Kerstcadeau's in huis.

De laatste kerst-cadeautjes kocht ik vandaag. Nu geloof ik niet dat alle winkels hier dichtgaan, zoals in Nederland en Duitsland zo net voor de Kerst....terwijl lang niet iedereen de presentjes in huis heeft. Het was, voor Fredericiaanse begrippen, druk in de stad.

Ik had gisteren koffie en lunch bezoek van mijn zieke, sterke vriendin en ze bracht voor mij een mand mee met een kerstroos en andere planten. Wat was het fijn om haar hier op bezoek te hebben.

De chef en ik reden even langs het strand.  Verlaten is het nooit. Er zijn altijd joggers, kinderen die spelen, wandelaars en hondenuitlaters.

De haven ligt er grijs en stil bij

De chef kreeg wat kerstgeschenken van een van onze klanten.

Ik heb heerlijke wol gekocht om voor mezelf een trui te breien. Ik ben al een stuk verder dan hier op de foto. Alles op een rondbreinaald die ik drie keer heb vervangen door een langere. De trui wordt van boven naar beneden gebreid en de naald van 80 cm "zit er vol van". PS die paperclips zijn stekentellers.

Vandaag zetten we folie op de ruiten van een bedrijf en deze keer was ik degene die herkent werd. Zoooolang woon ik al hier. Hij kende me zelfs bij naam. We printen nog steeds in ons eigen bedrijfje, we maken nog steeds folieteksten en etiketten. Werk genoeg. De chef maakte een "rullepølse"(broodbeleg) en misschien ga ik deze week ook wat koekjes bakken. 

Morgen ga ik tolken in Esbjerg bij een rijexamen-theorie. Dat heb ik nog nooit gedaan. Eigenlijk zou ik een dagje naar Odense gaan om te shoppen met schoondochter, maar...vanaf de vijfde klas krijgen de kinderen weer on-line les, dus Philip is thuis. Ach, aan dat stadten heb je toch niks als je nog niet eens een kopje koffie kunt gaan drinken. Nee, ik klaag niet. We stellen alles gewoon uit tot...tja, who knows!

 

Alle dagen grijs

We komen zonlicht te kort hier ter land. 

7 minuten zon per dag, als je de uren uitsmeert over het aantal dagen.

Dat is gewoon heel erg weinig. Het ene front lost het andere af. Regen en of een heel dik wolkenpak. Wat kun je er aan doen? Niks nie!

De chef en ik fietsten naar de stad voor nog een paar kerstcadeautjes. Dat vindt hij een vervelend ding; kerstinkopen doen. Maar even eruit, even fietsen doet hem goed. Hij is gestopt met die garbabentin tabletten want daar kreeg hij vreselijke kramper van in zijn nekspieren. Maar nu komt de rugpijn weer terug. Au! Pest of cholera; kiest u maar.

"Zullen we een kleine lunch pakken bij café Vivaldi?". Oeps, helemaal vergeten dat hier sinds gisteren ALLES dicht is. Behalve de winkels. Die Corona blijft maar snoepen van onze kleine pleziertjes. Oh, wat zie ik uit naar die vaccine!

Dan maar thuis een boterham eten. Met lekkere vette haring (D-vitamine) en, weet je wat, we nemen er een schnaps bij! Skål.

Niets is gewoon. 

De klas van Carl stond dit jaar voor het kerstspel; Normaal in levende lijve, nu hebben ze er een film van gemaakt. Heel leuk. Met het kribbenspel waar de kabouters de toneelspelers plagen. 

En natuurlijk de luciaoptocht. Lucia is morgen; een van de donkerste dagen voor kerstmis. Het gebruik is in de tweede wereldoorlog overgenomen van Zweden om licht te brengen in de duistere tijd. 

 Ons traditionele kerst-uitje met de oudste kleinkinderen gaat ook niet door. Eerst ging alles in Aarhus dicht, nu ook in Horsens (en bij ons - en vele andere steden).

Ik kreeg netjes m'n geld teruggestort; maar jammer is het.

Misschien was het beter vol te houden toen het zomer was; toen de zon scheen; toen de deuren openstonden en je de tuin in kon. Of naar het bos fietste, en naar het strand.

Sancta Lucia; kom op met het licht!

De blijdschap van een cadeautje.

Mijn oma (Oss) hield van presentjes geven. "Ze heeft een gat in haar hand" bromde opa vaak. Met Sinterklaas kregen wij als kleinkinderen altijd een cadeautje, zorgvuldig uitgezocht wat leeftijd betrof. Toen ik klein was kreeg ik een fornuisjes met van die sprit-tabletten en als teenager een romannetje. Vaak waren het geen dure cadeau's, maar ik vergeet de verwachting van het openen nooit. Er waren altijd meer neefjes en nichtjes en ik vond het net zo leuk om te zien wat er in hun pakjes zat. 

Mijn andere oma en opa waren "veel verstandiger". Die gaven meestal geld. Aan mijn moeder, die het niet zo breed had; om voor ons cadeautjes te kopen. Hoogst waarschijnlijk gaven ze veel meer dan de andere oma en opa....maar geen pakjes. Ik denk dat mijn moeder die geldsteun meer kon waarderen (en nodig had) dan wij. Nee, wij kwamen niets te kort hoor. Er waren altijd sinterklaas- en verjaardagscadeautjes. Het beste wat ik ooit kreeg waren echte kunstschaatsen! Dát weet ik nog als de dag van gisteren!

Nu ben ik de oma. De oma die cadeautjes kopen leuk vindt. Die graag rondsnuffelt in de winkels, naar verlanglijstjes vraagt en daar dan toch weer van afwijkt. Als het aan manlief lag dan kocht hij alles on-line. Maar juist de kerstsfeer die er in de stad hangt vind ik gezellig. Nou ja, ik steun ook graag de lokale middenstand.

Er gaat toch niets boven het uitpakken van een pakje, of ja, toch wel het geven.

Alleen is het wel anders in deze tijd. Lang niet zo gezellig; die pokkers corona!. Ik prijs me gelukkig dat ik in een kleine stad woon waar de besmetting minimaal is. In Kopenhagen en 37 plaatsen daaromheen is alles dicht, ook de scholen vanaf de vijfde klas.  In Odense ook (arme Philip) en in Aarhus. Dat laatste is echt jammer, want daar zouden we zondag met de twee oudste kleinkinderen naar toe gaan. De kaartjes lagen al klaar. Nu denk ik dat we naar Horsens gaan.....

Gemist?

Bij mij op het koor is er iemand die na een lang ziekbed haar man verloor. Ze had geen kinderen en dat vond ik toch wel erg zielig. Dus ik vroeg haar of ze dat niet enorm miste. Ze keek me aan, schudde haar hoofd en zei: "ik heb ze nooit gehad, daarom mis ik ze ook niet".

Zo is het dus ook bij mij het geval. Ik heb een vaderfiguur niet gemist, want ik wist niet wat ik moest missen. Mijn moeder was "de ouder". Ze vond geen andere levenspartner, maar voedde haar vier kinderen alleen op (met steun van de heeeele grote familie die we hebben/hadden).

Wat ik wel kan missen is het feit dat ik geen muziekinstrument heb leren bespelen. Op school, in de eerste klas, zat ik op blokfluit, maar daarna was het wat rommelig in mijn leven door dat verhuis van hot naar haar en voor ik het wist zat ik in de vierde klas in een stadje waar toen nog nauwelijks muziekles gegeven werd. Mijn zus speelt wel blokfluit, maar die is dan ook vijf jaren jonger. Onze dochter beheerst de dwarsfluit en de oudste kleinzoon heeft inmiddels drie gitaren (en vraagt een mundharmonika voor de kerst). Tja, ik houd het maar op zingen. Of de muzikaliteit van mijn vaders kant komt? Ik zou het niet weten. Mijn moeder was a-muzikaal, misschien ook omdat ze al jong slechthorend was. Maar ik heb wel gehoord dat haar vader, mijn opa, lang lid van een herenkoor geweest is.

Hoe ik nou op die muziek kom. Kijk, het kerstconcert van André Rieu in Londen (2015) werd vanavond uitgezonden. Daar kwam ik helemaal in (kerst) stemming van!

Nou even iets heel anders.

Ik was gezellig met Carl naar de film vanmiddag. Hij mocht kiezen en hij koos die met een kabouter; een nisse heet dat hier. Nisser krijgen in december een schaal rijstebrij om ze te vriend te houden. Maar deze nisse was een kwaadaardig iemand. Volwassenen zagen dat het het moeilijke karakter van het meisje Malou was; voor Carl was het echt die kabouter. We namen de grootste popcorn die er te vinden was en genoten. En de film had natuurlijk een happy christmas end. Zo hoort het ook!

De naam op de kalender.

Drie December: Papa.

Net zoals het merendeel der Nederlanders nam ik de gewoonte mee om een verjaardagskalender op de wc te hangen. Bij mijn moeder thuis en vele jaren lang bij mij zelf stond er "papa"op de derde december.  Maar ik heb de verjaardag van mijn vader nooit bewust meegemaakt. Kort na mijn zevende verjaardag werd hij ziek en op zijn 34.ste verjaardag lag hij op bed in de woonkamer. Een maagzweer, zei de dokter. Een maagzweer die niet overging en na een half jaar was hij dood. Kanker. Het is al heeeeel lang geleden...

Maar de naam bleef op de kalender staan, jaar na jaar. Voor mijn moeder, opa's en oma's, ooms en tantes een herinnering. Voor mij alleen een naam.....

Want hoeveel kan een kind zich herinneren...Vaders waren vroeger immers altijd weg; werken. En mijn vader studeerde ook nog eens in de avonduren. Hij vertrok 's morgens vroeg op de fiets, met zijn aktetas aan de bagagedrager en soms wachtten we hem op in de brandgang achter het huis. Hij beloofde ons wat muntjes voor het vastenzakje dat we van school hadden meegebracht als we (mijn broertje en ik) netjes onze kleren opvouwden. Ik weet nog iets van een sinterklaasfeest aan boord of een fietstochtje naar de Moerdijkbrug en een zaterdagmiddag dat we mee mochten naar de welpen. Maar verder is/was hij - helaas - alleen een naam op de kalender. Toch jammer; ik had hem graag gekend!

Terwijl jullie in Nederland natuurlijk volop in de Sinterklaas mood zitten is het hier al een-en-al kerst.

Vele mensen hebben hun huis "versierd" van buiten en van binnen. 

Onze straat is veranderd in een show-room. Twee buurmannen dagen elkaar uit om zoveel mogelijke kerstlichtjes en meer van dat kerstspul aan te brengen. Ik geloof dat de ene nu op zo'n 25.000 lampjes zit. Ach,ik vind het wel gezellig, maar wij wonen dan ook een beetje in een hoek waar we er geen last van hebben. Het is gelukkig geen blinkend spul. Laat ze toch, denk ik. Ze hebben er lol in. En de kinderen vinden het prachtig.

Wij hebben gewoon een snoer met lichtjes vooraan op het huis en eentje op de werkplaats. In deze donkere dagen en deze donkere tijd is licht immers zeer welkom!

                                        Natuurlijk ook een telkaars - et tællelys".

Het koor van de gepensioneerde politie heeft een video gemaakt. Leuk. 

Ze (we) zijn die corona zat!

Op het laatst een foto van mijn werkhoekje.

 

Er hangt iets in de lucht.

Der er noget i luften

jeg véd ikke hvad,
som forår, skønt skoven
har mistet hvert blad,
der er noget i luften
som rosernes duften,
som fuglenes fryd,
skønt rosen er falmet, og fuglen
er draget mod syd.

Er hangt iets in de lucht

ik weet niet wat

iets van voorjaar, ofschoon het bos

bladerloos is

er hangt iets in de lucht

als rozengeur

of vogelenzang

ook al zijn de rozen verwelkt en de vogels

vertrokken naar het zuiden

Ziezo, we zijn bijna in de kerstmaand. Vanaf de eerste december hoor je hier bijna alleen nog maar kerstliedjes op de radio. Hierboven een oude; uit 1911. 

Natuurlijk zijn er ook hier nieuwe liedjes, maar al die oude worden in ere gehouden. Dat wekt herinneringen op. Denen hebben een enorme zangschat en heel veel mensen kennen heel veel liedjes. 

Er wordt ook weer een uurtje "samen zingen op afstand" uitgezonden op de tv. 

Vrijdagsavonds van 8 tot 9. 

De kerstman is ook al gearriveerd, stilletjes deze keer en werd geinterviewd door de burgemeester in het theater. Dat theater dat in het voorjaar failliet ging, maar waar gewerkt wordt aan een nieuwe start. Laten we het hopen; ik mis het en met mij vele andere Fredericia burgers.

De binnenstad is volgehangen met lichtjes en kerstfiguren. Overal staan kerstbomen en het stadhuis is versierd als ingepakt cadeau. Alles om de detailhandel te promoveren en een steuntje in de rug te geven. Ik ga in ieder geval zoveel mogelijk kopen bij de lokale winkels. Dat heb ik overigens altijd gedaan. 

Wij dronken warme chocolademelk in de chocoladewinkel.

Verleidelijk.....

Een van mijn koor-vriendinnen maakte een praatje en zette ons op de foto.

Gisteren kwamen Jeff, Ivona en Philip op de koffie en het eten. Heel fijn, heel gezellig, Ivona is geslaagd voor de opleiding yoga instructeur; een intensieve opleiding van een jaar. Wat was ze blij!

Ze geeft een paar uur per week les op een avondschool en hoopt op vele andere mogelijkheden. Alles hangt een beetje af van de Coronatoestand. Hopelijk komt die vaccine snel!