De autodidactische kunstenaar Thomas Kluge

Er was eens een jongeman die eigenlijk alleen maar wilde tekenen toen hij op school zat. Hij verkocht zelfs een tekening aan een lerares voor 100 kronen. Dat is best veel als je in de vierde klas zit. Maar ja, iets moet je toch doen na 10 klassen school. Het gymnasium was niks voor hem, nee hij werd opgeleid tot "isenkræmmer", wat eigenlijk ijzerhandelaar betekent maar tegenwoordig een winkel is die van alles verkoopt, van pannen, oventjes, strijkijzers tot servies toe.

Thomas Kluge bleef tekenen en schilderen. Hij probeerde de stijl van Van Gogh en Picasso. Hij oefende met vele technieken. Hij wilde naar de kunstacademie maar werd afgewezen. Een bekende criticus vertelde dat het vast en zeker zijn redding werd, omdat hij op die mannier niet in een bepaalde richting geduwd werd. Hij begon zich te interesseren voor de barokke kunst; voor de schaduw van Rembrandt, de werken van Van Eyck en ontwikkelde en verbeterde zijn eigen stijl. 

Koningin Margrethe is zelf kunstenares en ontdekte Kluge. Hij schilderde haar portret. Géén staatsieportret, maar een koningin met een wollen trui aan en zonder make-up. Ik vind het prachtig.

Van het een kwam het ander. Hij maakte veel portretten van zijn eigen familie, zelfportretten, schilderde Anders Fogh en burgemeesters (die willen nog steeds graag geportretteerd worden ;-) en natuurlijk ook het officiele staatsieportret van Margrethe. 

Ook de hele koninklijke familie werd afgebeeld; de toen nog jonge kroonprins in het midden. Het duurde vier jaar voor het werk af was. Hieronder een tussenfase.

Ik ging met Lisbeth naar de tentoonstelling van zijn werken.Gewoon hier in het cultuurhuis in Fredericia. 

Na afloop kletsten we gezellig bij onder het genot van een brunch bij restaurant Carlos.

Bakwerk

 Zo gezegd zo gedaan. 

Ik bakte koekjes

Met een lepeltje thee en wat citroenschil (de linkerfoto), met boter en citroensap (rechts).

( Toen sprong het lampje van de oven. Waar zit dat lampje? Kijken op youtube, hoera! Bovenin zit het, moeilijk te vinden omdat het beschermglas pikzwart was. Pffft, niet los te schroeven. Onze papagaaientangen waren te klein; dan maar een nieuwe kopen. Ja..het lukte! Het beschermglas in een bakje met groene zeep laten weken en de volgende dag kon er een nieuw lampje in.)

De chef bakte zaterdag "walesstangen", 2 stuks, die Sandra en de kinders kwamen opeten. Ouderwets gebak, soesjesdeeg en om je vingers bij af te likken. Bij het bakken met soezendeeg mag de oven niet open tijdens het bakken, dus het lampje was net op tijd verwisseld!

Het is zo vervelend dat hij nog steeds het virus niet kwijt raakt. Eerst al dat vocht in z'n longen en dan ook nog een virus....Zomerverkoudheid? Of toch een coronavariant? Het maakt dat hij erg moe is en nog steeds hoest! Besmettelijk is het ook. Ik kreeg het, maar was er binnen een paar dagen vanaf; nu is Sandra er ziek van!

Het was mooi weer vandaag. Geen wind, zonnig en een temperatuur van 24 graden. Dan gaan we toch maar een rondje maken op de fiets.

We aten een ijsje zittend op de kade bij de oude haven.

Heerlijk rustig aan het kabbelende water. We zaten er een hele tijd.

Langs de andere kade stonden de hengelaars.

Die vingen makrelen.

Cirkel-brug concerten

De badmeesters zijn weer weg van het strand. De uitkijktoren, gummieboten, surfplanken, reddingsvesten en meer zijn weer opgeborgen in het wintermagazijn en voor alle badmeesters én meesteressen was er gisteren een feest in Hillerød. Het Trygfond (een deel van de verzekeringsmaatschappij Tryg) zorgt ieder jaar weer dat er op de drukst bezochte stranden mensen aanwezig zijn die de zwemmers in de gaten houden en zo nodig kunnen redden. Het was nodig dit jaar, vooral aan de westkust.

Op het strand hier in Fredericia werden wat ligstoelen klaargezet voor het op een na laatste gratis cirkelbrug concerter van dit jaar. 

 Wij fietsten erheen. Op een fiets kun je geen stoeltje meebrengen en als wij op een kleed gaan zitten komen we bijna niet meer overeind. Dan maar op de brug achter de zangeres. 

En achter de muziek kun je niet zo goed horen. De vloed kwam op met flinke golven en er woei een frisse wind uit het noordoosten. Na drie kwartier hielden we het voor gezien / gehoord en fietsten naar huis. Toch leuk er even geweest te zijn.

Vandaag was de breiclub weer bijeen en volgende week begint ons koor weer. Back to normal. De chef hoest nog als een zeehond en zit nog steeds op een dubbele dosering van vochtafdrijvende pillen. 

Het is bewolkt vandaag en maar 19 graden. Tja, de zomer begint te korten. Ik denk dat ik maar koekjes ga bakken 🍪🍩

Gejat.

 

Nog even naar het strand fietsen met dit mooie weer. 

Een ijskoffie op het terras pakken.

En dan.......oeps, mijn fietshelm is weg! Gejat, gepikt, gestolen.😠😖

Hij hing aan het stuur; dat doe ik al jaren. 

Maar onze kleine stad is niet zo betrouwbaar meer als vroeger. Er wordt heel wat gestolen, vooral fietsen.  

Nu heb ik een nieuwe helm gekocht en voortaan moet 'ie maar mee naar binnen of in de fietstas.

Jammer.....

Einde van de schoolvakantie.

 De scholen zijn vandaag weer begonnen en zoals meestal komt dan het mooie weer terug. De lichte nachten zijn voorbij en de zon zakt elke dag een stukje verder achter de horizon. Nog even genieten dus!

Hoe het hier gaat? Gelukkig een stuk beter. Oef, ik geloof dat we net op het tijd thuis waren om een ziekenhuis-opname te voorkomen. Het vocht stond "hoog" in de longen van de chef en het heeft veel slapeloze nachten gekost om gewoon te kunnen ademen. Doorgaan met de dingen van alledag is meestal het beste. Er is een beetje gewerkt in de zaak, er zijn klanten te woord gestaan, de chef zette nieuwe handrem-rubbers op mijn fiets. Een nichtje van de chef kwam gezellig mee-eten omdat de anderen uit het gezin gingen "Bridgewalken" en we fietsten elke dag. Eerst een paar kleine rondjes, gisteren een ietsje grotere.  

Er lag weer zo'n enorm cruise schip in de haven.

"Disney Dreams"  en dat zorgde voor veel bezoekers in de stad. Of ze iets kopen betwijfel ik; op zo'n schip kun je immers alles krijgen.

Misschien gaat er wat lokaal kunsthandwerk en een souveniertje mee naar huis...

Ik ben niet zo voor cruises en/of all inclusive vakanties. Maar ieder zijn/haar meug.

Er waren veel gezinnen met kinderen aan boord maar ook ouderen met rolstoelen (voor hen is het natuurlijk ideaal!)

Ik deed wat tuinwerk en ik ging even kijken bij de "Kræmmermarked" (de venters-markt) hier vlakbij in Madsby. De chef ging niet mee, maar hij is lang zo moe niet meer en hoest gelukkig ook veel minder. Maar het vocht is nog niet weg! Dat gaat zo snel niet. Over twee weken is er weer een controle in de hart-kliniek. 

Op de rommelmarkt kocht ik vijf servet-ringen, Toen we een paar weken geleden uit eten gingen lagen de servetten dwars over het bord in een servetring en dat vond ik best leuk. Maar servetringen zijn "uit", niet modern meer. Op de rommerlmarkt vond ik er een paar. Voor weinig geld, want of ik ze nu echt ga gebruiken is nog maar de vraag.

Omdraaien dan maar!

Vandaag wordt mijn zwager 70 jaar en we hadden het plannetje om hem op z'n verjaardag te verrassen met een bezoek. Eerst een paar dagen in de kop van NoordHolland blijven om dan af te zakken naar het zuid-oosten. Dat was het plan, maar helaas liep het anders.

We reden dinsdagmiddag weg. Ja, pas rond een uur of een omdat we waren geadviseerd dat er een stroomstoring zou komen van 8 tot 12 uur. De chef wilde wachten tot er weer elektriciteit was om de computer plus printers in de zaak weer aan de gang te krijgen. Die mogen namelijk niet zonder stroom staan.

Het was vreselijk weer! Windvlagen met stormkracht, heftige regenbuien en zelfs wolkbreuken. Met twee fietsen achterop waren we best nerveus of er iets kon gebeuren en keken continu in de achteruitkijk spiegel. We hadden bedacht dat we de oversteek Wischhafen-Glückstadt, de pont over de Elbe wilden maken. Maar eenmaal daar aangekomen maakten we rechtsomkeer omdat er een file van anderhalf uur stond. Terug naar Hamburg, door Pinnenberg en we kwamen zonder vertraging door de tunnel en langs al het werk-aan-de-weg. Net over de Nederlandse grens zocht ik een plekje voor de nacht en vond er een in een B&B in Bad Nieuweschans. (overigens uitstekend!).

Het ging helaas niet goed met mijn mannetje. Hij was zooo moe, maar kon niet slapen vanwege slijm op de longen. Hij harkte en hoestte de hele nacht en was vreselijk onrustig. "Misschien wordt het beter in de loop van de dag": zei hij, maar helaas het werd alleen maar slechter. We vonden een drogist, we waren bij een apotheek; niks te krijgen zonder recept. We, dat wil zeggen ik, reden over de afsluitdijk, maar aan de overkant gekomen besloten we om toch maar naar huis te rijden. Het ging echt slecht; het is het hart dat niet goed pompt. Terug dan maar, weer de dijk over.

Ik reed in een ruk naar huis! (ik deed die dag 800 km). Eenmaal thuis kreeg hij vochtafvoerende medicijnen! 💪 De nacht wás weer een nachtmerrie; ik sliep wel, want ik was doodop. Vandaag gaat het beter, eindelijk. Zucht! Gelukkig!

Maar mijn zwager moest het doen met een Whatssapp telefoontje. GEFELICITEERD!

Die verdraaide alzheimer!

 

Ruth, mijn oude, destijds "bijna buurvrouw", woont sinds een paar jaar op de zevende verdieping van een flat. Deze flats werden gebouwd met een lift midden in het pand. Sinds een paar jaar is het hele lift-gebeuren gemoderniseerd. Nu loopt de lift als het ware aan de buitenkant van de flat en heeft een glaswand om naar buiten te kijken. Hier sta ik in de lift op de zevende verdieping en kijk uit over groen. Ruths flat ligt aan de andere kant van de gang en kijkt uit op het water en de bruggen van de Lillebælt Ze  kan daar uren naar staren. Ooit werkte haar man bij het bouwen van de nieuwe brug. Ik weet het zeker, want ze vertelt het elke keer weer als ik op de koffie kom. 

Ruth weet niets nieuws te vertellen, maar ze vertelt altijd over "toen". Af en toe gooi ik er een nieuwtje doorheen, maar na twee minuten is ze dat vergeten.....

Zo is het helaas met die s&#t alzheimer.

Maar ze kan nog steeds lekkere koffie zetten! En met hulp van haar dochter en kleinkinderen op zichzelf wonen. En da's toch heel wat. Ruth is en blij en dankbaar mensje (ze meet hooguit een meter zestig ;-) )

Dag Ruth, tot de volgende keer!