Bayeux, invasiekust, Omaha Beach en D-Day museum.

Een opkikkertje om de dag mee te beginnen? Nou, niks voor mij. Skål!

We reden naar Bayeux om het beroemde Bayeux tapijt te zien. Natuurlijk moesten we dat zien. Er zit een groot deel vikingen/noormannen geschiedenis in. Zelfs de naam Normandië komt van de Noormannen.

Je mag er geen foto's maken, maar klik op de link als je meer wilt zien en weten.

Er zijn vele copiën van het tapijt gemaakt. Er hangt er ook eentje in Børglum kloster in Noord Jutland; daar gaan we een keertje heen, zeker weten!

Mijn eega ging niet mee naar binnen, maar bleef op een terrasje zitten. (hij kreeg al snel gezelschap van anderen uit de groep). Je moet het lopen natuurlijk niet overdrijven. En er stond nog veel meer op het programma die dag.

De kust waar de invasie plaats vond de 6.juni 1944.

En Omaha beach....

                                                  Oorlogsgraven in Normandië

Al die witte kruisen op de Amerikaanse kerkhoven in diep contrast met de zwarte op het Duitse kerhof. Dat vond ik eigenlijk het meest trieste. Ook allemaal jonge kerels...

Tot slot bezochten we het D-Day museum.

We hadden even tijd om wat door het plaatsje te wandelen. We aten een frietje en wandelden terug naar het museum om op de bus te wachten. "Ai, m'n telefoon" riep de chef. WEG, niet te vinden. Ik belde naar zijn nummer en wonder-boven-wonder werd er opgenomen door een dame van het Office de Tourisme. Een vriendelijk persoon had zijn telefoon gevonden en daar afgeleverd!! Ik heb het op een lopen gezet en Hoera! Wat zijn er toch veel aardige mensen op de wereld 😍(ook al werden we gewaarschuwd voor zakkenrollers).

Het enige wat tegenviel die dag waren de "moules-frites" die we 's avonds aten in Caen. De frietjes smaakten naar oliebollen, (blah...vet niet vervangen) en de mosselen waren heel klein. Maar het toetje was lekker.

Op weg naar Caen.

Eerst naar le Havre en de brug over de Seine. In feite zijn het twee bruggen, de laatste kun opklimmen. Pont de Normandie.  Het weer was prachtig en het uitzicht ook.

Hier kun je zien hoe de bruggen geconstrueerd zijn.

Onderweg naar "ons" hotel in Caen stopte de bus bij de kathedraal in Amiens, de grootste gotische domkerk van Frankrijk. Je kunt er meer over lezen via de link.

Een enorme kathedraal waar ik een kaarsje brandde bij de Mariakapel, net zoals ik dat altijd doe in Den Bosch. Het was tenslotte nog steeds de mei-maand. Het mooie van deze kerk was dat er ook kapellen waren voor de coptisch-orthodoxe christenen, voor hen uit Ethiopiën en nog een paar andere naties.

De bus liet ons eruit net voor de kathedraal, maar mocht daar niet wachten. Toen we eruit kwamen moesten we een heel eind lopen naar bus-parkering. Dat ging oh-zo moeilijk die dag voor de chef, maar het begin was gemaakt!

Net na zevenen waren we in het Hotel de Quatrans in het centrum van Caen.

We vonden een goed restaurant in de buurt; brasserie les Touristes en hebben er heerlijk gegeten. Een aantal andere medepassagagiers gingen mee en waren blij dat ik de menukaart kon vertalen. Frans is "volapuuk" voor de meeste Denen. 

Twee kilo erbij..

In Frankrijk eet je lekker. Zo lekker dat ik zeker twee kilo aangekomen ben. Dat krijg je met een busreis waar alles (goed) verzorgd is. Wij waren een weekje in Normandië (en we waren niet de enigste zie ik :-)). Een weekje in het teken van de cultuur en D-day. 

We hadden de reis al lang geleden besproken, omdat we dachten lang te moeten wachten op de operatie van de chef. Mét een goede mogelijkheid om te kunnen afbestellen. We waagden het erop. En wonder boven wonder ging het fantastisch. De chef haalde elke dag zo tussen de 8-en 10.000 stappen. Hij had de staven van nordick-walking bij zich, maar op de laatste rit naar huis bleven ze in de bus liggen tijdens de pauzes. 

Wij zijn al eerder een aantal keren op vakakantie in Normandie geweest, met eigen auto. Dat waren meer toeristische reizen waar we de kustplaatsjes bezochten. Honfleur, Deauville, Etratat enz. Deze keer werd het een busreis naar een ander Normandië. Ik kan je overigens wel vertellen dat het een heel eind is van Denemarken naar Normandië. Gelukkig was er een tussenstop in Duitsland op de heen- en op de terugweg. Met al die files op de autobanen was het lekker relaxt om getransporteerd te worden. We hadden ook een fijn gezelschap. De meesten waren van onze leeftijd en het "akkedeerde" goed onder elkaar. Wát een verhalen heeft een ieder.....Ik heb zoveel gehoord..

We kwamen uit alle hoeken van Denemarken, maar allemaal met dezelfde intentie. Ook degenen die alleen reisden waren deel van het geheel en er werd heel wat gediscuteerd, gelachen en verteld. 

Ik zal er de volgende dagen wel meer over schrijven. 

Mooi Normandië; zo licht en vriendelijk. 

 Van boven af in mei.

De achterkant

En de ietwat saaie voorkant.

We delen de inrit met onze buren in nummer 2. Het huis ligt hier links. Dat huis staat te koop en net als in NL is er vaart in de bezichtiging/verkoop. Dat wil zeggen dat de auto's van de bezoekers onze inrit blokkeren. De chef heeft dus maar een bord gemaakt: 

Waar is de ziel?

Waar we zwijmelen bij de oude meesters van de schilderkunst, kringloopzaken bezoeken en rommelmarkten afstropen, ziet het er anders uit als we de huizen bekijken. Hier bij ons in ieder geval. Monumentale huizen, oude boerderijen, huizen uit de jaren dertig of uit de jaren zeventig....velen worden verbouwd en velen verliezen hun ziel in de verbouwing.

Zo'n huis ligt tegenover onze oprit. Typisch eind jaren zestig. Het had een grote bijkeuken, een gezellige huiskamer en nou ja, een keuken en badkamer die wel aan vernieuwing toe waren. Bij de verkoop werd alles, letterlijk alles van binnen gesloopt. Geen muur stond meer overeind. Toen het klaar was mocht ik even komen kijken. Nu heeft het een grote witte woonkamer waar ook de keuken is geplaatst. Alles nieuw, maar de gezelligheid is eruit. De grote bijkeuken is nu een rommelhok. De badkamer heeft de oude keuken erbij gekregen en is groot (en wit). De voortuin met al haar bloemen is nu een parkeerplaats geworden. Van dat laatste kan ik het nut wel inzien, omdat er maar weinig parkeerplaatsen in de straat zijn. Van een knus huis met een ziel is het nu een tentoonstellingshuis geworden.

Het is dit huis niet, dit is maar een voorbeeld. Lekker licht en ruim, dat wel. Maar nee, ik hoef geen keuken midden in de kamer. Dat is de trend hedendaags; totdat die trend natuurlijk weer veranderd. Ik kan die ene makelaar op tv wel omarmen als hij in zo'n echt jaren 70/80 villa binnenkomt die nog helemaal intact is. Hij zwijmelt en ik zwijmel lekker mee. 

Toch wel jammer.

Adieu Lunakoor. Ik ga je missen. Het zingen, maar ook al die lieve vriendinnen en medezangeressen. 18 jaar lang was ik lid. We hebben een aantal dirigenten versleten en ik heb vier grote ringorders vol met liederen.

Dinsdagavond namen we afscheid van die tijd...

We hebben plezier en verdriet met elkaar gedeeld.

Dagny, die in een woongemeenschap woont had de eetzaal bij haar gereserveerd. Die ligt op de foto helemaal achterin.

Deze woon-unit bestaat uit 24 huizen (hier zie je de achterkant) Aan de voorkant is de ingang via een overdekte gang. De bewoners eten zeker drie maal per week samen, de tuin wordt gezamelijk onderhouden en er wordt nog veel meer gedeeld. Dagny woont er al sinds 1987.

Enfin, we hadden een gezellige avond. Natuurlijk werd er wat gezongen. Een van de leden had een lied geschreven. De voorzitster, de dirigent, de kassier en ik kregen een afscheidscadeautje en we smulden van het smørrebrød. Een website hebben we niet meer, maar de Facebook-groep houden we aan. We hebben ook een datum vastgezet om elkaar weer te zien...over precies een jaar.

America.

 Overgenomen van Facebook, dat af en toe iets wijs te vertellen heeft.