Lichte nachten?

Lichte nachten? Vergeet het maar. 

Regen, regenbuien, triest weer. Kil in huis; de kachel maar weer aan 's avonds. 

Ik voel me ook wat triest. Mijn vriendin is gisteren overleden. Rust in vrede, lieve Lissi. Dinsdag wordt ze begraven - heel traditioneel vanuit de dorpskerk. Bij een Deense begrafenis hoort een "bårebuket" letterlijk vertaald een brancaard boeket. We zijn met 11 oude vrienden; ik zorg voor de aanschaf. Gelukkig is er sms en mobil pay; dan gaat het allemaal wat soepeler. De rest van het geld gaat naar de kankerbestrijding, haar wens. Maar ze hield zo van bloemen - dus allebei.  

Het weer past dus wel een beetje bij mijn stemming.

De dagen gaan snel. We hebben het druk. Het is net of AL onze klanten orders hebben afgegeven. Kijk maar wat er op het prikbord hangt; er ligt bijna net zoveel op de werktafel.

Tja, het is toch geen fietsweer, tuinweer of buitenzitten-weer. 

En er komt vast een eind aan de regen...

Dat vrouwtje in Vlijmen...

Als kind, toen we weer in het Brabantse land woonden waar mijn ouders vandaan kwamen, mochten mijn broer en ik minstens een keer per jaar met ons moeder mee op bezoek bij "het vrouwtje in Vlijmen". Een gerimpeld oud vrouwtje dat een huisje had naast een grote boerderij. In die boerderij woonde haar zoon en soms mochten we even kijken op de zolder, waar rijen aan elkaar geregen appeltjes hingen te drogen. Ze was heel lief dat vrouwtje, vond ik. En mijn moeder waardeerde haar erg. Veel later besefte ik pas het wie en waarom van dit.

Mijn vader is geboren in december 1923. Als oudste zoon in een schoenmakersgezin met heul veul kinderen. Toen hij zestien was brak de oorlog uit. Twee jaar later werd hij achttien en opgeroepen om te werken in Duitsland. In een van Hitlers fabrieken. Dat wilde hij niet. De oorlog was al een paar jaar oud en men hoorde vele verhalen over het hoe en wat dat werken inhield. Hij liep weg van huis en dook onder. Niemand anders dan hijzelf wist waar. In Vlijmen bleek naderhand, op de zolder van een boerderij (niet die van de foto hierboven). Ik weet niet hoe lang hij daar was; ik weet niet of hij wat werk kon verrichten op die boerderij en de mensen aan wie ik het vragen kon zijn er helaas niet meer.  (Ik weet wel dat mijn opa werd opgepakt omdat hij niet wist waar zijn zoon gebleven was. Ik heb ook gehoord dat hij vreselijk hard behandeld is daar, waar hij later trauma's aan overhield).

Mijn vader is de mensen die hem verscholen hebben heel zijn leven dankbaar geweest. Ze hebben heel wat voor hem geriskeerd en hem als hun eigen zoon behandeld.  Helaas is mijn vader heel jong gestorven - hij werd niet ouder dan 34 jaar. Maar mijn moeder heeft altijd deze familie in ere gehouden. Ik heb de boer nooit gekend, maar zijn vrouw dus wel. Het vrouwtje uit Vlijmen. Als ik mijn ogen dicht doe weet ik nog precies hoe ze eruit zag en ruik ik weer die gedroogde appeltjes. 

Voor haar - voor die vele mensen die zich ooit met gevaar voor eigen leven hebben ingezet voor een vrij Europa - voor hen brand ik vanavond een kaarsje.

In Denemarken wordt bevrijdingsdag de vierde mei gevierd tegelijkertijd met de dodenherdenking. Om acht uur 's avonds kwam dit bericht over de radio: 

I dette øjeblik meddeles det, at Montgomery har oplyst, at de tyske tropper i Holland, Nordvesttyskland og i Danmark har overgivet sig.

Her er London, Vi gentager..

Op dit moment wordt er medegedeeld dat Montgomery bevestigt dat de Duitse troepen in Holland, Noordwestduitsland en Denemarken zich hebben overgegeven.

Hier is Londen, Wij herhalen...

Wij zetten kaarsen voor het raam.

Another round

Voor wie het ontgaan is - en dat zullen er velen zijn - wil ik even zeggen schrijven dat de Oscar voor de beste buitenlandse film naar Denemarken ging. Een film van Thomas Vinterberg. Ik zag hem vorig jaar in de bioscoop en inderdaad: een film die het leven prijst. Vinterberg draaide de film toen zijn 21-jarige dochter bij een verkeersongeval om het leven kwam. Ze had net het manuscript gelezen en vond het een fantastich idee voor een film. Hij heeft de film én de Oscar aan haar opgedragen, voor Ida. In het Deens heet de film "Druk" = drank. In het Engels "Another round".

De laatste song die je hoort was Ida's favoriet en is van de Deense band "Scarlet Pleasure" met de titel "What A Life". Die ligt pt heel hoog op de Amerikaanse hitlijsten en wordt, naar zeggen, dagelijks gespeeld in NY. 

Als je kunt - als het weer kan -  dan kan ik hem aanbevelen.

Feest

De chef werd 70. Mijn dierbare man, far, morfar en farfar. Jaja, je hebt wat titels in Denemarken. We hebben er een heel gezellige, fijne dag van gemaakt! Met de kinderen en kleinkinderen. Zoooo gezellig!

Eerst met koffie/thee en "varme hveder" = warme tarwebroodjes, vanwege het feit dat het Storbededag was; een vrije dag dus in DK met de winkels dicht. Omdat de bakkers op Storbededag niet mochten werken bakten ze de dag ervoor broodjes om op te warmen. Deze traditie is in ere gehouden! Een keer per jaar...varme hveder!

In plaats van taart een "kagemand", een heerlijke koek (met snoepjes erop en een band van marsepein). 

Er waren cadeau's! Een van de mooiste is het tegoed hebben van een feest dat onze kinderen willen organiseren. Als het kan/mag/doorgaat/er geen stok tussen gestoken wordt/we gezond blijven..... Een feest met een speenvarken aan het spit met alles erop en eraan. Voor de familie (als die uit NL mogen komen) voor kinderen en kleinkinderen en voor vrienden. Duimen dus maar. Ergens...begin augustus of begin september..

We gingen er even uit, naar buiten. Even een luchtje scheppen resulteerde in een korte wandeling naar Sandra's huis. Daar lagen grote stenen - runestenen uit het ijstijdperk - op het grasveldje voor. Dat grasveld moet veranderen om een een extra plaats voor een auto maken. De straat is nogal smal daar en Casper heeft nu ook een voertuig. En twee stenen (loeizwaar!) lagen in de weg. Het bleef niet bij "even kijken"...

Gelukt! Met vereende kracht! (Of nee, ik maakte alleen de foto's...)

Thuisgekomen werd het eten klaargemaakt. Caroline was nu ook van de partij; die was naar een "svendegilde" geweest. Als je hier een vakdiploma hebt gehaald (na een studie van 4 jaar, theorie en praktijk) dan ben je "Svend", Gezel, uitgeleerd. En dat wordt gevierd. Een van haar klasgenoten gaf een uitgebreide lunch voor familie en vrienden en kreeg een berg cadeautjes. Later op de dag kwam kleindochter gezellig naar haar morfar.

Onze fantastische dochter had alles voorbereid voor de burgers met pulled pork.

Er was vlees, vis voor de vegetariërs, coleslaw in twee varaianten, de perfecte barbecuesaus, geglazeerde uien, avocado en sla....mmmm, daarbij lik je echt je vingers af. Wij hadden gezorgd voor het voorgerecht, een kaviar-garnalenrand met gerookte zalm. En als toetje ijs en fruit.

Zie hier mijn keukenprinses!

Opruimen, twee volle afwasmachines en nog een tijdje gezellig nabuurten. Om half elf gingen de laatsten de deur uit.

Dank jullie wel lieverds!!!!!

Sterk.

Sterke vriendschappen geven kracht. Wat waren we blij dat we vandaag naar de hele zieke vriendin konden en wat had ze er zich op verheugd. De dochter had het servies op tafel gezet en de koffie stond klaar. Wij kwamen met bloemen, juice, broodjes en al wat erbij hoort. Wat was het intens en wat was het gezellig en hartewarm. Ongelooflijk dat het kan. 

Ze zal nu heel moe zijn. Maar ze had het ervoor over. We kennen elkaar al meer dan veertig jaar. Dan is er altijd wat te vertellen en vooral om te luisteren. Sterk!

 

De hort op.

Gisteren moest er nog even gewerkt worden. Een reclamezuil moest voorzien worden van belettering. Met de lange ladder in de trailer en een chef die zich niet meer zeker voelt bij het op een ladder staan, weten we het zeker: géén decoraties meer waar je niet bij kunt met twee benen op de grond. Hoofdstuk afgesloten.

Na afloop van het karwij was zijn rug gebroken. Op de grond liggen helpt het beste. Morgen de  telefoonconferentie óf er iets aan te doen is. Ik hoop het zo voor hem.

Voordat hij geveld werd waren we nog even op de fiets naar de stad en daarna naar het tuincentrum gereden. Fietsen helpt namelijk vaak bij rugpijn. De botervloot was kapot gevallen; ik kocht een nieuwe in de stad en bij het tuincentrum kochten we twee wijnrabarberplantjes én een kruisbessenstruik. Kroezels, zeggen we op z'n Brabants, stikkelsbær heten ze hier, want ze steken inderdaad. Maar ik vind kruisbessen zo lekker in een taart of als jam en afgelopen zomer kon ik ze nergens kopen. Te ouderwets, denk ik. 

Die rug die rug. Van pijn wordt je ziek en voor alle zekerheid liet de chef zich testen - een PCR test. Eerst naar Seest bij Kolding, waar een te lange rij stond; dan maar door naar Rødding. 

Van Rødding reden we naar de westkust; naar Vesterhavet, de Noordzee. Op het strand van Vejers stond een foodtruck waar we koffie en hotdogs kochten.

Van Vejers naar Blaavand. Van Blaavand naar Henne strand. Van Henne naar Tarm en vandaaruit terug naar huis. Een hele rit! Wel mooi door het lenteachtige landschap.

Ik had DRtv aangezet, waar een maraton werd gehouden in het zingen van liederen uit het højskolesangbog. Op het laatst werd de chef er tureluurs van ;-)

"Zomerhuisjes" in de duinen. Niet te betalen, volgens mij. 

Rustige en stille wegen. Ook op het strand was het stil. Geen (Duitse) toeristen. 

Ze worden gemist. 

Groen.

"Håbet er lysegrønt", livet er altid skønt, mismod er stedse grå, glæden er himmelblå",  schreef Johanne Irgens in het lied "Livets farver tilbage" in 1840.

"De hoop is lichtgroen, het leven is altijd mooi, mismoedigheid is stedengrijs, blijheid is hemelsblauw". Uit het lied "Terug naar de kleuren van het leven". 

Zolang er leven is, is er hoop. Mijn heel zieke vriendin leeft van dag tot dag. Niet in de hoop dat ze beter wordt, maar met de hoop dat ze nog één mooie dag mag hebben. Dat ze nog even van haar man, kinderen en kleinkind mag genieten. Dat ze haar vriendinnenclub nog even ziet. Daarom gaan we er woensdag naar toe. Vijf vrouwen die broodjes en iets lekkers meebrengen. En een uurtje afwisseling; een uurtje troost; een uurtje saamhorigheid.

Een andere vriendin (die niet bij dit clubje hoort) belde vandaag. Kanker.... Oh, om te huilen. Voor haar is er hopelijk nog genoeg te hopen en ik help hopen.

Triest nietwaar. 

Ik heb net een goed boek gelezen van Theodore Dreiser: Jennie Gerhardt. Theodore Dreiser was een Amerikaanse schrijver, geboren in 1871 en gestorven in 1945.  Dit sociaal realistische boek lijkt een deel van zijn eigen levensverhaal te bevatten en beschrijft in prachtige zinnen de enorme armoede en rijkdom in de USA. Destijds waren leven en dood veel meer dan nu met elkaar verbonden, maar wat leefden de mensen intensief! 

De hoop is lichtgroen. Net als de lente. Net als de jonge groene beukenblaadjes. Net als de koeien die de wei weer in mogen en het groene gras. En de hemel, die is blauw.....