Je weet maar nooit.

Je weet nooit wat het weer doet. Tot nu toe hebben we een prachtige mei-maand. Veel zon, af en toe een flinke oostenwind, maar regen...ho maar. Het is kurkdroog. De chef sproeit en sproeit en probeert het gras omhoog te praten ;-).

We hebben de graskanten aan moeten stampen met een loeizware gehuurde maschine, want de grasrobot hing steeds vast. Dat heeft geholpen.

Ook is er flink wat in de tuin gewerkt. Weer een hoge struik (bijna boom) gesnoeid sammen met Carl. Er kwam een vergeten heester tevoorschijn die eindelijk het licht weer mocht zien. Bomen, struiken, heesters, dat groeit echt hard hier. Voor je het in de gaten hebt is de tuin een wildernis. Carl en ik hebben afgesproken om minstens een struik per week te snoeien. 

..en later de heg...

Het water in de vijver blijft zakken. 

Nou ja, liever veel zon dan al die regen vorige maand. Volgens mij staat het grondwater nu hoog genoeg.

Het werk in huis doe ik 's morgens. De diepvries bv moest hoognodig ontdooit worden. Daar kwam een volle zak zwarte bessen uit waarvan ik bessensap maakte. Over een paar weken zijn de nieuwe bessen al weer rijp.

De gemeeste is druk bezig om het strand op te vullen met zand. Tweede pinksterdag is er hier de Royal Run en de koning begint zijn "run" in Fredericia. Het voordeel is dat er vaart gezet wordt met het project strand.

Examenstijd.

Ik was 17 toen ik eindexamen deed aan de MMS. MMS'en zijn voortijd, maar eindexamens niet. Gelukkig had ik nooit echt last van zenuwen. In de meeste vakken was ik ook best goed. Goed in geografie, geschiedenis, de talen. Wat een afgang was het dat ik de Franse tekst had misverstaan; oef, daar kwam ik met een zesje net door het oog van de naald. 

De mondelinge examens waren okay. Destijds was de zaterdag een halve schooldag en dus ook een examensdag. Geschiedenis; ik kreeg een tien! Ik weet nog precies dat we in een klaslokaal zaten te wachten op onze beurt. De single Yesterday was een hit toen, en de B- side; loved'it: My girl. Dat zongen we met zes meiden.....Ssttt, werd er gezegd. 

Het waren warme junidagen in 1968; thuis wachtte ons moeder met beschuit met aardbeien. Destijds waren we niet zo prestatie gericht als de dag vandaag.; op de MMS waren vakken als kunstgeschiedenis, muziek en handwerken ook belangrijk. Gelukkig maar... Ik heb toch echt een mooi werkleven achter de rug en een mooie carrierre gehad;.). En mijn Frans? Dat verbeterde ik door hier naar de Havo-avondschool te gaan en te slagen met een tien!

                             Wat werd ik weer verwend op moederdag. Kusje...💋

Verzoekje..

't Is bewolkt, maar het regent niet. Net als je het nodig hebt wil het niet regenen. Afgelopen maandag haalde ik een aantal stekken van meerderjarige vaste planten bij een vriendin. Een kofferbak vol. Die gingen de grond in; ik sproeide en wachtte op de beloofde buitjes die niet kwamen.Nu sproeien we én de planten én het grasveld. Vingers kruisen dat het iets wordt!

Kijk hier bij de vijver. Daar stonden 3 verstrengelde boompjes. Lang geleden geplant toen ze 30 cm hoog waren. Ze werden 1.30 meter en namen het licht weg. Ik had net flink geschoffeld in de tuin en was eigenlijk best moe, maar toen kwam Carl. "De volgende keer als je komt gaan die boompjes eruit, okay?"." Ach, dat is zo'n werk niet" zei hij, "zullen we het maar meteen doen". 

Nu zijn ze weg, de boompjes. 

Het ziet er allemaal nogal saai uit met een grasveld in wording en struiken die niet echt bloeien, maar dat komt nog wel. 

Gisteren waren we naar een concert met Nashville Nights. Musici / songwriters ..helemaal uit Nashville USA, op tournee in Europa.

De chef houdt van deze muziek en ik had twee kaartjes gekocht voor zijn verjaardag.

Ze speelden één avond hier in Fredericia, in het Tøjhus; ik had meteen besteld. 

Mensch: wat kunnen die zingen!! En die guitaren...klasse!

Da's genieten.

Maar vooraf gingen we eten bij het nieuwe  "Brød og Snaps". Je moet tenslotte de nieuwe ondernemers steunen, nietwaar. Het was lekker, en anders en sommige dingen moet je niet teveel willen veranderen. Smørrebrød heeft nu eenmaal tamelijk vaste tradities van hoe en wat bij elkaar hoort en dit was "nieuw". Ik nam brood met verse zalm en gerookte kaas salade. Dat op zich is al zout en dan daarbij ook nog geroosterde zoute amandelen..?? Of rode besjes bij een gepaneerde visfilet? 't Is weer eens wat anders. Alles was wel heerlijk fris en vers. De snaps...die namen we maar niet. 

Oh ja, ik was deze week ook nog bij de opticiën. Ik ben dat gedoe met die leesbrillen een beetje zat.

Na een grondige tjek heb ik een bril besteld met een multifocale glazen. Ik ben benieuwd of ik eraan kan wennen. 

Niet zichtbare handicaps.

Gisterenavond ging ik even luisteren naar een optreden van het jongens-en mannenkoor in Christianskirken. 

Er zitten parels van stemmen bij, kan ik je vertellen. De allerjongsten zijn een jaar of acht, de oudsten al lang gepensioneerd. 

Er is plaats voor allen, ook voor hen met een handicap. 

Rechts staat een jongen met een rollator. Hij zingt een mooie bas.

En in het midden staat een jongen met een zonnenbloemsnoer om. Als het hem teveel werd ging hij even bij zijn moeder op de voorste bank zitten. Hij heeft geleerd om daarna stilletjes weer terug naar zijn plaats in het koor te gaan.

Vooraan staat de koorleidster. Zij, die ook ons Longenkoor begeleidt. En dat jongetjes links, met de trompet, is haar zoontje. Een muzikale familie, want haar man is ook musicus. 

 Je kunt hier bij de apotheken, drogisterijen en diverse supermarkten gratis een zonnenbloemsnoer halen. Wil je meer precies aangeven wat voor een handicap je hebt, dan kun je dat erbij vermelden.

Bv, "ik heb afasi, adhd, een hersenletsel, ptsd, dementi" enz.

Een heel goed initiatief vind ik. 

Een kaarsje voor het raam.

 

Het concert afgelopen zaterdag was een succes!

Indrukwekkend ook en een groot genoegen om een deel van het koor te zijn.

Het is even "afkicken" na zo'n intens verloop.

Thuisgekomen zette ik traditiegetrouw een brandende kaars voor het raam. Een jaar of tien geleden zag je dat veel meer op de vierde mei; de dag van de herdenking, maar de oorlog is voor velen te lang geleden om daar bij stil te staan.

Zo gaat het nu eenmaal. De oorlog is een stukje geschiedenis, een film of iets wat overgrootouders mee maakten. Dit jaar viel vijf mei op een zondag, maar anders is het hier geen vrije dag. Wél een officiele "vlagdag".

In onze gemeente hebben jongeren de kans om de "Arlette Andersen-Vrijheidsprijs" te winnen. Arlette was een joodse Francaise, die gedeporteerd werd naar Auschwitz, maar op het nippertje bevrijd werd. Ze trouwde met een Deen en heeft de rest van haar (lange) leven hier gewoond en gewerkt. Ze was lerares Frans op het gymnasium en heeft lang gezwogen over haar verleden. Totdat ze hoorde dat sommige mensen zeiden dat het allemaal niet echt gebeurd was. Ze liet haar tatoege zien, ze schreef er boeken en verhalen over en hield tal van voorlezingen. Om haar te eren werd de Fredericia Vrijheidsprijs gesticht. De dochter van een van mijn vriendinnen kreeg de tweede prijs.

Goed gedaan, Johanne!

Zingende zaterdag.

Zwart is niet mijn kleur. 

Ik zie er ongezond in uit, maar ja, het koor en de musici moeten in het zwart. 

De repetitie gisteren was kleurrijk.

Vandaag:

Om half twee vanmiddag: opwarmen.

Om twee uur : Generale repetitie ..

en om vier uur: het vrijheidsconcert "En hyldest til Friheden".

Hier ben ik vandaag te vinden ;-)

 

Serieus?!!

Vorige week was ik naar een brei-event met twee bekende Deense dames, Christine Feldthaus en Lærke Bagger. "Strik og Drik"- oftewel "Brei en Drink" in Vejle Musikteater.. We waren met z'n drieën, Lisbeth had vooraf een fles wijn besteld voor twee -  ik reed en was de BOB...

De wijn was behoorlijk van prijs. Die stond klaar bij de bar in de foyer in een zak plus twee glazen ...maar het was maar een kleine fles, niet eens een half litertje 😄. Het flesje fanta dat ik haalde was bijna net zo groot. 

Afijn, we kwamen voor "the Show". En die viel vreselijk tegen. Twee vrouwen die daar op een bank zaten kwebbelen over huis-tuin-en keuken-dingen. Af en toe een kwinkslag of een joke die iedereen al kende en tja...verder heel simpel. "Wie wil er wat vragen?" en dan gingen ze daarover zitten doorzagen, huh huh.

Maar de toeschouwers, dat was hilarisch om te zien. "Wie  heeft er een vraag? Wie heeft een breiwerk bij? Wie wil er iets laten zien? "Ik - Ik - Ik!". Kijk mij eens, knap hè!  Dat was het meest vermakelijke van de show, voor ons dan. Net kleine kinderen in de speeltuin. Kijk mij eens mama!

"Wie kan er het snelste breien?" Hupsa, ze stonden alweer te dringen om op het podium te komen. Wij schudden meewarrig ons hoofd. 

En met zo'n show verdienen ze hun geld ....Ongelooflijk!   

We hebben er op de terugweg best om kunnen lachen. Gelukkig maar.