De hort op.

Gisteren moest er nog even gewerkt worden. Een reclamezuil moest voorzien worden van belettering. Met de lange ladder in de trailer en een chef die zich niet meer zeker voelt bij het op een ladder staan, weten we het zeker: géén decoraties meer waar je niet bij kunt met twee benen op de grond. Hoofdstuk afgesloten.

Na afloop van het karwij was zijn rug gebroken. Op de grond liggen helpt het beste. Morgen de  telefoonconferentie óf er iets aan te doen is. Ik hoop het zo voor hem.

Voordat hij geveld werd waren we nog even op de fiets naar de stad en daarna naar het tuincentrum gereden. Fietsen helpt namelijk vaak bij rugpijn. De botervloot was kapot gevallen; ik kocht een nieuwe in de stad en bij het tuincentrum kochten we twee wijnrabarberplantjes én een kruisbessenstruik. Kroezels, zeggen we op z'n Brabants, stikkelsbær heten ze hier, want ze steken inderdaad. Maar ik vind kruisbessen zo lekker in een taart of als jam en afgelopen zomer kon ik ze nergens kopen. Te ouderwets, denk ik. 

Die rug die rug. Van pijn wordt je ziek en voor alle zekerheid liet de chef zich testen - een PCR test. Eerst naar Seest bij Kolding, waar een te lange rij stond; dan maar door naar Rødding. 

Van Rødding reden we naar de westkust; naar Vesterhavet, de Noordzee. Op het strand van Vejers stond een foodtruck waar we koffie en hotdogs kochten.

Van Vejers naar Blaavand. Van Blaavand naar Henne strand. Van Henne naar Tarm en vandaaruit terug naar huis. Een hele rit! Wel mooi door het lenteachtige landschap.

Ik had DRtv aangezet, waar een maraton werd gehouden in het zingen van liederen uit het højskolesangbog. Op het laatst werd de chef er tureluurs van ;-)

"Zomerhuisjes" in de duinen. Niet te betalen, volgens mij. 

Rustige en stille wegen. Ook op het strand was het stil. Geen (Duitse) toeristen. 

Ze worden gemist. 

Groen.

"Håbet er lysegrønt", livet er altid skønt, mismod er stedse grå, glæden er himmelblå",  schreef Johanne Irgens in het lied "Livets farver tilbage" in 1840.

"De hoop is lichtgroen, het leven is altijd mooi, mismoedigheid is stedengrijs, blijheid is hemelsblauw". Uit het lied "Terug naar de kleuren van het leven". 

Zolang er leven is, is er hoop. Mijn heel zieke vriendin leeft van dag tot dag. Niet in de hoop dat ze beter wordt, maar met de hoop dat ze nog één mooie dag mag hebben. Dat ze nog even van haar man, kinderen en kleinkind mag genieten. Dat ze haar vriendinnenclub nog even ziet. Daarom gaan we er woensdag naar toe. Vijf vrouwen die broodjes en iets lekkers meebrengen. En een uurtje afwisseling; een uurtje troost; een uurtje saamhorigheid.

Een andere vriendin (die niet bij dit clubje hoort) belde vandaag. Kanker.... Oh, om te huilen. Voor haar is er hopelijk nog genoeg te hopen en ik help hopen.

Triest nietwaar. 

Ik heb net een goed boek gelezen van Theodore Dreiser: Jennie Gerhardt. Theodore Dreiser was een Amerikaanse schrijver, geboren in 1871 en gestorven in 1945.  Dit sociaal realistische boek lijkt een deel van zijn eigen levensverhaal te bevatten en beschrijft in prachtige zinnen de enorme armoede en rijkdom in de USA. Destijds waren leven en dood veel meer dan nu met elkaar verbonden, maar wat leefden de mensen intensief! 

De hoop is lichtgroen. Net als de lente. Net als de jonge groene beukenblaadjes. Net als de koeien die de wei weer in mogen en het groene gras. En de hemel, die is blauw.....

Gemaakt voor lange mensen.

Ik hoor niet bij de grootsten. Meer bij de middelmaat, denk ik, met m'n een meter vier-en-zestig. Waarschijnlijk ietsje minder zelfs vanwege het inkrimpen dat bij mijn leeftijd hoort.

Als ik het bovenste vak van de koelkast moet schoonmaken sta ik op een trapje. Het bovenste vak heet "Easy Acces". Mmm, voor mij dus niet 😂😄.

Onze aanrecht is ook op "moderne hoogte". Goed om aan te werken; hoog als ik iets door elkaar moet roeren of slagroom moet kloppen. Geen nood. Ik zet de schaal gewoon in de aanrechtbak. 

Nu laat ik het meeste kneed en roerwerk door de Kenwood keukenmachine doen. Het deeg voor deze broodjes moest 10 minuten gekneed worden; leve de machinerie!

Ze staan buiten op het bankje om af te koelen.

Het was een rommelige week tot nu toe. De MRI scan van de chef, een oud collega op bezoek, gejengel om opdrachten in de zaak (ook weer opgelost), een paar uurtjes naar mijn zieke vriendin, koffiedrinkers, de breiclub en morgen mijn eerste vaccine.
Het is wel heel mooi lenteweer (geweest) maar nu is het gaan waaien!

Een beetje van dit en een beetje van dat.

Zondag. Mooi zonnig. Uit de wind is het "buiten-zitten-weer". Wij fietsten langs het strand en hielden een pauze.

In de Lillebælt kun je vissen. Er zwemmen bruinvissen, dolfijnen (ja zeker) en zeehonden. Die zijn allemaal gek op vis. Wat er overblijft is voor de visser; hij vist vaak achter het net.

We fietsten. De chef heeft veel pijn in z'n rug. Arme hij! Ik zie hoe zwaar het is voor hem. Morgen wordt er en MRI scan gemaakt. Misschien kan er iets aan gedaan worden. Ik hoop het! Een week later de uitslag.

De rug werd er niet beter op dat er gisteren gewerkt is bij Sandra. Hij hoefde zelf niet zo heel veel te doen, zei hij. De jongens en dochter zelf deden veel van het zware werk. De schuur moest aan de ene kant vernieuwd worden; het hout was verrot.

Casper schroefde....

Carl hielp bij het zagen.

Ondanks alle hulp was de chef afgepeigerd. Vanwege de pijn. Au au au! Zijn eetlust is ook ver te zoeken.

Afgelopen vrijdag kon ik terrecht bij de kapper. Mét een negatieve coronatest. Ik heb nog nooit zolang bij een kapper gezeten. In de stille coronatijd had het personeel verschillende technieken geoefend. Daar kwam ik met mijn dikke haren....een uitdaging. De leerlinge die bijna klaar was met haar opleiding werd er aan gezet. Oprollen, klemmen, in laagjes knippen en eventjes de cheffin erbij halen. Hier sms ik de chef dat het wat langer duurt dan gepland. Hij had de auto nodig. 

Het is flink uitgedund. En een stuk korter. Echt kort nu ook weer niet; het schijnt dat corona ervoor gezorgd heeft dat de meeste mensen kapsels hebben die niet zo "gevoelig" zijn.

Oh ja, ik bakte een ouderweste tulband. Voor 2 Euro vond ik een vorm bij de kringloop en die moest ik natuurlijk proberen. Omdat cake vaak droog wordt heb ik er na het bakken een flink glas rum over gegoten. Dat smaakt goed! 

Do you speak English?!

Download,  email, single, app, smartphone, woorden die we allemaal hebben overgenomen uit het Engels of beter gezegd, uit het Amerikaans. Wist je dat onze Deense taal 10% Engelse woorden telt?!

Koningin Margrethe, die gisteren 81 jaar werd, houdt niet van het "verengelsen" van de Deense taal. Er zijn goede Deense worden voor vindt ze. Een horrorfilm is een griezelfilm en staycation is gewoon op vakantie gaan in eigen land. Maar vooral woorden en begrippen die half Engels en half Deens zijn vindt ze lelijk. Dat zie je vaak op de sociale media. "Herre nice" zegt de jeugd bijvoorbeeld. 

Gek eigenlijk dat er zoveel Engelse woorden gebruikt worden, terwijl men tegelijkertijd de dialecten hoogprijst. Vooral het Sønderjyske dialect is "in".  Hoe het zit met de Nederlandse taal en dialecten? Geen idee. 

Nederland ligt op de tweede plaats in de top tien in het beheersen van de Engelse taal. Op de eerste plaats ligt Zweden. Denemarken is nummer vijf, Duitsland nummer tien en Frankrijk komt niet voor op het lijstje 😉.

Bij ons om de hoek..

Wij fietsen best veel, maar als het koud is of we wat verder willen kijken dan onze neus nemen we de auto.

En af en toe maak ik een fotootje... Deze zijn in april genomen.

De jachthaven in Middelfart

Hagenør - bij Skærbæk/Fredericia.

PS: Blogger gaat weer iets veranderen. Dat betekent dat degene die nu een mailtje krijgen als er een nieuw blog is, dat in de toekomst moeten missen. Tja... er zijn ergere dingen 😉

Een middagje met Ruth.

Omdat Ruth beginnende Alzheimer heeft dwalen we zo'n middagje rond in de voltooid verleden tijd. Daar kan ze veel over vertellen en ze kan zich ook veel dingen herinneren die ik op mijn beurt vertel. We hebben vele jaren in dezelfde stad doorgebracht en veel plaatsen en gebeurtenissen uit de jaren 70 en 80 zijn herkenbaar voor haar. Zo vliegt de  tijd voorbij...voor we het weten zijn we drie uur verder. Nu wandelt ze weer op huis aan. Met de winterjas aan, wat haar dochter haar "bevolen" had. Ze woont zeven hoog maar durft de lift niet te nemen uit angst dat ze niet weet op welke knop ze moet drukken. En toch...was het heeeeel gezellig! Tot de volgende keer.

Het april weer is onvoorspelbaar. Ik hing de dekbedden buiten op het balkon.....

...en waste het beddengoed om het buiten te drogen. 

Op een paar druppels na was het droog. Net voor de plensbui. 

Maar goed dat het beter vertoeven is in huis en in de werkplaats. Weer een paar orders de deur uit.

Van wandelen kwam vandaag niets. "Pyt", ik heb alle ramen gezeemd, binnen en buiten. Dat moet voldoen. Om te fietsen vinden we het te koud... Een van mijn facebookvrienden nam deze foto van een koud Østerstrand. 

De forsythia staat in volle bloei; de tulpen steken voorzichtig hun kelken uit de grond, de boomknoppen staan op springen. Nog even en dan wordt het toch weer voorjaar.