Warmer

Oei, wat is het hier lang koud geweest. Ijs of sneeuw op de autoruiten en een dikke trui aan elke dag. Maar toen ik vanmorgen opstond voelde ik het: het was warmer. De thermometer die de buiten-temperatuur aangeeft stond op 10 graden (nou is dat tegen de huismuur, dat bedriegt, maar 8 graden halen we). Eindelijk....Helaas maar een klein beetje  zon en flink wat regen, maar ik ben allang blij dat die kou weg is.

Eergisteren was ik even bij Ruth op bezoek. Door allerlei omstandigheden was het best lang geleden. Ruth komt niet veel buiten de deur. Ruth heeft Alzheimer. Ze weet alles van vroeger maar niks van het "nu". Dat maakt mij niks uit. Ik ken haar al heel lang en ga gewoon weer even terug naar haar "vroeger". Dat vroegere ken ik namelijk ook. 

Carl is nog hier. Morgen gaan we zijn mama afhalen op het vliegveld. Ik heb nog vlug even wat kleding van hem gewassen. Kan het schoon mee naar huis.

Hier een foto van"mijn" werkkamer, waar ik Carl's keren heb uitgestald. Dat is iets overzichtelijker. De kleine logeerkamer is al vol genoeg met een tweepersoons bed. 

Even kijken wie er vanavond komt eten. Caroline maakt taco's. Ik hoop dat Casper zijn derdejaars opdracht in elkaar weet te flansen. Dat wat ik tot nu toe gelezen heb is uitstekend. 

Full table

Een leuke anekdote over "full table" heb ik van een van mijn vriendinnen. Zij was met haar man met een reisgezelschap naar Zuid-Engeland. In de eetzaal stonden ronde tafels voor acht personen. Bijna alle tafels waren bezet, dus Lisbeth en haar man zetten zich aan de enige lege tafel die nog over was. Het eten kwam en iedereen kreeg een bordje vol. Behalve die twee. Toen ze vroeg waarom zij niks te eten kregen was het antwoord dat ze niet aan een "full table" zaten. Zodoende pakten zij hun borden en stoel en schoven bij aan een van die  acht-personens tafel. Toen wel.😄

....'s Lands wijs 's lands eer....

Rotzooi

Er komt vandaag van alles hier door de straat. Eerst de wagen die de riolering controleert, dan de wagen die de riolering doorspoelt, daarna de veegwagen...alleen (nog) geen wagen die het gescheide afval op komt halen. Het regent dat het giet en er staat een harde wind. En al die plasic zakken vallen om en verspreiden hun inhoud. Ik heb al drie keer alles klem gezet. 

De zakken-inhoud van de buren en overburen ligt al door de hele straat. Zij zetten het vanochtend aan de straatkant en reden naar hun werk. Nou ja, dat zien we morgen dan wel weer. Rapen maar.

Zaterdag was het grote opruimdag in de gemeentes. Heel veel vrijwilligers hebben zak na zak aan zwerf-afval bij elkaar geraapt. Zo jammer...met dit weer kunnen ze weer opnieuw beginnen.

Dat zwerf-afval, zucht. Hier vlak bij ligt een school - leerlingen van de 7. tot en met de 9. klas. Jongeren in de leeftijd 13 tot 15/16 jaar. Die halen snacks bij de benzinepomp aan het einde van onze straat. Of iets bij de Aldi om de hoek. Maar, er staat geen ene vuilnisbak, helaas. En om je afval nu in je zak te steken...dat doen ze dus niet. Raad het gevolg.... Maar het zijn toch vaak "grote mensen" volwassenen dus, die alles gewoon op straat gooien. Of het waait van hun aanhangwagen afJ Of....Je zóu ze wat!

Pokkenweer vandaag. Echt pokkenweer!

Gelukkig was het gisteren veel beter. We reden naar Givskud Zoo, die net de dag ervoor geopend was. In deze Zoo kun je de auto meenemen. Naar P1, uitstappen om de dieren in de buurt te bekijken, via de safarie-route naar P2, P3 enz. Zo hoeft de chef niet veel te lopen en hebben we toch alles kunnen zien.  De grotere routes wandelden Carl en ik (maar hij was best bezorgd voor zijn morfar en wilde hem niet te lang aleen laten; lief hè).

Op de safarie-route zagen we giraffen die net voor ons de weg overstaken, en hele roedel wolven van dichtbij. een leeuwenmoeder die heel trots haar drie welpen liet zien en het prachtige nieuwe pinguin-gebied, waar een pinguin een vaart van 50 km/p uur kan halen.

De meeste apen waren binnen.

In het bijhorende Dinosaurus-park moest ik van Carl wat foto's maken die naar zijn mor werden gestuurd.

We hadden broodjes mee, fruit en een paar blikjes limonade, 

maar een beetje trakteren hoort erbij. 

's Avonds kwamen Casper en Caroline mee eten en Carl maakte zijn huiswerk (onder toezicht).  Ook het marmotje mocht op tafel toekijken.

Nu is Carl naar school, het werk van vandaag ligt klaar om te versturen en ik moet naar de kapper. Vanavond eten we "simpel".

Forever young

Kleinkinderen houden de geest jong, nietwaar. Hier hangt weer een klassen-schema op de koelkast. Sandra is een weekje naar New York met "haar" tiende klas en Carl is hier. Fijn en gezellig voor iedereen. 

Casper is huisbestuurder (moet de poes eten geven) . Hij heeft tien dagen de tijd (school-vrij) om zijn derde-jaars opdracht te schrijven. Het afsluitend kapitel op het gymnasium. Hij schrijft  over giftstoffen (dioxin agent orange) die in de Vietnam oorlog gebruikt werden en nu nog - en waarschijnlijk nog lange tijd - terug te vinden zijn in het grondwater, in de vissen en in de menselijke genen. Ik heb beloofd om vrijdag correctuur te lezen. 

Omdat 'alleen ook maar alleen is' komt hij hier eten. Ziet hij toch een levende ziel en niet alleen de poes.

We aten kip. Een hele grote kip. Vers geslacht en gekocht bij Hopballe Mølle, waar we langs reden nadat we Sandra hadden afgezet bij het vliegveld. Zo'n kip is niet goedkoop, maar dan heb je ook wat. Ik ben niet zo'n vleeseter maar de chef lust graag een kippetje. Nadat ik die voedelsvergiftiging had, die ik nog steeds wijt aan geïnficeerde kippenpootjes, ben ik nogal huiverig geworden. Maar zo'n verse kip van een gerenommerd bedrijf is zeker okay.

Na de koffie kijken de heren nu naar "Spiderman" een film die Carl gedownload heeft. 

Ik schrijf een blogje..

Nu was het Britta's beurt.

 

In 2016 ging ik met pensioen. Drie jaar later ging Marianne. En nu was de beurt aan Britta. Twee vrouwen met wie ik heel veel samengewerkt heb en met wie ik zeker een keer of vijf per jaar een gezellig avondje door breng. Volgende week bijvoorbeeld weer. 

Wat gaat het snel in de "kommunale" wereld. Er waren slechts vijf mensen die ik nog kende op de afscheidsreceptie. Toch leuk om die weer te zien.

Ik nam de fiets naar de stad. De receptie werd gehouden in het gemeentehuis. Man, wat was/is het koud. Een venijnige oostenwind die overal doorheen blaast. Gisteren sneeuwde het en het vriest 's nachts nog steeds.....brrrr. Het is maar goed dat de winterbanden nog onder de auto zitten.

Maar in de werkplaats is het gelukkig lekker warm.

Waar blijft het geld?

De vertrekkende chef van Regio Zuid hier in DK uitte haar bezorgdheid over de grote tekorten in de gezondheidszorg. Daar zijn de laatste jaren zoveel besparingen doorgevoerd dat de toestand critisch genoemd kan worden. Daar ben ik het helemaal mee eens, vooral nu we zelf in het circuit zitten. Maar waar is al dat geld gebleven? Onder andere hebben corona- en alle test en testcentra- de kosten omhoog gejaagd. De verpleging kreeg er na hun lange staking, geen centje bij en nu hebben vele zorgmedewerkers andere wegen gezocht. Tekorten in geld, in handen in...nog veel meer. De ouderencentra schreeuwen om hulp; de psychiatrie nog meer. En wat doet de overheid? Die bouwen super-ziekenhuizen die ver boven het geplande budget rijzen. Stenen in plaats van mensen 😡. Of ze zetten weer een duur betaalde commissie op die "het" moet uitzoeken. Met een aantal academici die goed kunnen rekenen zolang ze niet met hun schoenen in de werkelijkheid staan. 

Zo! pfffft, ik moest even stoom afblazen.

De dame die de telefoon beantwoordde bij de patient-begeleiding klonk al moe toen ze de hoorn opnam. Ik snap het best, al die mensen die bellen omdat er zo'n enorme achterstand is bij heel veel behandelingen. Het was net alsof de chef blij moest zijn dát hij een operatie-tijd heeft, ook al is dat pas over vijf maanden. "Skejby ziekenhuis? Het duurt minstens zes weken voordat u daar een eerste gesprek krijgt en daarna zeker 20 weken tot de operatie. Mølholm of een ander privé ziekenhuis? Dan moet U een formulaar invullen. Dat zal ik U mailen". Ik denk dat de chef zich heeft neergelegd bij het feit dat de operatie pas in augustus plaats vindt. Hij krijgt nu medicijnen om de spieren en zenuwen te helpen ontspannen. Zucht.

Fietsen kunnen we gelukkig nog steeds. Kijk maar wat een stralend weer het was gisteren, bij de jachthaven. 

Werken gaat ook nog. Het zijn slechts vijf passen van huis uit naar de werkplaats. Er liggen nu 3600 etiketten die verstuurd moeten worden plus andere opdrachten.  

Dat verzet de gedachten.

C'est la vie. 

Zon, zolang het nog duurt.

Het leven is het leven waard. We zijn weer "in het normale". We zoeken oplossingen en dat is goed. Beter dan diepe zwarte putten vullen met gal.

Misschien is een ander ziekenhuis een mogelijkheid...Ik kan maandag bellen met een "patientbegeleider". Wie weet komt er iets uit. Misschien is er een andere mogelijkheid. En ondanks alles gaat de tijd snel. Alweer een week voorbij. 

Ik was donderdag in IKEA met Caroline. Zij moest een vitrinekastje hebben nu ze weer terug is in haar eigen appartementje. Mikkel is verleden tijd. Ze likt haar wonden; kop op Caroline. Ook voor jou komt "de ware". Zeker weten.

De magazijnen bij Ikea zijn weer aardig aangevuld. We konden daarom ook een verlaat keukenkastje voor dochterlief meenemen. Ook weer gepiept.

Even met m'n gezicht in de zon zolang het nog kan. Er komt een lagedrukgebied aan, dat ons koude en wind gaat bezorgen volgende week. NU dus Genieten .

Mijn breiwerkje is er bij ingeschoten. Gewoon maar een voorjaars sjaal.

We zagen de toneelvoorstelling "PIAF", die ik heel geslaagd vond maar de chef wat minder. Het was zo leuk dat de toneelzaal in het Bruunske Pakhus helemaal was aangekleed als een café in Parijs. Alles in stijl van de entree met een namaak straatje met wasgoed tot en met de bediening. Van mij : vier sterren. 

Nu hangt de was buiten en gaan we vandaag wat gezellige dingen doen. Eerst naar de namiddag-film Belfast en daarna eten bij Magma. Je moet er wat van maken. Het leven is het leven waard! (en af en toe is het best weleens moeilijk).

At livet det er livet værd                                              Het leven is het leven waard 

på trods af tvivl og stort besvær                         Ondanks twijfel en een hoop bezwaar  

på trods af det, der smerter,                               Ondanks dat wat pijn doet,  

Oh what a life..

Ik moest er even uit zaterdag en wandelde "over de berg" langs het parcours voor afstandsbestyrbare auto's. Twee heren van middelbare leeftijd bestuurden de auto's en de koeien kwamen nieuwsgierig even kijken. De foto is van zaterdag en wat ziet alles er nog saai en droog uit. Of schim ik een groen waasje....

Dit is het uitzicht bij de dokterspraktijk. Gelukkig hielp het gesprek met de arts. 

Een arts die luistert is goud waard!!

We hebben met z'n allen mijn eega weer op het droge getrokken. 

Zijn humeur is beter en hij denkt weer positief.

Wat zijn er veel lieve mensen die met ons meeleven. Naast de kinderen en aanhang was er Suzana, met wie ik zaterdagavond een hapje ging eten. Vandaag kwam de oude tuinman Michael opdraven en mijn zangvriendinnen steunen ons (mij). En dank jullie wel voor de reacties op mijn blog. "Af hjertet tak" zegt onze koningin altijd, "Met dank uit mijn hart".

Vandaag gingen we fietsen. Eerst door het bos waar ik de eerste anemoontjes zag. Hoera. 

(De chef moest even bellen..)

 Er groeiden madeliefjes in het gras en er waren nog volop sneeuwklokjes te zien.

Narcissen bloeiden volop langs de rijstroken. Paaslelies, noemde mijn oma ze altijd; zo heten ze hier ook: påskeliljer. 

We moesten nog wel een winterjas aan op de fiets, want de kou zit in het oosten. In de zon en uit de wind komen we misschien wel op 15 graden, maar in de schaduw is het echt frisjes. 

Humperding - de grasmaaier - heeft vandaag voor de eerste keer z'n werk gedaan.  En misschien ga ik morgen wat plantjes kopen voor de bloembakken. Ik heb er zin in.

We fietsten daarna langs de jachthaven. 

Die ligt hier achter me terwijl ik de Lillebælt fotografeerde.

En eindigden tenslotte in de stad waar we koffie dronken. De negerzoenen (mag je die nog wel zo noemen?) kreeg je er gratis bij. Mijn maag is nog steeds niet sterk genoeg voor zo'n uitspatting, maar de chef lustte er wel twee. En al die uitgestalde lekkernijen...die zeiden me (gelukkig) niks. De kilootjes die er tijdens de corona en een bedorven maag af gingen mogen wegblijven.

Tot slot wisselde ik een met mijn verjaardag gekregen boekenbon in voor een boek dat ik normaal te duur zou vinden om te kopen.

Oh what a life. Het gaat wel vaak op-en-neer.