Hvalpsund en Fur.

De pont van Hvalpsund til Sundsøre. Met de fiets is het gratis, met de auto kost het 120 kronen. Wij hadden die dag de fiets bij!

Wij fietsten langs Risgaarde Bredning, zo heet dit stuk van de Limfjord

En stopten in Thise, waar veel beroemde kaas gemaakt wordt. 

Daar moest natuurlijk wat van mee naar huis!

Het waaide flink

We hadden de rust verdiend. Ik voelde het fietsen in m'n knieën. 

De volgende dag weer met de pont over naar Sundsøre, een eindje rijden en dan wachten op de volgende pont naar het eiland Fur.  

Daar wilden velen naar toe. Vandaag hadden we de auto bij.

Eerst een rondritje over het eiland en dan lunch bij Fur Færgekro. (een færge is een pont).

Fur is vrij toeristisch. Vroeger was het eiland bomenloos, maar sinds 1860 zijn er bomen geplant. Het is een vrij open eiland, golvend met prachtige wilde bloemen langs de wegen.

Er wonen zo'n 750 mensen.

Op Fur zie je aardverschuivingen die uit de ijstijd stammen.

Dit is een beeld van de Mo-lermand. Mo-ler is een bepaald soort klei, dat hele hoge temperaturen kan verdragen en daarom in steenovens en kachels gebruikt wordt.

Koffie met een koekje bij "Det gamle bageri".

En wachten op de pont terug naar Hvalpsund.

De volgende dag reden we naar huis, een kleine twee uur rijden. Farvel Limfjorden, we komen vast nog een keer terug. Er is nog veel meer te zien.

Stegt flæsk og persillesaus.

Het blogje over camperen bij Hvalpsund moet even wijken voor de super gezellige avond die wij gisteren hadden met onze twee oudste kleinkinderen. Dat zijn echt heerlijke jonge mensen! En wij vinden het zo fijn dat ze lekker komen eten en dan ook nog eens lang blijven na-tafelen. Het weer werkte ook mee. Zoals ik eerder schreef is het vaak niet mogelijk om een zomeravond tot tien uur buiten te kunnen zitten. Gisteren wel!

Er stond "stegt flæsk og persillesaus" op het menu. Gewoon "spekjes met peterseliesaus" en daarbij nieuwe aardappeltjes en tomaten uit de kas. Een zomers menu hier; om je vingers bij af te likken.

Een taart met rode zwart-rodebessen ( en een handvol kroezels) uit eigen tuin maakten het af. En koffie, thee, een snoepje en al die fijne verhalen....

Nu is de chef naar Odense om Jeff te helpen met de laatste twee ramen. Ik ruim op, moet nog strijken, het fornuis poetsen en de tuin water geven. De vogeltjes vliegen om m'n oren. Er zitten heel veel nestjes hier en de jonge vogels leren vliegen. Dat gaat niet altijd goed in het begin. Oeps, daar suist er weer eentje over het gras. 

Er is al veel uitgebloeid in de tuin. Nu komen de grote struiken, de asters en de rozen. Kijk maar eens:

Koren

Wij waren een weekje weg met de Hawk. We reden weg toen de thermometer op 27 graden stond. Het was zelfs te warm om een gedeelte van de voortent op te hangen om wat schaduw te krijgen. Dat moest maar wachten tot 's avonds.

We zaten in Djursland (het schiereiland in midden Jutland dat op een neus met een druppel eronder lijkt). Eerst een prachtige autorit door Molsbjerge, wat natuurbeschermingsgebied is.

Wij reden naar de zuidspits en landen op camping Elsegaarde, een kleine idylische camping, waar je je af en toe in de jaren zeventig waande. Nee, niet wat comfort betreft, maar de leuke ouderwetse badkamers op de camping met van die tegels uit de jaren zeventig en de prachtige bloembedden overal. Het was er heel rustig. Natuurlijk fietsten we een paar keer naar Ebeltoft, dé trekpleister. 

Hier komen de "vægters" (wachters) ook rond. Heel vroeger waren dit degenen die de straatlantarens aan-en uitmaakten, voor rust en orde zorgden  en ieder uur de tijd omriepen; op vers. "De klok heeft acht geslagen enzovoort". Ze stonden in de poort waar wij ons eten hadden besteld.

Maar eerst een halve liter lekker koud bier. "Carlsberg, probably the best beer in the world", zoals de reklame zegt.

Tja, toen knoeide ik tijdens het eten en zo-heel-veel kleren hadden we niet bij. Geen nood, winkeltjes genoeg. In dit zaakje was alles afgeprijsd, maar helaas niks bij voor mij. Later kocht ik een bloesje en een T-shirt aan de overkant. "Had ik nodig", zei ik tegen de geduldige chef. 

(Een van mijn vroegere collega's, waarmee ik cursussen organiseerde, had ooit een vriend die nogal goed van kas was. Als zij samen op reis gingen had ze vaak haar schoenen "vergeten". Kijk, zo kan het ook. Hebben we vaak om gelachen. Zo uitgespeculeerd ben ik nou ook weer niet, echt niet, maar snuffelen in winkeltjes is wel heel leuk).

Op de markt voor het Oude Raadhuis demontreerden de stakende verpleegsters.

Ze werden door mij op de foto gezet, maar wonnen niet veel sympathie bij de chef. Hij wacht immers op een operatie.

We hebben veel gefietst in, langs en rondom Ebeltoft. De zandweg langs het strand was het mooiste.

Hier groeit strandkool, de voorvader van vele soorten kool. We proefden er een blaadje van. Het smaakt een beetje naar witte kool, groene kool, misschien ietwat savojekool. Het wordt in dure restaurants in de grote steden geserveerd; hier kun het zo van het strand halen. 

Het beloofde, heel warme weer werd het niet. Nee, geen regen. Het is nog steeds kurkdroog in heel het land. Maar er stak een frisse wind op. Van al dat fietsen word je moe; hier heeft de chef zijn dekbed mee naar buiten genomen.

Het is echt heel droog. Oppassen met vuur, alles kan zo in de fik schieten. Wat kan het toch verschillen van land tot land.... Kleinzoon Casper was zo aardig om elke dag even de bloemen en de kas te sproeien. Ik heb hem uitgenodigd om morgen te komen eten. Voor wat hoort wat. en dan krijgen wij er ook noeg gezelligheid bij.

De oogst is begonnen. We fietsten veel langs volle korenvelden. Zo te zien wordt het een rijke oogst. Vandaar de titel: koren.

Morgen meer over het laatste stukje van de korte vakantie:  Ontdek je eigen land.

Voor ieder wat.

De vogels waren er al in geweest. In m'n bessenstruiken. Nu wil ik best delen, maar niet alles. Dus knipte ik de bessendragende takken eraf om de bessen al zittend aan tafel te plukken.

Ik liet netjes de onderste takken ongemoeid. 

Kunnen de vogels er toch nog een feestje van maken.

Ik kreeg twee volle schalen met bessen. 

Die gingen de diepvries in, want Sandra en Carl namen me mee naar Vesterhavet. Daar was het echt weer voor vandaag.

Wij gingen "pootje baden", maar Carl dook natuurlijk helemaal onder. Pootje baden heet "soppe" op z'n Deens en toen vroegen wij ons af hoe het in het Engels gezegd wordt. En in het Duits, offe..Frans? Iemand?

Kijk eens hoe helder het zeewater is. 

En best lekker warm.

Nog even afspoelen en dan naar huis. In Blåvand was het "maar" 24 graden en het waaide flink. Het fijne strandzand zat en zit nog overal. Terwijl we naar huis reden steeg de temperatuur. Ongelooflijk, nietwaar, terwijl ik lees dat het in NL, BE en DE noodweer is (geweest).

Ondanks de hitte had de chef de klimop-heg achter de schutting - aan de straatkant gesnoeid.

Geweldig! Het is weer helemaal strak.

Sandra en Carl bleven pizza eten en ik heb zojuist maar weer eens flink gesproeid. 

Dicht die zaak!

 Maandag: twee orders afgewerkt en verstuurd.

Dinsdag, vandaag dus: zonnefilm en "dusted"folie op een aantal ruiten van een school gezet. Géén montagewerk meer, hadden we tegen elkaar gezegd, maar het woordje"nee" schijnt best moeilijk te zijn voor de chef. Enfin; Orders afgewerkt en de zaak gaat dicht; vakantie!

Nee, geen buitenland voor ons. We hebben dit jaar tot nu toe een heerlijke juli; de zon schijnt volop en elke dag. We blijven lekker in eigen land. 

Ik ben maar wat blij met m'n lange tuinslang, anders was de tuin verdroogd.

De chef heeft een voetenbank bij het campingbed genmaakt, zodat we dwars kunnen liggen. Knap werk; met inklapbare pootjes. Morgen moet er een stuk van ons oude matras op worden gemonteerd en dan kan de Hawk achter de auto worden gespannen.

Een foto van afgelopen zondag. Verse broodjes bij het ontbijt. Hier zijn de bakkers zondags open van half zeven s'morgens tot vier uur s'middags. Heerlijke luxe, nietwaar.

Fietsen over de oude Lillebæltsbro.

En lunchen bij Guldkronen, de gouden kroon.

Daar speelde een driemansorkestje oude swing-nummers.

Het was helemaal niet druk. Gewoon gezellig. Dansen mocht niet - vanwege corona. De disco's zijn ook (nog) niet open. En toch stijgt het aantal besmettingen. Niet noemenswaardig, gelukkig. Er liggen nu 17 mensen met corona in het ziekenhuis. Laten we hopen dat het daarbij blijft. 

Het gevaar van een tuin hebben....

Nou ja, gevaar is het niet echt. Maar mensen met een tuin (én een groentekas) zitten nooit helemaal niks te doen in de tuin. Je zit net en je ontdekt dat de graskanten geknipt moeten worden anders struikelt Humperdink (het maaiertje) erover. Of de tuin moet nodig water hebben, want de regen blijft uit. Aj aj, dan zie je ook dat de klimop teruggesnoeid moet worden...en ga zo maar door. Het vergt een flinke inspanning om dan rustig op je stoel te blijven zitten. Ja, ik weet het; je bent geen slaaf van je tuin. Maar als je het te lang laat groeien is er geen doorkomen aan. Dus elke dag een beetje.... en dan een boek op schoot, zonnebril bij de hand en: niksdoen!

Gisteren waren we in Odense. De zoon had nieuwe ramen - en een deur -  besteld voor z'n huis en dat werkje kon hij niet allen af. De chef wil graag helpen, zelfs met een slechte rug. 

Ik ging mee, om te shoppen met Ivona. Philip had net de dag ervoor een nieuwe "game computer" gekregen, die was daar niet van weg te slaan. Dus hadden wij twee dames een aantal uren voor ons zelf. Wat was het eigenlijk lang geleden dat ik in een "echte" stad geweest was. Het was het begin van de uitverkoop en ik probeerde een paar jurken. Nee, niks voor mij bij. We dronken koffie en aten een broodje op een terrasje en ik kocht twee paar sandalen. Rieker, mijn merk! Ik durfde niet langer te wachten, dan is mijn maat zeker niet meer verkrijgbaar. 

De zoon en de chef hadden intussen de nieuwe terrasdeur geplaatst. Die was loeizwaar; Philip moest even helpen met het op z'n plaats sturen. Ze monteerden ook een nieuw slot.

Zetten we het keukenraam er ook nog in? Jazeker. Gelukt! Ze werken goed samen, die twee. Hebben genoeg aan een enkel woord om elkaar te begrijpen. Knap gedaan; die kunnen alles!!

Ivona en ik gingen nog hooi halen voor het konijn en een stuk zeildoek om de twee grootste ramen te beschermen tegen regen en wind. Die moeten een weekje wachten, want eerst gaan ze op vakantie. 

De heren staan tevreden het resultaat te bewonderen.

We maakten het eten klaar en reden later op de avond naar huis. Er waren wat dreigende wolken, maar regen...ho maar, niet hier. Ik ga maar weer sproeien vanavond.

(maar eerst de klimop terugsnoeien ;))

Mogelijk. Ja!

Hier zaten we dan, in het ziekenhuis in Odense. Bij het universiteitscentrum voor de rugchirurgie. En waarlijk, na heel veel vragen, onderzoek en het bestuderen van bewegingen kwam de verlossing: "Ja, we kunnen U opereren meneer! Het kruisbeen en de tweede rugwervel alswel de derde en vierde wervel zijn verschoven. En de zenuwbaan in de rug is daardoor te smal geworden. De wervels kunnen met schroeven op hun plaats worden gehouden en de zenuwbaan kan iets vergroot worden". Het is mogelijk! Niets wordt gegarandeerd, maar de hoop dat de pijn verlicht wordt is groot. "U krijgt twee afspraken. Eentje om U klaar te maken ?? en een voor de eigenlijke operatie". De vraag is nu: wanneer??? Er is een flinke achterstand vanwege corona én de verpleging staakt!! Nu alweer de derde week en het eind is niet in zicht. Tja, je kunt niet alles hebben en alleen al het weten dát er iets aan gedaan kan worden schept moed! 

We fietsten gisteren een heel eind..en vandaag weer. De conditie moet op peil gehouden worden! Mijn achterband deed zo raar; die hobbelde. Net alsof er een slag in het wiel zat. De chef zette er een nieuwe binnen-en buitenband op en het fietst weer als een tierelier!

Er liggen nog een aantal orders in de firma die voordat wij "vakantie" houden moeten worden afgewerkt. We nemen het caravannetje als we zover zijn. Niks heeft haast. 

Fijn dat het weer meehelpt met het vakantiegevoel. De dag beginnen met lekker buiten ontbijten is een zegen.