Vliegles

Ik schreef al eerder dat wij heel veel vogels in de tuin hebben en nu is het tijd voor de vliegles. De familie mus vloog de heg uit en landde vooraan op het gras. Okay jongens: opnieuw proberen. Toen kwamen ze tot aan de vijver. Vandaag lukte het om van de ene kant van de tuin naar de andere te vliegen. 

De merels hebben ook les. Die zijn een stuk groter en een beetje onhandig. Terwijl ik de was ophing landde er eentje op m'n hoofd. Oeps, we schrokken er allebei van ;-).

De vinkjes kwetteren, de duiven koeren, de eksters jatten en de meesjes piepen zacht, maar voor het meeste is het broedseizoen voorbij en hoor je bijna geen vogelzang meer.  Op wat gekijf na als er gevaar in de buurt is of ruzie in de lucht hangt.

Dieren zijn precies als mensen...volgens de fabeltjeskrant.

Tijdens mijn wandelronde kom ik bijna altijd langs de zwanen. Dit jonge paar kreeg maar een jonkie, een pul(letje) en die krijgt zwemles onder het nieuwsgierige toezien van de eenden, wiens gebroed al lang op eigen drift vaart.

De zwanen aan de overkant hebben vier snaveltjes te voeden.

Het weer maar weer. 

We begonnen gisteren met ontbijt buiten; op de bank voor het huis, onder de parasol. Het was warm en werd warmer. Jeff, Ivona en Philip kwamen op de koffie en het avondeten en we zaten tot tien uur in de avond buiten. Reuze gezellig en vol van vakantieverhalen.

Tja, dan sta je maandagochtend op en het giet! Gelukkig werd het rond tienen droog; de wind stak op en verdreef de donkere wolken (en droogt de was!)

Een helpende hand.

Er "moest" een oplossing komen voor het rondslingeren en omwaaien van al die afval-sorteringsbakken die we hier hebben. De tekening ervoor zit en zat in het hoofd van de chef en gisteren kwam onze oudste kleinzoon helpen. Want ideeën omzetten met knielen, buigen en bukken is moeilijk voor een morfar. Binnen een paar uurtjes was het skelet gemaakt. De afwerking kunnen wij wel met z'n tweeën (denk ik). Anders komt hij vast nog een keertje helpen volgende week.

Kosten (haha); een lekkere warme maaltijd met een pavlova als toetje. Hij bracht zijn zus mee; die lust ook wel wat. En het is altijd zo gezellig. 

Eindelijk is de temperatuur boven de 25 graden. Laat in de middag fietsten we even naar het strand waar nog steeds zonaanbidders en zwemmers waren.

Tenslotte nog mijn olijfboompje. Dat stond in een bak vóór het huis langzaam dood te gaan. Vorig jaar zette ik hem in de tuin waar hij al zijn bladeren verloor. Ik liet hem daar maar staan, een beetje verscholen tussen een paar struiken en de heg. Maar kijk eens: groene blaadjes! Wie weet wordt het nog wat.

PS.

Ik haalde ook vandaag weer een bakje vol slakken uit de tuin. 

Getsie....baahh!!

Het wordt gewoon te erg, die slakken-invasie! Alle drie mijn hosta's zijn aangegrepen. Neem daarnaast ook nog een paar kort geleden geplante asters die totaal vernietigd zijn door slakken. Ik heb het over de invasieve soorten.

Daar moet ik echt iets aan doen voordat mijn hele tuin eraan gaat!

Ik groef vier blikjes in de grond, vulde ze met bier.

En afwachten of er slakken op af komen.

 Het resultaat vandaag. Getsie, blehrr! oef. Zielig voor de slakken? Ik hoop dat ze in een zalig roesje ten onder zijn gegaan!

Een beetje Europees eten.

Zondag maakte ik een een koude schotel oftewel een huzarensalade. Dat kennen ze niet in Denemarken. In een keer had ik daar zin in en de chef lust het best. Zelf maken, natuurlijk, want het is hier niet te koop. Het was best lekker, al zeg ik het zelf. En toen ik toch op de Nederlandse snackbar-toer was, kwamen er ook frikandellen en kroketten op tafel. 

Er was genoeg voor 4 personen en Caroline kwam gezellig mee eten. Een ijsje na; voila, een vakantie-eten-gevoel.

Vanwege het "gekke" weer, 's morgen frisjes  met vele regenbuien, maakte ik vandaag Franse uiensoep. Van een recept dat ik ooit-lang-geleden uit "Les Halles" in Parijs heb meegenomen. Met brood, wijn en kaas.  Dit recept heeft het voordeel dat er nog een halve fles wijn over is; die ligt in de koelkast. Voor morgen als het warm wordt. Want dat hebben de meterologen voorspeld. Maar die slaan de plank vaak mis. In het afgelopen weekend zou er een zondvloed komen; hier viel slechts een enkele bui. 

De foto's: die zijn van het www geleend.

Muziek van twee kanten.

De buurvrouw had al van te voren haar excuses aangeboden voor de te verwachte muziek vanwege het studentenfeest van hun dochter. "Kadoen-kadoen-kadoen ", klonk het.

Twee kilometer verderop, achter het stadion, werd het jaarlijkse "Metal Magic Festival" gehouden, "Voem boem boem iiihhh..."

Ik deed m'n oortjes in en zette mijn luisterboek aan ☊.. Het was te warm boven om met de ramen dicht te slapen. Om een uur was het stil.

Ach, die feesten en herrie was er ook ooit bij ons toen onze kinderen feest hielden; of wij zelf ;-). Dat moet kunnen. Eerder op de dag had het buurmeisje ons uitgenodigd om te lunchen. Ze hadden een foodtruck gehuurd, waar je burgers en fish en chips kon krijgen. Gezellig toch. 

Om even uit de herrie te zijn gingen de chef en ik eten bij de nieuwe "madbar" MaNoa. Italiaans, maar "helaas" alleen pizza's. Wel heel lekkere hoor. Het restaurantje ligt in een kelder met welvingen en dat geeft de chef wat hoor-problemen. Het was toch gezellig!

Wil je een leuke film zien? Dan ga je naar "Fly me to the moon"  die draait waarschijnlijk ook in Nederland in de bioscoop. Wij genoten ervan eerder deze week.

Het is vakantie. Bijna iedereen is weg behalve Caroline en Casper. Caroline is net verhuisd naar een kleiner appartementje en Casper gaat pas over een paar weken met vrienden erop uit. 

Ik zal ze maar een keer uitnodigen op het eten deze week. 

Je krijgt er het "heen-en-weer" van.

 .....van het weer: 

Heen en weer met het wasgoed..

Jas aan, jas uit. Manoevreren tussen de slakken. Die akelige bruine maar ook deze mooie..

Eigenlijk te warm (binnenshuis) om de keuken schoon te maken...wat ik toch maar deed.

Nu ga ik rygeostsalat maken en meer van dat. Voor strakjes in de croissants. Als Sandra mm komen eten. 's Zomers eten...ook als het weer niet meewerkt.

De vergeten generaal.

In 1849 werd de vesting/de stad Fredericia belegerd door de Sleeswijk/Holsteiners (Noord Duitsland) en buiten de stad lagen 14.000 man klaar om de stad te veroveren.

Fredericia ligt op het smalste deel van de Lillebælt en daardoor kon er ongezien versterking worden gehaald vanaf het eiland Fyn. Daar waren troepen verzameld uit heel Jutland, 19.000 man. De tegenaanval begon om een uur 's nachts, wat niet eerder gezien was. Oorlogen werden overdag gevoerd. Maar onder leiding van generaal Rye slopen de eerste troepen midden in de nacht de vesting uit naar het noorden. Al snel werden de sleeswijk- holsteinse soldaten overmand. De strijd duurde drie uur.  De Denen hadden gewonnen. De betekenis van deze overwinning was groot; voor de Denen natuurlijk maar ook voor de tegenstanders omdat dit het gevolg had dat de Pruisen zich uit de oorlog trokken.

De overwinning werd gehoord in Europa. In Duitsland noch in Engeland geloofde men dat het mogelijk was om zoveel troepen over te varen zonder dat de belegeraars het in de gaten hadden. Maar toch was dat gebeurd.

Toen de soldaten na de strijd tergkeerden in de stad was de vreugde groot.

De vrouwen maakten grote hoeveelheden eten en stad stad geurde van havermoutepap, warme vruchtensoep, warm bier, brandewijn en koffie. Alle groot-en kleingrutters stonden klaar om te zorgen voor de soldaten die allen een enorme honger hadden, moe, gewond en uitgeput waren.

Sinds die dag wordt de overwinning elk jaar weer gevierd in Fredericia.

In de stad staan bustes en standbeelden van Generaal Rye, Generaal Bülow en nu dan ook van generaal De Meza. Dat kwam omdat hij eerst gehuldigd werd na de overwinning in 1849 maar in 1864 van zijn voetstuk kukelde, omdat hij het traktaat onderschreef waarin Denemarken de landsdelen Sleeswijk, Holstein en Sønderjylland afstond aan Duitsland. 

In 1920 werd Sønderjylland weer een deel van Denemarken door afstemming en nu, meer dan honderd jaar later kreeg De Meza eindelijk ook zijn standbeeld in de Vestingsstad.

Omdat de overwinning dit jaar voor de 175 ste keer gevierd werd heeft de kunstenaar Qnud Caos een wandtapijt geschilderd van 40 meter lang. Dat hangt nu buiten op de muur voor het Tøjhus, maar later wordt het verhuisd naar het stadsmuseum.

De murial, als je het zo mag noemen, vertelt het hele verhaal van vijf en zes juli in beelden.