Eindelijk blog-tijd.

Hoe het kan dat ik op mijn leeftijd tijd tekort kom om te bloggen? Tja......Er lag werk te wachten in de firma, de factura moesten de deur uit, het blog van het koor moest bijgewerkt worden, de auto moest naar de jaarlijkse service, woensdag was het breiclub en donderdag was Carl een ietsie pietsie niet lekker. Hoofdpijn. Ik ging hem wat gezelschap houden 's middags want zijn moeder kreeg pas laat vrij en grote broer was ook niet beschikbaar. Daisy houdt hier trouw de wacht bij haar baasje. 

Hier gaat het alweer wat beter met de patiënt. 

De chef had kaartjes gereserveerd voor James Bond s'avonds. Dit is heel zeker de laatste "James Bond". Agent 007 overleeft het wel, maar als een ander figuur waarschijnlijk. Daniel Craigh verscheen in een roze smokingjas om het eindelijke afscheid van James te benadrukken. (niet bij ons hoor, maar bij de officiele première). Deze film heeft alles wat  bij een Bond-film hoort. Vaart, autojacht, schietpartijen, stunts, water en dit keer wat meer menselijkheid.

Bye bye Bond.

De dag erna, de eerste oktober, werd Carl twaalf jaar en mochten wij hamburgers met pulled pork komen eten en een slagroomtaart als toetje.

Carl is de "doener" en de creatieve telg in de familie.

Zijn cadeautjes waren dan ook een pijl-en-boog, een dartspel, een tafel-bowling spel, teken en schilderspullen en een dolk. Hij snijdt graag in hout (net als Emil van Lønneberg), dus het is een echt scherp mes. 

Even een onderonsje

De dames ook op de foto.

Gisteren was het eigenlijk de bedoeling om de appelboom in de moestuin te rooien, maar het water kwam met bakken uit de hemel vallen. De lucht was grijzer dan grijs.

Wij gingen daarom maar op onderzoek uit naar een laminaatvloer voor op de overloop. Als het mogelijk is wil de chef die graag leggen deze winter. De vloer moet het liefst dezelfde tint en structuur hebben als die in de slaapkamers, licht eiken.

Maar hier in de stad en in de omgeving was die niet meer te krijgen. En geloof me, we zijn overal geweest.  Alle leveringen zijn te laat; de schappen zijn leeg, de pakhuizen komen ook veel tekort. Iets met een containerschip dat dwars lag en fabrieken die niet kunnen leveren vanwege corona en achterstand en te weinig vrachtschepen en te weinig chauffeurs in Europa, enzovoort.

Nu wonen wij in een lillieputlandje wat voorraad betreft. Een land met 5,5 miljoen inwoners staat achteraan  als er geleverd moet worden, denk ik. "Misschien hebben ze meer in Flensborg, net over de grens". Omdat het bleef regenen reden we naar de OBI markt, waar Sandra twee jaar geleden een pracht vloer kocht. Wij konden lekker doorrijden maar de andere kant van de snelweg was propvol. Heel veel Duitsers (zouden die vakantie hebben?) op weg naar de Deense zomerhuisjes. Er stond dan ook een enorme file bij de grens van Kruså. Volgens Google ook een lange file bij Padborg. "Daar moeten we rekening mee houden als we terugrijden".

Bij de OBI stond de hele parkeerplaats vol. We zochten lang naar een plekje. Dat is dus het nadeel van NIET in een lilliputlandje wonen.  Heel veel mensen, heel veel auto's, heel veel drukte, maar wel grote zaken. Met veel keus, ook in vloeren. "Ja, daar, die zoeken we". "Helaas mevrouw, uitverkocht en niet meer te krijgen". 

We keken nog bij een paar andere winkels. Hetzelfde verhaal. 

Dan maar terug naar huis. We kwamen vlak langs Scandinavian Park. We kochten blikjes limonade en de chef vond zijn aftershave. Hebben toch iets mee van onze trip. We reden westwaarts, langs de grens en kwamen bij de overgang Süderlügum. Daar stond geen file, er was niet eens contrôle. 

Het was heeel stil op de weg naar huis. Over kleine weggetjes. Wel een omweg, maar dat gaf niet.

Vandaag ging alsnog de appelboom eraan. Sandra kwam helpen, Carl ook. Die zocht takken en stammen voor zijn houtsnijwerk.

Adieu appelboom. Het is nu veel lichter in de moestuin, in de kas en zelfs binnen in de kamer. Geen wonder dat de tomaten niet rijp werden ;).

Martin (de kok die het speenvarken braadde) had zijn aanhanger hier neergezet om resthout op te halen. Die aanhanger is open, de onze heeft een overkapping. Martins aanhanger werd daarom even ingezet om de takken en stam weg te brengen naar de groenstort. Hij en zijn vrouw gingen een weekendje naar Vesterhavet en konden dan mooi het hout meenemen naar huis. Wij wonen namelijk halverwege Odense en de westkust. Vandaag kwamen ze de aanhanger weer ophalen, volgeladen met hout. 

Ze zijn net naar huis, na een koffieuurtje hier.

Nu schrijf ik dan eindelijk een blogje.

Met nog twee foto's van de tuin in herfsttooi.

Verkeers-lawaai en infrastructuur.

Deze eerste foto heeft niks te maken met verkeers herrie. Ik maakte druivengelei van de schaal vol druiven die uit de kas kwamen. En lekker dat het is! Indirect heeft het toch iets met lawaai te maken als ik besef dat het vrij stil is in de straat waar wij wonen. En dat we gewoon de tuin in kunnen zonder eeuwig geruis en gedruis om onze oren.

Dat verkeersgeruis merk je pas als je bijvoorbeeld naar Erritsø fietst. Daar loopt een dubbelbaanse invalsweg doorheen die naar twee autosnelwegen leidt. Binnendoor dan maar met de fiets, over het lang geleden aangelegde fietspad door het groen. Helaas, hier hoor je de snelweg duidelijk en hoe dichter bij je komt is het een gezoem, geruis, autolawaai. Aan een stuk door.

We zaten op een prachtig plekje aan het water te genieten. Mooie woningen achter ons. Een aanlegsteiger in het water waar je je bootje aan kunt meren en vanwaar je in de Lillebælt kun springen. Een blik op Middelfart aan de overkant en bootjes die heen en weer varen.

Een mooi uitzicht op de nieuwe brug....maar... HERRIE.

Ik zou hier overspannen worden van het verkeersgeluid.

Ik zoomde in op de brug. Hier rijden in doorsnee 60.000 voertuigen per dag overheen. Dag en nacht. Ik ben zo blij dat ik daar niet woon. 

Het verkeer is in de loop der jaren enorm toegenomen en helaas is Denemarken geen kei in het plannen van intrastucturen. DAT KUNNEN ZE IN NEDERLAND VEEL EN VEEL BETER! Waarom liggen hier zoveel winkelpanden in een woonwijk? Waarom zijn er op vijf minuten van ons vandaan minstens vijf supermarkten? Waarom mogen vracht-en bestelwagens het centrum in, ondanks de pilaren die daar staan? 

In november zijn hier gemeenteraad-verkiezingen en er staan politici op straat. Ik zal eens vragen of simpel mammon verkozen wordt boven de geestelijke gezondheid van de bewoners. Steden, wegen, spoorwegen en woonwijken moeten op een lange-baan planning. Je moet minstens 50 jaar vooruit kunnen kijken. Tja.. Wie kan dat nou?! In geen geval een politicus die maar vier jaar vooruitziet. 

Wifi op blote voeten.

Wij hebben een pellet-kachel en die kachel heeft een afstandsbediening. De kachel werkt uitstekend maar die afstandsbediening is hopeloos. Daarom bedacht de chef dat het toch mogelijk moest zijn om een wifi module te gebruiken. Hij bestelde er eentje online; oef, die dingen zijn nou echt niet goedkoop te noemen. Afijn, het doosje kwam binnen, de chef downloade de bijpassende app en keek op een youtube video hoe je zo'n ding kon/moest installeren. Dat zag er vrij simpel uit, maar ervaring heeft ons geleerd dat het dan nooit echt simpel is! Daarbij is assistance nodig en zoon Jeff wilde vandaag best komen helpen. Hij was er al vrij vroeg en de heren bogen zich over het opkoppelen..

Okay, tot zover gaat alles goed. Nu nog de wifi...Pffft, het installeren ging goed, maar dat ding wilde niet akkederen (da's Brabants) met de wifi verbinding. Opnieuw, alles weer op nul...de provider bellen (alle "poorten" zijn open...). Nee, niks. Toen was het lunchtijd en we aten een boterham. Even zitten en bijkletsen over van alles en nogwat. Jeff heeft een nieuwe baan per 1. november. Vijf minuten van zijn huis! Vandaag de dag heeft hij een flinke reistijd; een uur heen en een uur terug. Heerlijk voor hem en nog proficiat! Dan kan Ivona de auto nemen naar een van de vele yogalessen die ze geeft. Die lessen liggen namelijk op drie, of is het vier plaatsen op het eiland Fyn. "Enne, heeft Philip nog verjaardagswensen? en kunnen jullie die en die dag? dan vier ik mijn verjaardag" en meer van die wissewasjes.

Allez, weer aan het werk. Computer erbij, alles onderzoeken. Nog een keer..."Kennen wij iemand die veel weet over netwerk?" Misschien Carolines lief? Ik bel gewoon even. En ja hoor, een half uur later stonden ze binnen en stuurde Mikkel de show aan. Dat was nog even sleutelen en computeren en hoofd schudden en verdiepen en....

Maar HET WERKT. Op een andere wifi-verbinding, daar zat de clou.

Een dikke zoen voor onze hulpen!!! Wat fijn dat ze dat willen doen. Caroline en Mikkel bleven na afloop nog een paar uurtjes hier. Twee jonge mensen die gewoon gezellig bleven kletsen met twee grootouders. Lief!

Intussen was het half zes. Ik heb deze dag dus geen steek gedaan. Ik liep nog steeds op blote voeten rond in een oude spijkerbroek. Oh wat wordt een mens "moe" van een hele dag inactief zijn. Eten was er ook niet, dus de chef en ik namen de fiets naar de stad en aten "junkfood" bij de havengrill. Moet ook een keer kunnen, nietwaar.

Wat wordt het al vroeg donker, nietwaar. 

Gisteren ruimden we de kas leeg. Het is een droevige oogst geweest dit jaar. De tomaten hebben te weinig zon gehad en de druiven deden het ook niet goed. Ik heb ze geperst en ga er morgen druivengelei van maken.

De appelboom, die voor teveel schaduw zorgt wordt een dezer dagen geveld. Adieu!

PS, de storm waar ik over schreef in het vorige blogje viel veel mee bij ons. In het noorden en het westen van Jutland ging het hevig tekeer. Bij de kust van Cold Hawaii genoten de surfers. Eindelijk een echte storm.

Hier waaide de barbecue omver en de wasknijpers lagen verspreid over het balkon. 😉😉

Zonnige storm.

Alles wat los staat is vastgebonden. De buurman heeft de trampoline ingeklapt, alle deuren en ramen zijn dicht. De vuilnisbak staat uit de wind. Windstoten van 70 kilometer per uur zijn voorspeld en af en toe dansen de takken van de bomen al. Maar het is best warm, 18 graden en de zon schijnt.

Omdat er voor vandaag storm voorspeld was hebben we gisteren een heel eind gefietst. Als gewoonlijk op het laatst even langs het strand. Kijken naar voorbijvarende schepen en een loods die van boord ging.

Dit containerschip kan zeker heel wat containers vervoeren. Net als de aken op Maas, Waal en Rijn scheelt dat weer in het aantal vrachtwagens op de wegen. Het vrachtverkeer is hier gestegen met 58% en dat kan files veroorzaken. Vooral bij Kolding en Horsens zit het regelmatig vast. En oh ja, op de Fynske snelweg, maar daar kun je de oude weg nemen. Er zijn wel plannen voor weguitbreiding, maar.....dat duurt nog wel even.

Maar goed dat ik niet zoveel hoef te rijden en áls het nodig is hoeft het niet in het spitsuur. Ach ja, jullie kunnen gerust zijn, files en spitsuren zoals in NL zie je hier gelukkig (nog) niet. 

De rust en vrede in het koor is wedergekeerd. De vleugel-piano is naar voren geschoven en de slechte hoorders zitten er nu met hun neus bovenop. De (omgangs)toon is weer goed, de dirigente niet zo gestressd en het oefenen voor ons meewerken aan het concert de 10.oktober ging goed.

We oefenen: 
"Herfst van Vivaldi". Daar heeft iemand? een Deense tekst bij geschreven en net als de muziek zelf moet dat in een rap tempo. Dat leren we nog wel. Oefening baart kunst. Dat zagen en hoorden Sandra en ik  gisteren bij de "oefen"-presentaties van 4 studenten van de musicalacademie. Die gaan ook verder sleutelen, net als wij. Al ligt hun qualiteit stukken hoger dan die van ons, haha. Amateuren zijn wij, blije amateuren. 

Een glas warme chocolademelk bij Streetfood. Dat was lekker. Echt koud is/was het nog niet...maar 15 graden is niet zo warm. De wind is koud!

Warm werden we ook niet van het Bob Dylan concert aflopen vrijdag. Wát een afgang! Vanwege een verlate musical was het concert verlegd naar de theaterzaal. Op zich niet erg, maar het geluid was niet ingesteld op deze zaal. Veel te hard en heel verwrongen. Geen geluidtechnicus te bekennen. De eega had het na een nummer gezien en ging de foyer in. Ik wachtte nog nr twee af, maar dezelfde (onbeheerste) herrie. Niks geen Dylan, die mooie teksten schreef en ten gehore bracht. Schreeuwende el-guitaren en een keiharde bas. Bah. Toen gaf ook ik het op en reden we naar huis. 

.

Teleurgesteld waren we wel.

De chef schreef bij thuiskomst een mail naar de directeur van het muziekhuis. "Ook al hoor ik niks, dan ben ik toch mijn irritatie kwijt", zei hij.

Groot was onze verwondering toen hij al de dag erna een mail terug kreeg dat de directeur het nader wilde onderzoeken. En een paar uurtjes later.....nog een mailtje: we krijgen ons geld terug.

Iets moet er zijn misgegaan in het muziekhuis.

Wel een heel goede service, nietwaar.

Zaterdagochtend waren we even naar het traditionele oogstfeest op de school waar Carl opzit, Sandra les geeft en waar ook Caroline en Casper hun diploma's haalden. De kinderen vanaf 3 jaar (børnehave) tot en met de tiende klas (16 jaar), hun ouders (grootouders) en ook altijd veel oud-leerlingen kwamen er op af. De volksdansers gaven een optreden maar dansten ook veel met de geinteresseerde kinderen. Veel families kwamen met eten; fruit, brood, koek enz. dat werd uitgedeeld. 

Er werden appels geperst, bloemenkransen gevlochten, aardappeldruk gemaakt, groentehapjes en appelmoes geserveerd, op stenen geschilderd, getoeterd in de tractor, ouderwetse en hedendaagse spelletjes gedaan en nog veel en veel meer...

Natuurlijk kwamen Caroline en haar vriend Mikkel ook een kijkje nemen. Casper kon niet komen, die zit in Oostenrijk met zijn gymnasiumklas. Wandelen, fietsen, klimmen! 

Fijn voor hem!

Zodoende is Carl deze week het enige kind thuis. Hij kreeg gisteren schietles van morfar. De chef heeft een "luchtbuks" zeggen we in Brabant. Een luchtgeweer, met hageltjes. Dat wilde Carl zo graag proberen!

Er werd een schietbaan gemaakt en...oefenen maar. Na een uurtje mikte hij uitstekend! Een gat in het colablikje. 

Ver weg? Hier heb ik wat ingezoomed.

 Fijn dat we zo'n een grote tuin hebben.

Quinde-jammer en een film.

In het Deens heet een vrouw een "kvinde" en die "kvinder" kunnen echte zeurzusters zijn. Dat was het geval afgelopen dinsdag bij mijn koor. Nu hebben we ook een half jaar niet kunnen zingen, dus de stemmen zijn niet getraind en de liedjes liggen verstopt in het ouder wordende geheugen. En eerlijk is eerlijk, onze dirigente, die geboren en getogen is in Oekraïne spreekt nog steeds gebroken Deens...maar toch.. Geklaag: "het gaat veel te snel", "onze stemmen krijgen nooit aandacht", wat is dat nou voor een melodie, nooit eerder gehoord" (uh??), "ik snap er niks van", "ik hoor het niet" en ga maar door.

Ik vond het gewoon zielig voor onze dirigente, die vol enthousiasme met nieuwe noten kwam.

Zeurpieten zijn het (soms). Humeurziek en sfeerverpestend. Heksen!

Zo dat is er uit!

Maar ik vind het jammer; ik zing zo graag en normaal word ik er altijd blij van (en de songs zijn echt niet moeilijk, maar het koor wordt ouder...)

Allé, verder in de tekst!

Kleindochter Caroline en ik waren naar de film "Respect".

Een film over het leven en de muziek van Aretha Franklin. Een geweldig mooie film en tevens een inblik in het Amerika in de jaren zestig en de laatste helft van de twintigste eeuw.

Respect is de verhaal over de legendarische soul-queen en burgerrechten activistens weg naar de top. Jennifer Hudson, die de hoofdrol had, kreeg een welverdiende Oscar voor haar prestaties als acteur en zangeres.

Wij waren onder de indruk! Ga kijken als je de mogelijkheid hebt.

Het strand gisteren. Vandaag is het bewolkt (en best koud). Wij gaan vanavond naar een concert met muziek van Bob Dylan, die dit jaar 80 werd. Daar word ik vast weer warm van.

Wegkijken en een verjaardag.

Heb jij dat ook weleens, dat je een winkel binnen komt en het personeel je geen enkele blik gunt?

Afgelopen vrijdag was in in de stad. Ik moest wat bak-spulletjes hebben en liep binnen bij "Kop&Kande". De winkel was leeg op twee man personeel na. Ik wist precies wat ik moest hebben en liep naar de toonbank. De ene winkeljuffrouw kreeg het ineens druk met glazen op de plaats te zetten, de andere rommelde wat aan de kassa. Ik moest nadrukkelijk vragen of iemand mij kon helpen, waarna de kassa-dame zich over mij ontfermde. 

Omdat deze winkel niet alles had wat ik nodig had liep ik binnen bij de winkel aan de overkant. Hier was het een beetje hetzelfde verhaal.

Zondag waren de chef en ik bij de grote "Bauhaus" in Kolding. We keken naar nieuwe handvaten voor de keukenkastjes. Ik had ze gevonden, maar er stond geen prijs bij. Een van de winkelbedienden was vrij en wij vroegen om hulp. "Daar staat een scanner anders vraag het maar aan die balie". Mmm, niemand bij de balie. Eindelijk kwam er eentje maar die begon te tasten op de computer. Hij keek ons niet eens aan.

Kijk, op die mannier verlies je klanten aan de on-line verkoop. Wij gingen namelijk naar huis en zochten zelf op diverse webshops. (we kochten niks, daar niet van, maar kregen andere ideeën). Geen wonder dat de winkels leeg komen te staan.

Nee, ik hoef geen voorrang. Ik wil best wachten. Maar als zo'n winkelbediende zijn/haar klanten nu eens even aankeek en zei: "ogenblikje mevrouw". Of gewoon " kan ik U helpen". Als het personeel de klanten ZAG. Dat is nl het verschil tussen een anonieme webshop en een echte winkel. Zucht.

🎸   🎵  🎶   🎸

De verjaardag!

De oudste kleinzoon werd 19. NEGENTIEN. Hij wilde wel even op de foto met zijn mormor ;-)

Een heerlijke knul! Het is een genot om zijn oma te zijn.

(De chef vindt het fijn ook als morfar)

PS, de traditie dat de jarige mag kiezen wat voor eten er op tafel komt is van ons op de kinderen overgegaan. Gisteren aten we pizza 😋😊.