Op het blog van Huisvlijt las ik over het lezen van dikke pillen van boeken. Die zijn vaak zwaar en moeilijk vast te houden, inderdaad. Nu moet ik eerlijk zeggen dat ik meestal ook geen boeken lees van meer dan 600 bladzijden maar ooit las ik "Oorlog en Vrede" en dat zeker twee keer. In pocket-uitgave. Dat waren ook heel veel bladzijden, maar het boek zelf was licht. Die pockets waren een stuk goedkoper dan "gewone" boeken destijds en mijn ogen waren, zeker weten, een stuk beter dan nu, want het zijn wel kleine lettertjes. Maar waar zijn die zgn "zakboekjes" gebleven? Op de e-reader en/of het tablet vermoed ik. In de boekhandel zie je ze nooit meer.
Niet alleen de pocketboekjes zijn verdwenen want waar oh waar zijn de bloemen, de jonge meisjes, de soldaten, de graven gebleven? De bloemen zijn geplukt, de meisjes gingen naar de jongens, de jongens werden soldaat een eindigden in de graven...
Gisteren zongen wij met het koor: Where have all the flowers gone...geschreven door Pete Seegers in 1955 en hier gezongen door Peter, Paul en Mary (in 1986) .
...when will they ever learn...; Ja.....when will WE ever learn..
Ik was jong in de jaren 60/70. Het leven zat vol verrassingen, vol avonturen. Rijden in wrakken van auto's, vakanties in waterdoorlatende tenten, zelfgemaakte kleding en optimisme. Natuurlijk hoorden en lazen we over de oorlog in Vietnam en die van zes dagen in Israël. Maar eerlijk is eerlijk, dat was ver weg. Ik had geen tijd voor de nieuwsberichten.. Natuurlijk hield ik me wel bezig met wat er rondom onszelf gebeurde. De studenten-opstand in 1969; de academie ging plat; het onderwijs werd gesuspendeerd; we wisten het zelf toch zoveel beter ;-). Maar ook dat gleed terug in zijn/haar oude gangetje, ook al was er (gelukkig) veel veranderd en gedemocratiseerd 🙏.
Ik had destijds alleen een radiootje. Later, toen ik naar DK verhuisde kregen we wel een tv, een oudje, overgenomen van mijn schoonouders. Maar ja, twee kleine kindjes, een verbouwing en een nieuwe baan maakten dat ik (wij) voor de tv in slaap sukkelden.
Weinig tijd voor nieuws dus (nu dutten we ook af en toe 's avonds in voor de tv 😂)
Vandaag de dag wordt een mens overspoeld door nieuwsberichten. Op de telefoon, de radio, tv, krantjes en ga maar door. Veel te veel nieuws; veel te veel meningsuitingen; veel te veel gezeur; veel te veel zorgen en elende; veel te veel ge-euvel, veel te veel van alles.
Nu selecteer ik. Radio uit na het ontbijt! Die radio komt om het half uur met (hetzelfde) "nieuws". Later liever een film of serie op tv. Ik kijk ook nooit naar "Goedemorgen en/of Goedenavond Denemarken". Al die mensen die "iets" over "iets" willen zeggen. Geen programma's met meningsuitingen voor mij. Gezeur op de sociale media werp ik weg. Ik hoor en lees alleen het hoognodige om bij te blijven.
En weet je wat; nu heb ik veel meer tijd om boeken te lezen, te wandelen, een blogje te lezen en te schrijven, naar muziek te luisten en ga maar door.
Ken je dit kinderliedje nog? Van de Schellebellen....lang geleden
M'n wekker was stuk en de brug stond open M'n band was lek dus ik moest gaan lopen Katrineke, kom, kom Verzin wat anders, verzin wat anders Katrineke, kom, kom Je bent te laat, maar waarom
Tja, ik moest lopen naar de gym vandaag, want mijn band was lek. Die van het voorwiel notabene, pffft daar zit de el-motor in. Hopelijk kan het zonder al te veel problemen gemaakt worden.
Ik kwam vijf minuten te laat bij de gym. Pyt!
Toen ik thuis kwam had de chef al een nieuwe binnenband gekocht en was hij bezig met het monteren van alle delen. Zei ik het al niet eerder? Wat een geluk met een handyman!
Na de lunch fietsten we met z'n tweeën naar de stad want de chef moet aan de bril. Zijn ogen waren al eerder gecontroleerd maar ik moest(mocht) mee om een montuur uit te zoeken. We vonden wat we zochten en over een kleine week is de bril klaar.
En wie huist er naast de opticien? Een goede bakker! We kochten twee fastelavnsboller (vastenavond gebakjes)....mmmm.
Het lijkt alsof er een gezichtje op staat en dat is ook de bedoeling. Een navolging van de zo bekende kajkage.
De afgelopen dagen heeft het land hier op z'n kop gestaan vanwege het feit dat DK in de finale heren-handbal kwam. Ik hou helemaal niet van sport op tv en heb dan ook geen enkele wedstrijd gezien. Er was weinig anders te bekijken en daarom gingen wij naar de bioscoop en zagen "The Holdovers". We hadden de zaal voor onszelf ;-). Over de film hebben andere bloggers al geschreven.
Het was voor de tweede keer deze week dat ik in de bios zat; woensdag zag ik samen met dochter en kleindochter de musicalfilm "The Colour Purple" gebaseerd op het gelijknamige boek van Alice Walker. Wij hebben genoten en de film heeft mooi slot (zoals dat meestal het geval is in musicals).
Na afloop gingen we met z'n drietjes eten bij Kim's Køkken. De chef en de ene kleinzoon waren naar de schuttersclub en aten bij...Mc Donalds ;-) Carls keuze.
Nog even: de puzzel is af. Het was een moeilijke maar hij is klaar; zo kwam er ook een einde aan mijn puzzelmaand.
Vrijdag is meestal de enige dag in de week waarop ik nergens heen ga.
En zo werd de vrijdag poets-dag.
Gisteren was het bv. koor-dag. Ik maakte snel een foto van een aantal mede zangers.
Kijk eens hoe de nieuwe lamp weerspiegelt in het raam.
Ik maakte de haard schoon, ging met een franse-slag de kamer door met de stofzuiger. Ik verschoonde de bedden, ruimde de was op en hing een nieuwe was op.
En elke keer kwam ik langs de puzzel...
Ach, dacht ik bij mezelf, het is zo donker vandaag. Regen, harde wind. Je ziet echt niet of de ramen gelapt zijn of er stof ligt. Dus....
(De chef was naar de opticien in de stad en hij had daarna een klusje bij de hulp-centrale).
Oeps, ik ben weer aan het puzzelen. Voordat ik er weet van heb zijn er een paar uurtjes plotsklaps verdwenen..
Gelukkig is er de gymnastiek op maandag en het interval-wandelen op dinsdag, vandaag dus. Het waaide flink maar het was zonnig en 7 graden. We waren met 25 wandelaars. Heuvel op en heuvel af; polsslag omhoog en en de beentjes vooruit.
Ik zit dus toch niet de hele dag aan tafel.
Wat is het fijn dat er nu een zee van licht is met die goeie nieuwe lamp boven de tafel. "Ik leg een puzzel om de lamp te testen", zei ik tegen de chef.😄
Maar eerlijk is eerlijk; ik ben ook nog aan het breien; ik lees een goed en spannend boek en zie een tv serie samen met de chef. Het stof kan wel even blijven liggen...
Het is gaan dooien en daar ben ik blij om. Het kan best zijn dat sneeuw aan de wereld een romantisch tintje geeft, ik vind het nogal lastig.
Sneeuw ruimen, auto ontdooien, moeilijk kunnen fietsen, glibberen en slibberen en meer van dat.
Maar vandaag regende het en we namen de fiets naar Sandra, die nog een puntje aan haar verjaardag knoopte. Jeff en Ivona waren vorige week verhinderd maar konden vandaag op de lunch komen. En wij werden ook weer uitgenodigd. Sandra had zelf heerlijk smørrebrød gemaakt! Die meid heeft geen kokkeschool nodig! Het was een lust voor het oog en het smaakte voortreffelijk!
Ik bracht een citroentaart mee. Voor bij de koffie.
Dit is het stukje skamol, dat overbleef nadat de chef een nieuwe rook-deflector uit de plaat had gezaagd. De rook-wender, oftewel de deflector was door midden gebroken toen ik de kachel schoonmaakte. Een nieuwe kost 350 kronen, een stuk skamol waaruit je drie rookwenders kunt zagen nog geen 100 kronen. "Ik ben niet voor niets directeur van een houtkachel fabriek geweest", zei hij. Heel fijn met zo'n handige man.
Donderdagavond waren we naar het Nieuwjaarsconcert geweest met het Slesvigske Musikkorps (SMUK) met soliste Birthe Kjær. Heel feestelijk en enorm goede musici!
De onderstaande foto is niet met Birthe Kjær, maar Bjørg Gamst, die de verantwoording draagt voor het onderwijs aan de Musicalacademie. Zelf zingt ze niet vaak meer, maar haar "Don't cry for me Argentina" kreeg een denderend applaus.
Een onverwachte verrassing.
Birthe Kjær zingt overwegend in het Deens en gaf de avond een heel feestelijk tintje.
Alle nieuwjaarsconcerten in DK sluiten af met -natuurlijk - "de Champagnegalop" van H.C.Lumbye.
Die avond hadden we de auto genomen en natuurlijk begon het te sneeuwen. Ik reed met een vaart van bijna 20 km/uur naar huis. Vandaag schoof ik onderuit toen ik een eindje´ging wandelen. Dan snap je wel dat ik blij ben dat we even een sneeuw-pauze hebben.
Ik veegde paadjes en strooide zoutkorrels. Ik nam de fiets om naar de binnenstad te gaan, maar ach en wee, de fietspaden lagen vol sneeuw. Ik reed stukjes over de wel-schoongemaakte stoepen (ook lang niet allemaal) en stapte vaak af om met de fiets aan de hand door de sneeuw te stappen. Ik had afgesproken om met een vriendin over de wallen naar het strand te lopen.
Dat was gisteren en het weer was prachtig. Zon, helder en koud. Heerlijk voor de longen.
Hier zie wat de najaarsstormen met ons strand hebben gedaan. Heel veel zand is weggespoeld en op andere plekken ligt het vol met boomstammen en kreupelhout.
In de binnenstad en bij het strand lag veel minder sneeuw dan bij ons. Dat maakte van het wandelen een (foto) feestje. Hier knipte ik Lisbeth.
Vandaag had onze koorleidster Kirstine een handgeschreven stuk papier bij met de data en evenementen voor het voorjaar 2024. De vierde mei is het de bedoeling dat we meewerken aan een groots opgezet "feestconcert voor de vrijheid". Diverse koren, de Bigband, het Zesde Juli orkest en andere tot nu toe onbekende muzikale deelnemers moeten daarom samen een aantal keren oefenen.
Toch wel leuk om ergens naar toe te werken.
Nu m'n stem wat bijscholen; die was aan de schorre kant vandaag.
