Werk en opleiding in de toekomst

                     Uit de krant vandaag ; 

                     ....met een knipoog ....of toch niet?!

                      Wat doen we voor werk in de toekomst.

                         Ruimtevaart-toeristguide 

                         Vrijetijdsplanner ( in 1968 lazen wij al" 20-duizend uur)

                         Laboratorium vleesonderzoeker. Kunstvlees en of?

Virtual Reality-influencer

Nanomedicijnchirurg:  zodat je bv een pilletje slikt wat allerei robotjes en microscans bezit en zodoende kan uitzoeken wat je mankeert.

Genetisch AI-bioloog: De groeiende vraag naar onderzoek op gezondheidstechnisch gebied, om het DNA van de mensen te veranderen en daarmee bepaalde ziektes uit te kunnen sluiten.

Skovetableringsstrateg: Bos vestigings strateeg ; Omleggen van landbouwgrond in bos 

Klima-geoingenieur: bv onderzoek naar het "afkoelen" van de aarde.

Ethisch algoritmeprogrammeur: De tecnologie behandelt mensen verschillend op basis van huidkleur en sexe. Daarom moet er een nieuwe etische regelsset worden ontwikkeld. 

Persondata-manager: Hoe moet/kun je omgaan met alle persoondata

   

Full house

Met een grote doos vol met fruit stapten ze binnen. Een enorme watermeloen, een galla meloen, grote druiven, mango, ananas noem maar op. De lieve zoon, schoondochter en kleinzoon. Voor de zieke, die ineens niet meer ziek is maar wel moet oppassen zodat de wond goed geneest. Voor de reconvalescent, wat een mooi woord, in plaats van bloemen, heel veel fruit.

Jeff ging daarna Sandra helpen met het maken van een afscheiding/hek tussen haar tuin en die van haar buurman. Als zij het werk wilde uitvoeren, dan zou buurman de materialen betalen. Deal! Tja...de chef hier mag natuurlijk niet meehelpen, maar wat reuze fijn dat ze zo'n fantastische broer heeft die komt helpen. Natuurlijk moest kleinzoon Casper ook flink aanpoten. 22 betonpalen moesten de grond in! Het is een diepe tuin. Flink graven dus; door de vette klei heen! Die zullen spierpijn hebben vandaag

Ik viste een groot rundvlees-braadstuk uit de diepvries en liet dat sudderen. Samen met Ivona maakte ik eten voor de hele zwik. Full house de hele dag.

Het gaat goed met de "patiënt". Ach, af en toe is hij ietwat nerveus. De rauwe werkelijkheid begint langzaam tot hem door te dringen. Hij had plotsklaps weg kunnen zijn...... Gelukkig liep alles goed af.

Hij mag een week lang geen auto rijden (dus nu hoef ik niet iedere keer de stoel te verstellen). Hij mag niets tillen dat meer dan 5 kilo weegt en hij mag z'n armen niet boven het hoofd strekken. Kleine, heel kleine hinderingen. Maar wel belangrijk. 

Fietsen kan en mag gelukkig wel. Jammer dat de zon niet door wil komen.

Warme chokolademelk op een terras. 

Schapen en lammetjes in de wei

Grote schrik

Hij slaapt nog. Hij slaapt diep, voor de eerste keer in weken. Rustig ademhalend, ver weg in dromenland. Mijn lieve man, die we op het nippertje stonden te verliezen. "Een dag, een week, hooguit een maand", zei de chirurg. Het hart kreeg geen impulsen meer... 

En het begon zo gewoon. Nou ja, gewoon. Hij was al wekenlang kortademig. Hij was vaak misselijk en ontzettend moe. "Dat kan het hart toch niet zijn", zeiden wij. "Er is nog niet zo lang geleden een cardiogram gemaakt. Toch maar een afspraak maken met de huisarts". "Hebt U een negatieve coronatest? vroeg de secretaresse. "Ja, een sneltest". "Oh die is niet goed genoeg, U moet een PCR test hebben". "Maar ik maak het niet goed, heb ik geen tijd voor. "Ja, maar we moeten uitsluiten dat U corona hebt". Toen gooide de chef de hoorn er op. "Dat is die vast die vervloekte rug. Ik verga van de pijn". Afwachten wat ze in het ziekenhuis in Middelfart zeggen.

Daar was hij maandag. Voor een gesprek met de chirurg, die meende dat een operatie mogelijk was. Eerst even de bloeddruk opmeten. "Maar meneer, U hebt een veel te lage pols: 32 !!"

"Ik stuur U meteen door naar de hartafdeling in Vejle". 

En daar zat hij dan te wachten op de ambulance in Middelfart. Hij belde mij dat er complicaties waren en of ik onze auto op kon halen. Natuurlijk. Dochter Sandra had net vrij en wij naar het ziekenhuis. Hij zag er niet slecht uit; had een gezonde kleur in z'n gezicht maar natuurlijk waren wij allen bezorgd en wachten met z'n drieën. Misschien een infectie? Een bloedstolling of? Toen kwam de ambulance.

We reden de ambulance na naar Vejle. Toen wij aankwamen was de arts al bezig met hem te onderzoeken en kon bijna meteen constateren dat het hart bijna geen impulsen kreeg. De "bedrading" was kapot. Dat werk moest worden overgenomen door een totale pacemaker. 

Intussen was het al laat in de middag en in Vejle opereren ze alleen overdag. De hartchirug durfde niet te wachten en na overleg met het universiteits hospitaal in Odense werd hij met loeiende sirenes naar Odense vervoerd. 

Gelukkig heb ik zo'n grote kleinkinderen. Casper was thuis bij Carl.

Wij reden van Vejle naar Odense. Daar lag hij dan, op de hartkamer met monitors en allerlei draden op z'n borst en buik. Hij werd al klaar gemaakt voor de operatie, maar moest even uitwijken voor een acuut geval. Ondertussen hadden wij zoon Jeff gebeld en gevraagd of hij wat eten voor ons kon meebrengen.

Rond negen uur 's avonds werd de pacemaker geplaatst. Half elf was hij terug op de hartkamer. Met een pols van 92! 

Toen reden wij met een geruster hart naar huis. 

Van slapen kwam niet veel terecht. Ik stond vroeg op en streek de was van afgelopen dagen. Practisch zijn helpt. Er lag ook nog wat werk in de werkplaats. En dan natuurlijk bellen en schrijven naar de patiënt. Die maakte het goed. De kortademigheid was..foetsie...weg. De misselijkheid ook. Geweldig. Wat kunnen ze toch wonderen verrichten vandaag de dag!

Hij moest nog even blijven. Zo'n pacemaker moet gejusteerd worden. Dat gaat tegenwoordig gewoon via een computer. De wond moest worden nagekeken.

Ik kon net nog naar de begrafenis van mijn vriendin......Gelukkig maar.

En iets na driën haalden Sandra en ik hem op in Odense. Gezond en wel. Wat een wonder!!

Nu hoor ik dat hij wakker wordt. Tien uur slaap in een ruk. Heerlijk.

 

Gewoon door kabbelen.

Dat doet het leven namelijk; dat kabbelt gewoon door. Met z'n corona perikelen, met regen afgewisseld door zonneschijn en allerlei dingen die gewoon gedaan moeten worden.

Een foto van vrijdag.
De bloemen zijn besteld en er bleef flink wat over voor het kankerbestrijdings-fond.

Gisteren zijn we dan maar begonnen met het in elkaar zetten van nieuwe schappen voor in de werkplaats en een nieuwe werk/opbergtafel. Ondanks de slechte rug van de chef. Je maakt het immers alleen maar erger door stil te zitten (denk ik).

Gisteren de schappen, vandaag de werktafel. Dat houdt in dat er heel veel moest worden opgeruimd! Twee keer naar de afvalsortering; alles moet gescheiden worden. 

Er is een hoop tevoorschijn gekomen waarvan we niet meer wisten dat we het hadden ;-)

Maar ik moet zeggen dat het een stuk overzichtelijker is.

Vandaag, moederdag. Jeff kwam met bloemen toen we net weg waren met de aanhanger. Maar wat kan een moeder zich meer wensen dan dat hij dan maar even bij z'n zus gaat buurten. (Hij had mosselen geplukt - voor ons;-) die gingen nu naar z'n zus) 

Dan gaan wij er ook even heen... en kregen koffie...en zon...en gezelligheid.

En ik werd ook nog eens verwend met een boek.

Dank jullie wel voor de bloemen, voor het boek en vooral voor al het lieve.

Lichte nachten?

Lichte nachten? Vergeet het maar. 

Regen, regenbuien, triest weer. Kil in huis; de kachel maar weer aan 's avonds. 

Ik voel me ook wat triest. Mijn vriendin is gisteren overleden. Rust in vrede, lieve Lissi. Dinsdag wordt ze begraven - heel traditioneel vanuit de dorpskerk. Bij een Deense begrafenis hoort een "bårebuket" letterlijk vertaald een brancaard boeket. We zijn met 11 oude vrienden; ik zorg voor de aanschaf. Gelukkig is er sms en mobil pay; dan gaat het allemaal wat soepeler. De rest van het geld gaat naar de kankerbestrijding, haar wens. Maar ze hield zo van bloemen - dus allebei.  

Het weer past dus wel een beetje bij mijn stemming.

De dagen gaan snel. We hebben het druk. Het is net of AL onze klanten orders hebben afgegeven. Kijk maar wat er op het prikbord hangt; er ligt bijna net zoveel op de werktafel.

Tja, het is toch geen fietsweer, tuinweer of buitenzitten-weer. 

En er komt vast een eind aan de regen...

Dat vrouwtje in Vlijmen...

Als kind, toen we weer in het Brabantse land woonden waar mijn ouders vandaan kwamen, mochten mijn broer en ik minstens een keer per jaar met ons moeder mee op bezoek bij "het vrouwtje in Vlijmen". Een gerimpeld oud vrouwtje dat een huisje had naast een grote boerderij. In die boerderij woonde haar zoon en soms mochten we even kijken op de zolder, waar rijen aan elkaar geregen appeltjes hingen te drogen. Ze was heel lief dat vrouwtje, vond ik. En mijn moeder waardeerde haar erg. Veel later besefte ik pas het wie en waarom van dit.

Mijn vader is geboren in december 1923. Als oudste zoon in een schoenmakersgezin met heul veul kinderen. Toen hij zestien was brak de oorlog uit. Twee jaar later werd hij achttien en opgeroepen om te werken in Duitsland. In een van Hitlers fabrieken. Dat wilde hij niet. De oorlog was al een paar jaar oud en men hoorde vele verhalen over het hoe en wat dat werken inhield. Hij liep weg van huis en dook onder. Niemand anders dan hijzelf wist waar. In Vlijmen bleek naderhand, op de zolder van een boerderij (niet die van de foto hierboven). Ik weet niet hoe lang hij daar was; ik weet niet of hij wat werk kon verrichten op die boerderij en de mensen aan wie ik het vragen kon zijn er helaas niet meer.  (Ik weet wel dat mijn opa werd opgepakt omdat hij niet wist waar zijn zoon gebleven was. Ik heb ook gehoord dat hij vreselijk hard behandeld is daar, waar hij later trauma's aan overhield).

Mijn vader is de mensen die hem verscholen hebben heel zijn leven dankbaar geweest. Ze hebben heel wat voor hem geriskeerd en hem als hun eigen zoon behandeld.  Helaas is mijn vader heel jong gestorven - hij werd niet ouder dan 34 jaar. Maar mijn moeder heeft altijd deze familie in ere gehouden. Ik heb de boer nooit gekend, maar zijn vrouw dus wel. Het vrouwtje uit Vlijmen. Als ik mijn ogen dicht doe weet ik nog precies hoe ze eruit zag en ruik ik weer die gedroogde appeltjes. 

Voor haar - voor die vele mensen die zich ooit met gevaar voor eigen leven hebben ingezet voor een vrij Europa - voor hen brand ik vanavond een kaarsje.

In Denemarken wordt bevrijdingsdag de vierde mei gevierd tegelijkertijd met de dodenherdenking. Om acht uur 's avonds kwam dit bericht over de radio: 

I dette øjeblik meddeles det, at Montgomery har oplyst, at de tyske tropper i Holland, Nordvesttyskland og i Danmark har overgivet sig.

Her er London, Vi gentager..

Op dit moment wordt er medegedeeld dat Montgomery bevestigt dat de Duitse troepen in Holland, Noordwestduitsland en Denemarken zich hebben overgegeven.

Hier is Londen, Wij herhalen...

Wij zetten kaarsen voor het raam.

Another round

Voor wie het ontgaan is - en dat zullen er velen zijn - wil ik even zeggen schrijven dat de Oscar voor de beste buitenlandse film naar Denemarken ging. Een film van Thomas Vinterberg. Ik zag hem vorig jaar in de bioscoop en inderdaad: een film die het leven prijst. Vinterberg draaide de film toen zijn 21-jarige dochter bij een verkeersongeval om het leven kwam. Ze had net het manuscript gelezen en vond het een fantastich idee voor een film. Hij heeft de film én de Oscar aan haar opgedragen, voor Ida. In het Deens heet de film "Druk" = drank. In het Engels "Another round".

De laatste song die je hoort was Ida's favoriet en is van de Deense band "Scarlet Pleasure" met de titel "What A Life". Die ligt pt heel hoog op de Amerikaanse hitlijsten en wordt, naar zeggen, dagelijks gespeeld in NY. 

Als je kunt - als het weer kan -  dan kan ik hem aanbevelen.