Over dingen en doetjes in Denemarken.

woensdag 30 maart 2016

Mijn dochter is zo verdrietig.

Mijn dochter is zo verdrietig.
Een van haar beste vriendinnen is plotseling overleden.
Een aneurisme in haar hoofd.
Weg, zomaar, plotsklaps.


Wat kun je dan doen om haar te troosten; om mee te leven...
Gebakjes kopen, thee en koffie zetten, een liefhebbende kring om haar heen maken.....

Wat was het goed dat we tweede paasdag thuis waren.
Samenzijn is goed.




maandag 28 maart 2016

Impressie.

We waren even in Nederland.


Er was totale leegverkoop bij V&D....wát een rij!


In Boxmeer gingen we naar de Passion.
Mooi!!


Het programma.


In Den Bosch zagen we de koets van Assepoester voorrijden, met een heel jong bruidspaar erin.


In Eindhoven staat dit leuke beeldje van het Eindhovens Studenten Corps.


Vlak bij Ledeacker (Sint Anthonis) liggen velden met bloeiende krokussen.


Het land van Maas en Waal.



Met het pontje over de Maas.


Met ons Moeder.


Over de dijken.


En een late lunch in Grave.


En dan de grens weer over.

woensdag 23 maart 2016

Geduld is een schone zaak.

Tålmodighed er en dyd - vertaald:
Geduld is een deugd.

Daar zat ik dan te zitten bij de kapper voor een voorjaarsbeurt.
Eerst een paar lichte strepen - tussenfase blond en grijs - grijns!
Die moeten een tijdje intrekken. Niet genoeg? Dan maar even onder de "helm".
Wachten op het wassen (er was maar één wasbak??!) in de redelijk grote salon.
Dan knippen.
Van lang naar kort.
Een voorjaars-knip-beurt.

Nog wat mousse er door kneden, een ietsie pietsie wax.
Pfffft. ...
2 uurtjes besteed.
Maar het is wel de moeite waard, vind ik zelf.



maandag 21 maart 2016

Gespeeld.

Heerlijk, zoals die jongens hebben gespeeld dit weekend.
Hadden we vorig jaar nog te kampen met jaloezie en concurrerende duiveltjes, waren ze nu de beste vrienden van de hele wereld.
Ze hadden oma alleen nodig als er iets gegeten of gedronken moest worden, verder hadden ze genoeg aan elkaar, aan het spelen van "Minecraft" op de tablets, aan het steppen, aan het voetballen en/of geheimpjes delen.
Een genot om te zien en mee te maken!

Sandra kwam om de ene te halen, maar die wou niet mee naar huis.
Dan maar een lunch in elkaar geflanst voor eenieder....wat uitliep tot koffie/thee-tijd...
Even in het zonnetje zitten.
Een echte eerste lentedag.


Toen kwam Jeff om zijn zoon op te halen...nog wat koffie en koek..
Op het eind van de middag werden twee vermoeide jochies in de auto's gezet.



zaterdag 19 maart 2016

Twee van zes.


Allebei de step mee.


Helling op en af.


Daar krijg je het warm van; de jassen gaan uit.


Lego doet het ook goed.


Na het voetballen....."minecraft" op de tablets.

Nu liggen ze samen in het grote bed op de logeerkamer.

Kwebbelaars!

donderdag 17 maart 2016

Steek een kaarsje aan...

De katholieke opvoeding verloochend zich niet als het om existentiele dingen gaat.
In geval van pijn, verdriet, zorg....dan steek ik een kaarsje aan.

De zoon van mijn vriendin is ernstig ziek.
Hij heeft een gezwel onderaan de ruggenwervel en dat is niet te opereren.
Hij heeft nu al vele zware chemokuren achter de rug en hij krijgt er acht meer vóórdat ze gaan bestralen.
Het gezwel wordt wel minder, maar het duurt veel langer dan verwacht. Mijn vriendin is ooit mee geweest met mij naar de 
Sint Jan in Den Bosch en vroeg me om een kaarsje op te steken voor haar zoon.
Natuurlijk!

De Zoete Moeder met haar verhaal


Foto: Kaarsjes in de Sint Jans Kathedraal

Sinds 1380 wordt het beeld van de Zoete Moeder vereerd in de Kathedrale Basiliek van Sint Jan te 's-Hertogenbosch. Pelgrims uit heel Europa komen naar de Sint Jan toe om het miraculeuze Mariabeeld te vereren.


Ook ga ik een kaarsje aansteken voor Anna-Birgitte bij wie ik vandaag op bezoek was.
Mijn vroegere collega.
Ik ken haar al sinds 1990.
Anna-Birgitte verloor een jaar geleden haar man en nu heeft ze zelf die rot-kanker gekregen.
Ze houdt er de moed in.  
Maar wat wordt de wereld dan toch klein.



dinsdag 15 maart 2016

Geslaagd.

Ziezo, het zeevaartdiploma is binnen.
De eega is geslaagd met vlag en wimpel !

Dat is toch weer een opluchting. Het geeft je energie, vindt hij. En meer vrije tijd, want er ging toch best veel tijd inzitten.
In april nog één avond theorie en dan, midden april - in een weekend - de praktische proef.
Taratada...

Het bootje ligt intussen nog steeds op land.
Dat moet eerst geschuurd en geschilderd worden, maar het weer is nog aan de koude kant.
Dat werk moet nog maar even wachten.

Ik zag een eenzaam margerietje tijdens min wandeling.


Narcissen en tulpen zijn nog alleen maar in de winkels te zien.

De temperatuur loopt overdag mooi naar acht/negen graden, maar 's nachts daalt het kwik naar net boven nul.





zondag 13 maart 2016

Tijd verbruik.

Ongelooflijk hoeveel tijd een mens verspild gebruikt achter een computer. Ik zit foto's uit te zoeken om een album voor Casper te maken. De foto's die na 2007 gemaakt zijn heb ik in mappen op de computer liggen.
Die van vóór 2007 liggen op een usb-stick.
Maar, toen ik die foto's op de computer oplaadde kwam heel mijn Dropbox vol te zitten.
Weer allemaal eraf halen, instellingen veranderen....maar waar zijn nu die andere foto's??
Jeetje, er gaat me wat tijd inzitten.
Iemand overigens een goed idéé hoe ik het beste foto's kan bewaren?
Ik vond/vind Dropbox best goed. Ik kon ze vandaar downloaden en in mappen zetten. Maar misschien is er wel iets veel beters op de markt.
Ik houd me aanbevolen :-)

Deze foto maakte ik op m'n wandelrondje vandaag.


De eega kreeg z'n studievriend op bezoek. Morgen is het theorie-examen voor zeevaardigheid. De te varen route mocht thuis worden uitgezet, gepland en berekend. Maar de heren wilden graag hun berekeningen met elkaar vergelijken en er kwamen inderdaad bij beiden wat rekenfoutjes tevoorschijn.
Waarschijnlijk is dat gedeelte nu in orde.
Morgenavond worden ze gehoord in "de regels der zeevaart".
Wat wel en niet mag, het herkennen van de verschillende vuurtorens en bakens, welke kant je heen moet manoeuvreren, SOS en noodsignalen, misthoorn en scheepsverlichting, zodat je op afstand kunt herkennen welk schip je tegemoet komt.
Duimen maar morgenavond.


In mei wordt er nog een praktisch examen gehouden; varen met de speedboot. Daar draait hij z'n hand niet voor om.

Ik heb de heren maar alleen gelaten en ging bij Sandra op de thee (met aardbeientaart...mmmmm).

Ik kreeg een "gækkebrev" maar kon natuurlijk niet raden wie hem gemaakt had en nu heeft Carl dus een paasei van mij tegoed!

...mijn naam staat met stipjes, pas op dat ze niet steken...groeten prik-prik-prik-prik...





vrijdag 11 maart 2016

Conditie.

Dat het nu echt mooi weer is kun je niet zeggen. Maar het is droog, het waait niet en in de loop van de dag breekt de zon door.

Ik ben weer aan de wandel gegaan.

Het is toch veel zitten geweest deze winter.
Dat kan ik merken aan mijn conditie.

Ik heb daarom maar weer de wandelschoenen aan getrokken en loop mijn rondjes.



donderdag 10 maart 2016

Speelgoed


Ooit kreeg ik met Sinterklaas zo'n fornuisje.
Met spiritustabletten, pannetjes, lepels enzo.
Ik vond het prachtig, maar kan me niet herinneren dat ik er eten op produceerde. Een kokkin met hart ben ik nooit geweest.
Oh, ik bak brood en taart/cake; ik braad vlees en bereid de groente.
Ik zorg voor een gezonde kost...
Maar voor echt experimenteren moet je bij de eega zijn.
Die kan meer dan spiritustabletten aansteken.


Mijn beste speelgoed?
De haktol; de yoyo, het springtouw en de hoela-hoep.
Ook (rol)schaatsen deed ik graag.
Ik was alleen een binnenzitter als ik een boek in m'n vingers kreeg.

maandag 7 maart 2016

Gewoon vandaag.


Niks bijzonders....gewoon vandaag.
Geen regen, wel ietsiepietsie zon.
Op weg naar m'n werk, 's morgens in de vroegte.
Je ziet het niet op de foto, maar links was de grote brand van een paar weken geleden. 
Recht vooruit een gedeelte van de haven. Met pakhuizen, loodsen en containers. Mooi is anders, maar hier wordt wel geld verdiend.

Er ligt ook een uitnodiging op het bureau:


Caspers confirmatie (hernieuwen van de doopbeloften).
Eerst naar de kerk om 11 uur, daarna feest!
Nog even wachten tot april.




zaterdag 5 maart 2016

Druilerig.

Na al dat geschrijf over mijn werk (allemaal bedankt voor de leuke reacties op mail en facebook) gaat de gewone dag gewoon dagelijks door. Gelukkig maar!

Kijk, ik ben al langer aan het werk bij de chef; als assistente.
Vandaag moest er weer een order de deur uit.


De middag bracht ik door - na het werk en het boodschappen doen - met een boek in de luie stoel.


De chef ging aan het kokkerellen.
We aten spaghetti bolognese, waar de echte Italiaan jaloers op zou worden.


Een regendag vandaag. Druilerig. Geen zonnestraaltje kwam er door het wolkendek.
Maar hier binnen rook het naar Italië.


woensdag 2 maart 2016

Mijn werkende jaren 6

In 2006 werden de UU-Centra opgericht.
Mijn school-consulent-collega en ik opperden het idee om een Centrum te maken dat de gemeentes aan weerszijden van de Lillebælt servicerede. 
Wij nodigden degenen die in Middelfart met dezelfde functie als wij zaten uit en gezamenlijk - met z'n vieren legden we ons (uitgewerkte) voorstel voor bij de twee gemeenteraden.
In 2006 was het een feit. UU-Lillebælt werd opgericht.



Het eerste hoofdkwartier werd heel democratisch dicht bij de brug geplaceerd. In het midden van de twee gemeentes.
Het is overigens min of meer een geniaal idee geweest, dat met twee gemeentes, die beiden voor de service betalen. Als de ene gemeentekas leeg raakt en de gemeenteraad wil sparen op het UU centrum, dan steekt de andere gemeente daar en stokje voor.
Het is zo dat het Rijk beslist dat deze centra er moeten zijn. De jeugd MOET studieraad en begeleiding krijgen, vooral bij de overgang van grondschool (negen jaar onderwijs) naar middelbaar onderwijs en hoofdzakelijk voor degenen die daar problemen mee hebben en/of de opleiding verlaten.
De gemeentes bepalen de omvang van de centra. 
Dat betekent dus dat er resultaten geleverd moeten worden!!

In het begin waren de meeste aanstellingen bij UU halve banen. Decanen werkten nog de helft van de tijd op school en de andere helft bij de UU. In de loop der tijd zijn alle aanstellingen full-time geworden en de raadgeving en begeleiding hebben een heel ander karakter dan eerst.

Ik, als ungdomsvejleder stapte met al mijn functies full-time in de UU. In het begin zat ik in m'n uppie midden in de stad, nu liggen we - nog steeds vlak bij de brug - in het "opleiding-stads-deel". Onze buren zijn de beroepsopleidingen op zowel technisch als mercantiel gebied, vooropleidingen, het tiende schooljaar en het centrum voor (supplerende)opleidingen voor volwassenen.

We werken samen met de arbeidsbureaus in beide steden, met alle scholen, met de sociale dienst en noem maar op. 
Ik voel me als een vis in het water.


En toch.....ga ik er een puntje aan breien.
Deze "grand old lady" gaat per 1.juni met pensioen.
Of, zoals ik het zelf noem, ik stop met deze baan en ga ons eigen bedrijf in. Samenwerken met m'n eigen chef.
Het is een heel moeilijke beslissing geweest, want ik doe het zo graag. Maar aan alles komt een einde en ik wil liever stoppen "aan de top" nu ik het nog leuk vind.
Honderden, nee, duizenden jongeren zijn "door mijn handen gegaan".....
Ik zie nu de derde generatie voorbijkomen......

Time to say goodbye. 
Ik ga plaats maken voor mijn jongere collega's...



(over drie maanden)

dinsdag 1 maart 2016

Mijn werkende jaren 5

Mij hart is altijd bij het raadgeven en begeleiden van jongeren geweest. Nu was ik weer terug.
De doelgroep was meer gespecificeerd geworden: jongeren die moeilijk een keuze konden maken, moeilijk konden leren,  of die vanwege hun sociale erfgoed een achterstand hadden.

Een nieuwe tijd, een nieuwe manier van begeleiden. Ik zocht extra geld bij het Rijk voor mentor-mogelijkheden. En ik nam Lars aan.
Het mentoren zat hem in het bloed. Ik schreef, hij deed. We werden beroemd in het land en werden uitgenodigd door diverse fora om te vertellen over de opzet en de werking van het project. 

Lars had een tijdelijk aanstelling en na twee jaar was de kas leeg. Ik had intussen in mijn eenzame baan gezelschap gekregen van de schoolconsulente en een secretaresse.

De regering begon te focusseren op het tekort aan goede counseling. Alles moest gereorganiseerd worden, het land, de bedrijven, ouders en kinderen waren het beste af als er professionele centra in het land kwamen. 

Daar moest ik bij zijn en het liefste vanaf het begin, zodat ik een vinger in de pap kreeg. Het lukte!! 

Er kwamen 50 UU centra. UU staat voor Ungdommens Uddannelses-vejledning; vertaald: Counseling/studieraadgeving voor jongeren.


Mijn werkende jaren 4

Daar zat ik dan; op de directiegang.

In een een-mans kantoor, pal naast het kantoor van het hoofd van de afdeling onderwijs en het hoofd van de kinderopvang. De directeur zat op het eind van de gang. 
Mijn taak was om de na-schoolse opvang en de jongerenclubs opnieuw te organiseren; de leiding van het leidend personeel op me te nemen én een nieuw centrum te bouwen voor jongeren van 15 - 25 jaar.
Er lag namelijk een gebouw in een saneringsgebied. De hele wijk had een opknapbeurt nodig en het oude vrachtstation lag aan de rand van die wijk. Mijn voorganger had subsidiemiddelen uit een sociale bron aangevraagd en gekregen op voorwaarden. Die voorwaarden waren dat het idee, het plannen en het verbouwen een democratische oplossing moest zijn. Een derde van de onkosten was voor rekening van de gemeente, twee derde werd door het Rijk (via extra subsidie) betaald. 
Ik kon aan de slag. 
Er werden workshops gehouden, debatavonden, er werd een werkgroep opgezet. Een van de vereisten van de gemeente was dat het gebouw naast het club/jongerencentrum plaats moest bieden aan het levendige muziekleven in de stad (oefen-en opslagruimtes voor de bands) en er moest plaats zijn voor de "Ungdomsskole".
We gingen er heel enthousiast tegenaan. De eerste plannen werden omgezet in tekeningen, architecten werden ingehuurd....oeps, die hadden niet helemaal begrepen wat de werkgroep wilde en hun voorstel werd afgewezen. Dat koste me een hoop geld. Nu ja, niet persoonlijk, maar van het geplande budget gingen de eerste duizenden af. De werkgroep kwam met een nieuw voorstel - ze hadden zelf de sketches gemaakt - en deze keer snapten de architecten het beter. Maar zoals gewoonlijk hielden we de kosten niet binnen het budget en ik moest tot twee maal toe aanvragen schrijven voor extra geld. Enfin "Ungdommens Hus" kwam er, werd een succes en bloeit de dag van vandaag nog volop. De 16. maart 2001 stond ik naast de minister voor de Grand Opening.

Daarnaast heb ik de na-schoolse opvang en de andere jeugd-en jongerenclubs gereorganiseerd onder het motto: Één club op verschillende locaties: "Klub 7000". 



Maar dat directie werk - al dat administratieve - al dat geschrijf voor de gemeenteraad, al die onderhandelingen- nee, dat was niet echt mijn lust en leven. De baan van Ungdomsvejleder was weer vrij, ik zocht en kreeg hem.

Er waren vier jaar voorbij gegaan.