Een tikkeltje warmer.

"Ik verveel me" zei de chef afgelopen maandag. "Geen enkele order in huis". Nou is dat het lot uitdagen, want de dag erna stroomde de mailbox vol met opdrachten. Zoveel zelfs dat hij vandaag thuis bleef om te werken terwijl Caroline en ik naar het buurland reden om boodschappen voor Pasen te halen. 

Naast werk zijn er ook leuke dingen. Gisteren bv een uitgebreide lunch in Aarhus bij familieleden. Tussen zonneschijn en maartse buien lokt het voorjaar.

Na de lunch..

35 borden voor een golfclub. Da's best veul werk ;-) 

Ik heb gisteren wat haakpatronen gedownload. In haken ben ik nooit een ster geweest. Iets met drie keer van school veranderd in de tweede klas, waar meisjes destijds leerden haken. Gosh, wat ben ik oud 😂). Haken is prettiger werken als de zomer in aantocht is, dus ga ik het maar weer eens proberen.

Ooit haakte ik gordijnen.... (nee, deze niet, de foto is van het internet). Dat was de grote mode in de jaren zeventig/tachtig. Ik heb ze nog liggen, boven in de kast en nee, ze gaan nog niet weg want het was destijds een heidens karwei. We hadden in ons oude huis vier ramen aan de straatkant en de gordijntjes beschermden ons tegen de inkijk

Ik denk dat ik een zomertrui ga haken...mischien.

Zo kregen wij een Tuinman.

Hier is Carl aan het werk.  Mijn tuinman 💗.

Een paar weken geleden, toen hij mij hielp met het snoeien van een struik en de klimop vroeg ik hem of hij zin had om geld te verdienen met het bijhouden van onze tuin. Jaaaa, afgesproken! Hier is hij aan het werk met de cultivator.

Het grasveld ziet er vreselijk uit. Dat komt door al die regen en het feit dat er een mol woont. Nu kochten we twee mol-verschrikkers die een huiltoon afgeven onder de grond. Hopelijk pakt de mol zijn/haar koffers! 

 

Als de mol weg is bestellen we een bigpack zgn topdressing en spreiden dat uit over het grasveld. Hopelijk krijgen we het daarmee meer egaal.

Tot slot nog even:

De school-musical, waar Carls klas de hele winter voor geoefend had. "High School Musical" Tien dagen voor de uitvoering stak het Disney-concern een spaak in het wiel en verbood het!

Wat anders te doen dan een show met videobeelden te maken van het proces na de afwijzing. Daar hebben ze die tien dagen hard aan gewerkt. Het ergste was het natuurlijk voor de hoofdrolspelers; Carl zat "slechts" in de dansgroep.

Aj aj Disney- het gaat om een SCHOOL musical 😖😔.

Security...tja.

Ik blog "gewoon" via Blogspot. Dat doe ik al jaren. Ooit had ik een WP abonnenment toen ik  de website van ons toenmalige koor beheerde, maar dat is afgemeld. Maar vanwege allerlei veiligheidsregeltjes bij sommige bloggers kan ik op een paar blogs niet meer reageren...helaas. Daar glij ik meteen het spam- bakje in. 😵‍💫 Het is maar een weet voor jullie.

Mobieltje

Ons leven ligt in 2024 hoofdzakelijk op onze mobile telefoons. MitID, waarmee je alles moet verificeren, mobilePay, zoiets als een Tikkie in NL, ons bankgebeuren, zelfs het bedrijfsconto, e-Boks, voor officiele berichten, de huisarts en de medicijnenlijst, de camera en de foto's, adressen, WhatsApp, Messinger, muziek en rijbewijs....en nog veel meer.

En dan...moet er een nieuwe telefoon worden aangeschaft. Nee, niet voor mij maar de oude van de chef wordt niet meer ondersteund. De aanschaf was een fluitje van een cent, maar het installeren van alles...pffft.

Voor alle zekerheid had de chef een afspraak met onze zoon gemaakt en zo reden we gisteren , bewapend met de oude en nieuwe telefoon plus zijn paspoort, naar Odense. Omdat er zoveel zekerheid moet zijn (natuurlijk echt nodig) moet er nogal veel opnieuw geïnstalleerd en geverificeerd worden. Gelukt! Gelukkig!

Met het installeren, koffie drinken, van de ijstaart snoepen en gezellig geklets werd het al snel avond. De chef trakteerde op lekkerijen van Chicago burgers voor we weer naar huis reden.  

Vandaag schijnt de zon en ik zeemde eindelijk de ramen. Na al die winderige weken was het hoognodig.

Nu kan ik weer naar buiten kijken!

Oh Boomer..

"Onze" generatie, de generatie van de babyboom na de oorlogsjaren wordt de generatie Boomer genoemd. En de show; de one-man show waar we gisteren waren heette dan ook "Oh Boomer" met Niels Hausgaard. Onbekend in Nederland maar hier haalt hij nog steeds volle zalen ondanks zijn 79 jaar! We hadden de kaartjes gekregen als kerstcadeau van Sandra en Per en dat was een schot in de roos. Wat hebben we gelachen om al die dingen die ons op onze leeftijd zo bekend overkomen. Vergeetachtigheid, het met geen mogelijkheid omhoog kunnen komen vanaf een zitzak. Nieuwe songs van zangers waarvan je denkt dat ze buikpijn hebben en maak het lijstje zelf maar af. Satire, humor en een milde mix van mensenkennis. 

Vejle musikteater heeft vast bestek genomen van de theaters in Londen; die hebben ook van die steile wanden met zitplaatsten tot in de nok toe. Wij zaten op het derde balkon. Je zou denken dat je dan minder kunt zien en/of horen, maar niets is minder waar. Iedereen heeft uitzicht en het geluid was prima. Maar er was heel weinig beenplaats. Ik heb korte benen dus dat ging nog net, maar de chef zat gewoon klem. Gelukkig was de show zo goed dat het opwoog tegen het ongemak.

Hoe de volgende generaties genoemd worden moet ik Caroline vragen. Die is wat dat betreft net wikipedia ;-)

Waar blijft het zachte weer toch?

Weet je wat ze zeggen op z'n Brabants? Welnu: het is "verrèkkes kouw" ;-)  Dat was het vandaag en gisteren. Vooral op de fiets. Na de dinsdagse wandeling fietste ik naar de stad voor een afspraak met twee vriendinnen. De ene was gisteren jarig geweest en trakteerde op koffie met appeltaart bij het koffiehuis. Lekker en heel gezellig! 

Daarna fietste ik naar Carl, die ziek thuis was. Zijn moeder (mijn dochter) was de hele dag met de jongeren van haar opleiding naar een sportgebeuren in Odense en dan kan zo'n dag in je eentje best lang zijn, ook al ben je 14 jaar. We keken een filmpje tot zijn moeder thuis kwam.

De chef was naar de tandtechnicus in Kolding, want er was een "schroefje los" van zijn gebit. Dat kon gelukkig gemaakt worden terwijl hij wachtte. 

Al met al vloog de tijd voorbij. Ik haalde twee "stjernekasters" bij Menu. Lekker en voor een keertje heel gemakkelijk.

Morgen wordt het warmer zegt het weerbericht. Ik moet het eerst zien voor ik het geloof. Morgen moet ik de boekhouding bijwerken, maar eerst denk ik dat de chef het bureau moet opruimen. Hij heeft de aanbouw voor het huis van onze overbuurman getekend en daar komen nogal wat berekeningen aan te pas. Van bouwtekeningen weet hij alles, van opruimen........tja....

Wat de tijd doet.

Het was alweer meer dan twee maanden geleden dat ik mijn vroegere buurvrouw Ruth had gezien. Gisteren haalde ik haar op voor een kop koffie met applepie. Oef, ik schrok ervan; ze was zo mager geworden. Nu bleek dat ze gewoon vergeet te eten. Dat doet die Alzheimer. Haar dochter en schoonzoon hebben altijd gezorgd voor een gevulde diepvries, maar als je dat vergeet! Ach toch. Nu is er eindelijk een maaltijdservice georganiseerd. 

Het is inderdaad vaak zo dat familieleden de laatsten zijn die het doorhebben. Haar dochter ziet haar een paar keer per week, maar heeft te laat gezien dat ze is afgevallen. Enfin; ze verorberde hier met plezier een groot stuk pie, want aan haar eetlust mankeert niets. Nu maar hopen dat ze nu wel elke dag haar warme maaltijd eet. Maar eerlijk is eerlijk; het ziet er niet erg smakelijk uit als het niet op een bordje ligt.

De te-verkopen kleding hangt in het rek bij de Kirpu. Ik hoop dat er wat verkocht gaat worden. Caroline mag de opbrengst houden.

Het is maart; het is koud. Er waait een venijnige wind. Dus....

...en een goed boek...

Zo gezegd, zo gedaan.