Over dingen en doetjes in Denemarken.

donderdag 27 februari 2020

Weer een keuvelblogje.

Na het drama van maandag werd het weer gewoon "de alle dag".



Ik reed met de chef naar de tandarts in Odense omdat er twee schroeven in z'n kaak moesten worden gezet. Hij heeft een tandartscomplex, ergo grote angst! Helaas was zijn "eigen" tandarts op vakantie en had hij helemaal geen fiducie in de vervanger zodoende reden we onverrichter zake weer naar huis. Volgende week donderdag terugkomen... Oef! Ik zal blij voor hem zijn als er eindelijk een punt kan worden gezet achter het implantaat-verhaal. 



Woensdag had ik een uitnodiging voor een brunch. Inge had ons uitgenodigd omdat ze altijd door Ulla of mij wordt opgehaald voor de kooravonden. Af en toe rijdt Helle, dus die mocht ook mee.



Tja, zo duurt een brunch vlug een uurtje of drie. Wat was het weer gezellig!

's Avonds ging ik naar een musical-avond met Caroline. Fantastische avonden waar de studenten hun talent laten horen. (en zien). Wát een stemmen! Die komen er wel. Caroline en ik hebben altijd een hoop te vertellen aan elkaar. Heerlijk die avondjes.



Vandaag haalde ik Carl op bij de Christianskerk. De vierde, vijfde en zesde klassen van drie scholen hadden een dag vol zang. Er zijn nieuwe psalmen opgenomen in het psalmenboek van de Deense kerk en die werden op een heel leuke manier gepresenteerd en gezongen. Carl vond het in elk geval een hele leuke dag.

"Hoezo nieuwe psalmen? Ik ken die oude ook niet, zei hij.



Later op de middag deed ik boodschappen bij Superbrugsen/Coop, waar Caroline in de leer is. Moest ik toch eventjes gaan zien. Als je Coop lid bent dan krijg je hun tijdschrift gratis. Dat ben ik al heel lang.



Ivona stuurde een fotootje van het ochtend concert waar Philips klas moest zingen. Hij houd zich gedeesd op de achtergrond want hij heeft een hekel aan "de voorgrond". 



Morgen krijgen we vrienden op bezoek die indonesisch eten krijgen voorgeschoteld. Je kunt hier niet "even naar de chinees", dus de chef maakt het zelf. De soep is al klaar; de rest staat uitgestald op het aanrecht, want anders kan hij nooit net dát vinden dat nodig is.
Maar hij is een fantastiche kok!

Tja, geen berichtje over Casper. Die wacht op het bier dat ze brouwen in de scheikunde klas van het gymnasium of hij speelt oude klassieken (Beatles) op z'n gitaar.



En tussen alle bedrijven door wordt er ook nog gewerkt. Goed hè!


dinsdag 25 februari 2020

Ingesloten-afgesloten

Gisteren om kwart over twee werd onze straat gesperd. Voor, achter en het kleine stukje weg opzij. Met van die tape die de politie gebruikt. Er werden aan alle kanten politieagenten geplaatst met geweren in de aanslag.
Niemand mocht naar buiten; niemand mocht de straat in of uit.
En niemand kreeg te horen waarom dit gebeurde.

Nieuws sijpelt toch via Facebook. De pers kwam ook kijken.We zetten de radio aan.
Oei en au: Er was een jonge man van 24 neergeschoten in een van de blokken achter ons. Een liquidatie waarschijnlijk. De vermoede dader was ontsnapt via onze straat en langs de benzinepomp op het einde.
Sporen moesten gevonden worden en "verzekerd".
Niemand wist hoe lang dit zou duren.

De tijd verstreek. De kinderen kregen vrij van school, maar mochten de straat niet in. Vrienden of familie van buiten af vingen hen op. De mensen kregen vrij van hun werk; die mochten ook niet naar huis. Het liep naar horen vol bij Mc.Donalds. Zelfs de thuiszorg mocht de straat niet in en honden mochten niet worden uitgelaten....
Hoe lang nog? Het werd vijf uur; zes uur...


Ik zou 15 vrouwen op bezoek krijgen. Ik heb alles moeten afzeggen. De tijd verstreek. 
Om half acht 's avonds kwam er en polieagent aan de deur om te vragen of wij iets gezien of gehoord hadden. Nee, niks.
Kort daarna verdween de afsperring.
En de mensen mochten weer naar huis. 

Wat een ellende toch! Snik.
Nu wonen we tijdelijk in een visitatie gebied omdat de politie wraakacties verwacht.
En dat in ons rustige stadje.

zaterdag 22 februari 2020

Wat een weer weer.


Er is weinig zo troosteloos als een foto van een lege parkeerplaats terwijl de regen op het dak klettert.
Het is hier niks dan regen - wind - storm - regen - regen - windstoten - en nog meer regen.

We zullen ons terras ietwat moeten omleggen; 
er blijft veel te veel water opstaan. 
Als het droog is..
Als het ooit weer droog wordt..
Zucht.

We slaan het ontbijt over en gaan ergens lunchen.
Pfft, voor weinig geld; alles met 50% korting.
Het was er afgeladen vol; tja wat wil je!

Ik gaf het toilet beneden en de hal een extra goeie beurt.
Maandagavond komen er 15 vrouwen hier naar een sierraden-party.
Mijn vriendinnen met dochter, mijn eigen dochter en kleindochter, wat vrouwen van mijn koor, een paar buurvrouwen. Zo heb je snel een keet vol. Ik ga wat theebroodjes kopen en twee vriendinnen brengen zelfgebakken taart mee ;-)
Waarschijnlijk ziet niemand dat ik zo gepoetst heb. Logisch ook; meestal zie (en ruik) je het pas als het NIET schoon is.
Maar ja, ik weet nu zelf dat er geen stof en vuil meer ligt.
(en als de spinnen die in de spouwmuur wonen zich nu ook verscholen houden..).

Het regent alweer.
Ik kruip in m'n stoel en ga lezen.
In een oude biografie over de gestorven dichter en zanger 
Ik denk niet dat jullie hem kennen.
In Zweden en Denemarken was hij een beroemdheid. Lang niet geliefd door iedereen; een beetje een provo en protestzanger.

Dit lied staat op zijn laatste LP
...vóór de stilte..


En ik luister naar de muziek van Agnes Obel; zo mooi!
Riverside; dit zongen we laatst met het koor.
Allebei wat weemoedige muziek.
Dat hoort wel bij dit weer.


woensdag 19 februari 2020

Af en toe een klote dag..

Zo'n dag dat niets lukt. In ieder geval niet met het werk.
Er moesten 8 grote stukken folie gelamineerd worden, maar het zat vreselijk tegen! Op een gegeven moment hadden we een aanhangwagen vol met verspilde folie en papier! Grrrr. Op het allerlaatst, aan het einde van de middag, viel het kwartje en ging het iets beter. Maar vandaag ging er toch weer een de mist in. Shit!!


Dan maar terugkijken op een gezellig weekend met bezoek van familie en vrienden.
Het gaat namelijk niet altijd zoals het zou moeten (maar dan moet het maar zoals het gaat).

maandag 17 februari 2020

Waterschuiven.

Geen sneeuwruimen maar waterschuiven.
Mensch, wát heeft het veel geregend vannacht.
Het terras achter stond blank!


Ik dacht niet dat het vanzelf wel weg zou lopen en de kans op drogen is en was nihil. Dus ben ik met de bezem aan de gang geweest om het water naar lager gelegen gedeeltes te schuiven zodat het in het riool kon lopen.


Nou, ik heb m'n beweging vandaag weer gehad!
Poeha, wat een werk zeg.

zaterdag 15 februari 2020

Sensibel overgevoelig.

Ik schreef al eerder over "onze tuinman"...(Of toch niet?)
Enfin, het is een man van eind veertig, die via een ongeluk een hersenletsel heeft opgelopen. Van nature uit was hij altijd al een overgevoelig type. Onzeker, nerveus, wantrouwend. 
Een moeilijke aard.
Zijn huwelijk ging naar de knoppen, zijn vrouw kon het niet meer aan en dan is er ook nog een zoon die zwak begaafd is.
Hij is arbeidsongeschikt verklaard en heeft een uitkering.
Hij is stil en rustig, heel beleefd maar altijd angstig.

Ik ken zijn moeder....

Ze maakt zich zorgen over hem, omdat hij zich terugtrekt van bijna alles en iedereen.

Ze maakt zich zorgen omdat hij moeite heeft om met zijn zoontje om te gaan en nog steeds zijn vrouw de scheiding verwijt.
Ze maakt zich zorgen, zoals alleen een moeder zich zorgen maakt.

"Ach, als hij maar ergens wat werk kon doen. In zijn eigen tempo, zonder teveel eisen.."

En zo kwam Michael bij ons de tuin doen.

Een paar keer per maand; een paar uurtjes achter elkaar om hem niet te vermoeien.
Een kop koffie met iets lekkers erbij.
Praten over simpele dingen, want anders spekuleert hij er de hele nacht over.
Een beetje uitkijken met wat je zegt, want ironie en grapjes snapt hij niet.
Moeilijk hoor!!
Deze week kwam hij twee keer. 
Maar het heeft hem teveel vermoeid, schreef hij in een sms .

Poeha, het is best moeilijk !!
(want stiekem in je hart vraag je je af of er iets verkeerds gezegd is, of er iets te weinig is gezegd. Misschien heeft hij teveel uur achter elkaar gewerkt. Had ik hem een boterham moeten geven? Heb ik hem te weinig compimenten gegeven?)

En dan word ik ook weer wat kwaad op mezelf. 
Ongeacht wat is het zijn leven en zijn het zijn problemen.
Maar moeilijk is het best wel.



vrijdag 14 februari 2020

De groentekas.


De tuinman is bezig om onze groentekas op te knappen.
De bakken hingen scheef en waren aan het verrotten.
Nu komen er grote plastic bakken voor in de plaats, maar eerst moet alle grond eruit worden gehaald.
Er is zoveel potgrond dat de tuin er ook van kan genieten.
Zo fijn dat de Michael de tuinman dit werk doet! 
(Hij heeft zelfs de ruiten schoongemaakt!)


Wat hééft het veel geregend het afgelopen weekend en een paar dagen daarna.
Het terras achter stond compleet blank; het water heeft moeite om weg te trekken in de vette klei. Het grondwater staat ook heel hoog.


Gisteren en vandaag is het droog.
Gisteren zelfs met een voorzichtig zonnetje.


woensdag 12 februari 2020

Wat eten we vandaag?


Ik heb een slechte gewoonte om etenswaren/restjes in een bakje in de diepvries te doen ZONDER EROP TE SCHRIJVEN WAT ER IN ZIT.
Wat aten we vandaag???

Rarara, wat zit er in?

Oh, Varkenshaasje met saus.

(ik gaf er aardappelpuré en spruitjes bij)

Maar eigenlijk had ik vandaag helemaal geen zin in varkenshaasje.. :-((



dinsdag 11 februari 2020

Honderd jaar geleden / een beetje geschiedenis.

De 10 juli 1920 reed Koning Christiaan X over de oude grens bij Christiansfeld.
Om te markeren dat "het oude land" weer bij Denemarken hoorde.

Gisteren was het honderd jaar geleden dat Noord-Sleeswijk zich "terug stemde" naar Denemarken. 
De Duits-Deense grens lag sinds 1864 helemaal bij Kolding. Die grens was vastgelegd nadat de Pruisen een van de vele oorlogen met Denemarken gewonnen hadden. Ze hadden het land ver/heroverd en er zijn me nogal wat oorlogen gevoerd met die Pruisen!

Ook al werd Zuid Jutland ingelijfd in Noord Duitsland waren vele inwoners  nog steeds Deens in hart en ziel en zij hielden in het geheim vele samenkomsten met gelijkgezinden.
Hier ontstonden de nu nog bekende "koffie-en-cake ontmoetingen", het Sønderjyske Kaffebord, met vaak 21 verschillende soorten gebak (dat berechtte hen om van die lange meetings te houden)


Onder het mom van "gezellig samenzijn" werd de Deense cultuur in ere gehouden en de politiek besproken.

Een triest feit was dat de Noord-Sleeswijkse jongens in de eerste wereldoorlog tegen hun zin in aan de Duitse kant moesten vechten. Er zijn heel veel jongens en mannen nooit teruggekomen.

Na de eerste wereldoorlog was Duitsland verslagen en arm. Ze moesten concessies doen. Het vredesakkoord van Versailles hield o.a. in dat de inwoners van Sleeswijk zelf mochten beslissen of ze bij Duitsland of bij Denemarken wilden horen. Of de grens (weer) verlegd moest worden. 
Men verdeelde Sleeswijk in twee zones; de noordelijke zone 1 en de zuidelijke zone 2. 



 En honderd jaar geleden koos Noord-Sleeswijk voor Denemarken, Zuid-Sleeswijk bleef Duits.
Natuurlijk was niet iedereen het eens met dit besluit. Er waren en zijn nog steeds Duits gezinden in Denemarken (15.000) en Deens gezinden in Duitsland (50.000). Er zijn hier Duitse minderheidsskolen en in Duitsland omgekeerd Deense scholen. Die kinderen groeien tweetalig op. De meeste Denen in Sønderjylland (zo heet het gebied nu) spreken Duits en in Sleeswijk, vooral in Flensburg, spreken velen vloeiend Deens. Iedereen leeft en woont zonder problemen naast en met elkaar.
Zo kan het dus ook!










zondag 9 februari 2020

Heel veel wind.

Ik hou helemaal niet van storm. Sterker nog: Ik heb een gruwelijke hekel aan storm!! Ik word er zenuwachtig van. Mijn spieren gaan spannen alsof ik een gejaagd dier ben.
Het huis kraakt; rondom het huis klappert het. Alles is weggezet in de schuur, vastgebonden, ineengeklapt. 
Ons huis is vrijstaand, de wind suist om alle hoeken.
Ik zal maar een boek mee naar bed nemen, anders val ik nooit in slaap.
De eega daarentegen vindt het zo genoegelijk als het stormt rondom het huis..
IK NIET!

zaterdag 8 februari 2020

Van dit en dat; met foto's.


Het was een vrij rustige week in de firma en ik wilde de chef even meenemen naar Dalle Valle, waar ik vorige week iets dronk met mijn zusje. We lunchten er deze keer; er was een fantastisch buffet.
We hebben het avondeten maar overgeslagen.


Omdat het bijna wintervakantie was staan er diverse draken in het Storcenter. Hier de Griekse Hydra, ja die met vijf koppen.


Over twee weken is het Fastelavn - vastenavond, wat hier gevierd wordt met het stukslaan van een ton. De ton wordt gevuld met snoep en/of sinaasappels en de winnaar krijgt een koningskroon.


We fietsten even naar de stad.
De chef moest naar de kapper; en ik kocht nieuwe laarzen.
In de uit-en uitverkoop. 70% korting! En ze zitten heerlijk.
Laarzen om in te wonen.


We reden natuurlijk ook even langs de haven.
Stil, verlaten en koud...
Zie je bouwkranen op de achtergrond? Dit moet een hele nieuwe wijk worden. Hier bij ons gaat dat langzaam.


 Na de middag reden we naar het bos van Trelde Næs


Een wild bos, met stejle afgronden.
Oppassen dat je niet valt. Er brokkelt regelmatig een groot stuk vanaf. Het is moeilijk te zien op de foto, maar het is zeker zo'n vijftien meter  naar beneden.


Ik had gelezen dat de nieuwe ramsløg Allium ursinum
al opkwam!
Zie je hem; die groene blaadjes. Ze ruiken naar ui en knoflook.
Vroeg zeg, dat is meestal pas eind maart!


Twee zakken gevuld voor in de diepvries.


En niet te vergeten: een frisse wandeling gemaakt!


woensdag 5 februari 2020

Voorjaarstekens


De zon scheen zo heerlijk naar binnen; ik besloot om het pakje lopend naar de post te brengen. 
Het gras was bevroren; er stonden wat madeliefjes te verkleumen, maar in de voortuin staken de narcissen al hun kopjes omhoog.

Later op de dag kwam Carl (nou ja, ik ging hem halen) en ik vroeg of hij wat foto's wilde maken van wat vroege lente bloemetjes.
Daar is hij goed in; hij neemt er de tijd voor.

Hier eranthis....

...en sneeuwklokjes.
Die noemen we hier vintergæk, wat zoveel betekent als "de draak steken met de winter".
Ze hebben maar kleine klokjes; oude bolletjes zijn het.

Enfin, van het een komt het ander.
Een "vintergæk" hoort bij een "gækkebrev".
En op een gækkebrev hoort en vintergæk te worden geplakt.
En een versje.

Deze is niet van Carl;  die is namelijk nog een geheimpje)
Tot slot de naam van de afzender; in stippeltjes.
...........
Raden maar!
(Carl heeft twee voornamen maar gebruikt alleen de eerste)
Oma's en opa's, vaders en moeders kunnen nóóit raden wie de brief gestuurd heeft en als je het niet kunt raden ben je verplicht een paasei te geven.
Natuurlijk weet Carl best dat het gemakkelijk te raden is, maar zijn theorie: een klein beetje moeite en ik heb een gratis paasei ;-)













maandag 3 februari 2020

Wil je mijn vrienden ontmoeten?

 "..Du sku' møde mine venner, det er de bedste som jeg har.."


(je zou mijn vrienden moeten zien; dat zijn de beste die ik heb)
Dat is een liedje in Denemarken en dat gaat over die vrienden waar je mee opgroeide. De vrienden uit de straat waar je woonde en waar je mee naar school ging.
Annemarie in Dordrecht, wiens moeder suikerziekte had en zichzelf moest inspuiten met van die lange akelige naalden.
Frans, mijn beste vriend; wij waren altijd samen.
Sela en  Marianne die allebei een versje in mijn eerste poëziealbum schreven.
Clara in Oss wiens moeder altijd taarten bakte en die een oma had die héél ver weg woonde (Veendam). En Josefine, waarmee ik al mijn hartekwalen deelde.
Die vrienden die niet alleen jou kenden, maar ook je familie. 
De tijd sijpelt maar door...

Ik heb vrienden vanaf het begin dat ik in Denemarken woonde en dat is dus al héél lang! 
Wat waren we nog jong toen!
We trouwden, kregen kinderen, wisselden van baan en beroep.
De kinderen groeiden op, we werden trotse grootouders.
We kregen kwaaltjes en grijze haren. Een verloor haar man, een andere scheidde. Er kwam ziekte die overwonnen werd en een echtgenoot die hulpbehoevend werd.
Samen en apart, maar wel altijd in de buurt als je ze nodig had.
En we zien elkaar nog vaak en we zijn in ieder geval twee keer per jaar allemaal (bijna allemaal) samen.

Deze keer maakte ik een foto en die mag geplaatst worden.
Nu zijn we niet zo jong meer, maar nog steeds vrienden!

Benny, Lillian, Knud, Tove, Marianne, Lisbeth, Elsemarie, Elin en Lissi J.
Lissi T, Ove en Sasi waren verhinderd en ik maakte de foto.
De oudste is 84; de jongste 62.


zondag 2 februari 2020

De dingen die we deden, m'n zusje en ik.

Als je nogal ver weg woont dan is het niet de gewoonste zaak van de wereld om je broers of zus op bezoek te hebben.
Maar dat maakt het dus reuze gezellig.
"Ons kent ons" nietwaar.
Het was een week vol regen en grijze luchten.
Maar binnen was het warm en fijn.



We gingen een paar uurtjes naar het keramiek museum CLAY in Middelfart

Het uitzicht vanuit het raam van de zaal.


We gingen naar het Tøjhus - muziekcenter en luisterden naar the blues...








We gingen uit eten.

En toen was het alweer zaterdag. 
Farvel en tot ziens, hej hej!