Quinde-jammer en een film.

In het Deens heet een vrouw een "kvinde" en die "kvinder" kunnen echte zeurzusters zijn. Dat was het geval afgelopen dinsdag bij mijn koor. Nu hebben we ook een half jaar niet kunnen zingen, dus de stemmen zijn niet getraind en de liedjes liggen verstopt in het ouder wordende geheugen. En eerlijk is eerlijk, onze dirigente, die geboren en getogen is in Oekraïne spreekt nog steeds gebroken Deens...maar toch.. Geklaag: "het gaat veel te snel", "onze stemmen krijgen nooit aandacht", wat is dat nou voor een melodie, nooit eerder gehoord" (uh??), "ik snap er niks van", "ik hoor het niet" en ga maar door.

Ik vond het gewoon zielig voor onze dirigente, die vol enthousiasme met nieuwe noten kwam.

Zeurpieten zijn het (soms). Humeurziek en sfeerverpestend. Heksen!

Zo dat is er uit!

Maar ik vind het jammer; ik zing zo graag en normaal word ik er altijd blij van (en de songs zijn echt niet moeilijk, maar het koor wordt ouder...)

Allé, verder in de tekst!

Kleindochter Caroline en ik waren naar de film "Respect".

Een film over het leven en de muziek van Aretha Franklin. Een geweldig mooie film en tevens een inblik in het Amerika in de jaren zestig en de laatste helft van de twintigste eeuw.

Respect is de verhaal over de legendarische soul-queen en burgerrechten activistens weg naar de top. Jennifer Hudson, die de hoofdrol had, kreeg een welverdiende Oscar voor haar prestaties als acteur en zangeres.

Wij waren onder de indruk! Ga kijken als je de mogelijkheid hebt.

Het strand gisteren. Vandaag is het bewolkt (en best koud). Wij gaan vanavond naar een concert met muziek van Bob Dylan, die dit jaar 80 werd. Daar word ik vast weer warm van.

Wegkijken en een verjaardag.

Heb jij dat ook weleens, dat je een winkel binnen komt en het personeel je geen enkele blik gunt?

Afgelopen vrijdag was in in de stad. Ik moest wat bak-spulletjes hebben en liep binnen bij "Kop&Kande". De winkel was leeg op twee man personeel na. Ik wist precies wat ik moest hebben en liep naar de toonbank. De ene winkeljuffrouw kreeg het ineens druk met glazen op de plaats te zetten, de andere rommelde wat aan de kassa. Ik moest nadrukkelijk vragen of iemand mij kon helpen, waarna de kassa-dame zich over mij ontfermde. 

Omdat deze winkel niet alles had wat ik nodig had liep ik binnen bij de winkel aan de overkant. Hier was het een beetje hetzelfde verhaal.

Zondag waren de chef en ik bij de grote "Bauhaus" in Kolding. We keken naar nieuwe handvaten voor de keukenkastjes. Ik had ze gevonden, maar er stond geen prijs bij. Een van de winkelbedienden was vrij en wij vroegen om hulp. "Daar staat een scanner anders vraag het maar aan die balie". Mmm, niemand bij de balie. Eindelijk kwam er eentje maar die begon te tasten op de computer. Hij keek ons niet eens aan.

Kijk, op die mannier verlies je klanten aan de on-line verkoop. Wij gingen namelijk naar huis en zochten zelf op diverse webshops. (we kochten niks, daar niet van, maar kregen andere ideeën). Geen wonder dat de winkels leeg komen te staan.

Nee, ik hoef geen voorrang. Ik wil best wachten. Maar als zo'n winkelbediende zijn/haar klanten nu eens even aankeek en zei: "ogenblikje mevrouw". Of gewoon " kan ik U helpen". Als het personeel de klanten ZAG. Dat is nl het verschil tussen een anonieme webshop en een echte winkel. Zucht.

🎸   🎵  🎶   🎸

De verjaardag!

De oudste kleinzoon werd 19. NEGENTIEN. Hij wilde wel even op de foto met zijn mormor ;-)

Een heerlijke knul! Het is een genot om zijn oma te zijn.

(De chef vindt het fijn ook als morfar)

PS, de traditie dat de jarige mag kiezen wat voor eten er op tafel komt is van ons op de kinderen overgegaan. Gisteren aten we pizza 😋😊.

Familie frokost-lunch.

In Harlev bij Aarhus, waar Helle ons uitnodigde. Niet iedereen kon van de partij zijn. Sommigen moesten werken (Ivona en Caroline), anderen hadden andere afspraken (Casper en Carl).

Een gezellige ontspannen lunch...op z´n Deens. Twee soorten haring in zoetzuur met eier-salade, kippenboutjes en varkensfilet. Humus, pesto, brood. Een kaasplateau en fruit.

 Tussendoor speelden we "horizonaal golf" en daarna was er koffie met "æblekage".

Een hele gezellige middag. wij waren pas om 9 uur in de avond thuis. 

PS. Covid 19 wordt hier niet meer betiteld als pandemie. 80% van de bevolking ouder dan 12 jaar is ingeënt. Nu is Covid 19 "gewoon" een besmettelijke ziekte. 

Vadertje Langbeen.

Deze zat vandaag op de broodplank. Hij of zij is niet de enige die deze dagen naar binnen fladdert. Ik zocht op wat voor nuttigs ze doen of zijn. Ze zijn het meest nuttig als larven. Die larven zitten vol proteinen en de nestbouwende vogels zijn er dol op. De larven leven onder grasvelden en vreten aan de wortels. Vooral de eigenaars van golfbanen zijn blij dat de vogels ze snoepen. De volwassen langpootmug, die wij hier stankelbeen noemen, hoeft alleen eitjes (zo'n 1500 stuks) te leggen in haar korte leventje.

Op de foto hierboven zie je de schaduw van het insect. Toen dacht ik meteen aan het boek (en de film en de musical en nog een film) van Vadertje Langbeen.

Ouderwets, simpel, romantisch...

Toen ik gisteren even rondsnuffelde bij de kringloop van het Rode Kruis zag ik deze huisjas, kamerjas, robe-de-chambre. Echt iets uit de tijd van Vadertje Langbeen. Zou iemand zoiets tegenwoordig nog gebruiken?

Sing, sing, sing.

Wat is het toch fijn voor mensen als ik die van zingen houden. We zijn weer aan de gang, joepie! Op de algemene vergadering van afgelopen zondag sprak ik met Maibritt, die voorzitter is van het Postorkest. Ze zei dat ze de eerste keer dat ze weer konden oefenen met tranen in haar ogen had gezeten zo fijn was het om weer te kunnen spelen. Zo erg is dat niet bij mij, maar blij ben ik wel. Allereerst moest ik de gevraagde noten opzoeken en m'n tas uitmesten.

Dat had ik natuurlijk veel eerder kunnen/moeten doen.....Kleverige dropjes tussen mondkapjes, ielk. Nu dadelijk de nieuwe notenbladen op de website zetten zodat de andere koorleden ze kunnen downloaden. Dat is mijn taak namelijk, als webmaster.

En dan natuurlijk een foto van kleindochter Caroline, die deze week haar "fagprøve" heeft. Over ecologie en biodynamische groente en fruit dat het liefste ook door de plaatselijke landbouw geleverd wordt.

We zijn er natuurlijk naar toe gefietst en hebben het vragenlijst ingevuld. Poj poj, Caroline. De 12 oktober is het afsluitende examen en rond de kerst is ze klaar. Ik denk dat je het kunt vergelijken met een MBO in Nederland.

Virus-virus-vira.

De kindertjes zijn al weer een paar weken naar school. Ze krijgen weer gewoon les in een klaslokaal, wassen netjes hun handen, zitten in schone klaslokalen en toch kruipt er een virus binnen. Influenza, griep !

Dochter, die leraar is, was vorige week flink ziek. Koorts, verstopte neus, hoofdpijn en alles wat bij een griep hoort. Carl was ook thuis, doch ietsje minder ziekelijk. Bij navraag lag de halve school op bed! In de coronatijd hebben we allemaal in een glasklokje gewoond; nu gaat alles weer zijn gewone gang....het virus dus ook. Ik ben ook niet "honderd procent". Pijnlijke ledematen, rillerig en een beetje keelpijn. Gelukkig niet echt ziek; waarschijnlijk helpt de griepprik nog steeds.

Jaja, we moeten weer wennen aan vira en bacteria. En ook aan frisse ochtenden en koele avonden en nachten. Aan de overgang van blote benen en dunne t-shirtjes naar warme vesten en sokken. Het is ook al september; de dagen zijn een stuk korter...zucht!

In de herfst en wintermaanden komt het Deense club-leven weer op gang. Gisteren (ja inderdaad, op een zondag) om tien uur 's morgens, was ik naar de algemene vergadering van de "kreatieve aftenskole" (avondschool), de paraplu organisatie waar ons koor onder valt. We waren slechts met 10 man. Na afloop kregen we een heerlijke brunch aangeboden in Café Carlos. 

Op deze manier houden we (onze voorzitster was er ook bij) ons op de hoogte van het wel en wee van de organisatie en van de toekomstplannen. De KA houdt zich hoofdzakelijk bezig met muziek- en zang lessen, diverse koren, bigband, orkesten, gospel, jazz en ga maar door. Ik ontmoet altijd interessante mensen. Gisteren zat ik naast een jongere man, die 22 jaar in Nederland woonde. Hij kwam er om muziek te studeren, bleef hangen, nam zijn vrouw mee, maakte carrière... Maar toen de corona toesloeg was hij ineens heel zijn inkomen kwijt. Nu wonen ze hier in de stad. Leuk toch! Ik hoorde ook veel over jazz en de verschillen tussen NL en DK. NL is veel meer gericht op de Amerikaanse jazz-beroemtheden; DK meer op het Scandinavische. Jaja, ik wordt weer wat wijzer 😉.

Morgen kan ik zelf weer naar het Lunakoor. Tralalala..

Over duurzaamheid, een gouden bruiloftsfeest en keukendingen.

Met twee van mijn brei-vriendinnen was ik naar een lezing over duurzaamheid. Natuurlijk ging het over garen, katoen en wol. En over de kunst om van plasticflessen draad te maken.

We waren maar met zo'n dertig toehoorders in een zaal waar er minstens honderd in kunnen.

De lezing werd gehouden in het kultur-øen (cultuureiland) in Middelfart, dat pal aan de haven ligt vanwaar een heel mooi uitzicht.

Ja, ja, ietwat critisch was ik wel. Deze vrouw zorgt ervoor dat katoen, dat in India geplukt wordt, ook daar verwerkt wordt. Heel ecologisch, vertelt ze. Het spoelwater wordt steeds weer herbruikt; het garen wordt geverfd met natuurlijke plantestoffen en de container wordt per schip  naar Aarhus haven vervoerd. Alles zo duurzaam mogelijk. Dan stel ik de vraag: waar komt de elektriciteit vandaan?.. en dan valt er een stilte... Oh wat is het moeilijk, die duurzaamheid. Ik leerde dat je op het label kunt kijken of een product mogelijk hergebruikt kan worden. Dat wil zeggen dat het niet gemaakt is van twee soorten garens, omdat bijvoorbeeld katoen en spantex (nog) niet gescheiden kunnen worden. Maar, waarom gebruiken we katoen en niet de wol van de schapen die hier rondlopen? Elke dag een beetje wijzer....

Toen was er een feest ter gelegenheid van een gouden bruiloft. Dat feest was drie keer uitgesteld vanwege corona. Wat hadden ze er zich op verheugd, het gouden bruidspaar, want dit zijn mensen die het liefste heel veel mensen om zich heen hebben. Ze zitten in heel veel clubs, hebben talloze kennisen, een redelijk grote familie en vele vrienden. Dan kom je zo aan de 125 man! (dan tel ik de 32 die verhinderd waren niet eens mee ;-)) Poeha, ik vond het erg veel. We zaten aan tafels met acht, tien, twaalf man; er was een orkestje en ...tja, je praat met je buurman en overbuurman...that's it.

Ieder z'n smaak. Zij hadden een fantastisch feest en daar gaat het toch om!

Op zulke grote feesten wordt er heel veel gespeecht en er wordt heel veel gezongen. We gingen om half zes aan tafel en om iets voor elf was de "zitting" voorbij. Heerlijk eten, echt en zalige wijntjes. Zoveel je wilde, maar qua leeftijd van de gasten viel dat drinken  nogal mee.

De bruidegom hield ook een speech en bedankte voor alle sketches, toespraken en liedjes en toen was er koffie. Daarna begon het bal en op het laatst is er altijd "natmad".

Maar wij gingen naar huis...voor het dansen begon.... Soms zijn er gewoonweg teveel mensen.

De wasmaschine gaf de geest gisteren. Van alles geprobeerd, maar "klik" zei hij (of is het een zij) en verder niks. Waarschijnlijk de pomp; of de programwijzer of? Het was al een redelijk oud beestje, dus repareren (en of ander Japans merk) zat er niet in. Daar ga ik met mijn duurzaamheid. We kochten een nieuwe en die wordt maandag geleverd. De oude staat intussen bij de recykling. En ik maakte grondig schoon.

Toen was er ook nog de stoep voor de bijkeuken. Van een tegel was een hoek afgebroken en een ander had een scheur. Dochterlief had tegels die bij haar op de oude trap hadden gelegen en die kunnen wij gebruiken. Ze was zo lief om te helpen met het afhakken van de oude tegels en de eerste betonlaag . Nu moet alles drogen; tot morgen.

Maar gelukkig is het droog en zonnig. Het perfecte weer voor betegelen.