Einde van de schoolvakantie.

 De scholen zijn vandaag weer begonnen en zoals meestal komt dan het mooie weer terug. De lichte nachten zijn voorbij en de zon zakt elke dag een stukje verder achter de horizon. Nog even genieten dus!

Hoe het hier gaat? Gelukkig een stuk beter. Oef, ik geloof dat we net op het tijd thuis waren om een ziekenhuis-opname te voorkomen. Het vocht stond "hoog" in de longen van de chef en het heeft veel slapeloze nachten gekost om gewoon te kunnen ademen. Doorgaan met de dingen van alledag is meestal het beste. Er is een beetje gewerkt in de zaak, er zijn klanten te woord gestaan, de chef zette nieuwe handrem-rubbers op mijn fiets. Een nichtje van de chef kwam gezellig mee-eten omdat de anderen uit het gezin gingen "Bridgewalken" en we fietsten elke dag. Eerst een paar kleine rondjes, gisteren een ietsje grotere.  

Er lag weer zo'n enorm cruise schip in de haven.

"Disney Dreams"  en dat zorgde voor veel bezoekers in de stad. Of ze iets kopen betwijfel ik; op zo'n schip kun je immers alles krijgen.

Misschien gaat er wat lokaal kunsthandwerk en een souveniertje mee naar huis...

Ik ben niet zo voor cruises en/of all inclusive vakanties. Maar ieder zijn/haar meug.

Er waren veel gezinnen met kinderen aan boord maar ook ouderen met rolstoelen (voor hen is het natuurlijk ideaal!)

Ik deed wat tuinwerk en ik ging even kijken bij de "Kræmmermarked" (de venters-markt) hier vlakbij in Madsby. De chef ging niet mee, maar hij is lang zo moe niet meer en hoest gelukkig ook veel minder. Maar het vocht is nog niet weg! Dat gaat zo snel niet. Over twee weken is er weer een controle in de hart-kliniek. 

Op de rommelmarkt kocht ik vijf servet-ringen, Toen we een paar weken geleden uit eten gingen lagen de servetten dwars over het bord in een servetring en dat vond ik best leuk. Maar servetringen zijn "uit", niet modern meer. Op de rommerlmarkt vond ik er een paar. Voor weinig geld, want of ik ze nu echt ga gebruiken is nog maar de vraag.

Omdraaien dan maar!

Vandaag wordt mijn zwager 70 jaar en we hadden het plannetje om hem op z'n verjaardag te verrassen met een bezoek. Eerst een paar dagen in de kop van NoordHolland blijven om dan af te zakken naar het zuid-oosten. Dat was het plan, maar helaas liep het anders.

We reden dinsdagmiddag weg. Ja, pas rond een uur of een omdat we waren geadviseerd dat er een stroomstoring zou komen van 8 tot 12 uur. De chef wilde wachten tot er weer elektriciteit was om de computer plus printers in de zaak weer aan de gang te krijgen. Die mogen namelijk niet zonder stroom staan.

Het was vreselijk weer! Windvlagen met stormkracht, heftige regenbuien en zelfs wolkbreuken. Met twee fietsen achterop waren we best nerveus of er iets kon gebeuren en keken continu in de achteruitkijk spiegel. We hadden bedacht dat we de oversteek Wischhafen-Glückstadt, de pont over de Elbe wilden maken. Maar eenmaal daar aangekomen maakten we rechtsomkeer omdat er een file van anderhalf uur stond. Terug naar Hamburg, door Pinnenberg en we kwamen zonder vertraging door de tunnel en langs al het werk-aan-de-weg. Net over de Nederlandse grens zocht ik een plekje voor de nacht en vond er een in een B&B in Bad Nieuweschans. (overigens uitstekend!).

Het ging helaas niet goed met mijn mannetje. Hij was zooo moe, maar kon niet slapen vanwege slijm op de longen. Hij harkte en hoestte de hele nacht en was vreselijk onrustig. "Misschien wordt het beter in de loop van de dag": zei hij, maar helaas het werd alleen maar slechter. We vonden een drogist, we waren bij een apotheek; niks te krijgen zonder recept. We, dat wil zeggen ik, reden over de afsluitdijk, maar aan de overkant gekomen besloten we om toch maar naar huis te rijden. Het ging echt slecht; het is het hart dat niet goed pompt. Terug dan maar, weer de dijk over.

Ik reed in een ruk naar huis! (ik deed die dag 800 km). Eenmaal thuis kreeg hij vochtafvoerende medicijnen! 💪 De nacht wás weer een nachtmerrie; ik sliep wel, want ik was doodop. Vandaag gaat het beter, eindelijk. Zucht! Gelukkig!

Maar mijn zwager moest het doen met een Whatssapp telefoontje. GEFELICITEERD!

Die verdraaide alzheimer!

 

Ruth, mijn oude, destijds "bijna buurvrouw", woont sinds een paar jaar op de zevende verdieping van een flat. Deze flats werden gebouwd met een lift midden in het pand. Sinds een paar jaar is het hele lift-gebeuren gemoderniseerd. Nu loopt de lift als het ware aan de buitenkant van de flat en heeft een glaswand om naar buiten te kijken. Hier sta ik in de lift op de zevende verdieping en kijk uit over groen. Ruths flat ligt aan de andere kant van de gang en kijkt uit op het water en de bruggen van de Lillebælt Ze  kan daar uren naar staren. Ooit werkte haar man bij het bouwen van de nieuwe brug. Ik weet het zeker, want ze vertelt het elke keer weer als ik op de koffie kom. 

Ruth weet niets nieuws te vertellen, maar ze vertelt altijd over "toen". Af en toe gooi ik er een nieuwtje doorheen, maar na twee minuten is ze dat vergeten.....

Zo is het helaas met die s&#t alzheimer.

Maar ze kan nog steeds lekkere koffie zetten! En met hulp van haar dochter en kleinkinderen op zichzelf wonen. En da's toch heel wat. Ruth is en blij en dankbaar mensje (ze meet hooguit een meter zestig ;-) )

Dag Ruth, tot de volgende keer!

Een verjaardag vieren en een zondagse lunch

Caroline, 23 lentes

 

Een tafel vol heerlijke tapas.

Daar had Caroline ons voor uitgenodigd om haar 23 ste verjaardag te vieren.

In haar eigen appartement.

Met de familie; reuze gezellig!!

En na dat heerlijke eten...deden we nog een spelletje. Det dårlige selskab (cards against humanity in het Engels. Er is vast ook een Nederlandse versie). Alle "heren" wonnen dik, Sandra en ik verloren...snik. Ach, we hebben wat afgelachen

Zo was het ineens elf uur!

Vandaag kwamen de zoon en familie. Ik had voor een uitgebreide lunch gezorgd en Ivona had een cake én een rabarbertaart gebakken. 

Tussendoor gingen we een heel eind wandelen. Een dikke anderhalf uur. De chef bleef thuis; die haalt dat niet.

Het was heerlijk weer!

Een heel gezellige middag; ze reden om zeven uur weer naar huis.

Alles is intussen weer opgeruimd.

(En ik denk dat ik de hele week maar niks anders eet dan sla! Al dat lekkere eten zet zoden aan de dijk)

Commando centrale

Er komen meer en meer "dingen" in huis die je kunt regelen en instellen op je telefoon of tablet. Bij ons is dat bijvoorbeeld de gras-robot aanzetten en de pelletkachel reguleren. 

Tot een paar dagen geleden lagen die programma's alleen op de mobiel van de chef. Nu heeft hij eindelijk een tablet gekocht en op een strategische plaats opgehangen. 

Gisteren was Caroline jarig. Onze grote kleindochter die alweer 23 werd. Vroeger was het vaak dat we op die dag met z'n allen een uurtje naar het strand gingen en het water indoken. Dat was vroeger. Deze keer zijn we uitgenodigd om bij haar thuis, in haar appartmentje, te komen eten. Op zaterdag, want gisteren moest ze de hele dag werken. Een dikke zoen voor Caroline.

De chef en ik fietsten toch maar even langs het strand....

Om daarna een kleine lunch te pakken bij Café Maurits. Lekker op het terras in de zon.
 

Adios Hawk.

 

Ik stond met m'n handen in het taartendeeg afgelopen zondag en vervloekte mijn pijnlijke rug toen er opeens op de achterdeur werd geklopt (de bel werkte weer eens niet, daar moest een nieuwe batterij in).

"Goedenmiddag mevrouw, Ik ben hier regelmatig langs gereden en kan zien dat de caravan niet vaak gebruikt wordt, Wilt U hem verkopen!" Er stond een heer van onze leeftijd op de stoep. 

"Ja, daar hebben we inderdaad over gedacht" zei ik. 

Hij bekeek de kleine caravan en vertelde dat hij op zoek was voor zijn dochter en kleinzoon. Ik noemde een prijs die hij aan de hoge kant vond en zei dat ik even mijn man wilde vragen om naar huis te komen. De chef was onderweg met de fiets. Naar het stalletje om tomaten te halen en daarna naar de supermarkt. Ik belde en belde; hij had z'n mobil op geluidloos staan. Eindelijk nam hij op en fietste snel naar huis. We onderhandelden om een prijs en werden het eens. 

Nu het veranderen van eigenaar nog. Het registratie certificaat moest op zijn naam komen. Dat kan digitaal op de pc of op de mobiel, maar het wilde niet werken. Toen kwamen we erachter dat het net een maand geleden was dat er een nieuwe regel was gekomen dat alle caravans eenmaal per jaar gekeurd moeten worden. En dat was die van ons natuurlijk niet. 

Er zat niets anders op dan dat wij tijd vonden om naar de keuring te rijden; en tijd hadden we pas vandaag. Zo fijn dat alles goedgekeurd werd! Geen enkel mankement en dat terwijl de caravan al 38 jaar oud is!

Adieu Hawk! We hebben zo'n drie jaar plezier van je gehad, maar de chef heeft vanwege zijn gezondheid moeite met het opzetten (en het slapen in de caravan) dat we blij zijn dat we hem goed hebben kunnen verkopen. Wij doen het voortaan met een huisje of hotelletje. 

Een zomerse stortbui.

Lumbago ergo "hekseskud".

Het schoot weer 'ns een keer in m'n rug. Au au au au een "heksenskud", zo'n pijn die ineens opkomt en waar je dan een paar dagen flink last van hebt. Enfin, een paar pillen, een "behandeling" van de chef (die legde een blokkade door te drukken) en een zo goed mogelijke wandeling door de nabije omgeving hielp een beetje. De eerste dag haalde ik het laantje achter het verpleegcentrum en maakte een ronde door de grote groene weide waar allelei wilde bloemen staan. Ik stond vaak stil...(pijn 😵) en maakte heel veel foto's van de wilde planten. Dit is er maar eentje.

 

Later namen we de fiets naar het centrum en vonden een bankje om op te zitten. Hier rechts zie je het gemeentehuis en daarvoor het standbeeld van het gouden kalf. 

En dit zie je als je naar links kijkt. 

Gisteren ging het al ietsje beter en wandelde ik een veel langer traject. En vandaag kan ik me weer gewoon bewegen als ik maar niet te lang zit. Het is pt geen wandelweer... het giet!