Een jarige.

 ...en toen werd Carl 15 jaar! Wij waren uitgenodigd op koffie/thee met door Carolines gebakken kanelsnurrer, drømmekage in vierkantjes en banoffee pie. De laatste twee had zijn moeder gebakken.

Maar eerst moest er nog even een metalen kast in elkaar worden gezet. Die had Carl voor zijn verjaardag gekregen, dus de mannen gingen aan de slag.

Hier de jarige, op de leuning van de bank.

Later ging hij zelf de keuken in om voor ons allemaal burgers te maken. Met vlees en met zalm; voor ieder wat wils. 

Hij kreeg wat assitance van zijn broer en zus.

Volgend jaar doen we het (misschien) wat anders. We hebben veel verjaardagen in september en oktober. Kunnen we misschien een gezamelijk verjaardagsfeest vieren. Wie weet.

Liever geen pakjes.

Toen ik opruimde in de voorraadkast vond ik een pak met broodmix. Nog goed tot -oeps- vandaag. 

Ik bakte er zes broodjes van die totaal niet smaakten. 

Vandaag bakte ik broodjes volgens mijn oude vertrouwde recept. 18 stuks in totaal, waarvan ik er zes meenam naar dochters huis, waar de mannen bezig waren met een nieuw raam in de zijvleugel te zetten. Die broodjes gingen er in als koek.

Nee, koken met pakjes is aan mij niet besteed. Óf ik doe het fout óf ik vind het gewoon niet lekker. Er stond namelijk ook een pak met "macronionette" i de kast. Nou vooruit, omdat we die dag weinig tijd hadden kookte ik het. Maar nee, we namen beiden een heel kleine portie en de rest ging de vuilnisbak in. 

En nu madame, leert uw les: Nooit meer pakjes!

Het heeft hier twee dagen enorm veel geregend. Hele dagen. Wat doe je met zo'n dagen? Ik ging de keuken in; maakte appelcompôte, soep en een kruimelcake.

Anna

Op maandag ga ik naar de gymnastiek, oftewel "Idræt i dagtimerne" (sporten overdag). Een paar weken geleden kwamen er twee nieuwe leden net achter mij staan. Kennisen van een kennis van mij enzovoort. En omdat ik een naam heb die hier in Denemarken zelden voorkomt en mijn vriendin Helle mij riep hoorde een van de nieuwe leden dat. 

"Even en vraagje" zei ze, "kan het zijn dat jullie buren waren van mijn ouders? Die woonden namelijk op nr. 2". En ja hoor; Anna en Carl woonden er toen wij ons huis kochten. "Hoe gaat het met je moeder? Woont ze nog steeds in die blauwe flat? Misschien vindt ze het wel leuk om een bakje koffie te doen".

Afgesproken! Gisteren kwamen ze hier. Anna is intussen 88 en kwam samen met haar dochter, die dochter die bij mij op de gym zit. Zij was al het huis uit toen wij hier kwamen wonen en haar heb ik dus nooit echt gekend. Haar jongere zus wel, maar die is een paar jaar geleden gestorven.

Anna is nog zo fit als een hoentje met een geheugen om U tegen te zeggen. We hebben een paar fijne uurtjes gehad. De chef kwam er gezellig af en toe bij zitten.

Gisteren was het een bezoekjes dag. 's Morgens de breiclub. Voor hen had ik verse broodjes gehaald. Het bezoek 's middags kreeg hindbærsnitter (frambozenkoek) en wat chocolaatjes. 

"Is de audience voor vandaag voorbij?", vroeg de chef met een scheve glimlach. 

Het begin van de herfst.

Het was nog mooi weer afgelopen zondag. Goed weer voor een kleine fietstocht. 

Gewoon langs de haven.

Waar de ene pilot, de loods, lag. Nr twee is waarschijnlijk een schip aan het "loodsen".

Een  beetje inzoomen

 

Aan de andere kant van de pier liggen de sleepboten.

Maandagochtend zag het er zo uit toen ik uit het bovenraam keek. 

Het wordt toch herfst.

4711

In het openluchtmuseum "Den Gamle By" in Aarhus ligt o.a. Schou's sæbehus (zeephuis). Als je daar binnenstapt ruik je meteen die verrukkelijke geur van Lux-zeep. Heel intens. Er liggen ook Maya zeepjes in vierkante doosjes en er staat 4711 (Kölner Wasser). Dat doet me zo denken aan mijn oma. Die was niet zo van geurtjes, maar ze kreeg wel vaak een flesje cadeau van een van mijn tantes die niet echt dicht in de buurt woonde. Dan deed ze een scheutje op haar zakdoek die ze dan boven in haar jurk stopte. Geuren doen de vergane tijd herleven nietwaar. Ik had een gezellig praatje met de winkeljuffrouw die van mijn leeftijd was en we waren het eens over het feit dat gisteren nog maar net voorbij was ;-)

We gingen een dagje naar Aarhus en afgezien van het feit dat het lastig is om een parkeerplaats te vinden en dat het museum echte authenticiteit naleeft en het daarom moeilijk lopen was met een rollator over die kinderkopjes, was het een gezellige dag. 

Het was nog heel zomers; de jassen bleven in de auto. 

We aten een hotdog bij de oude "Pølsevogn" van 1974 en dronken Cocio chokolademelk en Jollycola zoals vroeger.

Tot voor kort geleden waren er nog rijtuigen met paarden ervoor, maar er was een Franse vader die niet goed oplette, waardoor zijn kind uit de wagen viel (mankeerde gelukkig niks) en nu zijn deze ritjes afgeschaft.

Vandaag de dag kun je een ritje maken in een VW Kever (met chauffeur)  er rijden twee oude brommers rond, er zijn muzikanten én er was natuurlijk een protestmars. Tegen de kerncentrale in het zuiden van Zweden, net tegenover Kopenhagen. "Barsebäck moet weg!" werd er geroepen.  Denemarken zelf heeft nooit een kerncentrale gehad; nu hebben we wind-en waterkracht. Intussen is ook Barsebäck gesloten.

En daar was "Elle". Dé modewinkel en hét modetijdschrift. Zo'n lange fluwelen rok als die rechtse, die had ik ook; alleen in het donkerrood met een print onderaan. De mode komt weer terug, want ik draag vandaag een jurk die veel lijkt op die daar hangt.😏 

Een Volvo 220 hadden we in 1993. In bordeaux kleur (en zonder die dubbele koplampen). 

1993...niet zo lang geleden toch??!!

Zoals je ziet is 2014 ook in het museum gekomen. Tjaaaa..De nieuwe tijd, zoals U zegt.. Maar okay, mijn kleindochter is van 2000....

Sokken en zo.

Ik ben maar weer eens aan het opruimen. Dit keer de sokken van de chef. 

Man, wat heeft hij er veel te veel. 

Nu het 's ochtends wat kouder is draagt hij graag wollen sokken in zijn sandalen 😏😊. Een paar of drie heeft zijn moeder lang geleden gebreid en daar zaten slijtgaten in.  Weggooien kan altijd nog, dus heb ik schoonmoeders stop-trommel uit de kast gehaald en de sokken gestopt. 

Dat was lang geleden zeg. Nu kunnen ze misschien nog een paar maanden mee. In elk geval zolang hij sandalen draagt.

De nazomer blijft nog even zomeren...wat fijn toch.

Gisteren had ik een gezellige lunch met oud-collegaas. Met hen werkte ik destijds als pedagoog bij de gemeentelijke dagmoeder-organistatie. Van 1987 tot 1994. De gastvrouw mocht het zomerhuis van een nichtje gebruiken; niet gek hè. Het was reuze gezellig.

In feite konden we buiten zitten, maar Bodil, de oudste van ons (87, links in het midden) was net over de brug na een flinke longontsteking. En ik sta er niet op want ik maakte de foto. 

Wat niet in je hoofd zit...

Mijn mobieltje willde plotseling alleen maar werken als 't ie een puk-code kreeg??? Waarschijnlijk had het ding in m'n zak besloten om z'n eigen leven te leven. Enfin, hij vroeg om een puk-code; zoeentje die je krijgt als je een abonnement afsluit; acht cijfers. Jamaar, ik ken die code echt niet. Even nagekeken op de plekken waar ik normaal zoiets bewaar, maar helaas. Dan maar naar de teleboetiek, die van Yousee. Die ligt in Kolding 18 kilometer verderop. Na even wachten kwam er een vriendelijke jongeman die vroeg wat mijn mobiel nummer was en wupti, binnen tien seconden vond hij de code en voerde hem in. Ik keek mee op de pc en vroeg: "kan ik dat ook zelf thuis vinden?"."Jazeker mevrouw, gewoon inloggen op onze website". Ha ha, oen die ik ben. Had ik het ritje kunnen besparen. Maar van de andere kant was ik dan niet wijzer geworden.

Eigenlijk had ik gisteren gepland om wat in de tuin te werken, maar het komt nooit zoals de bedoeling was. Er kwam niks van terecht, er waren duizend andere bezigheden. Geeft niet hoor; dat loopt niet weg. 

We aten vroeg want ik had kaartjes voor een première film "Den sidste rejse" (de laatste reis). Omdat ik lid ben van de biosclub was deze film te zien voor een habbekras. Hij draaide alleen niet hier in de stad, maar alleen in het Lido in Vejle. Omdat de chef slecht ter been is zochten we een P plaats in de buurt, wat niet echt gemakkelijk was. Voor alle P plaatsen in Vejle moet je betalen en er zijn zeker zes verschillende P apps (firma's). Wat was het toch gemakkelijk toen je gewoon nog een paar kronen in de meter kon gooien. Enfin, we vonden een plekje, we zagen de film maar daarvan waren we nu echt niet onder de indruk. Het was een Zweedse film; een zoon die zijn oude, zwakke en ietwat demente vader mee naar Frankrijk nam in een Renault 4 uit de jaren 70. Tragikomisch. Als die Zweden heel snel praten dan krijg ik daar gewoon de stress van ;-). Het lijkt wel of ze zelf over hun woorden struikelen. Nou ja, eerlijk is eerlijk; dat gevoel had ik ook toen ik een Griekse serie keek op Netflix. 

Vandaag heb ik de tweede druivenpluk gedaan en die druiven staan nu in de sap koker. Ik kan wat beter vooruit; de chiropractor heeft mijn schouder opgebonden met van die speciale pleisters. Daar geloofde ik niet in, maar verdraaid: het helpt. 

Nu nog een foto van eergisteren waar Casper ons had uitgenodigd op verjaardags koffie. Hij had thee-broodjes en brownies gebakken; hij had vruchten en ijs erbij. Heel gezellig in de keuken van het college. Caroline en Mark zaten vast in de trein vanaf Aarhus; jammer. Zoon Jeff was ook van de partij. Leuk, gezellig en gewoon fijn. Wij hadden hem een bijdrage gegeven voor een nieuwe fiets, die hij ook sporenslags gekocht had. 👍