Wie stopt er nog kousen?

Ik had een gat in mijn dikke winter panty en het zou toch jammer zijn als ik hem moest weggooien. Dus dook ik in de kast en vond farmors (mijn schoonmoeder) blikje met stopgaren. Klusje klaar en ik dacht: wie stopt er tegenwoordig nog kousen? Het blik stond helemaal achterin de kast; in zeker geen tien jaren gebruikt. "Jij bewaart ook alles", zei de chef. Maar wie wat bewaart heeft wat, waar of niet. 

De dooi is ingetreden. Overdag krijgen we plus-graden. Het zal nog wel even duren voordat de sneeuwhopen hier verdwenen zijn.  Hier zie je  de straat links van ons huis. Platgereden sneeuw, die waarschijnlijk sneller verdwijnt dan de hopen die hier langs de oprit liggen.....als het blijft dooien tenminste.

De rijm ligt op de daken.

Tja, ik dacht dat het rijm heette, maar het woordenboek zegt rijp. Wij noemen het rimfrost, rijp-vorst. Het woord rim komt uit de Noordische mytologie van "Rimfakse", het schuim dat zich s' nachts vormt rondom het bitsel van het paard. 

Het vriest dat het kraakt. De hierwonende Nederlanders hebben hun schaatsen ondergebonden; de Denen staan op langlaufskies of sleeën van de hellingen. Zij schaatsen liever op aangelegde schaatsbanen waar je schaatsen kunt huren. Mijn schaatsen gingen vorig jaar de deur uit. Ik kreeg ze voor mijn 16 de verjaardag, maar ik durf er nu niet meer het ijs op. Alles kent zijn tijd. Hopelijk heeft iemand anders er plezier van; ze gingen naar de kringloop.

Het mooie weer van gisteren joeg velen de deur uit. 

Wij gingen even kijken bij het Østerstrand. 

Met m'n rug naar het water. Die blauwe lucht! Die sneeuwbeklede wallen.

De Lillebælt en de haven in Fredericia zijn (bijna altijd) ijsvrij. Nu ook nog. In de fjorden (Veje, Kolding en andere) zijn de ijsbrekers ingezet. 

De volgende twee fotootjes heb ik van van FB geleend. Die had de gemeente er op gezet, dus heel legaal geleend.

Herten op het ijs van de stadsgrachten

Prinsens poort, je verlaat de binnenstad.

Nu maar wachten of de zon vandaag door de mist kan komen. Het is nog steeds min 10 en bitterkoud. Brrrr.

Nachtrust.

Oh, wat heb ik heerlijk geslapen vannacht. Maandag haalden we mijn nieuwe latex matras op bij Ikea. Ja, die heeft ook een "click and colect". Wel "even" naar Odense, maar gelukkig hadden we net voor de kerst de winterbanden onder de auto laten zetten. Dat rijdt safe.

We wisten precies wat voor een matras het zijn moest; net zo een als de chef heeft. Een "Morgedal". Mijn oudje was intussen meer dan elf jaar oud en echt aan vervanging toe. Deze is een genot; ik slaap als Doornroosje. 

Okay, ik ben echt geen slechte slaper, maar ik heb nu niet eens meer last van een ietwat stijve heup bij het wakker worden. Fijn!

Ik ging eindelijk een uurtje wandelen vandaag. Tot nu toe hoef ik geen sneeuw te ruimen, de zon schijnt en de wind is gaan liggen. Wat ziet de wereld er dan mooi uit. 

Het heerlijke van februari is dat het licht terugkomt! Daar kan ik zo van genieten. Om half zes 's avonds hoeft de lamp pas aan en als ik opsta...schijnt de zon. Ik kan me voorstellen hoe dat voelt voor de inwoners in Groenland die ten noorden van de poolcirkel wonen. Als het licht in het midden van januari terugkomt dan wordt er gefeest.

Groenland.

Ik wandelde ook over de weg bij ons achter. Even kijken of er sneeuw op het dak ligt. Ja, goed zo, teken dat het goed geïsoleerd is.

Dit fotootje  is alleen maar om de mooie blauwe lucht vast te houden. In het Nederlands zeg je blauwe lucht, in het Deens blauwe hemel. Lucht, "luft" is meer iets dat je in je fietsbanden pompt.

Ik kocht zeven bollen goedkope wol bij Føtex; nu ga ik een proeflapje breien.

De chef bakt intussen brood; het ruikt zalig.

Wintermaand.

Goeiemorgen Fredericia.

De zon kwam kijken....en verdween weer snel.

Het huis van onze overburen, daar waar je opkijkt, wordt binnenkort te koop gezet. De beide oudjes zijn in een verpleeghuis ondergebracht. Het zal vreemd zijn; ze woonden er al lang voordat wij ons huis kochten. Niet dat we nu zoveel contact hadden onderling. Mevrouw had nogal veel kritiek op alles en iedereen. Op de kinderen in de buurt, de buurman die zijn auto of moter repareerde, op de compressor die lawaai maakte of iemand die 'smorgens vroeg de heg ging snoeien. Maar ik weet ook (Fredericia is maar een kleine stad waar iedereen iedereen kent om het zo te zeggen) dat er veel ellendigheid in haar leven was. Misschien dat ze daarom zo was... We maakten vroeger, toen ze nog niet zo oud en ziek was, vaak een praatje op straat. Ze was heel trots op haar kinderen en kleinkinderen.

Tja, je kunt niet in de harten van de mensen kijken....

Brrr, wat was het koud in de werkplaats vanochtend. Ik zette het kacheltje hoog, maar het duurde een tijdje voordat de temperatuur aangenaam was. Nu hebben we een dikke deken tussen de twee ruimtes gehangen en dat helpt! Waarschijnlijk gebruiken we nu ook minder petroleum. Dat het zo koud is komt door de koude nordoosten wind. 

Er viel weer sneeuw; weer moeten schuiven. Zo ziet onze straat eruit. 

 

Maar er is hoop! In de supermarkt staat het rek met zomerzaad al klaar.

Overigens is m'n trui af. Nu past hij. 

Lekker warm; van wol en katoen.

Wie heeft de pindakaas gestolen?

 

Wie heeft de pindakaas gestolen? Nu het zo koud is en de grond met sneeuw is toegedekt, voer ik de vogels. Ze krijgen wat nootjes, oud brood, verkruimelde koekjes en vlokken. Maar toen las ik ergens dat vogels pindakaas lekker vinden en ik wist dat er nog een halve pot over was gebleven van de lang geleden gemaakte satésaus. Dus vond ik een klein schaaltje en vulde het met pindakaas. Hierzo vogeltjes! Helaas zag het er niet naar uit dat de Deense vogels pindakaas lusten. Ze lieten het bakje links liggen; erger nog, een flinke merel probeerde het bakje met haar achterwerk van het voederplankje te duwen terwijl ik in de keuken stond te kijken. Dat lukte schijnbaar niet dus ik ging verder met m'n werkzaamheden. Gisteren was het schaaltje weg, foetsie, met pindakaas en al. Waarschijnlijk is het de merel toch gelukt om het schaaltje van het plankje te kieperen...maar het lag niet op de grond. Ik groef wat in de sneeuw, niks. Wie heeft het gepikt? Een rat, een van die grote zeemeeuwen, een haas of?? In ieder geval iemand die honger heeft. 

De chef bakte churro's vandaag (Casper googlede en je spreekt het uit als tsjuros) en drie kleinkinderen kwamen smullen. Ze hadden ook hun moeder bij ;-). Het recept was voor 40 churro's en die zijn schoon op. Lekkerrrr. 

We probeerden sneeuwballen te maken, maar het vriest teveel dus de sneeuw plakt niet. Een paar sneeuwengelen en gooien met losse sneeuw ging wel.

Gisteren ontfermde ik me over de chef en knipte zijn haar. Kan best zijn dat de kapper het beter kan, maar de krulletjes in z'n nek zijn in elk geval weg.

De chef en ik kijken momenteel naar een oude Deense serie "Matador". Een geweldige ikonische serie die speelt in de jaren 1929 tot 1947. We zijn net "uit de oorlogstijd" en dan denk ik toch dat het in die jaren veel meer afzien van alles was dan nu in de coronatijd. Wij hoeven geen kou te lijden, hebben eten genoeg, ook lekkere koffie en onze kleding kan vast nog jaren mee. Ik weet het, het is niet vergelijkbaar...ik dacht het alleen maar even.....

Zelfs petroleum is volop verkrijgbaar. Daarvan is wel wat meer nodig in deze dagen om de werkplaats warm te houden. Het blijft maar vriezen. "FUEL", roept ie! "Leve bestel en haal", zeggen wij.

Toch heeft het wel wat, die sneeuw. Het maakt de dagen lichter. Een kijkje op de groentetuin.

Morgen mogen de jongste kinderen weer naar school. Carl en Philip niet, die zitten in de vijfde klas. Philip vindt digitaal onderwijs helemaal niet erg. Zijn leraren zetten leuke programma's op. Deze foto stuurde Ivona (ik hoop dat ie op het blog mag)🙏.

De man met de tulband van Jan van Eyck.

Fenomenaal!

Ik zei het toch!

Mooi niet dat de lente de eerste maart begint, net zo min als de winter begin december start. Februari, is midden winter. De koudste maand van het jaar en zo was het al toen ik kind was (en waarschijnlijk al veel langer ook). De kachel brandt - gelukkig - het vriest flink en er ligt een dikke pak sneeuw. Alle sleetjes zijn tevoorschijn gehaald; wie er (nog) geen heeft...helaas pindakaas; ze zijn uitverkocht. 

Zo zag het eruit toen ik opstond.

Ik stapte in m'n snowboots.

pakte de sneeuwschuiver

En ruimde de hele afrit. Voor de derde keer. Gisteren deed de chef het meeste, vandaag ik.

Daarna de oprit en de stoep. Neee, dat doet de gemeente niet. Die ruimen alleen de grote wegen. Hier schuiven we zelf ;-)

In de loop van de dag klaarde het op. Ik wandelde met een pakje naar de post en ging een kop thee drinken bij Sandra. Ik had geen zin om de auto "te ontdooien" en op die manier kreeg ik meteen wat meer beweging.

 

Ohohoh, wat zijn we allemaal corona-moe....en aan de kapper toe!

Of eigenlijk...aan de lente toe! 

En geloof me maar, die begint hier niet eerder dan 21 maart.

Restverwerking.

Ik ruimde de koelkast op en daar achteraan op de bovenste schap stond nog steeds die halve pot met amareno kersen. Overblijfsel van de kerst. 

Ik maakte er cupcakes met kersen van. Lekker en gemakkelijk. Icing erop - van boter en fijne basterdsuiker, een bosbes en wat gekleurde hagelslag op de top; Lekker.

Eigenlijk zou mijn oud-collega op bezoek komen, maar ze vroeg of ik niet naar haar kon komen. Ze moest op  "Herman" passen. Haha, die Herman was een zuurdesem. Het lukte haar niet om hem "te laten groeien". Ik heb maar wijselijk m'n mond gehouden ;-).

Ooit bakten wij ook ons eigen zuurdesem-brood, maar nu is zo'n brood gewoon te veel voor twee mensen. 

Van de cupcakes die ik bakte ging de helft dan ook de diepvries in, zonder icing erop. Natuurlijk had ik er een paar meegenomen naar Anne-Mette. Zijn er nog een paar voor ons, voor bij de koffie.

Het is koud hier in het hoge noorden. Het vriest dat het kraakt. Vannacht was het min zeven, hier aan de (oost)kust. Dat gebeurt niet zo vaak hier dicht bij het water. Morgen is er sneeuw op komst...maar....