Another round

Voor wie het ontgaan is - en dat zullen er velen zijn - wil ik even zeggen schrijven dat de Oscar voor de beste buitenlandse film naar Denemarken ging. Een film van Thomas Vinterberg. Ik zag hem vorig jaar in de bioscoop en inderdaad: een film die het leven prijst. Vinterberg draaide de film toen zijn 21-jarige dochter bij een verkeersongeval om het leven kwam. Ze had net het manuscript gelezen en vond het een fantastich idee voor een film. Hij heeft de film én de Oscar aan haar opgedragen, voor Ida. In het Deens heet de film "Druk" = drank. In het Engels "Another round".

De laatste song die je hoort was Ida's favoriet en is van de Deense band "Scarlet Pleasure" met de titel "What A Life". Die ligt pt heel hoog op de Amerikaanse hitlijsten en wordt, naar zeggen, dagelijks gespeeld in NY. 

Als je kunt - als het weer kan -  dan kan ik hem aanbevelen.

Feest

De chef werd 70. Mijn dierbare man, far, morfar en farfar. Jaja, je hebt wat titels in Denemarken. We hebben er een heel gezellige, fijne dag van gemaakt! Met de kinderen en kleinkinderen. Zoooo gezellig!

Eerst met koffie/thee en "varme hveder" = warme tarwebroodjes, vanwege het feit dat het Storbededag was; een vrije dag dus in DK met de winkels dicht. Omdat de bakkers op Storbededag niet mochten werken bakten ze de dag ervoor broodjes om op te warmen. Deze traditie is in ere gehouden! Een keer per jaar...varme hveder!

In plaats van taart een "kagemand", een heerlijke koek (met snoepjes erop en een band van marsepein). 

Er waren cadeau's! Een van de mooiste is het tegoed hebben van een feest dat onze kinderen willen organiseren. Als het kan/mag/doorgaat/er geen stok tussen gestoken wordt/we gezond blijven..... Een feest met een speenvarken aan het spit met alles erop en eraan. Voor de familie (als die uit NL mogen komen) voor kinderen en kleinkinderen en voor vrienden. Duimen dus maar. Ergens...begin augustus of begin september..

We gingen er even uit, naar buiten. Even een luchtje scheppen resulteerde in een korte wandeling naar Sandra's huis. Daar lagen grote stenen - runestenen uit het ijstijdperk - op het grasveldje voor. Dat grasveld moet veranderen om een een extra plaats voor een auto maken. De straat is nogal smal daar en Casper heeft nu ook een voertuig. En twee stenen (loeizwaar!) lagen in de weg. Het bleef niet bij "even kijken"...

Gelukt! Met vereende kracht! (Of nee, ik maakte alleen de foto's...)

Thuisgekomen werd het eten klaargemaakt. Caroline was nu ook van de partij; die was naar een "svendegilde" geweest. Als je hier een vakdiploma hebt gehaald (na een studie van 4 jaar, theorie en praktijk) dan ben je "Svend", Gezel, uitgeleerd. En dat wordt gevierd. Een van haar klasgenoten gaf een uitgebreide lunch voor familie en vrienden en kreeg een berg cadeautjes. Later op de dag kwam kleindochter gezellig naar haar morfar.

Onze fantastische dochter had alles voorbereid voor de burgers met pulled pork.

Er was vlees, vis voor de vegetariërs, coleslaw in twee varaianten, de perfecte barbecuesaus, geglazeerde uien, avocado en sla....mmmm, daarbij lik je echt je vingers af. Wij hadden gezorgd voor het voorgerecht, een kaviar-garnalenrand met gerookte zalm. En als toetje ijs en fruit.

Zie hier mijn keukenprinses!

Opruimen, twee volle afwasmachines en nog een tijdje gezellig nabuurten. Om half elf gingen de laatsten de deur uit.

Dank jullie wel lieverds!!!!!

Sterk.

Sterke vriendschappen geven kracht. Wat waren we blij dat we vandaag naar de hele zieke vriendin konden en wat had ze er zich op verheugd. De dochter had het servies op tafel gezet en de koffie stond klaar. Wij kwamen met bloemen, juice, broodjes en al wat erbij hoort. Wat was het intens en wat was het gezellig en hartewarm. Ongelooflijk dat het kan. 

Ze zal nu heel moe zijn. Maar ze had het ervoor over. We kennen elkaar al meer dan veertig jaar. Dan is er altijd wat te vertellen en vooral om te luisteren. Sterk!

 

De hort op.

Gisteren moest er nog even gewerkt worden. Een reclamezuil moest voorzien worden van belettering. Met de lange ladder in de trailer en een chef die zich niet meer zeker voelt bij het op een ladder staan, weten we het zeker: géén decoraties meer waar je niet bij kunt met twee benen op de grond. Hoofdstuk afgesloten.

Na afloop van het karwij was zijn rug gebroken. Op de grond liggen helpt het beste. Morgen de  telefoonconferentie óf er iets aan te doen is. Ik hoop het zo voor hem.

Voordat hij geveld werd waren we nog even op de fiets naar de stad en daarna naar het tuincentrum gereden. Fietsen helpt namelijk vaak bij rugpijn. De botervloot was kapot gevallen; ik kocht een nieuwe in de stad en bij het tuincentrum kochten we twee wijnrabarberplantjes én een kruisbessenstruik. Kroezels, zeggen we op z'n Brabants, stikkelsbær heten ze hier, want ze steken inderdaad. Maar ik vind kruisbessen zo lekker in een taart of als jam en afgelopen zomer kon ik ze nergens kopen. Te ouderwets, denk ik. 

Die rug die rug. Van pijn wordt je ziek en voor alle zekerheid liet de chef zich testen - een PCR test. Eerst naar Seest bij Kolding, waar een te lange rij stond; dan maar door naar Rødding. 

Van Rødding reden we naar de westkust; naar Vesterhavet, de Noordzee. Op het strand van Vejers stond een foodtruck waar we koffie en hotdogs kochten.

Van Vejers naar Blaavand. Van Blaavand naar Henne strand. Van Henne naar Tarm en vandaaruit terug naar huis. Een hele rit! Wel mooi door het lenteachtige landschap.

Ik had DRtv aangezet, waar een maraton werd gehouden in het zingen van liederen uit het højskolesangbog. Op het laatst werd de chef er tureluurs van ;-)

"Zomerhuisjes" in de duinen. Niet te betalen, volgens mij. 

Rustige en stille wegen. Ook op het strand was het stil. Geen (Duitse) toeristen. 

Ze worden gemist. 

Groen.

"Håbet er lysegrønt", livet er altid skønt, mismod er stedse grå, glæden er himmelblå",  schreef Johanne Irgens in het lied "Livets farver tilbage" in 1840.

"De hoop is lichtgroen, het leven is altijd mooi, mismoedigheid is stedengrijs, blijheid is hemelsblauw". Uit het lied "Terug naar de kleuren van het leven". 

Zolang er leven is, is er hoop. Mijn heel zieke vriendin leeft van dag tot dag. Niet in de hoop dat ze beter wordt, maar met de hoop dat ze nog één mooie dag mag hebben. Dat ze nog even van haar man, kinderen en kleinkind mag genieten. Dat ze haar vriendinnenclub nog even ziet. Daarom gaan we er woensdag naar toe. Vijf vrouwen die broodjes en iets lekkers meebrengen. En een uurtje afwisseling; een uurtje troost; een uurtje saamhorigheid.

Een andere vriendin (die niet bij dit clubje hoort) belde vandaag. Kanker.... Oh, om te huilen. Voor haar is er hopelijk nog genoeg te hopen en ik help hopen.

Triest nietwaar. 

Ik heb net een goed boek gelezen van Theodore Dreiser: Jennie Gerhardt. Theodore Dreiser was een Amerikaanse schrijver, geboren in 1871 en gestorven in 1945.  Dit sociaal realistische boek lijkt een deel van zijn eigen levensverhaal te bevatten en beschrijft in prachtige zinnen de enorme armoede en rijkdom in de USA. Destijds waren leven en dood veel meer dan nu met elkaar verbonden, maar wat leefden de mensen intensief! 

De hoop is lichtgroen. Net als de lente. Net als de jonge groene beukenblaadjes. Net als de koeien die de wei weer in mogen en het groene gras. En de hemel, die is blauw.....

Gemaakt voor lange mensen.

Ik hoor niet bij de grootsten. Meer bij de middelmaat, denk ik, met m'n een meter vier-en-zestig. Waarschijnlijk ietsje minder zelfs vanwege het inkrimpen dat bij mijn leeftijd hoort.

Als ik het bovenste vak van de koelkast moet schoonmaken sta ik op een trapje. Het bovenste vak heet "Easy Acces". Mmm, voor mij dus niet 😂😄.

Onze aanrecht is ook op "moderne hoogte". Goed om aan te werken; hoog als ik iets door elkaar moet roeren of slagroom moet kloppen. Geen nood. Ik zet de schaal gewoon in de aanrechtbak. 

Nu laat ik het meeste kneed en roerwerk door de Kenwood keukenmachine doen. Het deeg voor deze broodjes moest 10 minuten gekneed worden; leve de machinerie!

Ze staan buiten op het bankje om af te koelen.

Het was een rommelige week tot nu toe. De MRI scan van de chef, een oud collega op bezoek, gejengel om opdrachten in de zaak (ook weer opgelost), een paar uurtjes naar mijn zieke vriendin, koffiedrinkers, de breiclub en morgen mijn eerste vaccine.
Het is wel heel mooi lenteweer (geweest) maar nu is het gaan waaien!

Een beetje van dit en een beetje van dat.

Zondag. Mooi zonnig. Uit de wind is het "buiten-zitten-weer". Wij fietsten langs het strand en hielden een pauze.

In de Lillebælt kun je vissen. Er zwemmen bruinvissen, dolfijnen (ja zeker) en zeehonden. Die zijn allemaal gek op vis. Wat er overblijft is voor de visser; hij vist vaak achter het net.

We fietsten. De chef heeft veel pijn in z'n rug. Arme hij! Ik zie hoe zwaar het is voor hem. Morgen wordt er en MRI scan gemaakt. Misschien kan er iets aan gedaan worden. Ik hoop het! Een week later de uitslag.

De rug werd er niet beter op dat er gisteren gewerkt is bij Sandra. Hij hoefde zelf niet zo heel veel te doen, zei hij. De jongens en dochter zelf deden veel van het zware werk. De schuur moest aan de ene kant vernieuwd worden; het hout was verrot.

Casper schroefde....

Carl hielp bij het zagen.

Ondanks alle hulp was de chef afgepeigerd. Vanwege de pijn. Au au au! Zijn eetlust is ook ver te zoeken.

Afgelopen vrijdag kon ik terrecht bij de kapper. Mét een negatieve coronatest. Ik heb nog nooit zolang bij een kapper gezeten. In de stille coronatijd had het personeel verschillende technieken geoefend. Daar kwam ik met mijn dikke haren....een uitdaging. De leerlinge die bijna klaar was met haar opleiding werd er aan gezet. Oprollen, klemmen, in laagjes knippen en eventjes de cheffin erbij halen. Hier sms ik de chef dat het wat langer duurt dan gepland. Hij had de auto nodig. 

Het is flink uitgedund. En een stuk korter. Echt kort nu ook weer niet; het schijnt dat corona ervoor gezorgd heeft dat de meeste mensen kapsels hebben die niet zo "gevoelig" zijn.

Oh ja, ik bakte een ouderweste tulband. Voor 2 Euro vond ik een vorm bij de kringloop en die moest ik natuurlijk proberen. Omdat cake vaak droog wordt heb ik er na het bakken een flink glas rum over gegoten. Dat smaakt goed!