Ceciliadag

 Vandaag is het de naamdag van Sint Cecilia en oud bijgeloof zegt dat het weer op deze dag verteld hoe het winterweer gaat worden. Awel, ik ben benieuwd.  

Met mijn nek en schouder gaat het veel beter na het bezoekje aan de chiropractor. Heel goed zelfs! (Nicole, je kunt met een gerust hart een chiropractor opzoeken. Het is een zesjarige opleiding! De eerste drie jaar volgt men de opleiding tot arts).

Over een paar dagen komen er weer blogjes. Nu heb ik wat problemen met Google op de computer. Dit schrijf ik op mijn tablet. Ik werk liever op de pc.

Een korte pauze

Het is weer mis met m'n nek en schouder. Morgen een afspraak maken met de chiropractor. Vooral als ik brei, mobieltje gebruik of voor de computer zit gaat het fout. Overdag voel ik bijna niks, maar s' avonds is het alsof er messen in mijn nek en schouder worden gestoken.

Dan maar even niet bloggen...tja.

De kerstman is gearriveerd. Wel vroeg dit jaar. 

Pffft.

Door omstandigheden vielen er veel sociale samenkomsten in dezelfde week. Pffft, dat is gezellig maar best vermoeiend.

Hier zit ik te wachten in Café Mauritz, waar we met 5 "oude" alten van het vroegere Luna-koor een etentje hadden. Zo leuk om elkaar te blijven ontmoeten; we hebben tenslotte 20 jaar met en staande naast elkaar gezongen. 

Vandaag kwamen de vroegere collegae van mijn tijd als pedagoge bij de dag-moeders.

Zoals het hier gaat (en eigenlijk ook verwacht wordt) was er "hjemmebag"- dat wil zeggen, huis-gemaakt bak-werk. 

Zachte thee broodjes, waarvan er al een paar in de maag van een oude kennis, die hier vanmorgen op de koffie kwam, belandden. De broodjes kwamen net uit de oven en roken - en smaakten - onweerstaanbaar.

En een citroen-taart. Oh, die was goed gelukt en heerlijk. Om je vingers bij af te likken.

Vier volle kannen koffie gingen er ook doorheen. Denen zijn koffiedrinkers tot en met!

Morgen zingen met het koor en vrijdag krijgen we oude vrienden op het eten. Daar zorgt de chef voor. 

Een volle week die afsluit met ... daarover meer een andere keer.

Uit de kunst.

 

In diverse grote zalen, kleine cafeetjes, galerijen, studios en scholen werd de kunsttentoonstelling 2023 gehouden.Natuurlijk gingen we kijken. De chef en ik fietsten naar de vroegere kaserne waar Caroline ons gezelschap kwam houden. Hij ging ook nog mee de stad door, maar de rest bekeken Caroline en ik alleen. 

Oh als ik veel geld had dan wist ik het wel. Er was zoveel moois te zien. Natuurlijk was er ook veel van ik kijk ernaar en dat was dat. Ik heb trouwens geen plek meer om schilderijen op te hangen of kunst stukken neer te zetten. Kleine troost.

Een kijkje over Gammel Havn met de brug op de achtergrond.

Gezellig verjaardagsfeestje bij onze zoon.

Met z'n allen naar Odense, naar het verjaardagsdiner van Jeff.  Eerst waren er drinks en chips en gezellig gekeuvel.

Daarna een heerlijk buffet (gerookte zalm over een vuurtje in de tuin, zo lekker).

En tot slot een zalige appeltaart én een brownie.

 

Maar het is het samenzijn en de gezelligheid dat het allermeeste telt!

Winter-eten.

Eten jullie wel eens rijstebrij? Of karnemelkse pap, die hier karnemelk-soep heet? Of andere ouderwetse dingen zoals sødsuppe (zoete soep) of een Nederlandse hete bliksem? Kijk eens in oma's kookboek voor leuke ouderwetse dingen. 

Eergisteren kookte ik rijstebrij. Dat past goed bij de tijd van het jaar. Die eten we hier met suiker, kaneel en een klontje boter er bovenop. (Ik kook het op en zet het dan in bed onder het dubbelgevouwen dekbed; dat werkt als een hooikist en je hebt er geen omkijken naar).

Wij aten het als toetje, maar vroeger was het een voorgerecht. Het vulde de magen en bespaarde op de hoofdmaaltijd. Risengrød/rijstebrij; vooral in de donkere tijd voor kerstmis staat het bij velen op tafel. Met de kerstdagen verandert het in Risalamande. Dan gaat er slagroom onderdoor en kersensaus bovenop. 

Moesgaard met Philip.

Afgelopen weekend kwam Philip een paar dagen want we hadden afgesproken om het cultuurhistorisch-archeologisch museum Moesgaard te bezoeken. Er was namelijk een speciale tentoonstelling te zien over het oude Egypte "Bezet van het leven".

Dat was ons hoofddoel en we waren er zeker twee uurtjes zoet mee. Heel interessant

Het ging dus vooral over het leven na de dood. Hoe werd een mens tot mummie gemaakt; een lang proces kan ik je vertellen. We hoorden en zagen het verhaal achter Osiris die door zijn broer in mootjes gehakt werd maar door zijn vrouw Isis weer werd verzameld door hem in doeken te wikkelen en aan elkaar te plakken. Dat was de eerste mummie, die later koning van de onderwereld werd. Want in alle tijden, in alle religies, in alle landen wil men dat er een leven na dood is. 

(dat mummies tot leven kunnen komen is alleen in films mogelijk. Alles is uit het lichaam gehaald, ook het hart en de hersens. Die worden in speciale potten en kruiken bewaard, want die had je weer nodig als je naar de onderwereld reisde.).

Er waren echte mummies te zien; die kwamen uit Egypte.

De kunst van het "mummie-fixeren" was een lange opleiding en een speciaal beroep. Daar kwam een hele biologie-en scheikundige leer aan te pas met al die kruiden, olie en zalfjes die ervoor gebruikt werden.

Toen gingen we eten. Arme Philip; hij wilde "graag" spoleben (schenk) maar er kwam slechts een armzalig klein stukje vlees op een bergje sla. En een toetje of een stukje cake was er ook niet. Dan maar een ijsje na afloop, want dit was echt niet genoeg voor zo'n opgroeiende jongen.

Na het schrale "uit-de-kunst" eten gingen we nog even naar de oudheid. Maar toen we bij de middeleeuwen waren aangekomen ging het licht uit. Stroomstoring. Iedereen werd verzocht om naar de foyer te gaan. Als de stroom uitvalt kan er natuurlijk van alles gejat worden of er kunnen dingen vernield worden omdat mensen er tegenaan stoten. 

We zaten op de trap, de evolutietrap. Helemaal bovenin; naast Steven Hawkins. Na een kleine drie kwartier kwam het licht  terug, maar nu hadden we geen zin meer en reden naar huis. Fijn, nog net voor het donker weer thuis.

Hij had wel wat pech dit weekend. Hij kwam met de trein die een half uur te laat vertrok. Rond zes uur kreeg ik een sms dat de trein stilstond in Middelfart vanwege een aanrijding.  

"Stap maar uit ", schreef ik,"dan kom ik je wel in Middelfart halen". Even bellen. "Oma, mag er iemand meer mee? Die moet door naar Horsens." Natuurlijk. Met een vaartje naar het station hier en ze kon nog net haar trein halen.

Zondag ging hij naar huis en weer was er een trein uitgevallen. Gelukkig kon hij drie kwartier later instappen in een overvolle trein. Maar alles kwam goed.  Toch wel fijn dat er mobieltjes zijn!