Familie frokost-lunch.

In Harlev bij Aarhus, waar Helle ons uitnodigde. Niet iedereen kon van de partij zijn. Sommigen moesten werken (Ivona en Caroline), anderen hadden andere afspraken (Casper en Carl).

Een gezellige ontspannen lunch...op z´n Deens. Twee soorten haring in zoetzuur met eier-salade, kippenboutjes en varkensfilet. Humus, pesto, brood. Een kaasplateau en fruit.

 Tussendoor speelden we "horizonaal golf" en daarna was er koffie met "æblekage".

Een hele gezellige middag. wij waren pas om 9 uur in de avond thuis. 

PS. Covid 19 wordt hier niet meer betiteld als pandemie. 80% van de bevolking ouder dan 12 jaar is ingeënt. Nu is Covid 19 "gewoon" een besmettelijke ziekte. 

Vadertje Langbeen.

Deze zat vandaag op de broodplank. Hij of zij is niet de enige die deze dagen naar binnen fladdert. Ik zocht op wat voor nuttigs ze doen of zijn. Ze zijn het meest nuttig als larven. Die larven zitten vol proteinen en de nestbouwende vogels zijn er dol op. De larven leven onder grasvelden en vreten aan de wortels. Vooral de eigenaars van golfbanen zijn blij dat de vogels ze snoepen. De volwassen langpootmug, die wij hier stankelbeen noemen, hoeft alleen eitjes (zo'n 1500 stuks) te leggen in haar korte leventje.

Op de foto hierboven zie je de schaduw van het insect. Toen dacht ik meteen aan het boek (en de film en de musical en nog een film) van Vadertje Langbeen.

Ouderwets, simpel, romantisch...

Toen ik gisteren even rondsnuffelde bij de kringloop van het Rode Kruis zag ik deze huisjas, kamerjas, robe-de-chambre. Echt iets uit de tijd van Vadertje Langbeen. Zou iemand zoiets tegenwoordig nog gebruiken?

Sing, sing, sing.

Wat is het toch fijn voor mensen als ik die van zingen houden. We zijn weer aan de gang, joepie! Op de algemene vergadering van afgelopen zondag sprak ik met Maibritt, die voorzitter is van het Postorkest. Ze zei dat ze de eerste keer dat ze weer konden oefenen met tranen in haar ogen had gezeten zo fijn was het om weer te kunnen spelen. Zo erg is dat niet bij mij, maar blij ben ik wel. Allereerst moest ik de gevraagde noten opzoeken en m'n tas uitmesten.

Dat had ik natuurlijk veel eerder kunnen/moeten doen.....Kleverige dropjes tussen mondkapjes, ielk. Nu dadelijk de nieuwe notenbladen op de website zetten zodat de andere koorleden ze kunnen downloaden. Dat is mijn taak namelijk, als webmaster.

En dan natuurlijk een foto van kleindochter Caroline, die deze week haar "fagprøve" heeft. Over ecologie en biodynamische groente en fruit dat het liefste ook door de plaatselijke landbouw geleverd wordt.

We zijn er natuurlijk naar toe gefietst en hebben het vragenlijst ingevuld. Poj poj, Caroline. De 12 oktober is het afsluitende examen en rond de kerst is ze klaar. Ik denk dat je het kunt vergelijken met een MBO in Nederland.

Virus-virus-vira.

De kindertjes zijn al weer een paar weken naar school. Ze krijgen weer gewoon les in een klaslokaal, wassen netjes hun handen, zitten in schone klaslokalen en toch kruipt er een virus binnen. Influenza, griep !

Dochter, die leraar is, was vorige week flink ziek. Koorts, verstopte neus, hoofdpijn en alles wat bij een griep hoort. Carl was ook thuis, doch ietsje minder ziekelijk. Bij navraag lag de halve school op bed! In de coronatijd hebben we allemaal in een glasklokje gewoond; nu gaat alles weer zijn gewone gang....het virus dus ook. Ik ben ook niet "honderd procent". Pijnlijke ledematen, rillerig en een beetje keelpijn. Gelukkig niet echt ziek; waarschijnlijk helpt de griepprik nog steeds.

Jaja, we moeten weer wennen aan vira en bacteria. En ook aan frisse ochtenden en koele avonden en nachten. Aan de overgang van blote benen en dunne t-shirtjes naar warme vesten en sokken. Het is ook al september; de dagen zijn een stuk korter...zucht!

In de herfst en wintermaanden komt het Deense club-leven weer op gang. Gisteren (ja inderdaad, op een zondag) om tien uur 's morgens, was ik naar de algemene vergadering van de "kreatieve aftenskole" (avondschool), de paraplu organisatie waar ons koor onder valt. We waren slechts met 10 man. Na afloop kregen we een heerlijke brunch aangeboden in Café Carlos. 

Op deze manier houden we (onze voorzitster was er ook bij) ons op de hoogte van het wel en wee van de organisatie en van de toekomstplannen. De KA houdt zich hoofdzakelijk bezig met muziek- en zang lessen, diverse koren, bigband, orkesten, gospel, jazz en ga maar door. Ik ontmoet altijd interessante mensen. Gisteren zat ik naast een jongere man, die 22 jaar in Nederland woonde. Hij kwam er om muziek te studeren, bleef hangen, nam zijn vrouw mee, maakte carrière... Maar toen de corona toesloeg was hij ineens heel zijn inkomen kwijt. Nu wonen ze hier in de stad. Leuk toch! Ik hoorde ook veel over jazz en de verschillen tussen NL en DK. NL is veel meer gericht op de Amerikaanse jazz-beroemtheden; DK meer op het Scandinavische. Jaja, ik wordt weer wat wijzer 😉.

Morgen kan ik zelf weer naar het Lunakoor. Tralalala..

Over duurzaamheid, een gouden bruiloftsfeest en keukendingen.

Met twee van mijn brei-vriendinnen was ik naar een lezing over duurzaamheid. Natuurlijk ging het over garen, katoen en wol. En over de kunst om van plasticflessen draad te maken.

We waren maar met zo'n dertig toehoorders in een zaal waar er minstens honderd in kunnen.

De lezing werd gehouden in het kultur-øen (cultuureiland) in Middelfart, dat pal aan de haven ligt vanwaar een heel mooi uitzicht.

Ja, ja, ietwat critisch was ik wel. Deze vrouw zorgt ervoor dat katoen, dat in India geplukt wordt, ook daar verwerkt wordt. Heel ecologisch, vertelt ze. Het spoelwater wordt steeds weer herbruikt; het garen wordt geverfd met natuurlijke plantestoffen en de container wordt per schip  naar Aarhus haven vervoerd. Alles zo duurzaam mogelijk. Dan stel ik de vraag: waar komt de elektriciteit vandaan?.. en dan valt er een stilte... Oh wat is het moeilijk, die duurzaamheid. Ik leerde dat je op het label kunt kijken of een product mogelijk hergebruikt kan worden. Dat wil zeggen dat het niet gemaakt is van twee soorten garens, omdat bijvoorbeeld katoen en spantex (nog) niet gescheiden kunnen worden. Maar, waarom gebruiken we katoen en niet de wol van de schapen die hier rondlopen? Elke dag een beetje wijzer....

Toen was er een feest ter gelegenheid van een gouden bruiloft. Dat feest was drie keer uitgesteld vanwege corona. Wat hadden ze er zich op verheugd, het gouden bruidspaar, want dit zijn mensen die het liefste heel veel mensen om zich heen hebben. Ze zitten in heel veel clubs, hebben talloze kennisen, een redelijk grote familie en vele vrienden. Dan kom je zo aan de 125 man! (dan tel ik de 32 die verhinderd waren niet eens mee ;-)) Poeha, ik vond het erg veel. We zaten aan tafels met acht, tien, twaalf man; er was een orkestje en ...tja, je praat met je buurman en overbuurman...that's it.

Ieder z'n smaak. Zij hadden een fantastisch feest en daar gaat het toch om!

Op zulke grote feesten wordt er heel veel gespeecht en er wordt heel veel gezongen. We gingen om half zes aan tafel en om iets voor elf was de "zitting" voorbij. Heerlijk eten, echt en zalige wijntjes. Zoveel je wilde, maar qua leeftijd van de gasten viel dat drinken  nogal mee.

De bruidegom hield ook een speech en bedankte voor alle sketches, toespraken en liedjes en toen was er koffie. Daarna begon het bal en op het laatst is er altijd "natmad".

Maar wij gingen naar huis...voor het dansen begon.... Soms zijn er gewoonweg teveel mensen.

De wasmaschine gaf de geest gisteren. Van alles geprobeerd, maar "klik" zei hij (of is het een zij) en verder niks. Waarschijnlijk de pomp; of de programwijzer of? Het was al een redelijk oud beestje, dus repareren (en of ander Japans merk) zat er niet in. Daar ga ik met mijn duurzaamheid. We kochten een nieuwe en die wordt maandag geleverd. De oude staat intussen bij de recykling. En ik maakte grondig schoon.

Toen was er ook nog de stoep voor de bijkeuken. Van een tegel was een hoek afgebroken en een ander had een scheur. Dochterlief had tegels die bij haar op de oude trap hadden gelegen en die kunnen wij gebruiken. Ze was zo lief om te helpen met het afhakken van de oude tegels en de eerste betonlaag . Nu moet alles drogen; tot morgen.

Maar gelukkig is het droog en zonnig. Het perfecte weer voor betegelen.

Te veel ijs.

 Het is mooi weer; heel mooi weer. 

Dat moeten we benutten. De chef monteerde het laatste buitenlicht bij Sandra terwijl ik naar de breiclub was. Het was bijna klaar toen ik naar hem toe fietste. "De rest doen we ook met de fiets", zeiden wij, want die vervl... rug speelt hem weer parten. Eerst langs de post, dan naar het tuincentrum om een bloemstuk te bestellen. Dat gaat mee naar de - nu drie keer uitgestelde - gouden bruiloft as vrijdag. Terug door het bos en langs de jachthaven waar de ijskraam gesloten was en we daarom maar naar het centrum fietsten. 

Ik had zin in een ijsje. Een klein ijsje. Een kinderijsje. Maar dat schijnt helaas moeilijk te begrijpen. Het was een veel te groot ijsje, wat ik toch opat en waar ik nu last van heb. Moeilijk hoor; klein.

Het was stil in de winkelstraat. 

Nog veel te warm om aan winterkleding te denken, maar zomerkleren heeft ook niemand meer nodig. Vrijdag is het "open by night" vanwege de "Trekantsområdets Festuge" - feestweek, maar...

...kun je het lezen? Gesloten vanwege personeelstekort. En niet alleen hier, maar in heel het land. Geen kok, serveerster, fabrieksarbeider, bouwvolk, warme handen in de verzorging en verpleging....te vinden. Aan alles tekort. Poeha!!

De chef belde vandaag naar het ziekenhuis in Odense om te vragen of hij op een spoedlijst kon komen. " Helaas meneer, we lopen zo ver achter dat er dit jaar geen enkel operatie meer bij kan". Omdat de verpleging TIEN weken staakte en nu hun vakantie te goed heeft. Om van te huilen. Vorige week greep de regering in en het staken is tevergeefs geweest. De door de werkgevers voorgestelde CAO werd het toch.

Dit beeldje zit op muur bij de hartafdeling, waar de chef een pacemaker-check had. Alles was goed, gelukkig, maar door die pacemaker mag hij alleen in het universiteits-ziekenhuis geopereerd worden. Volhouden dan maar; tot maart.

Niks nieuws van het noordfront.

We zitten even een paar dagen "onder de wolken". Saai weer maar gelukkig waait het niet meer zo hard. Wat doe je dan al zo'n weekend..?

Lekker uitslapen en op je gemak ontbijten. De chef had brood gebakken. Gisterenmiddag even naar Odense om vergeten spullen terug te brengen en gezellig op de koffie gaan. Oei, ik stootte een volle kop koffie om die natuurlijk een vervelende vlek in het kelimkleed maakte. Ik zal even vragen of zoonlief de vlek eruit kreeg. Ik ben altijd al een beetje een stuntel geweest, maar het is net alsof ik tegenwoordig meer uit mijn handen laat vallen dan vroeger.

Vandaag voor het eerst in lange tijd naar het winkelcentrum in Kolding. Daar was ik anderhalf jaar niet binnen geweest en ik moest echt een lange broek hebben. Hier in de stad kon ik niet slagen. Wat is er toch een verschil in maten en pasvormen. Óf de broek flabberde om mijn benen, of ie zat te strak of was het een verkeerd model. Uiteindelijk werd het een gewone, goed zittende spijkerbroek. Slechts nog korter maken want de vrouwen van vandaag hebben meestal lange benen. Ik ben ook wel wat gekrompen (en de chef ook, want ik moet ook een van zijn nieuwe broeken korter maken). Tis toch wat met dat ouder worden.

Na het winkelcentrum en een paar boodschappen bij de buurtsuper namen we de fiets. Het begon lichter te worden en de feestweek in de regio is begonnen. Niet dat het veel inhoudt, maar allá. Het moet allemaal weer een beetje op gang komen. Er zijn wat concerten gepland en een paar Stand-Up shows (niks voor mij). 

De tiende september verdwijnen hier ALLE corona-beperkingen. Hoera!!! (en dan maar hopen dat er niet weer ingegrepen moet worden).

Eerst fietsten we langs de industriehaven, waar me toch een berg graan klaar ligt voor het verschepen.

Daarna langs de haven in het centrum waar een straattheater optrad.

Op de terugweg langs Madsby, waar we even luisterden naar een Groenland-koor. Daar versta je nou helemaal niets van, die teksten. 

"Nunarput utoqqarsuanngoravit" betekend bijvoorbeeld "Ons oude land" en is het volkslied van Groenland.

 De toehoorders waren dan ook over het algemeen allemaal Groenlanders uit de regio. 

Intussen kwam de zon door en de jas kon uit.

We keken nog even naar de schildpadjes in de vijver ernaast. Madsby Legepark is afgelopen jaar flink opgeknapt. Een mooie mini-golfbaan, een nieuwe speelplaats voor de allerkleinsten en ook de Tarzan baan kreeg een up-date. Leuk om te zien.

En ik heb tijd om te lezen. Ik lees nu "When We Believed In Mermaids" van Barbara O'Neal. Ik had nog nooit van haar gehoord maar begon het te lezen omdat het zich afspeelt in Auckland in New Zeeland. Daar ben ik immers geweest en dat is leuk om te herkennen. Voelt alsof ik weer een beetje op vakantie ben.