Te veel ijs.

 Het is mooi weer; heel mooi weer. 

Dat moeten we benutten. De chef monteerde het laatste buitenlicht bij Sandra terwijl ik naar de breiclub was. Het was bijna klaar toen ik naar hem toe fietste. "De rest doen we ook met de fiets", zeiden wij, want die vervl... rug speelt hem weer parten. Eerst langs de post, dan naar het tuincentrum om een bloemstuk te bestellen. Dat gaat mee naar de - nu drie keer uitgestelde - gouden bruiloft as vrijdag. Terug door het bos en langs de jachthaven waar de ijskraam gesloten was en we daarom maar naar het centrum fietsten. 

Ik had zin in een ijsje. Een klein ijsje. Een kinderijsje. Maar dat schijnt helaas moeilijk te begrijpen. Het was een veel te groot ijsje, wat ik toch opat en waar ik nu last van heb. Moeilijk hoor; klein.

Het was stil in de winkelstraat. 

Nog veel te warm om aan winterkleding te denken, maar zomerkleren heeft ook niemand meer nodig. Vrijdag is het "open by night" vanwege de "Trekantsområdets Festuge" - feestweek, maar...

...kun je het lezen? Gesloten vanwege personeelstekort. En niet alleen hier, maar in heel het land. Geen kok, serveerster, fabrieksarbeider, bouwvolk, warme handen in de verzorging en verpleging....te vinden. Aan alles tekort. Poeha!!

De chef belde vandaag naar het ziekenhuis in Odense om te vragen of hij op een spoedlijst kon komen. " Helaas meneer, we lopen zo ver achter dat er dit jaar geen enkel operatie meer bij kan". Omdat de verpleging TIEN weken staakte en nu hun vakantie te goed heeft. Om van te huilen. Vorige week greep de regering in en het staken is tevergeefs geweest. De door de werkgevers voorgestelde CAO werd het toch.

Dit beeldje zit op muur bij de hartafdeling, waar de chef een pacemaker-check had. Alles was goed, gelukkig, maar door die pacemaker mag hij alleen in het universiteits-ziekenhuis geopereerd worden. Volhouden dan maar; tot maart.

Niks nieuws van het noordfront.

We zitten even een paar dagen "onder de wolken". Saai weer maar gelukkig waait het niet meer zo hard. Wat doe je dan al zo'n weekend..?

Lekker uitslapen en op je gemak ontbijten. De chef had brood gebakken. Gisterenmiddag even naar Odense om vergeten spullen terug te brengen en gezellig op de koffie gaan. Oei, ik stootte een volle kop koffie om die natuurlijk een vervelende vlek in het kelimkleed maakte. Ik zal even vragen of zoonlief de vlek eruit kreeg. Ik ben altijd al een beetje een stuntel geweest, maar het is net alsof ik tegenwoordig meer uit mijn handen laat vallen dan vroeger.

Vandaag voor het eerst in lange tijd naar het winkelcentrum in Kolding. Daar was ik anderhalf jaar niet binnen geweest en ik moest echt een lange broek hebben. Hier in de stad kon ik niet slagen. Wat is er toch een verschil in maten en pasvormen. Óf de broek flabberde om mijn benen, of ie zat te strak of was het een verkeerd model. Uiteindelijk werd het een gewone, goed zittende spijkerbroek. Slechts nog korter maken want de vrouwen van vandaag hebben meestal lange benen. Ik ben ook wel wat gekrompen (en de chef ook, want ik moet ook een van zijn nieuwe broeken korter maken). Tis toch wat met dat ouder worden.

Na het winkelcentrum en een paar boodschappen bij de buurtsuper namen we de fiets. Het begon lichter te worden en de feestweek in de regio is begonnen. Niet dat het veel inhoudt, maar allá. Het moet allemaal weer een beetje op gang komen. Er zijn wat concerten gepland en een paar Stand-Up shows (niks voor mij). 

De tiende september verdwijnen hier ALLE corona-beperkingen. Hoera!!! (en dan maar hopen dat er niet weer ingegrepen moet worden).

Eerst fietsten we langs de industriehaven, waar me toch een berg graan klaar ligt voor het verschepen.

Daarna langs de haven in het centrum waar een straattheater optrad.

Op de terugweg langs Madsby, waar we even luisterden naar een Groenland-koor. Daar versta je nou helemaal niets van, die teksten. 

"Nunarput utoqqarsuanngoravit" betekend bijvoorbeeld "Ons oude land" en is het volkslied van Groenland.

 De toehoorders waren dan ook over het algemeen allemaal Groenlanders uit de regio. 

Intussen kwam de zon door en de jas kon uit.

We keken nog even naar de schildpadjes in de vijver ernaast. Madsby Legepark is afgelopen jaar flink opgeknapt. Een mooie mini-golfbaan, een nieuwe speelplaats voor de allerkleinsten en ook de Tarzan baan kreeg een up-date. Leuk om te zien.

En ik heb tijd om te lezen. Ik lees nu "When We Believed In Mermaids" van Barbara O'Neal. Ik had nog nooit van haar gehoord maar begon het te lezen omdat het zich afspeelt in Auckland in New Zeeland. Daar ben ik immers geweest en dat is leuk om te herkennen. Voelt alsof ik weer een beetje op vakantie ben.

Mijn ...

 

Al 46 jaar is hij mijn beste vriend, mijn maatje, de vader van mijn kinderen, morfar en farfar, de chef en mijn fantastische echtgenoot. 

Door dik en dun, door goede en door slechte tijden, door liefde en boosheid, met ups en downs, door zon en storm....  Dan is 46 jaar toch heel fijn om mee te mogen maken.

Proost! 

Dadelijk gaan we lekker eten bij restaurant Oven Vande. Dan kunnen we eindelijk ook de cadeaubon gebruiken die we met de kerst kregen.

Dankbaar

Wij fietsten naar Trelde en stopten bij Flansbæk strand. Kijk toch eens, dat prachtige blauw. En de weerspiegeling op het water.

Ik moest eruit!

De hele ochtend was ik in het ziekenhuis in Vejle, op de oncologische afdeling, de kankerafdeling. Nee, gelukkig ben ík niet ziek, maar een van de eerste vrouwen die ik  leerde kennen toen ik hier kwam wonen. Birgit, net zo oud als ik en met kinderen van dezelfde leeftijd. Toen de kinderen klein waren zagen we elkaar vaak en vierden vele hoogtijden samen. Later verwaterde het contact wat, maar we bleven op elkaars verjaardagen komen, dronken samen af en toe een kop koffie in een cafeetje of we maakten een wandeling.

Ze maakte de chef kribbig en hij houdt zich daarom meestal afzijdig; ze is namelijk egocentrisch en koppig eigenwijs en een persoon die altijd veel te klagen heeft. 

Nu is ze ziek. Galoperende kanker. Overal uitzaaiingen en overal pijn. Oh, het is een kruis om haar zo te zien liggen in dat ziekenhuisbed. Ze sluit alles buiten en jammert slechts. Ik probeerde te vertellen over de wandelingen die we gemaakt hadden, we hebben samen ooit bij mijn moeder gelogeerd, ik vertelde over de zilte lucht aan zee gisteren, maar niks kon haar afleiden. Heel erg voor haar maar ook een moeilijke opgave voor man en kinderen.

Ik praatte nog wat met haar man, later haar kinderen en reed naar huis. In de auto probeerde ik zoveel mogelijk positieve liedjes te zingen om het zware kleed van me af te werpen. 

De chef had verse croissantjes gehaald, én een paar broodjes. Hij had ook garnalensalade en zalm gekocht. Dat was smullen en ik kon m'n verhaal kwijt. En ja, hij wilde graag mee op de fiets naar Trelde. Daarom ben ik zo dankbaar voor alles wat ik heb!

Ook voor de schaal met tomaten die een maand later dan normaal rijp waren.

En voor de zon de laatste paar dagen.

🙏🙏🙏

En voor alles wat ik heb, ben. mag en kan!

 

Een eiland op zondag.

Een roos uit het prachtige boeket van vorige week staat nog te pronken; de rest van de bloemen gaf de geest. Behalve dit boeketje dat we kregen van mijn vriendinnen. En de planten in de tuin; die stralen ook. Ik zal ze maar even water gaan geven ;-)

Nog een beetje genieten van de zomer. Omdat de chef eerst nog even aan het werk was bij dochterlief (licht aanleggen in de schuur) werd het namiddag voor we besloten om deze keer een eindje te rijden met de auto. Ik wilde graag de nieuwe erespoort zien (door plaatselijke smeden gemaakt ) die over de weg bij de oude grens stond. Vanwege de "genforening" de hereniging. 

Maar die erespoort was er maar tijdelijk. Staat nu hoogst waarschijnlijk in het museum bij de oude grens. Nou ja, dat gingen we niet opzoeken omdat het nog fijn weer was. We reden naar Aarø, een eilandje in de buurt van Haderslev. Weer een pont en weer een eiland. Leuk toch.

Er wonen 144 mensen op het eiland. Er is een restaurant, een café (waar wij heerlijke scholfilets aten), een wijngaard met boetiek en een kleine brouwerij.  Geen winkels/supermarkt of zo. Maar ja, het is ook maar een kleine oversteek van zeven minuten.

Een kijkje op het vast-land.

En even wachten op de pont terug. 

Over de binnenwegen weer terug naar huis. Lekker relaxed.

Dat ging niet door

Ik dacht het al: het verbod op crop-tops werd opgeheven. Dat druist ook in tegen alle vrije waardes van de mensheid én tegen de grondwet. Dus kwam het schoolbestuur met een of andere vage verklaring dat het zo niet bedoeld was en alle happenings in het land zijn de kast weer in. 

Begrijp me niet verkeerd; ik heb er niks op tegen als kleding - en gedrag - besproken wordt en dat men regels invoert, maar verbieden, nee dat gaat me te ver. Dat laat ik graag aan de ouders over.

Waar ik me wel aan erger is het gepoep van duiven  hier bij ons. Ze hebben een plekje gevonden op de hanebalken in de nok van het huis en iedere morgen is het raak. Kan ik weer een berg vogelpoep opruimen op het balkon. Nu heeft de chef vogel-sperring gekocht en nu denk ik dat het geen lekkere zit meer is voor vogels, op al die spitse ijzertjes. Beste duiven, er staan bomen genoeg in onze tuin en omgeving. Ga daar maar zitten koeren...

Intussen is het weer mooi weer. Niet zo lekker als vorige week met ons tuinfeest, maar best warm en zonnig. Ik werkte lekker in de tuin terwijl de chef buitenlicht aanlegde bij Sandra. Die man kan ook alles!

Crop top

 

Het gaat er heet aan toe in de media hier. Een school (in Vejle, onze buur-gemeente) verbiedt de meisjes om een zogenaamde "crop-top" te dragen op school. En dat in het vrijgevochten Denemarken! Verbieden!! Oei!  Argument: klasgenoten kunnen zich zo niet  goed concentreren....

Ik heb gelukkig een kleindochter die uitgesproken feministe is. "Mannen mogen nooit bepalen wat vrouwen aantrekken!", schrijft ze en daar ben ik het helemaal mee eens.

Als ik de leiding van die school had, dan had ik het heel anders aangepakt. In dialoog gaan. Met de leerlingen en eventueel met hun ouders. En dan nog; er zijn zoveel dingen die je je concentratie doen verliezen. En ouders kunnen dat toch ook zelf bespreekbaar maken tegenover hun dochters? Een beetje bloot vlees; helemaal okay.

Wat gebeurt er nu dus: de crop-tops zijn zowat uitverkocht. Alle scholen en gymnasia protesteren en maken happenings van lichamen met crop-tops. Bekende mensen tonen hun - niet altijd mooie - blote buiken....Hi-ha!

Hoezee, ik ben weer helemaal terug in de tijd dat de discussie ging over hotpants.