Woensdag-blog.

Nu mijn moeder ouder en ouder wordt is het heel vervelend om zo-ver-weg te wonen. Even binnenwippen, een karweitje doen, een helpende hand bieden, mee naar de dokter/ziekenhuis en dergelijke dingen, kijk dat gaat niet. Mijn moeder is er na meer dan veertig jaar wel aan gewend geraakt dat ik niet naast de deur zit. Maar broers en zus moeten "mijn portie" overnemen en dat vind ik wel vervelend. 

Nu komen ze (de gemeente) met een zorg-programma, waar ik me ook kon/moest aanmelden/inloggen. Ik vind het wel fijn om op die manier te kunnen communiceren met de mensen van de zorg, maar ik hoop niet dat ze verwachten dat ik lijfelijk in de buurt ben om daadwerkelijk te kunnen helpen. 
Daarom een bloemetje voor de echte                                                 mantelzorgers...ook die lieve buurvrouw!

Pasen

Vrolijk Pasen,

Zalig Pasen,

God Påske,

Happy Eastern.

Ik googelde waar de naam Eastern (het Engelse woord voor Pasen - Ostern op z'n Duits) vandaan kwam.
Hoogst waarschijnlijk uit de oude Aziatische cultuur, waar de godin van de vruchtbaarheid Ishtar heet.
Aha...vandaar die eieren, kuikens en lammetjes!
Kan ook uit de Griekse oudheid komen: Astare; de godin van de dageraad; de godin van het licht.

Het woord Pasen hebben we overgenomen van het Joodse Pesach. Dan werd er een lam geslacht en dat wordt ook hier nog steeds veel gegeten met Pasen.

Och ja; het kan maar een naam hebben.

Ik wens iedereen vrolijke Paasdagen.

Even een up-date: 
Het gaat langzaam...langzaam beter met het slechte been van de chef. Hij heeft een paar nachten flink koorts gehad; nu ziet het ernaar uit dat deze penicilline werkt. 

Een fotootje van gisteren bij de supermarkt. Wat een paasweer !

Het is hier al Pasen.

Het is stil op de wegen. Bijna alle winkels zijn dicht. Bijna iedereen heeft vrij; het is (nu al) Pasen. 
De twee jongste kleinkinderen zijn hier een dag en nachtje geweest en vanmorgen opgehaald door hun ouders. 

Er is wat afgespeeld op de tablets. Minecraft, zodat ze in elkaars "wereld" kunnen komen. Dat was toch meer interessant dan de Lego die ook voor de dag gehaald was of het bouwen van tenten in de kamer. 

Ik geloof dat ze zich goed vermaakt hebben samen. 

Eergisteren waren de man en ik naar een informatieavond over het nieuwe Fredericia C, de Kanaalstad. Daar waar er een nieuw theater gepland wordt in een hele nieuwe stadswijk.

De theaterdirecteur vertelde vol enthousiasme over het image dat de stad nu al heeft opgebouwd via haar succesvolle theater- en musical producties.

De chef van Fredericia C deed daar nog een schepje bovenop.

(Peter was er natuurlijk ook. Hij moest zich kort presenteren. Hij is de bouwkundige achter dit project. Leuk toch)

Echt op z'n Deens staat er altijd een hapje en drankje klaar voor de genodigden.

Het uitzicht vanuit het restaurant.

Tja, het weer is zoals het vaak is met de paasdagen. Zonnig, koud en vanaf morgen regenachtig.

De beuken zijn ontsprongen, alles wordt groen en groener...nog even...

Weer een keertje ziekenhuis en op klantenbezoek.

De chef heeft een ontstoken been. Eigenlijk al meer dan een maand. Dat been is behandeld met drie soorten penicilline, want er zijn zowel streptokok als staphilikok bacteriën gevonden. Maar niets helpt. Het been is dik, gezwollen en zelfs ook al heeft hij vochtafdrijvende pilletjes zit er nog steeds vocht in.

Omdat hier met Pasen (vanaf morgen) alles dicht is, heb ik hem weer eens naar de dokter gestuurd. Die vond het ook welletjes en verwees hem door naar het ziekenhuis (met het idee dat die er beter raad mee wisten). Tja, alles onderzocht van hart, urine en bloeddruk toe, wat allemaal in orde was, en toen hebben ze hem maar weer naar huis gestuurd met wéér een andere penicillinekuur. Je zou er gek van worden! Ik hoop zo dat het helpt, want het ziet er vreselijk uit!


De auto werd gisteren voorzien van een nieuw startslot. En deze keer zijn we wel tevreden, want de oude (dure) rekening van eerder - die we dus niet betaald hadden - werd van deze afgetrokken. Een pluim voor de garage.

Gisteren ging ik mee op klantenbezoek. Naar het: "Brouw-zelf-uw- Bier"- bedrijf in Odense. Het meeste van het van het bierproduct is gemaakt, je voegt er zelf de te wensen smaakmiddelen bij om het vervolgens af te tappen, van een kroonkurk te voorzien en als laatste met een persoonlijk flessenetiket te bekronen. Het bedrijf loopt als een fluitje maar in het maken van etiketten gaat volgens de leiding teveel tijd zitten. En juist daarin zijn wij gespecialiseerd. Dus....we hopen op een goede samenwerking.

Na afloop keken we even binnen bij Ivona en Jeff. Altijd gezellig.

Nu was het aan de late kant om aan het eten te beginnen, en omdat ons bedrijfje alweer 5 jaar bestaat (vandaag) gingen we heel voornaam uit eten bij Restaurant Fænøsund.

Dat ligt daar zo prachtig aan het water.

Het restaurant is een jaar geleden helemaal vernieuwd. Het lijkt op een van die oude "Badehoteller" met haar zachte pastelkleuren en het wit geverfde hout.

Er waren niet veel gasten, dus ik hoop dat ze het volhouden.
Het eten was in een woord FANTASTISCH.

Grote schelpmosselen op een bedje van zure crème en ramsons (wilde bosui) met komkommer, wat groen en viseitjes.

Slethvar (een dikke schol) met selderie in diverse vormen en prei.
Mums.... om je vingers aan af te likken.

De koffie dronken we thuis, want goedkoop was het niet. Wat wil je anders in een vijf sterren restaurant.

Gelukkig niet.

Gelukkig geen opname in het ziekenhuis. Terug op controle aan het einde van de zomer en dan kijken of ik geen blaasontstekingen meer heb gehad. Pfff. ik blij. Ik heb het niet zo op ziekenhuizen. Je wordt er ziek van, vind ik. (ik krijg nu een behandeling om de slijmvliezen dikker te laten worden).

Het weekend was er een van kinderen en kleinkinderen. Sandra en Peter moesten naar een feestje en Caroline kwam terug uit New York. Carl en Caroline bleven hier slapen. Caroline had last van jetlag en viel na het eten om zeven uur als een blok in slaap om pas de volgende dag rond het middaguur wakker te worden.

 Carl had er zich nog wel zo op verheugd dat ze weer thuis was.

Ach, wij keken "Danmark heeft talent" en hij had het rijk alleen.

Hij wilde niet op de foto.

Toen de ene familie weer naar huis was kwam de andere.

De zon scheen dus na een kop koffie (met rugbrødslagkage)

wandelden we naar Madsby park waar de Tarzanbaan weer open is.

We keken ook naar de schildpadden die op een hoopje door de zon werden verwarmd.

Na het gezamenlijke avondeten reden ze om acht weer naar Odense.

Dit jaar een andere Pasen.

Vanaf vandaag is het hier Paasvakantie. Voor de scholen dan, maar dat slaat meestal ook door bij bedrijven en andere werkplekken. 
De vrijdag vóór de vakantie is de Team Rynkeby skoleløb, waar kinderen gesponsord worden voor elke 500 meter die ze lopen. Carl en Casper liepen hem, Carl rende tien ronden en Casper zeven.
Het geld dat de scholen ophalen gaat naar de bestrijding van diverse aandoeningen bij kinderen. Van kanker tot longziektes. 
Dat sponsoren wij graag.

Bijna elke Pasen zijn wij in Nederland geweest. Op vakantie, in ons huisje op de camping, met of zonder kinderen/kleinkinderen.
Maar dit jaar niet. Dit jaar is anders.
Het huisje is verkocht en we hebben dus geen "moet" om naar de lage landen te komen. Alleen duurt het nu wat langer voor ik ons moeder kan bezoeken.

Van de andere kant komt het ook goed uit dat we hier blijven.
Maandag moet ik voor onderzoek naar het ziekenhuis in Kolding. Niets ernstigs gelukkig, een blaas die verzakt is. Kijken wat de uitslag wordt en of ze er iets aan kunnen verhelpen (en of ik dat wel wil).

We zitten ook een dag of wat zonder onze eigen auto; die moet dinsdag naar de garage voor een nieuw slot. En woensdag moeten we de zomerbanden er onder laten zetten (die worden in de garage bewaard; het werd tijd!). En dan moet ie ook nog weer eens door de keuring vóór eind mei...ach,ach,ach (nou ja, als het niets ergers is).

Dan is er ook nog een informatieavond over het nieuwe Frederica - de "kanaalstad" (daar waar Peter het nieuwe theater moet bouwen) en tweede paasdag moet ik 's middags zingen in de kerk.

Tussen alle bedrijven door even genieten van een blauwe Lillebælt.

IT Analfabeet

Het verbaasde me en eigenlijk ook weer niet. Het blijkt dat er onder de werkzame bevolking in dit land toch nog 20% digibeten/it-analfabeten te vinden zijn. Voornamelijk ongeschoolde werknemers (de koningin kan er overigens ook niet mee overweg - maar ja, die heeft vast wel personeel die haar alles voorleggen).

Dat is vrij veel - veel te veel schrijft de pers.

Dat het me niet verbaasde komt omdat ik de website bijhoud van ons koor. De leden hoeven dus maar op de naam te klikken en voila, daar verschijnt de webpagina. Met duidelijke tabs en al het nieuws vooraan. Maar de excuses zijn niet van de lucht.

Vergeten te kijken, snapte niet hoe ik moest scrollen, kon niet printen, wist niet waar ik het kon vinden, had geen geluid en ga maar door. Af en toe denk ik, waar doe ik het voor!

(Maar het zorgt ervoor dat die kleine grijze hersendeeltjes van mij blijven werken).

Hier komen de koor-leden binnendruppelen. Hé, we hebben een nieuwe piano/vleugel). Een zwarte.

Vandaag bezocht ik een vriendin, die aan een hartkwaal lijdt en al een paar weken thuis zit. In plaats van bloemen nam ik wat eigen-gemaakte jam mee.

En daarna gingen de chef en ik naar de film:

Weer een film uit het filmpakket. Geregisseerd door de Deense Lone Scherfig. Een lange inleiding van een mooie film. Een film over het maken van een film. Speelt in 1940 in Engeland.