Niet zichtbare handicaps.

Gisterenavond ging ik even luisteren naar een optreden van het jongens-en mannenkoor in Christianskirken. 

Er zitten parels van stemmen bij, kan ik je vertellen. De allerjongsten zijn een jaar of acht, de oudsten al lang gepensioneerd. 

Er is plaats voor allen, ook voor hen met een handicap. 

Rechts staat een jongen met een rollator. Hij zingt een mooie bas.

En in het midden staat een jongen met een zonnenbloemsnoer om. Als het hem teveel werd ging hij even bij zijn moeder op de voorste bank zitten. Hij heeft geleerd om daarna stilletjes weer terug naar zijn plaats in het koor te gaan.

Vooraan staat de koorleidster. Zij, die ook ons Longenkoor begeleidt. En dat jongetjes links, met de trompet, is haar zoontje. Een muzikale familie, want haar man is ook musicus. 

 Je kunt hier bij de apotheken, drogisterijen en diverse supermarkten gratis een zonnenbloemsnoer halen. Wil je meer precies aangeven wat voor een handicap je hebt, dan kun je dat erbij vermelden.

Bv, "ik heb afasi, adhd, een hersenletsel, ptsd, dementi" enz.

Een heel goed initiatief vind ik. 

Een kaarsje voor het raam.

 

Het concert afgelopen zaterdag was een succes!

Indrukwekkend ook en een groot genoegen om een deel van het koor te zijn.

Het is even "afkicken" na zo'n intens verloop.

Thuisgekomen zette ik traditiegetrouw een brandende kaars voor het raam. Een jaar of tien geleden zag je dat veel meer op de vierde mei; de dag van de herdenking, maar de oorlog is voor velen te lang geleden om daar bij stil te staan.

Zo gaat het nu eenmaal. De oorlog is een stukje geschiedenis, een film of iets wat overgrootouders mee maakten. Dit jaar viel vijf mei op een zondag, maar anders is het hier geen vrije dag. Wél een officiele "vlagdag".

In onze gemeente hebben jongeren de kans om de "Arlette Andersen-Vrijheidsprijs" te winnen. Arlette was een joodse Francaise, die gedeporteerd werd naar Auschwitz, maar op het nippertje bevrijd werd. Ze trouwde met een Deen en heeft de rest van haar (lange) leven hier gewoond en gewerkt. Ze was lerares Frans op het gymnasium en heeft lang gezwogen over haar verleden. Totdat ze hoorde dat sommige mensen zeiden dat het allemaal niet echt gebeurd was. Ze liet haar tatoege zien, ze schreef er boeken en verhalen over en hield tal van voorlezingen. Om haar te eren werd de Fredericia Vrijheidsprijs gesticht. De dochter van een van mijn vriendinnen kreeg de tweede prijs.

Goed gedaan, Johanne!

Zingende zaterdag.

Zwart is niet mijn kleur. 

Ik zie er ongezond in uit, maar ja, het koor en de musici moeten in het zwart. 

De repetitie gisteren was kleurrijk.

Vandaag:

Om half twee vanmiddag: opwarmen.

Om twee uur : Generale repetitie ..

en om vier uur: het vrijheidsconcert "En hyldest til Friheden".

Hier ben ik vandaag te vinden ;-)

 

Serieus?!!

Vorige week was ik naar een brei-event met twee bekende Deense dames, Christine Feldthaus en Lærke Bagger. "Strik og Drik"- oftewel "Brei en Drink" in Vejle Musikteater.. We waren met z'n drieën, Lisbeth had vooraf een fles wijn besteld voor twee -  ik reed en was de BOB...

De wijn was behoorlijk van prijs. Die stond klaar bij de bar in de foyer in een zak plus twee glazen ...maar het was maar een kleine fles, niet eens een half litertje 😄. Het flesje fanta dat ik haalde was bijna net zo groot. 

Afijn, we kwamen voor "the Show". En die viel vreselijk tegen. Twee vrouwen die daar op een bank zaten kwebbelen over huis-tuin-en keuken-dingen. Af en toe een kwinkslag of een joke die iedereen al kende en tja...verder heel simpel. "Wie wil er wat vragen?" en dan gingen ze daarover zitten doorzagen, huh huh.

Maar de toeschouwers, dat was hilarisch om te zien. "Wie  heeft er een vraag? Wie heeft een breiwerk bij? Wie wil er iets laten zien? "Ik - Ik - Ik!". Kijk mij eens, knap hè!  Dat was het meest vermakelijke van de show, voor ons dan. Net kleine kinderen in de speeltuin. Kijk mij eens mama!

"Wie kan er het snelste breien?" Hupsa, ze stonden alweer te dringen om op het podium te komen. Wij schudden meewarrig ons hoofd. 

En met zo'n show verdienen ze hun geld ....Ongelooflijk!   

We hebben er op de terugweg best om kunnen lachen. Gelukkig maar.

Er zijn veel ergere dingen.

Wat is een flinke verkoudheid dan toch een minimaalstukje snot als je bericht krijgt via de vriendinnen app dat Marianne een hersentumor heeft. Oef, dat hakt erin! Even slikken, even bellen, schrijven en afwachten of het geopereerd kan worden en wat dan?!? Er wordt over en weer gebeld... Niemand heeft het eeuwig leven...dan besef je weer dat je elke dag moet genieten van alles.

Carl kwam vanmiddag. Hij heeft geschoffeld en we maakten samen het terras schoon van onkruid en ongewenst gras. 

Hij sproeide het grasveld "in wording", want in een keer is het warm en droog weer. Heerlijk voor ons, maar graszaad moet water hebben.

De duiven pikken nogal wat graantjes mee; foei!

Mijn eettafel is bedolven onder foto albums. Ik moest wat foto's uitzoeken voor een komende verjaardag en ik leegde de hele kast om nu eindelijk eens wat op te ruimen. 

Vandaag komt het er niet meer van; morgen misschien.

De hulptroepen

Huppakee, als je met veel man bent dan gaat het snel. De toplaag ligt op het grasveld. Het is recht getrokken, de gaten zijn gevuld, het is getrommeld en geharkt. Dank je wel allemaal. Jullie zijn kanjers!

We begonnen met "varme hveder", zachte broodjes die geroosterd worden. Het was immers Storbededag (grote gebedsdag) en ook al heeft de regering deze vrije dag afgeschaft (😠boeh!), de traditie met de broodjes blijft bestaan.

En dan aan het werk!

Het eindresultaat.

Zo ziet het er nu uit. Het lijkt een fluitje van een cent maar het was toch een kleine anderhalf uur werken. En toen...was er taart! Want we vierden immers de verjaardag van de chef.

"Zullen we bij jou maar meteen die grote stoeptegels van het terras eruit halen", vroeg Jeff aan zijn zus. "We hebben tijd genoeg tot aan het diner". Zo gezegd zo gedaan. Hij hing de aanhangwagen achter zijn auto en de hele bubs ging mee. Dat was een zwaardere klus, want die tegels wogen een ton. De chef nam de fiets, want hij moest eerder naar huis om het eten af te maken.

Intussen schilde ik de aardappels voor de pruree. Maakte een flinke pan met Red Thai Curry voor de vegetariers en maakte twee salades. De chef had gezorgd voor een volle pan Boeuf Stroganoff en we hadden ook nog twee volle schalen met citroen bavarois voor het toetje.

Casper en Caroline waren inmiddels ook gearriveerd; die waren eerst naar een confirmatie geweest en zo waren we met z'n elleven. Er waren geen restjes...alles ging schoon op. 

Om het grasveld-werk te voltooien kwam er een klein regenbuitje voorbij...

Tuin en meer over zang.

Twee van die bigpacks staan er in de tuin. Bigpacks of bigsacs, you name it, vol met een toplaag voor ons grasveld. Dat is hoognodig, want regen en molshopen hebben er een gatenkaas van gemaakt. Gelukkig konden de zakken met een kraan over de heg getild worden. 

Zaterdag komen de hulptroepen helpen met het verdelen van de toplaag, het aanstampen en nieuw gras zaaien. Wij zorgen voor het fourageren 😄.

Ik hoop echt dat het warmer gaat worden. Ik weet het, heel West Europa heeft het koud, maar ik geloof dat wij de kroon spannen. Zojuist kwam er een hagelbui voorbij..Ik heb mijn dikke trui weer tevoorschijn gehaald en de poezen zijn binnen!

Vanmorgen zongen wij niet in ons eigen lokaal maar in het verpleeghuis Rosenlunden midden in de stad. Het is een tehuis voor dementen. We zongen oude liedjes en een aantal van de bewoners zongen mee uit volle borst. Een enkel een veegde een traantje weg omdat zo'n lied herinneringen oproept, anderen vertelden verhalen over weleer en een meneer zong Elvis songs toen we koffie kregen. Oh, we doen zo graag anderen een pleziertje met ons gezang. 

Maandag is er weer een oefen-avond voor het 4. mei concert. In de krant werd ervoor gereclameerd.

We zullen ons best doen.