuut-lijst kon. Nee, helaas en ik moet u bedroeven met het feit dat de operatie weer uitgesteld gaat worden. Toen ging de chef kopje onder.....

Tijd voor de hulptroepen.

Ik belde de huisarts, die eerst met mij en daarna met mijn eega sprak. We hadden een afspraak voor vandaag en ze beloofde om alles te doen wat in haar macht lag om de operatie te versnellen. Ik belde vanmorgen het ziekenhuis met mijn verhaal en de assistente zei dat er een arts zou bellen (dat bleek achteraf een secretaresse te zijn, met een beetje inspraak) Per, de vriend van onze dochter die orthopedisch chirurg is belt en schrijft ook naar het OUH (Odense Universiteits Hospitaal) dus...afwachten maar weer. Wat een zorgen, wat een pech. 

De liefste kinderen van de wereld kwamen op bezoek. Zaterdag ook de kleinkinderen, zondag dochter met vriend en zoonlief. Alles helpt om de moed erin te houden. 

Tjeesus, alsof het niet genoeg was had ik ook een voedselvergiftiging opgelopen. Hoogst waarschijnlijk van kippenpootjes, die ik bakte, omdat de chef die lekker vindt. Die pootjes waren niet goed! Ik was de hele zondag ziek, de chef kreeg 's avonds last van maagkrampen.

Als het niet gaat zoals het moet, dan moet het maar zoals het kan.

Ik ben weer opgeknapt en de chef heeft iets teruggewonnen van zijn verdwenen optimisme.  Duimen jullie maar een beetje mee. Wie weet of het helpt.

Vandaag regen.

Het regent vandaag. Het voelt koud aan en het is zwaar bewolkt. Een "binnen-blijven-dag". Ook goed.  Onze energie is nog lang niet op standje normaal en daarom is het fijn dat er lange middagspauzes op het programma staan. 

De chef kreeg bericht dat hij de 30 juni geopereerd kan worden. Die arme man; het is een langgerekt proces gebleken. Eigenlijk zou hij in mei vorig jaar geholpen worden, maar toen kreeg hij een pacemaker. Daarna was er nog steeds corona die voor uitgestelde operaties zorgde en toen....staakte de verpleging. En ja, hier in maart ging het ook niet door omdat hij zelf corona kreeg. Zucht. Laten we hopen dat het eind juni wel doorgaat.🙏. En dat de operatie lukt!! Hij lijdt aan spinalstenose  en waarschijnlijk worden de onderste wervels ook nog stijf gemaakt met metalen plaatjes. Niet niks!

Als het goed weer is gaan we fietsen. Vooral om zijn conditie zo goed mogelijk op peil te houden. Maar wat is het nog steeds koud...ook als de zon schijnt.

Gelukkig is er warme chocolademelk. Hier bijvoorbeeld, bij "Gelato di Natura". Het is maar goed dat we nog niet veel trek in taart en cake hebben, want daar bij Gelato kun je je vingers aflikken, zoveel lekkers ligt er.

Voor morgen heb ik kaartjes gekocht voor de voorstelling PIAF, gespeeld door het locale teater Malstrøm.

Malstrøm is een combinatie van amateur-toneelspelers met enkele professionels en een professionele regie. Hier een voorproefje...ik ben benieuwd. 

Bacon and eggs.

Er wordt gewerkt aan mijn conditie. Dat is nodig, dus wordt dat rustig aan weer opgebouwd. Ik wandelde best veel deze week, werkte gisteren een paar uurtjes in de tuin en vandaag werd er weer gefietst. Voor de middag zelfs en plotseling kreeg ik zin in roerei met bacon. Daar heb ik bijna nooit zin in, maar mijn smaak doet rare dingen na de corona. Kaas smaakt me bijvoorbeeld helemaal niet, terwijl ik er eerder zo van kon genieten.

Thuisgekomen maakte de chef "eggs and bacon", heerlijk en fijn dat hij mij lekker verwent. We hadden in de stad kunnen lunchen, maar eerlijk is eerlijk, thuis smaakt het gewoon beter. 

Er waren veel mensen die van het mooie weer genoten. Veel fietsers en wandelaars op de wegen en paden. De zon schijnt, maar de temperaturen blijven laag. We komen niet boven de vijf graden uit.

Ach ach, dan denk ik aan de kou in Oekraïne. Kou, honger, gemis, vluchten, verdriet. "Dag papa, ik hoop dat we je snel weerzien". Ellendige oorlog!!! 

Hier ter land wordt het militaire budget verhoogd; meer jonge mensen moeten hun dienstplicht (die is hier nog steeds) gaan vervullen, er wordt zelfs gedacht om een onderzeeër te bouwen....Je voelt de dreiging. We liggen een beetje in de vuurlijn hier aan de Oostzee, zo voelt het. 

Maar de politieke enigheid van een paar dagen geleden zorgt nu alweer voor kibbelen. Want alles kost geld. Wat zijn de prioriteiten. Eerst natuurlijk de vluchtelingen opvangen....We hebben plaats in dit land en in ons hart.

Rose

 Rose, trailer met tekst

We gingen naar de film. Naar "Rose". Een film die speelt in het jaar 1997, waar Ingers zus en zwager haar meenemen naar Parijs. Met een reisgezelschap, met de bus. Inger woonde toen ze jong was een aantal jaren in Parijs; werd verliefd op een wat oudere man, die haar later in de steek liet. Hij noemde haar mijn roos. Inger is skizofreen. Wát een film! Wat een verhaal-autentisch. Wát een acteurkunst. Intens en hilarisch! Jammer dat hij tot nu toe alleen in het Deens is. Maar misschien.....ooit....dan moet je hem echt gaan zien. 

Even er tussen uit deed ons goed. Even wat anders dan corona en oorlog.

De schoolkinderen zingen vandaag liedjes voor de vrijheid! Hier is er eentje.

52 Robots.

Geen "99 luftballons" (een van mijn lievelingsliedjes) maar 52 robots die van ons een folie-deksel kregen. 

In een splinternieuwe magazijnhal van Sport 24.

Leuk om te zien; het werk viel gelukkig veel mee en ik heb weer wat meer inzicht gekregen in de wereld van robots.

Het magazijn in aanbouw. Hier ligt nog geen robot-baan boven.

Aan de andere kant wel. Zo ziet dat eruit als het klaar is. De meeste robots staan (nog) achterin.

Met een druk op een computertoets worden ze naar voren gehaald zodat ze "bekleed" kunnen worden.

En daar gaan ze dan. Bestellingen ophalen uit het magazijn.

Alles automatisch.

Een ommetje.

Eindelijk ging ik een stukje aan de wandel. Een dik half uur in het zonnetje, heerlijk. Dat had ik nodig (om daarna als een oud wijfje uit te moeten rusten ). Omdat er verder niet veel gebeurde deze week (behalve die k..corona) knipte ik wat foto's van wat bordjes waar ik langs kwam. Zou men die eigenlijk als buitenlander kunnen lezen?

Een verwijzing naar het sportcenter, de messe (beurs), het speelpark..

..de (jeugd)herberg en de historische mini-stad.

Okay, tegenwoordig kun je álles opzoeken op het internet. Dat was vroeger wel anders. 

Wat heb ik trouwens veel lieve berichtjes gekregen tijdens het ziek zijn. En ook nog bloemen van de dochter, een cadeaubon van een nichtje van de eega, een zak met wat lekkers van de overburen...Lief allemaal!

Ik ben weer bijna op mijn top. Figuurlijk dan, want gewandeld heb ik niet maar wel gewoon een half uurtje met de chef op het bankje voor het huis gezeten. Heerlijk in het zonnetje. En ja, de chef raakte ook besmet met het corona-virus. Hij is een dag of twee beroerd geweest; nu al weer bijna beter, maar de operatie is uitgesteld. Een negatieve PCR test is een vereiste. Vervelend? Ja. Onoverkomelijk, natuurlijk niet. Hij heeft het intake-gesprek (en alle onderzoeken die daar weer bij horen) gehad en is pricipieel klaar voor "het mes". Gelukkig was dochterlief mee die dag, want ze werden van hot naar haar gestuurd voor hier een nieuwe bloedproef, daar een gesprek met de chirurgen (er waren er drie!), ook nog wachten op de anesthesie-arts. Hij mocht in de rolstoel ;-) en het heeft vele uren van de dag ingevuld. Nu wachten we maar weer...op een nieuwe tijd. Hij berust erin, misschien ook een beetje opgelucht dat het nog eventjes duurt en hij wat meer tijd heeft om zich voor te bereiden. Want bij nader inzien (en horen) is het een ingewikkelde operatie, waarbij de chirurgen pas kunnen beslissen wát ze gaan doen als de rug open gelegd is. En afhankelijk van wat er gedaan wordt krijgen we daarna pas te weten hoe en hoelang de herstellingsperiode is. Dat kan oplopen tot 4 maanden voordat hij aan de revalidatie kan beginnen. De succesrate van de operatie is...bijna 90 %. Ik hoop het zo!

De foto's van de trap en het uitzicht bovenaan maakte ik het weekend dat Philip hier was. We noemden het de miljoenentrap, want zoveel heeft deze gekost. In Deense Kronen wel te verstaan. Geen Rubels, want ik lees dat die geen fluit meer waard zijn.

Hoorde je het ook? Om kwart voor negen vandaag speelden vele radiozenders verspreid door heel Europa "Giv peace a chanche". Het helpt helaas alleen maar om een saamhorigheidsgevoel op te roepen, net als de Oekraïnse vlag die hier bij het gemeentehuis wappert en het strandpad dat geel/blauw verlicht is. Maar saamhorigheid is belangrijk. Eén Europa! Giv peace a chanche!