Eindelijk..

Eindelijk tijd om een blogje te schrijven. Eindelijk ook eens een zonnige dag.

Het stormde vannacht. Normaal lig ik daar wakker van, maar dit keer niet. Ik droomde wel veel. Dat tolken in die zaak waar de kinderen uit huis geplaatst werden spookt door mijn hoofd. Ik tolk bij het wekelijkse contact tussen moeder en kinderen, ik ben tolk voor de maatschappelijk werkster als ze met de kinderen praat....Dat raakt m'n ziel. Er gaat overigens ook veel tijd in zitten. Elke keer zo'n uurtje of vier. Gisterenavond had ik twee vriendinnen op bezoek die ook "in het vak" zitten en daar kon ik mijn hart even luchten. Best fijn. 

Vandaag heb ik dus maar even door het huis gewerkt. De bedden verschoont, de was opgehangen en maar weer een hele hoop "nullermannetjes" opgeveegd. Ik veeg of stofzuig  elke week, maar als de ik de bedden doe extra grondig daaronder. Ongelooflijk hoeveel stof een mens produceert ;-)

Ik keek naar de afscheidsdienst van mijn oude vriend. Toch wel handig, die chromecast. Zodoende kon ik het op de tv zien. Een indrukwekkende dienst.

Januari krabbelt vooruit....

De werkamer. Hier doe ik mijn telefoon-tolking. Als het om een ziekenhuisgesprek gaat, of het "jobcenter" of iets anders waarbij een tolk nodig is. Het strijkgoed hangt nog over de stoel. Dat komt later wel....

We gaan alweer naar week drie.

 Van licht en donker; van zon en regen. 

Ik wachtte even in de auto toen de chef bij de groenteboer was. Die witte toren is de oude watertoren. Je kunt de sleutel halen bij de bibliotheek en naar de top klimmen, vanwaar je een mooi uitzicht op de stad hebt. Ik zou de zomer aanbevelen.

Gisteren kwamen Caroline en haar vriend Mikkel op bezoek. Mikkel moest even helpen met de chrome-cast die niet wilde werken. Even een her-start, haha, en een minuut later was het euvel verholpen. Kijk, daar hadden wij nou weer niet aan gedacht..pfft. Voor bij de koffie had ik en banoffee-taart gemaakt die niet te eten was vanwege de veel te harde caramel.

Maar het eten 's avonds was heerlijk. Stiffado met naan-brood en salade. Die arme Mikkel doet heel fanatiek aan de lijn en drinkt alleen maar van die poederdrankjes. Omdat hij toch mee aan tafel zat mocht hij de vragen op de quiz-kaarten stellen. 

Later speelden we Jeopardy. Het spel had ik een tijd geleden gekocht bij de kringloop. Het spel dateert uit 2005, dus een aantal "antwoorden" waren uit de tijd. Maar we hebben wel lol gehad en de chef en ik wonnen dik, want wij wisten het meeste uit de tijd dat die twee hier nog kleuters waren. Niet eerlijk? Nee. Maar we hadden wel een heel gezellige avond!

Toen ik eindelijk 's avonds laat op mijn mail keek zag ik dat er een overlijdensbericht - en rouwkaart lag. Een goede oude vriend was gestorven. Marinus; rust in vrede.

Vandaag huilde het weer een beetje (motregen) .... en werden we met onze neus op het feit gedrukt dat er aan alles ooit een einde komt. Maar ook een nieuw begin!

Margrethe

Allez dan, even een blogje over Margrethe de tweede die precies vandaag 50 jaar op de Deense troon zit.

Ze was 31 jaar toen staatsminister Jens Otto Kragh vanaf het balkon drie maal riep: "Koning Frederik de negende is dood, leve koningin Margrethe de tweede". 

Ach ja, een koningshuis kost een hoop, maar okay, deze koningin heeft het toch maar gepresteerd om de populariteit ervan te verhogen. Als ze op oudejaarsavond het volk toespreekt dan is er echt geen kip op straat. Een koninkrijk is vast van de verleden tijd, maar het schijnt dat buitenlandse staatsleden en diplomaten het nog steeds een hele eer vinden om een voortreden bij de koningin te hebben. Abdiceren? Nee, dat zit er niet in. De koningin blijft zitten waar ze zit tot ze van de troon valt. 

Een wijze koningin, die overigens een groot kunstenares is. Ze tekent, schildert, borduurt, ontwerpt costumes, decoupeert, choreografeert en nog veel meer... Tillykke dronning Margrethe.

Een "kagekone"; een koekvrouwtje.

 

Bij een verjaardag hoort een taart óf een kagemand/kone. Een baksel in de vorm van een mannetje of een vrouwtje versierd met snoepgoed. En omdat de liefste dochter gisteren jarig was bakten wij een kagekone. Of beter gezegd, de chef maakte het beslag en spoot het op de plaat, ik ruimde op en bracht de versiering aan. Het is simpel soezendeeg, boter, melk en eieren, suikervrij dus.

Het was reuze gezellig. Morfar en Carl gingen eerst nog een uurtje naar de schietvereninging en daarna was het heerlijk eten met z'n allen. Sandra had babi-pangang, saté en allerlei heerlijke bijgerechten klaargemaakt. Ze kookt als een chef-kok. Fijne gesprekken, vriendelijk geplaag, gezellig samenzijn met die grote kleinkinderen. "I love it".

Carl vertelde trots dat hij de eerste prijs had gewonnen bij het handwerken. De klas moest zelf een ontwerp maken en dit in kruissteken borduren. Het is een boekenlegger met een vuurtoren erop. Zo mooi gemaakt. Leve de tijd (en de school) dat er niet gepest wordt, want waarom zouden jongens niet handwerken?! Voor een "creatieveling" als Carl is het vak visuele kunst, tekenen en handwerken het beste vak op school. Daarna komt gymnastiek;-)

Oh ja: De restricties vanwege corona worden NIET verlengd hier. Vanaf zondag is (bijna) alles weer gewoon open. (Discotheek en nachtclub moeten nog wachten). Wel met mondkapjes op en coronapas , maar dat nemen we erbij. Laten we hopen dat het zo blijft. Vanaf dinsdag dus ook weer kooravonden.!. 

Je verliezen in een puzzel..

 

Dat had ik nodig, als afleiding. Gewoon een puzzel op tafel en je gedachten laten vliegen. Ik heb zoveel moeten tolken deze (en vorige ) week dat ik mijn gedachten niet bij een boek kan houden. Ook mijn breiwerk ligt verlaten in de mand. Pfffft. Deze puzzel kreeg ik met de kerst. Ik kreeg er overigens twee...dus..

Na deze is er nog eentje om de donkere wintermaanden op te fleuren.. Dat tolken is trouwens nog lang niet klaar. Ik ben voorlopig geboekt voor de volgende twee maanden. Een of twee dagen per week. "Keeping your mind up".

Soesa

Soesa! Dat woord kennen jullie waarschijnlijk wél in Nederland. Een woord dat afkomstig is uit de Indonesische taal. Soesa....zo'n beetje hetzelfde als het Deense "hurlumhej", maar iets verdrietiger. Soesa is iets problematischer.

Nou SOESA heb ik deze week genoeg gehad. De week sloot af met de crematie van Åse (spreek uit als Oose), de vrouw van Benny mijn allereerste chef in DK die altijd een vriend is gebleven. Åse mocht 85 jaar worden, maar voor vooral de dochter was het een erg intens verdriet. En Benny was ineen keer tien jaar ouder geworden. Nee, we gingen niet mee naar de koffietafel, zo goed kenden we Åse nou ook weer niet. En er was "volk zat" in de kerk.

Vrijdag werd ik opnieuw ingezet als tolk. De moeder van de kinderen - zie vorige zaak -mocht haar verhaal vertellen aan de leden van de gemeenteraad die voor kinderbescherming staan. De hele raad was aanwezig plus de twee maatschappelijk werksters die de kinderen uit huis hadden gehaald, twee psychologen, de moeder, haar advocaat en ik als tolk. Haar verhaal werd gehoord; ze praatte een uur aan een stuk, wat zeer vermoeiend is voor de tolk en de toehoorders. De advocaat voerde het pleidooi, de raad vergaderde terwijl wij buiten wachten...maar nee, de kinderen blijven voorlopig waar ze zijn en er wordt een nader onderzoek gedaan.

Dinsdag mag de moeder haar kinderen zien - onder toezicht - en ik ga weer tolken. Voorlopig elke dinsdag in acht weken. Ergens ben ik een beetje blij om de zaak te mogen volgen en dat ik de kinderen weer kan zien. Verdrietig, dat is het. Maar misschien noodzakelijk, want ik ken de achtergrond niet. En ik hoef/mag er ook geen oordeel over hebben. Gud'ske lov - God zij dank.

We gingen even kijken bij Sandra, waar de poes de hoofdrol speelde. Zie Casper met z'n korte koppie. De jongens in zijn klas - 10 stuks - hadden met oud en nieuw afgesproken om hun haren door een Turkse kapper te laten knippen. Heel kort allemaal. Toen de eerste geknipt was hadden ze al spijt, maar afspraak is afspraak. Ach, het groeit vanzelf weer aan. 

Er was deze week ook een hoop te doen in de werkplaats...dus: een week vol soesa en hurlumhej. Hallo januari!

Je kunt je niet verstoppen.

Verstoppen gaat niet op den duur, vooral niet als je ook nog eens kinderen hebt die eigenlijk naar school moeten. Na herhaalde oproepen, bezoekjes en vermaningen valt de hamer. Dan worden de kinderen uithuis-geplaatst. En dat is een drama. Ik was tolk...pffft. Dat gaat je niet in de koude kleren zitten. Het was een lang proces; een pijnlijk proces. Nee, geen huilende of schreeuwende kinderen, maar kinderen die heel stil waren; echt stil. Een moeder die naar honderd instanties belde, een wethouder die met juristen beraadslaagde, maar uiteindelijk reed ik met de kinderen mee naar het tehuis waar ze tijdelijk werden ondergebracht. Een heel fijn tehuis waar de kinderen verwend werden met voor ieder een nieuwe doos Lego en twee heel lieve pedagogen. Ik hoop dat het goed met ze gaat.

Hier sluit het hoofdstuk voor mij. Ik krijg nooit iets te weten over het verdere verloop. Ik ben alleen maar tolk. Maar het duurde wel even voor ik het van me af kon zetten.