Met mooi weer...

"Met mooi weer naar buiten", zei ons moeder altijd.

Dat doen we dus maar. Op de fiets naar de stad en weer naar huis; toen moest de chef nog wat afhandelen in de stad en hij pakte de fiets maar weer; en ik wilde nog even een kleine schilderijen-tentoonstelling zien in de stad en ach, dan nemen we de fiets toch  even.

Die tentoonstelling viel tegen. Er waren maar een tiental werken van de schilder Marcellus Hoornweg, die het omgekeerde deed dan ik: hij is geboren in Denemarken en vertrok 
als midden twintiger naar Nederland, ik deed het andersom.
We fietsen nog maar even langs de haven, waar een tourboot aanlegde. Ja, zo-eentje hebben we hier ook, ha. Je zou denken dat we op een Grieks eiland zaten.

 Twee jongemannen genoten van de zon

 Ik bakte muffins met squash en ei.
Als ze lekker zijn dan zal ik het recept doorgeven :-)

Naar boven

In onze kamer loopt een open trap naar boven.

Op die trap..

...ligt vanalles dat mee naar boven moet.

Oeps, ik moet er wel even aan denken om op te ruimen voordat er bezoek komt.

Retro?!

Ik las een artikel over een dame van in de tachtig die nooit kleding weg gedaan had. Ze had zelfs nog wat kledingstukken die van haar moeder geweest waren.

"Alles wordt immers weer modern op z'n tijd", vertelde ze.

En inderdaad.

Ik moest even in de stad zijn en daar hing de herfstmode al klaar.

Bruine rib-fluwelen rokjes en truien die zo uit 1968 konden komen.

Zoiets heb ik ook ooit gehad....

Wat dacht je dan van deze jurkjes uit "die Quelle" met de zomermode van 1969? Die heb ik hier van de zomer in heel veel winkels zien hangen.

Mijn oudste kledingstuk? Dat is een wollen winterjas die ik ooit van mijn moeder gekregen heb. Ik draag hem eigenlijk nooit, maar het is zo'n goeie kwaliteit dat ik het niet over mijn hart krijg om hem weg te doen. 

Heb jij ook nog zoiets nostalgisch?

Rimmetiek

"Ik kan merken dat het ander weer wordt"; ik voel het in m'n knokken".

Dat zeiden en zeggen veel mensen en warempel, het is nog waar ook.

Twee jaar geleden werd ik geopereerd aan m'n voet.

Een, door artrose veroorzaakte doorgezakte voorvoet.

Een operatie die ervoor zorgde dat ik weer goed kan lopen en m'n schoenen niet meer knellend pijn doen.

Maaaar, als het weer omslaat dan voel ik het. Dan doen de gewrichten in mijn voet behoorlijk zeer.

"Warme sokken aandoen", zei de chef en waarachtig: dat helpt!

Licht

Een kaarsje voor de mensen die het moeilijk hebben.

Voor Berghit en Yvonne die vandaag plotseling hun moeder verloren.

Voor mijn kinderen en kleinkinderen in moeilijke tijden.

Voor een ieder die het nodig heeft.

Op z'n kop.

Heb je ooit de wereld op z'n kop bekeken? Dat geeft een heel ander perspectief dan gewoonlijk.

Ik vond het toevallig...

Interessant om Europa op deze manier te bekijken.

Hier stond de keuken iet-of-wat op z'n kop gisteren.

De aanrechtbladen moesten geschuurd en opnieuw geölied worden.

Dat werd verschuiven en opruimen.

We hebben niet zo'n grote keuken en op het aanrecht staat van alles (veel te veel). Maar ik kan het in de kasten echt niet kwijt, dus maakte de chef een keukenplank.

Dat helpt!

Zo gebruikten wij een regendag.

We fietsten nog even naar de rommel-braderie markt hier vlak bij, maar dat was een troosteloze bedoening met al die regen.

Vandaag schijnt de zon, maar er staat een harde wind.

Jammer voor de evenement-zondag voor gehandicapten. Bij de haven is van alles te doen, maar watersporten- waar het eigenlijk om ging - werd afgelast. Veuls te gevaarlijk.

 Jammer.

De laatste dag van de schoolvakantie.

Maandag beginnen de scholen weer.

Geen logeetjes meer voorlopig, maar eerst gingen we nog een dagje naar Legoland.

Marita en ik; onze gezamenlijke kleinzoon Carl en mijn Philip die hier deze week op vakantie was.

In Legoland ontmoetten we twee neefjes van Philip met hun ouders en dat maakte alles dubbel zo leuk.

En weet je wat: op een enkel buitje na hielden we het de hele dag droog. Perfect weer voor een pretpark. 

Want daar sjeesden die jongens naar toe.

Draaien, achtbaan, waterbaan,

hoe wilder hoe beter.

De legostadjes lieten ze links liggen; daar moeten Marita en ik maar zelf een keertje naar toe.

(Waar is Sebastian? Hij was er wel maar staat niet op de foto)