Het normale dagelijkse...of toch niet.

Gisteren plukte ik de helft van de druiven in de kas. Ze zijn lekker zoet maar klein; ik maakte er druivensap van. Aan te lengen met water 1:1. Wat een prachtige kleur!

Er gaat nogal wat limonade doorheen op deze warme dagen. Ik maak icetea in grote hoeveelheden. Die is veel lekkerder als je hem zelf maakt; drie à vier liter per keer, maar voor ik het weet is het alweer op. 

Carl vindt hem lekkerder dan het druivensap;-) Hij kwam snoeien vanmiddag, en hij heeft het onkruid op de inrit weggebrand.

Vandaag zat ik met de chef in Mølholm Privat Hospital. Hij heeft staar in zijn linkeroog, dat had de oogarts vorige week geconstateerd. De verwijsbrief gaf het ziekenhuis in Vejle aan maar daar kon hij pas midden december terecht voor een onderzoek en dan maar wachten wanneer er geopereerd kon worden.  

Ik ben 22 jaar geleden geholpen in Mølholm en er nog steeds zo blij en tevreden mee en zodoende maakte hij daar een afspraak. Hij belde maandag, vandaag was het onderzoek en de staar operatie zal woensdag plaats vinden. Tja...je moet het wel zelf betalen ;-) en gelukkig kunnen wij dat.

Nu moeten er nog snel een paar orders de deur uit, zodat zijn ogen rust krijgen na de operatie. 

Werken dan maar!

Niet verwacht maar toch gekregen: een prachtig boeket, heerlijke chocolade en marcipanbrød (marsepeinbrood). Dank jullie wel!

Het is (bijna) altijd prachtig weer op 27 augustus.

Hoe ik dat weet? Omdat het onze trouwdag is en zomaar "ineens" nummer negenenveertig. Wij trouwden op een woensdag omdat het op woensdag gratis was. En je kreeg twee extra dagen vrij ;-) Nee, geld hadden we weinig; net genoeg om van te wonen en eten; we leefden van de liefde. Ik had mijn trouwjurk zelf genaaid en we wilden naar het gemeentehuis fietsen. Daar stak mijn schoonvader een stokje voor; hij reed ons met de auto. 's Avonds gingen we eten in een mooi gelegen restaurantje bij het golfpark. Het was een bloedhete dag in Eindhoven. We zaten midden in een hittegolf. En daarom weet ik dat het de 27'ste augustus altijd prachtig weer is. Vandaag ook, al zitten we nu 700 kilometer noordelijker dan destijds.

Negenenveertig viert men niet echt groots. Maar wij gaan lekker eten met dochter en haar gezin; met z'n achten dus. Zaterdag een inhaalslag met zoon en zijn gezin omdat die vandaag niet konden. 

In Denemarken worden bijna alle feestdagen de avond van tevoren gevierd; dus...wat maakt het nu uit om het een jaar van tevoren een beetje te vieren.

De foto links is van onze 40-jarige bruiloft; de rechtse van onze trouwdag in 1975.

Er is niemand die zo'n lekkere Babi Pangang maakt als de chef! Nou ja, niemand is misschien teveel gezegd, maar de laatste keer dat wij "Chinees" aten in Nederland was het er eentje met maar heel weinig smaak. De chef maakt hem lekker pittig; daar hou ik wel van. Zoon en kleinzoon ook, haha want er was geen spatje meer over. 

Terwijl de chef en Philip eten kookten gingen zoonlief en ik rozenbottels plukken. Hij maakt er jam en chutney van. 't Is wel een werk hoor om ze klaar te maken. Ooit deed ik het ook; nu koop ik het liever. 

We reden naar Lyngsbo, aan het strand bij de "Nye Lillebæltsbro" en in korte tijd hadden we drie volle zakken

We zaten nog even langs de kant om te genieten van het uitzicht en omdat we nog tijd hadden voor we even naar Middelfart reden om een sleutel af te geven aan schoondochter. Die was op een yogafestival samen met anderen uit Odense en ze had haar huisssleutel vergeten. (en zij zou eerder thuis zijn als de heren).

We waren net klaar met eten toen dochter ook binnen kwam wippen met drie kilo blauwe bessen (bosbessen). Zelfgeplukt en lekkerrrr! Ik smulde ervan vanochtend op de havermout.

Jeff kreeg ook een zak mee; de rest ligt in de vriezer. Lekker om een "blåbærpie" te maken of in de muffins te doen.

Blåbærpie: blò-beir-pij 😍 blauwe bessen vlaai.

Een zomerstorm

Nee, niks aan zo'n zomerstorm. Ik moest zelfs de auto naar de stad nemen anders was ik van de fiets gewaaid.  Morgen wordt het beter weer zie ik op de radar.

Geen tuinwerk vandaag. 

Die vervelende mol is anders weer bezig met graven in het grasveld. Nu staat er een mollenklem in een van de gangen van het beestje. Ik hoop dat we hem/haar te pakken krijgen voordat we weer zo'n hobbelig grasveld overhouden. We hebben gisteren ook de "wespenman" hier gehad om een wespennest onder het dak bij het keukenraam kwijt te raken. Het heeft geholpen; ze zwermen niet meer. 

Een mol, wespen en een hoop slakken. Wat een dieren (plaag).

De was hangt binnen te drogen vanwege de vele regenbuien en wij bleven ook grotendeels binnenshuis

Dan maar een paar foto's van de voor-en achterkamer. Moet ook kunnen.

Uit de oude doos. Berlin/Berlijn

 

De foto's zijn overgenomen uit mijn album en daarom wat onduidelijk.

In het jaar 1990 reden we met de kinderen naar Berlijn. We wilden het zien; de muur was weg! We vonden een campingplek in de buurt van Potsdam. We arriveerden rond een uur of vier 's middags na een lange rit over vreselijk slechte wegen. De bom van de camping was dicht. Niemand te zien alleen een bord dat ons vertelde dat de camping na drie uur 's middags gesloten was. De caravan zetten we dus maar onder een paar bomen van het bos. Een bos, waar geen leven was. Alles was bruin. Geen vogel die floot. Het meer naast de camping was ook levenloos en je kon/mocht er niet zwemmen. Brr. We konden wel gebruik maken van de samitaire voorzieningen van de camping, maar...zie zelf.

Drinkwater was er niet, daarvoor moesten we naar West Berlijn. En, zoals je op de bovenste kaart kunt zien was dat zeker een uur rijden. Overal die borden: "Berlin, Hauptstadt der DDR".

Ergens heb ik nog een stukje muur ;-)

Oost Berlijn in 1990

De Brandenburgertur in de steigers. 

Hier staan we dan, in Oost Berlijn. Unter den Linden.

Wie had dat kunnen denken :-)

Later zijn de chef en ik nog een aantal keren terug geweest. Daarover kun je lezen in de labels links op mijn blog. Maar deze eerste keer maakte een diepe indruk op ons allemaal.

Ik ruik de bruinkool weer. De restaurants met heel weing keuze. De "winkelstraat" in Potsdam, waar een open riool doorheen liep. De kapot geschoten muren; de ramen met vuile vitrages, Geen bloemen, weinig groen, de enorme troosteloosheid. 

Oh ja, die slechte wegen. De schokbrekers van auto en caravan waren aan vervanging toe toen we thuis kwamen en zoonlief was expert geworden in het nabootsen van de "Trappies" op de camping. Ik denk dat hij het nog steeds kan ;-))

"Folkemøde"

"Musicalens folkemøde", moeilijk te vertalen, maar het betekent in feite dat de musical makers en performers graag hun kunst willen verspreiden door gratis voorstellingen en voorproefjes van hun vermogen te geven.

Op veel plaatsen in de stad, in het Tøjhus en in de bioscoop was van alles te zien en te horen. 

Wij gingen naar de muziekfilm: West Side Story - de nieuwe versie van Steven Spielberg. De filmstorys zie je ook terug in de musicals. Hier wordt over een maand bv.`"Wicket" gespeeld, opgezet door de "musical-akademie" (zo schrijf je het in het Deens) hier in de stad.

Voor de film begon kwam er een zanger van de musical academie het toneel op en zong "Maria". Prachtig

Maar eerst gingen we heerlijk eten bij het nieuwe restaurant Lara, waarvoor de chef het uithangbord en wat ander foliewerk heeft gedaan. Het eten was : Fenomenaal - fantastisch!!

Snobs?

Ik was uit eten met een groepje vriendinnen en we praten dan alsof we elkaar net pas gezien hebben. Gespreksstof genoeg. We gaan gewoon door daar waar we gestopt waren.

We maakten meteen een nieuwe afspraak en stonden nog wat na te praten op de parkeerplaats. Ook over o.a. de mooie jurk die een van ons droeg. En over kleding in het algemeen. Ik zei dat ik vaak (meestal) kleding kocht in tweedehands zaakjes....Uh, wat een reacties. Poeha. "Nee, daar ga ik nooit heen. De kriebels krijg je van die rekken waar alles door elkaar hangt" en nee, "dat hebben anderen gedragen". Ik was verbaasd, erg verwonderd. Van het: "ik koop altijd merkkleding" en het "ik ga altijd naar die gerenommeerde winkel want ik wil kwaliteit", enz. Ik werd er stil van. Deze dames zijn echt geen snobs...of uh, misschien toch een beetje ;-). Enfin, ik blijf gewoon mijn kleding daar halen waar ik veel minder geld hoef uit te geven dan in "dure" winkels. Mijn ervaring is namelijk dat ook dure kleding saai wordt.

Gewoon ook omdat recykling zoveel beter is voor het millieu!

Met schoenen is het iets anders. Daarvoor ga ik wel naar een schoenenzaak en koop schoenen die mijn voeten lief hebben. 

Zomertuin en meer van het weer.

Alles begint weer; seizoen-opstart: De breiclub gisteren, het koor vandaag. We hebben een nieuwe koorleidster. Een goeie denk ik. Ze heet Turid. Wat een mooie naam, vind je ook niet? Ze deed het echt goed; iedereen blij.

De chef is ook weer naar het Repair Café en ik ga vanavond uit eten met de "alten" van mijn vorige koor. 

Heb ik deze week toch een paar uurtjes in de tuin gewerkt, ondanks de warmte. Carl is net naar huis; hij heeft weer eens flink gesnoeid. We komen er wel;-)

Eergisteren nacht heeft het erg ge-onweerd. Het was net alsof alle TL buizen in de stad in een keer aansprongen. Deze foto heb ik uit de krant gehaald. En de chef? Die sliep overal doorheen. 118 keer is de bliksem ingeslagen in de omgeving, gelukkig met maar heel weinig schade.

(foto's kun je aanklikken)

De kruiden/ bessentuin is weer klaar. Struiken gesnoeid, overdadig kruid weggeknipt en het pad geveegd.

Wat foto's van de zomertuin.

Ik maak ze af en toe om te onthouden wat en wanneer wat bloeit.

.

De slakken hebben gelukkig niet alle hosta's opgegeten.

Het water in de tuin laat ons prachtige libelles zien.

Braderie

De jaarlijkse braderie en paardenmarkt in Fredericia: "Heste-og Kræmmermarked" hebben we ook weer gehad. Kræmmer betekent Venter; die handelaars kwamen vroeger aan de deur met borstels, zeep en veel meer. Nu staan ze op de markten, tussen rommelkramen en verkopers van bedden, kleding en prullaria. Altijd leuk om te zien en het was hier vlakbij. De paardenhandel heb ik niet gezien; dat is 's morgens in de vroegte. Wel waren er volop eenden en ganzen te koop. Misschien eten die slakken?

Nee, we kopen niks! hadden we afgesproken. En dan kom je toch thuis met tien zakjes kruiden, een boek en - natuurlijk - een paar oorbellen. Dat is zo'n "ding" van mij, oorbellen. Ik heb er best veel, maar ach, zolang het geen dure zijn. Ik heb ook wel gouden en zilveren, gekregen van de eega of van de kinderen, maar die zijn voor feestelijke dagen. 

Er is ook altijd een kleine kermis, volop muziek en een eet-en danstent. Zelfs een kleine groep buikdanseressen waagden zich aan een optreden. 

Het was een weekend waarin het hard waaide. Het waait hier bijna altijd, maar deze wind werkte op mijn zenuwen. Ik snap best dat mensen vreselijk geirriteerd raken als er een mistral of scirocco over het land raast. Hier was het gewoon een heel harde wind; niet koud maar ik kreeg er de kriebels van. Enfin, da's ook weer voorbij.

De schoolvakanties zijn ook voorbij; de jeugd gaat weer naar school. De tijd van de lichte nachten is over. 

Demonteren en bijwerken.

De loopband was "kaput" ! Een bout gebroken op een heel vervelende plek en aangezien we de loopband niet vaak gebruiken besloten we dat die de deur uit ging. Maar ja, zo'n ding is loeizwaar. Als we (de chef) hem nu uit elkaar zou halen dan sleep ik de onderdelen naar beneden. Het was een heel karwei, maar nu ligt alles bij de recykling. En wij hebben een bijna lege kamer boven! 

Ik had de hele maand juli niet omgekeken naar de boekhouding. Ergo...gisteren dan maar.
 

Lang de weg hier vlakbij is een nieuw verkeersbord gekomen. Otters over de weg. Er ligt water aan allebei de kanten en otters wachten niet totdat de weg vrij is :-).

Naar de cirkusrevu..

We hadden kaarten voor de Cirkusrevu op "Dyrehavs Bakken" bij Klampenborg dat ten noordoosten van Kopenhagen ligt. Dat is een heel eind rijden voor ons; bijna 227 kilometer. Eerst zouden we een hotel boeken, maar zagen ervan af. Iets met, je slaapt het beste in je eigen bed en de zomernachten zijn nog licht. Dat laatste was niet het geval op de terugweg, want net toen we in de auto zaten begon het te regenen dat het niet mooi meer was en werd het pikkedonker. Dat is lastig rijden over ietwat onbekende wegen. Enfin, om 2 uur 's nachts lag ik in m'n eigen bed en viel als een blok in slaap.

Het was zo'n dag met wat ups en oeps. We kwamen veel later dan gepland van start. De chef brak zijn ondergebit toen we ontbeten. Oef! Zonder ondergebit kun je niet echt goed eten en we hadden een tafel gereserveerd bij restaurant Postgaarden op Bakken. Gelukkig kon hij het laten maken bij zijn ongevenaarde tandtechnicus in Kolding en om half een 's middags  weer ophalen. Maar ja, intussen was het al half twee voor we onderweg waren. Tja, dan moet je in het spitsuur langs Kopenhagen. Om half vier reden we de parkeerplaats op bij Dyrehavsbakken en konden nog een plaatsje vinden in een van de achterste rijen. 

Dyrehavsbakken, in de volksmond gewoon Bakken is het oudste nog bestaande attractiepark ter wereld. Het begon in 1583 als marktplaats voor de koninklijke dierentuin en werd later uitgebreid met diverse amusementen en kramen. Vandaag de dag zijn er meer dan 40 kermisattracties, o.a. de oudste houten achtbaan (1932) en heel veel eetgelegenheden. Het eten is er goed en niet duur. Op Bakken ligt ook de tent waar al sinds 1935 de Cirkusrevu thuis hoort, net als Pierrot, die de Engelse familie Price in 1800 introduceerde en die niet meer weg te denken is. 

PS, De entree is gratis; je betaald alleen 100 kr (13,50 Euro) voor de parkering. Voor de attracties moet je wel betalen. Het park staat op de lijst van "te bewaren erfgoed" en moet toegang blijven geven voor alle mensen. 

Enfin, wij slenterden wat rond; gelukkig had de chef de rollator mee genomen en we gingen om zes uur eten bij Postgaarden, dat een deel uitmaakt van het nagebouwde plaatsje Korsbæk. 

Matador was en is een tv serie die de enorm populair was en nog steeds is. 24 afleveringen die de tijd schilderen in een klein provinciestadje, Korsbæk, in de jaren 1929 tot 1947. De coulissen zijn nagebouwd en het is een klein openlucht museum geworden. Hotel Postgaarden was  de plaats waar de "betere burgerschap" heen ging; en wij dus ook;-).

Het eten was....mmmm fantastisch! Wij hadden geen wijn besteld, maar water....nog ver rijden enz.

En dan natuurlijk de revu.

Leuk om in "het echt" mee te maken. Het wordt altijd opgenomen en een jaar oof wat later vaak op tv te zien. Maar echt is toch leuker; je krijgt de stemming mee.

Vroeg wakker

Kadadaboem, een flink onweer maakte me wakker. Niet erg hoor; ik ben 's morgens altijd het meest actief. Opruimen, afwasmachine schoonmaken, nou ja, nog net geen vloeren gedweild want het is nogal donker binnen. De markiezen zijn helemaal uitgerold en daardoor komt er minder licht in de kamer. Het is daaronder goed schuilen voor een paar vogels.

Gisteren vierde Caroline haar verjaardag; haar 24'ste alweer. Het was de bedoeling dat we het zouden vieren in haar flatje, maar omdat allebei de jongens terug van vakantie waren en ook Per er was vierden we het bij Sandra in de tuin. De dames hadden allebei een taart gebakken en we werden ook uitgenodigd om te blijven eten. Dat was, zoals altijd, verrukkelijk!!

Voor iedereen zit de vakantie er weer op, behalve voor kleinzoon Casper die een weekje naar Zweden vertrekt en daarna nog eens naar Alanya. Het studentenleven begint pas in september, waar Carl ietwat jaloers op is.