Meer gewoon

Hoe het hier gaat? Best wel goed en inderdaad elke dag een stukje beter. Met pijnstrijders is het uit te houden, zegt de chef. 

De mannen van de riolering hebben zowat de hele week gewerk aan een ingenieus rioleringsplan zodat ze niet de hele straat hoeven op te graven, maar gewoon gummie-tubes in de riolering gingen schieten. Klinkt makkelijker dan het is. Ik weet niet of het helemaal naar wens ging; of dat wij misschien de eerste wijk zijn voor dit experiment, proefkonijnen, in elk geval was het heel stil op straat omdat die aan twee kanten afgesloten was. Knap werk is het. Ik ben benieuwd of het rendabel is, zeer waarschijnlijk wel. Oefening baart kunst. Nu zijn de vier grote wagens weg; klaar! Binnenshuis werkt alles zoals het moet. 

De chef mag (en kan) niks doen en ik probeer mezelf bezig te houden. Ik bakte een appelcake en bedacht dat ik beter een kleine kon bakken (deze is 12 cm in doorsnee). Het meeste eet ik zelf op; de chef heeft nog maar weinig eetlust.

Ik werkte in de tuin (oh wat is het droog! Hier bij ons is er al een maand geen druppel regen gevallen) ik deed boodschappen in de stad op verschillende plaatsen, fietste langs de stadswallen, hing het wintergoed en de jassen weg, ruimde op en deed nog allerhande gewone dingen.

Ik maak wat licht-verteerbaar avondeten, bak koekjes. Ja, hij wordt echt wel vertroeteld. 

Uw wens, mijn bevel! Zijn humeur is gelukkig een stuk beter.

Vanmiddag stak ik de paardenbloemen uit het gras. Ik weet het! Paardenbloemen zijn nuttige bloemen, maar als ik ze nu niet verwijder is straks ons hele grasveld geel.

Ik kreeg vanmiddag een prachtige roos voor in de tuin van Sandra; vast voor moederdag, want ze is het weekend weg. 

Wij doen maar rustig aan....

Plus 15 centimeter.

Ik ging hem halen in Odense, mijn man, bij kliniek Capio, waar de rugoperatie plaats had gevonden. Hij stond naast het bed en was in een keer 15 centimeter langer. Gossie, wat heeft die man krom gelopen. Gelukkig is de operatie geslaagd en nu heeft hij een wond met twaalf hechtingen op z'n rug. Drie weken mag hij NIKS doen, daarna langzaam aan trainen. Niks doen is moeilijk voor zo iemand als de chef, hij denkt altijd dat hij meer kan dan mogelijk is. Er is flink aan hem gewerkt met "hamer en beitel"; de stukjes been die afgeslepen waren werden op andere plaatsen ingezet. Nu Op Naar De Genezing!! Zo fijn!

Maandagmiddag (de dag van de operatie) bleef ik in Odense. Ivona kwam thuis van het lesgeven (ze is Yoga- instructeur), Philip kwam thuis uit school en Jeff spijbelde van een informative-lezing. We hadden het gezellig, maar keken wel de hele tijd op de klok. Hoever zouden ze zijn? Om half vijf reden Jeff en ik naar de kliniek en terwijl we in de auto zaten kwam de sms dat de patiënt weer op z'n kamer was. Nog wat "groggy" en verward maar erg blij dat hij eindelijk geopereerd was. De zenuwen hadden hoog gezeten.

Toen Jeff naar huis ging kwam de verpleegster om de chef uit bed te halen. Dat doen ze tegenwoordig zo gauw het kan: opstaan. Gelukkig was er een hele hoge en stevige "rollator" om aan vast te houden. En hij liep.....

Dinsdag kon ik hem ophalen. Dinsdag al! De chirurg was langsgeweest om alles te controleren en of hij nog vragen had; de fysiotherapeut kwam met een lijstje med simpele oefeningen die ze hem liet doen (en die hij drie maal daags moet doen); de verpleegsters namen afscheid en ik haalde de auto. Hij kan en mag trappen lopen (gelukkig, want de slaapkamer is boven), beginnen met "wandelen" (in het begin een rondje om het huis) en zitten op een rechte stoel, zonder voetenbankje. 

Elke dag moet het een beetje beter gaan - langzaam aan, dan breekt het lijntje niet. Fijn dat er zoiets is als behandelings-garantie, Dat wil zeggen dat je eventueel geholpen kunt worden in een van de privé ziekenhuizen die dit land kent. Dat kon in dit geval. Omdat hij al zolang had moeten wachten en de klachten er niet minder om werden. Waarom dat eerder niet kon? Omdat de regeling (Behandelingsgarantie) stop gezet werd tijdens de corona én tijdens de staking van het verplegend personeel ( die daarna ook allemaal nog vakantie te goed hadden). Eigenlijk vind ik het niet kloppen: privé ziekenhuizen! Sommige werkgevers sluiten een verzekering af zodat hun werknemers in deze klinieken snel behandeld kunnen worden. De rest van de mensen is afhankelijk van de "algemene" ziekenhuizen, die dus ook alle acute gevallen binnen krijgen plus de mensen die kanker hebben (regeling dat die voorrang hebben). In een land dat altijd sociale ideologiën nastrijft hoort dit dus eigenlijk niet! Maar ja, de tijden veranderen.

Reuze gezellig.

Mijn man, vader, schoonvader, morfar, farfar, de chef was jarig en dat vierden we op een relaxte manier. Cadeautjes wilde hij niet, maar Sandra maakte twee heerlijke taarten (vooral die met citroen smaakte verrukkelijk) en Jeff gaf hem een likeur geheel naar zijn smaak, plus een paar zakjes speciale Finse drop. 

Ik hing de vlag uit!

Ik had deeg laten rijzen om broodjes van te bakken over open vuur en na de koffie met gebak gingen we naar buiten. Philip had een vriendje meegebracht; kan allemaal. Het brood was echt lekker. De ketchupfles kwam op tafel, de boter en wat kaas; smullen maar.

Rond een uur of zes kwam de grote pan met soep op tafel. Lekkere ouderwetse groentensoep! Dat ging erin als koek (soep). De hele pan leeg!

Na het eten kwamen ook de twee oudste kleinkinderen even proficiat wensen. Die waren naar de confirmatie van een halfbroer geweest. 

Gewoon een erg gezellige dag! (wat gewoon.... het was buitengewoon!)

Dat maakt me blij!

Nu zijn we net terug uit Kolding waar de pcr-test werd afgenomen. (Wat doen mensen die geen auto hebben?) Hopelijk is alles goed ... op naar de OP morgen .😷

PS: Alle bomen zijn nu voorzien van blaadjes. Hoera, Lente!

Mijn complimenten.

Wat is Nederland schoon. Geweldig! Ik heb genoten van bermen zonder plastic, van schone straten, van huizen dik in de verf, van nette plantsoentjes en keuterige voortuintjes. Van de groene bomen en de vele bloemen. Van alle leuke terrasjes en kleine eet-tentjes. Van de smalle straatjes met hobbelkeien en de prachtige oude plaatsjes. 

En dat in een land waar intussen zo ontzettend veel mensen wonen! Mijn complimenten. (misschien was het wel extra schoon omdat het koningsdag was).

Wat waren de bomen al groen in Nederland, om jaloers op te worden. Hier staan er nog een aantal bomen zonder groene blaadjes. Nu pas komt de bloei erin. Zo is het hier in het koele noorden. Maar ik krijg wel twee keer lente! Niks mis mee. 

En dan het grootste nieuws: de chef kan maandag worden geopereerd. Zo snel gaat het ineens. Niet te geloven. Er moest snel een pcr test-tijd besteld worden; dat kan zondagmorgen gebeuren. Ik heb in alle haast een ochtendjas voor hem gekocht, die gebruikt hij nooit. (Wij zijn geen mensen die op luie dagen in een ochtendjas rondlopen). Omdat het een privé-kliniek is (Capio) moet je hier zelf voor zorgen; in het algemene ziekenhuis krijg je zoiets. Medicijnen checken die mee moeten. Wat geprint en naar Inge gebracht die het mee naar het koor neemt, want ik kan dinsdag niet. Nog vlug een order weggewerkt.... 

En morgen, ja morgen is hij jarig. Dat verzet wat, nietwaar. Gewoon geen tijd om na te denken en je zorgen te maken.  Het gaat ineens met een sneltreinvaart. 

Familie

Eindelijk waren we weer een paar dagen in Nederland. Dat was drie jaar geleden! Wat deden wij als eerste toen we ons hotel gevonden hadden en het prachtige Oisterwijk rondreden...

We aten een "frietje mét". Voor de chef nog een frikandel speciaal, echt "hollands".

We waren het wachten op een telefoontje van de patient-begeleiding moe en dan kun je wel bij de pakken neerzitten óf je kunt wat leukers bedenken. De chef vond een mooie aanbieding en zo belanden wij in Oisterwijk. Midden in de bossen en zowat midden tussen de familie in.

Veldhoven, Dongen, Tilburg en Heesch. Fijn om iedereen weer even te zien en heerlijk om weer in het mooie Brabant te kunnen vertoeven. 

We reden wat rond, dronken hier en daar koffie of namen een lunch. In Eersel (in dat witte huis op de achtergrond ben ik tijdens mijn studietijd een paar keer geweest); we reden naar Heusden, naar Baarle Nassau en natuurlijk door de polders en langs de Maas.

Lopen gaat de chef heel moeilijk af, dan maar rijden nietwaar?

Maar: dinsdag kwam er een telefoontje: Meneer U kunt worden geholpen in het privé ziekenhuis Capio in Odense!!

Eerst natuurlijk een intake-gesprek en daar rijden we zodadelijk naar toe.

Wordt vervolgd...

Een vrijdag in april.

Heel futuristisch ziet het eruit. Er wordt een nieuwe rubber-tube in de riolering aangebracht en met veel stoom wordt deze uitgerekt en vastgekit. Alles rook naar epoxy. 

Vandaag plukten we daslook. De chef gaat weer een "rullepølse" maken; voor broodbeleg.

In Trelde groeit heel veel "look"; daar reden we naar toen.

Hier kijk je op Vejle Fjord (vanaf Fredericia)

De auto kreeg de zomerbanden terug.

Met zonnig weer ben ik buiten. Heerlijk. Twee dagen flink gewerkt in de tuin; gisteren in de "moestuin".

De heg geknipt, de efeu (klimop) ingekort en de perken redelijk schoon van onkruid. De nestkastjes naar een schaduwplek verhuisd; die kregen te veel zon. De bessenstruiken zijn al groen, de rabarber komt op, het daslook en de peterselie....Als ik nou elke dag een paar uurtjes tuinwerk doe dan ziet alles er weer vrij netjes uit. 

"Det er forår og alting klippes ned; der beskæres i buskadser og budgetter": klinkt het in een lied van Benny Andersen, de (on)gekroonde koning van Deense liederen. Het is voorjaar en alles wordt geknipt, er wordt gesnoeid in alle struiken én in de budgetten...Klopt. Alles wordt duurder, duurder, duurder. Het geplande budget kan de vuilnisbak in. Ik ga maar achter de koopjes aan. Een liter rapsolie (koolzaadolie) kostte eerst 9,95; nu 19,95. Kronen dan, anders was het nog erger. Een beetje merkwaardig is het wel, want koolzaad wordt hier volop verbouwd. Maar ja, als de ene begint dan gaan de anderen mee.....

Als de zon schijnt hoeven we niet te stoken; dat scheelt ook weer. En boodschappen doen gaat met de fiets. Nadenken schaadt niet. 

Ik ben begonnen met vergeten brei-en haak projecten af te maken. Een sjaal, een stukje deken en dit kussen.

Er ligt nog meer "vergeten" handwerk in de kast. Dat is echt een voorjaar-zomer dingetje om te doen. Ik denk trouwens niet dat ik de enige ben die vaak impulsief aan iets nieuws begin..

Tussen de bedrijven door lees ik. Bij Jeff, waar we met Pasen waren, leende ik drie boeken; een boek heb ik geleend van Sandra en het bovenste van mijn brei-vriendin. 

Ik zie dat de meeste boeken van Deense schrijvers zijn behalve het bovenste boek. Dat is van Lisa Jewell en in het Nederlands heet het "Toen was ze weg". Het boekt vangt vanaf de eerste bladzijde.

Dat was het zo'n beetje. Spannend...niet echt. Maar wel fijn.