Koninklijk

We planden het al in april, het Notenkraker Ballet in het Konklijke Teater, maar het was af en toe kantje af of we er heen konden. Een van ons drieën kreeg een lelijk virus te pakken dat om de tien dagen een ziekenhuisbezoek vergt; de andere heeft nog steeds een aantal hulpbehoevende en/of heel zieke familieleden; de chef maakte het niet goed en kwam ook een paar keer op de ziekenafdeling terecht, maar ondanks de vele strubbelingen namen we woensdag de trein naar Kopenhagen en boekten ons in bij hotel Imperial. 

We deden weinig te voet; gingen niet naar cafeetjes, namen een taxi naar en van het teater, maar toch waren het een paar fijne dagen bekroond met de voorstelling in het prachtige oude teater! Dat alleen al is een belevenis! Prachtige decors, een compleet orkest met die heerlijk muziek van Tsjaikowski, het ballet, de kostuums..je wordt gewoon meegezogen..

De koninklijke loge links

De Notenkraker, het verhaal

Drie kerstbomen gemaakt van balletschoenen in de foyer.

Ons fijne hotel vlak bij het station...

..waar de kerstboom werd opgezet.

Prik prik chaos.

Ooit was dit het ziekenhuis in ons stadje. Daar waar mijn kinderen geboren zijn. Nu is het een "gezondheidscenter", et sundhedshus.. Hier vind je o.a. een apotheek, twee dokterspraktijken, een tandarts, fysiotherapie, een hoorkliniek, kinderbescherming en nog veel meer.. Hier zat ik voor de corona vaccine, die ik in eerste instantie niet wilde, maar bij nader inzien toch maar wel. 

Nou wil ik niet klagen over oudere mensen, dat ben ik immers zelf ook. Maar... er was duidelijk aangegeven dat men niet te vroeg moest komen. Ik kwam vijf minuten voor mijn afspraak de wachtkamer in en die zat bomvol. Nou ja, iets overdrijven mag. Veel mensen waren voor alle zekerheid minstens een halfuur tot een uur eerder gekomen en sommigen wilden niet wachten tot ze aan de beurt waren, maar stonden voor de deur te dringen. Wat een chaos ;-). En ik?....ik mocht precies op de afgesproken tijd naar binnen. 

Vrij van het geglij.

Het kan er best mooi uitzien, zo'n pak sneeuw, maar het geeft ook ongemak. Schuiven, glijden en glibberen. Maar het is weer voorbij en vandaag waren de wegen weer sneeuwvrij!

Het was onze beurt, als koor, om een bijdrage te leveren aan een van de "zing samen" zondagen. En ook al zijn we een longenkoor, eerlijk is eerlijk, het klonkt echt goed. We kregen dan ook een mooi applaus na afloop. 

Turid, onze koorleidster!

Jørgen Andersen, die hieronder achter de vleugel staat bepaalt de rest van het programma na ons optreden en het laatste half uur mag het publiek ook liedjes kiezen. We zingen altijd uit het Højskolesangbog, dat het meest verkochte boek van het land is. Daar staan 601 nummers in en dat sangbog wordt om de zoveel jaar aangepast. Dan worden er liederen vervangen. Als schrijver en componist is het een hele eer om uitgekozen te worden. En het zijn echt niet allemaal Deense liedjes.

That's what friends are for...

"Hoe gaat het met je? Zin om even bij te kletsen? Ja zeker! Om tien uur in de stad? Afgesproken. Koffie bij Stillestund Kaffebar ? Ja". 

En zo praatten we meer dan twee uur lang, onder het genot van een broodje en twee grote koppen koffie. That's what friends are for, nietwaar.

Een telefoontje, een aantal SMS'jes, een whatsappie , een berichtje via WF en op mijn blog; een steuntje in de rug. 

Zo zijn lastige / zorgelijke tijden makkelijker te dragen.

En gelukkig gaat het alweer veel beter met de chef!

Ook hier is het een paar dagen winter. De dakramen boven toveren ijsbloemen op het glas. Wel aan de buitenkant ;-)

Ik nam de auto naar de stad want op het fietspad is het glibberen.

Het winterse tafereeltje kreeg vanzelf wat sneeuw.

De vorst houdt, tegen de verwachtingen in, nog een paar dagen stand.

Ik maakte de foto van achter het glas; binnen brandt de kachel !!

Oh dat arme hart..

Foto vanuit het raam van zijn kamer

Hij is weer thuis, de chef, na een paar dagen ziekenhuis. Het blijft tobben met dat versleten hart...zucht. Deze keer kon ik hem zelf wegbrengen naar de hartafdeling. Geen ambulance-ritje en niet in die koude sterile "ontvangst" (spoed-eisende-hulp). De rest is hetzelfde. Alles meten, wegen, prikken, voelen, testen enzovoort. Vocht in de longen en in de buikholte. De behandeling heeft geholpen, maar het is nog echt niet goed. Hij knapt wel wat meer op nu hij thuis is en hij slaapt iets beter. Vanmiddag een pacemaker controle, maar dat is gewoon wat techniek. 

vanuit de keukendeur

Deze foto is van eergisteren. Een volle maan en redelijk helder weer. Vandaag is het grasveld wit en de autoruiten zijn bevroren. Een aantal buren in de straat hebben de (kerst) lichtjes al opgehangen. Ook degene die geen kerstmis vieren vinden dat die lichtjes rondom het huis wat licht in de donkere dagen brengen. Ik zal de kast maar eens induiken! We kunnen best wat licht gebruiken!

Klanken..

Olliede-gullie-dun-ullien-ok? Da's Brabants, oost Brabants. Raden maar... Zo kennen alle dialecten hun rare dingen. Ik denk dat ik bv maar weinig uit het Grunninger dialect kan verstaan. Alleen al in Nederland zijn er zo'n 600 dialecten als je alles meetelt. In Denemarken telt men 32 groepen. 

Maar, ik moet wel zeggen dat het vele jaren duurde voordat ik het Vestjyske dialect verstond. Dat zijn alleen maar klanken!!

Jutlands voor beginners:

Er staat: Ik ben uit op het eiland in de beek, ben ik niet daar? In de letterlijke vertaling, woord voor woord.

Mojn, zeggen ze in Sønderjylland. Moin zeggen ze ook in NoordDuitsland en zelfs in Oostenrijk.  Een lange mojn is goeiendag, twee kort mojn's is tot ziens. En een gewone mojn is hoi.    

En in Brabant zeggen ze Houdoe ;-)

Stoere chef

Sinds een paar weken werkt de chef als vrijwilliger mee aan het opbouwen van de historische mini-stad Fredericia, zoals die eruit zag in 1849. De wallen, de grachten, vele straten, de oude haven, kerken, molen enzo zijn al lang klaar en ondergaan af en toe een hoognodige reparatie. 

Tegenwoordig worden ramen en deuren gemaakt met 3D print en in de werkplaats staan 3 printers...die niemand kan bedienen 😯.

Nu is de chef op cursus, samen met ene Poul, om de kneepjes van het vak te leren. In Odense, bij het AMU center waar onze zoon werkt.

Ik vind het stoer en knap. Gisteren kwam hij thuis met het eerste product, een klein moterbootje.

Hier het binnenste van zo'n printer. Tien jaar geleden zag ik er eentje voor het eerst en ik had nooit kunnen denken dat het bruikbaar was. Nu kan men zelfs hele huizen "printen".