Zullen we corona de schuld geven?

De service in het deense zomerland laat veel te wensen over en de kwaliteit is op veel plaatsen naatje pet. We reden gisteren naar Haderslev en vandaar naar het kleine eilandje Årø (o-reu), Daar zijn we een paar keer eerder geweest en hebben daar de ene keer van een heerlijke brunch genoten en de andere keer een heerlijke in boter gebakken vis gegeten.

Gisteren kwamen we van een koude kermis thuis. Bij het ene restaurant (waar twee tafeltjes bezet waren) zei de waard "dat hij geen nieuwe gasten meer aannam". Het was half één 's middags. Bij het restaurant aan de overkant wilden ze dat je aan een tafel voor twee moest zitten als je niet met meer mensen was. Er waren alleen tafels voor vier of zes personen en zo te zien plaats genoeg. De andere eettentjes boden allemaal hetzelfde "menu" aan, dat je overal ziet tegenwoordig. Alles uit de frituur! Nee, dank je wel. Bij het bad-hotel Årøsund konden we niet eens een kop koffie krijgen omdat er in de zaal ernaast een feest gevierd werd. Het restaurant en terras waren  leeg, maar koffie kon er niet af. Wat een afgang.

De volgende keer smeer ik thuis sandwiches. 

Zou het door de corona komen? Dat er weinig keuze is en/of slecht opgeleid personeel? En " No-Service". Of is het gemakzucht of hebzucht?  Het culinaire DK heeft schip geleden in het zomerland. Jammer.

Op de terugweg reden we door Christiansfeld. Dé stad van de honingkoeken. 

En dáár zaten we op een terrasje, dronken koffie en aten die overheerlijke honingkoeken. Het is dus nog wel te vinden!

Partijtje schaken?

Met Philip speel ik altijd diverse spelletjes als hij hier op vakantie is. Vooral "de ster van Afrika", "Scrabble" en "Rummikup" waren populair. Toen wilden we schaken, maar de schaakstukken kon ik nergens vinden. 

Philip ging weer naar huis en leende rummikup om het thuis te spelen met zijn mor en far.

Casper kwam gisteren langs en bleef eten (zo saai als er niemand thuis is ;-)) en intussen had ik de schaakstukken gevonden. Je kunt je lam zoeken naar een zwart doosje terwijl ze in een doorzichtig bakje zitten, nietwaar. Gevonden: ze lagen namelijk gewoon achter in de la bij de yatzy beker.

s' Avond speelden Casper en ik twee partijtjes. Uitslag 1-1. Schaken verleer je niet, maar ik moet het strategisch denken weer wat beter onder de knie krijgen. 

Mijn man is geen (gezelschap) spelletjes man. Jij wel?

Tønder

Ook nog even Tønder en dan is het genoeg geweest met vakantie-verslagjes. In Tønder was het feest. De koningin was op bezoek geweest. Ze was al weer weg toen wij kwamen, maar ze had er een mooie dag voor uitgekozen. De zon scheen volop. Traditiegetrouw bezoekt de koningin in de zomer altijd een paar plaatsen in het land. Ze vaart rond op het koningschip de Dannebrog. Die lag overigens aangemeerd op Rømø, maar dat hebben we ook gemist ;-)

Even iets eten en drinken , dan wachten op de muziek.

Ik snuffelde rond in die leuke winkel "Det Gamle Apotek"

Bij de bakker was er brood en koek in lange banen. En lekker.....

Tønder is een hele leuke en gezellige stad; de zuidelijkste koopstad in Jylland. 

Nu gaan we weer over tot de orde van de dag.

Er moet weer wat gewerkt worden, want ook met een campingwagentje is een vakantie niet goedkoop.

Het eiland der rijken.

Het begon als "kurbad" rond 1900. Thomas Mann, Emil Nolde, de rijke top van de Hansesteden en de "kunstenaars" kwamen naar het waddeneilend Sylt - Söl in het Friesische dialect, Sild op z'n Deens. 

Wij waren een dagje op Sylt. Met weer eens een veerboot van Havneby op Rømø (DK) naar het Duitste waddeneiland. Het eiland is altijd al een eiland geweest dat beroemdheden aantrok, maar sinds de jaren 60 werd het een party-eiland voor de rijken en beroemtheden. Het Saint Tropez van het noorden. Günther Sachs bracht Brigitte Bardot mee en zo begon het! Hier kun je er meer over lezen. Romy Schneider kwam er slechts een maal. Die vond "die blote billen in de golven" maar niks.

Nu hebben voetbal-legendes, politici, film-en tv-sterren, zangers, schrijvers en anderen met een dikke portemonnai er een villa. Een van de "new-rich'ies" (rijk geworden met zijn IT bedrijf) heeft er een kapitaal huis gebouwd. Kosten: 30 miljoen euro! Maar dan heeft het ook een groot zwembad met spa en uitzicht op zee. En ruimtes voor zijn verzameling antieke auto's. Natuurlijk wel een bewaker achter de ketting op het parkeerterrein.

De veerboot legt aan in List en daar is al van alles te zien, te eten en te koop. Voor de doorsnee toerist. Van vlooienmarkt tot eettentjes, van markthallen tot muziek. Ik kocht een magneetje voor de verzameling; nichts weiter.

We fietsten en fietsten en fietsten. Vanaf List tot Kampen ligt er een prachtig fietspad dwars door de duinen heen. Het was erg populair bij de toeristen; grotendeels Duitsers. Die hadden  elektrische fietsen gehuurd en raceden door het gebied. Of ze iets van de schoonheid ervan zagen is nog maar de vraag.

De hei bloeide volop en dat was prachtig om te zien. Die kleuren krijg ik niet op de foto...helaas. Het is allemaal wel gecultiveerd in tegenstelling tot het eiland Rømø, waar wij op de camping stonden. Daar is de natuur wilder. 

 (Bijna) alle huizen hebben een rieten dak en die huizen kosten een kapitaal!

De eilandbewoners kunnen dat zelf niet opbrengen maar wonen veel kleiner en op minder beroemde plekken. Helaas is het eiland daarom 's winters nogal verlaten..

In Kampen, dé jet-set stad, namen we een lunch.

Ik een krabben-soep, de chef een curryworst. Gewoon een bord lekkere soep, maar nog geen sneetje brood was erbij... Ik denk dat wij niet "prominent" genoeg waren ;-).

Een chique dame en heer hadden twee hondjes bij zich, die in een bolderkar werden meegevoerd. Op het terras mochten ze op het brede muurtje zitten om gevoerd te worden met kleine lekkernijen. Ja, ja, je ziet nog eens wat in een jet-set stad..

Kampen is duur! Dat zie je als er in een grote etalageruit slechts één paar schoenen staan. En het andere venster alleen een broekpak als trekpleister toont. Nee, geen prijskaartje te zien.

En dan al die Audi's, BMW's, Porches en cabriolets die de weinige wegen onder druk zetten en (veel te hard) door de stad en over de toegangsweg reden. Toch maar fijn dat het fietspad er lag, want fietsen in de stad was een uitdaging. 

We spaarden wat op de fietsbatterij; je moet immers ook nog terug. Vanaf Havneby tot aan de camping is ook nog eens 12 kilometer. 

Dat sparen was achteraf gezien helemaal niet nodig geweest. Het is er nogal vlak, zelfs door de duinen en op de terugweg hadden we nog steeds een driekwart volle "tank". Reikwijdte angst ;-) tja. 

Hier legt de veerpont aan in List. 

Terug op de camping ondervonden we dat het teveel was geweest voor de chef. Hij kon niet meer van de pijn. Nu zijn we weer thuis en het wordt echt een week lang rust houden!

Ik zelf doe het ook maar rustig aan deze week. Vannacht sliep ik bijna tien uur aan een stuk! Al die frisse lucht en die lange fietstocht. We zullen toch echt moeten leren dat we wat ouder zijn ....  

Weer even weg

  Over de "dæmning", de lange dijk (bijna 10 km.) naar het eiland Rømø.  

Een enorm breed strand waar veel wind is. Daar wordt gesurfd - met een vlieger aan kop (kitesurfing). Tjeetje, dat gaat hard!

's Avonds was er een gratis optreden van het duo "Sussi en Leo". Die kunnen niet echt goed zingen, maar hebben al 51 jaar in kroegen en discotheken gespeeld en volle zalen getrokken. Meebrullen op bekende songs met een genre van rock, country en wat deense schlagers. 

Op de camping zitten hoofdzakelijk Duitsers en die kennen Sussi en Leo niet. Er was plaats genoeg om een gekke avond mee te maken voor ons, Denen.

We hadden van te voren heerlijk gegeten in Havneby. 

Een visbuffet om je vingers bij af te likken. 

Het is "vesterhavs-vejr", Het waait flink. We gooien ons geplande programma om. 

Van museum en een mattenklopper.

 "Kun je me zeggen waar de mattenkloppers hangen?". "Huh", zei de jonge cassiere "een mattenklopper?". "Ja, op de website staat dat jullie die hebben". Klik, klik op de computer. "Bedoelt u dit?" en ze liet me een afbeelding zien. "Juist, die!". "Ik heb er nog nooit van gehoord", zei het meisje....

Tja, wie klopt er nog matten. Hier was het echt hoog nodig. 

----------------------------------------------

We brachten het logeetje gisteren naar huis en kregen een lekker dinertje in Odense. Maar eerst waren we in Horsens, bij het industrie-museum Het was lang geleden dat we daar waren. Intussen is er veel vernieuwd en een hoop bij gekomen. 

Het leuke van dit museum is dat je echt ziet en kunt merken hoe het er vroeger uitzag. En dat farfar kleinzoon wegwijs kon maken in de wereld van oude ambachten. Er waren een aantal vrijwilligers die hielpen en vertelden. Zoo leuk!

Er waren ook twee klaslokalen; eentje uit de jaren 50 en eentje uit 80.. 

Het vroegere natuur-en scheikunde lokaal met aan de andere kant de handwerk-klas. Leuk omdat er zoveel herkenbaars te zien was. 

 Philip mocht schrijven met inkt en leerde waarvoor vloeipapier gebruikt werd.

Ik werd nostalgisch bij het zien van een manifacture winkeltje; zo eentje had mijn ene oma.

En een telefoonboks; een oude waar je eerst naar de telefooncentrale moest bellen. Herken jij ook die telefoonboeken in de hanger ;-)

Ook de telefooncentrale mocht gebruikt worden.

Ach, er was zoveel leuks te zien. Ga maar eens kijken als je ooit in Horsens komt; er waren een aantal Nederlandse toeristen waar de chef mee aan de praat raakte, waarbij Philip verbaasd ervaarde dat zijn farfar nederlands kon praten.

Plaats maken en een logeetje.

De bessen pasten niet meer in de diepvriezer daarom zijn ze nu verwerkt. Het gaf 17 potjes heerlijke bessengelei.

Kleinzoon Philip kwam logeren en ik plande een dagje naar Silkeborg. De chef ging mee en met wandelstokken ging het prima. Zo veel hoefden we niet te lopen.

Tot nu heeft het altijd geregend als ik weer eens in Silkeborg was; dit keer bleef het droog. We gingen een uurtje varen - met de toerboot - op de meren; heel mooi en gezellig. 

 

We keken bij het kleine sluisje, waar regelmatig kajak-roeiers door moesten.

Het hoogteverschil is 1.20 m. Er zijn weinig sluizen in dit land, daarom is hier altijd veel bekijks. Er zijn hier geen binnenlandse vaarwegen. Er zijn fjorden en beekjes en aan alle kanten zeewater, maar geen rivieren.

We reden natuurlijk ook naar de Himmelbjerg, waar Philip en ik naar de top van de toren klommen. Hier het uitzicht op een van de meren (Julsø)

Logeetje, schreef ik. Hij is me al lang over de kop gegroeid, ons jongste kleinkind. Hildegard Knef zong het al: "Von nun an geht's bergab". Figuurlijk dan, want in wijsheid kan ik hem nog steeds het hoofd bieden!