Hij staat er weer...

Terug van weggeweest. Meer dan een jaar geleden werd hij van zijn sokkel gelicht. Een kleine reparatie, dacht men. Maar het werd een groter karwei dan oorspronkelijk berekend. Hij was verroest van binnen; alle schroeven en bouten moesten vervangen worden.

Maar nu staat hij er weer; het eerste monument van de "onbekende soldaat", onze dappere landsoldaat.

Zo gaat dat..

't Is een drukke week geweest hier in Huize Hansen.

Ik heb gewoonweg geeneens tijd gehad om een blogje te schrijven.

Dinsdag was ik bezig van 8 uur 's morgens tot half tien 's avonds (koor inclusief) bijna zonder pauze, woensdag kwam de rust ook pas na tienen.

 Vandaag......pffftt, had ik (gelukkig) een conferentie. 

In een goed hotel, met een lekkere lunch, interessante tema's.....lekker rustig :-).

Er was nog eten over van gisteren, dus dat was vlug klaargemaakt.

Een avond vrij..!

We hadden nog bioscoop-korting-kaarten en zijn naar de film "Monica Z" geweest.

Een film van Per Fly (spreek je uit als Peer Fluu) over het leven van de zweedse jazz-zangeres Monica Zetterlund.

Waaauw, wat kon díe zingen!

Wat een leven!

Wat een ambitie!

De kleinsten.

Af en toe moet de chef een assistent hebben die wat langer is dan ik ben. Daarom kwam de zoon zaterdag om "even" te helpen met het opzetten van UV folie bij een zaak.

Het werk moest in etapes gedaan worden en zo, met gezellig gepraat, koffie, lunch en weer koffie, werd het al gauw avond.

Philip was meegekomen; de schonedochter had een dagje vrij voor zichzelf.

Dan maar eten bij Asian.

Philip hield het bescheiden. Net als alle kinderen wordt er goed gegeten bij de lunch, terwijl het avondeten mondjesmaat erin gaat.

Vandaag ging de telefoon al vroeg. Carl aan de lijn. Die wilde komen, want Casper was niet thuis en Caroline had vriendinnen over de vloer.

Dan loopt een "baby-brother" in de weg.

De chef moest een hoop drukwerk af maken; de schonezoon moest de olie van de auto vervangen en een nieuwe autospiegel monteren; de dochter maakte auto's schoon....en ik ging met Carl de tuin in. Het terras is geveegd; de afgewaaide boomtakken verzameld; het begin is gemaakt.

Project.

Dirigenten komen en gaan. 

In de 12 jaar dat ik zing hebben we er al vier "versleten".

Nu hebben we Rasmus, een jonge musical-student.

Hij is enorm muzikaal, maar heeft nog nooit een koor gedirigeert.

Hij heeft ook nog nooit zangles gegeven en daarom neemt hij, naast zijn studie, arrangementen en auditions les van een leraar die hem de kunst van les geven en dirigeren bijbrengt.

Wij zijn de proefkonijnen en daar hebben we heel veel plezier bij!

Wij zijn dus zijn "project".

Hij is jong; jonger dan vele van onze kinderen, voor sommigen jonger dan hun kleinkinderen.

Maar de muziek straalt van hem af.

Hij vereert zijn oma, die een muzikaal talent was  is, die opera zingt en jazz-piano speelt.

Hij zelf is meer liefhebber van rock muziek en peilde of wij daar helemaal wars van waren.

Ach, wij zijn grootgeworden met de Beatles en de Stones, met Tina Turner en Bruce Springsteen, dus.....

Kom maar op Rasmus!

Mede leiding..

Er komt een reformatie voor de vak-opleidingen.

Of eigenlijk is de wet al aangenomen, we wachten nog op de bekendmaking, waar de laatste puntjes op de i worden gezet.

Deze verandering kost geld.

160 miljoen kronen (2,6 mill euro) en dat geld wordt van de studiebegeleiding genomen.

Bij ons komen er voorlopig geen ontslagen, omdat we al twee man minder zijn. Mijn plotseling overleden collega en mijn STU maatje, die naar Odense is vertrokken.

Maar er moet wél veel veranderd worden binnen ons "bedrijf".

Daarom waren we gisteren met z'n allen op Gammel Avernæs op het schiereiland Helnæs (zuidwestFyn).

Zo ver van de bewoonde wereld dat er geen internet was; de telefoons geen contact met de buitenwereld kregen; kortom rust om uit te zoeken waar we ons in de toekomst mee bezig gaan houden.

We hebben hard gewerkt; hadden ook tijd om een aantal besprekingen al wandelend te voeren; kregen een heerlijke lunch en keerden moe maar voldaan weer terug.

Gekocht...

Een pak voor de chef; een spijkerbroek voor de chef; een jurkje voor mevrouw....maar niet echt "wat ik zocht".

Een dagje Flensborg.

Altijd leuk; in een leuke stad; met lekker weer voor de tijd van het jaar.

Na afloop boodschappen doen in Handewitt, zo kunnen wij er weer een tijdje tegen.

Hoeveel?

De zon scheen over het water en wie heeft dan zulke sterke benen (wielen) om daar zomaar aan voorbij te rijden?

Ik móest gewoon eventjes de wagen uit.

Ik had de hele ochtend dikke mappen met documenten van psychiatrische centra, psychologen en scholen gelezen; dit alles uitgeplozen en neergekrabbeld (getypt op pc) in diverse schema's om er voor te zorgen dat een aantal jongeren in aanmerking komen voor de STU , een bijzondere opleiding voor bijzondere jongeren.

Dit moet over twee weken worden voorgelegd aan de visitatie- commissie. Want zo'n opleiding kost geld... (alsof deze jongeren ooit géén geld kosten, ongeacht wat je verzint).

Enfin; ik moest er even uit.

Terwijl ik wat foto's knipte, dacht ik eraan hoeveel kinderen en jonge mensen er inmiddels "door mijn vingers" zijn gegaan.

Duizenden...echt waar.

In het pedagogische werk toen ik net hier kwam wonen;  bij de opvang gezinnen, waar ik kinderen inschreef voor dagopvang, bij het arbejdsbureau en de EGU opleiding; als projektleider van het "Ungdomshus" en nu al jaren als studie-raadgever en speciaal consulent.

Duizenden!!!

Ik kom ze nog wel eens tegen, de "eerste lichting". Ze werken nu, hebben grote kinderen, een carrierre...

De "tweede lichting " studeert of werkt,  krijgt zelf kinderen....

Vorige week werkte ik samen met een maatschappelijk werkster, die ik nog in de 9.klas had gehad.

 Bij de raadgeving kwam een jongeman met de groeten van zijn oma......

Ach, de tijd loopt..

Pantha Rhei.

Ik werk nog steeds met veel plezier hoor...

Ieder kind, elk jong mens, een cadeau!