Wintermaand.

Goeiemorgen Fredericia.

De zon kwam kijken....en verdween weer snel.

Het huis van onze overburen, daar waar je opkijkt, wordt binnenkort te koop gezet. De beide oudjes zijn in een verpleeghuis ondergebracht. Het zal vreemd zijn; ze woonden er al lang voordat wij ons huis kochten. Niet dat we nu zoveel contact hadden onderling. Mevrouw had nogal veel kritiek op alles en iedereen. Op de kinderen in de buurt, de buurman die zijn auto of moter repareerde, op de compressor die lawaai maakte of iemand die 'smorgens vroeg de heg ging snoeien. Maar ik weet ook (Fredericia is maar een kleine stad waar iedereen iedereen kent om het zo te zeggen) dat er veel ellendigheid in haar leven was. Misschien dat ze daarom zo was... We maakten vroeger, toen ze nog niet zo oud en ziek was, vaak een praatje op straat. Ze was heel trots op haar kinderen en kleinkinderen.

Tja, je kunt niet in de harten van de mensen kijken....

Brrr, wat was het koud in de werkplaats vanochtend. Ik zette het kacheltje hoog, maar het duurde een tijdje voordat de temperatuur aangenaam was. Nu hebben we een dikke deken tussen de twee ruimtes gehangen en dat helpt! Waarschijnlijk gebruiken we nu ook minder petroleum. Dat het zo koud is komt door de koude nordoosten wind. 

Er viel weer sneeuw; weer moeten schuiven. Zo ziet onze straat eruit. 

 

Maar er is hoop! In de supermarkt staat het rek met zomerzaad al klaar.

Overigens is m'n trui af. Nu past hij. 

Lekker warm; van wol en katoen.

Wie heeft de pindakaas gestolen?

 

Wie heeft de pindakaas gestolen? Nu het zo koud is en de grond met sneeuw is toegedekt, voer ik de vogels. Ze krijgen wat nootjes, oud brood, verkruimelde koekjes en vlokken. Maar toen las ik ergens dat vogels pindakaas lekker vinden en ik wist dat er nog een halve pot over was gebleven van de lang geleden gemaakte satésaus. Dus vond ik een klein schaaltje en vulde het met pindakaas. Hierzo vogeltjes! Helaas zag het er niet naar uit dat de Deense vogels pindakaas lusten. Ze lieten het bakje links liggen; erger nog, een flinke merel probeerde het bakje met haar achterwerk van het voederplankje te duwen terwijl ik in de keuken stond te kijken. Dat lukte schijnbaar niet dus ik ging verder met m'n werkzaamheden. Gisteren was het schaaltje weg, foetsie, met pindakaas en al. Waarschijnlijk is het de merel toch gelukt om het schaaltje van het plankje te kieperen...maar het lag niet op de grond. Ik groef wat in de sneeuw, niks. Wie heeft het gepikt? Een rat, een van die grote zeemeeuwen, een haas of?? In ieder geval iemand die honger heeft. 

De chef bakte churro's vandaag (Casper googlede en je spreekt het uit als tsjuros) en drie kleinkinderen kwamen smullen. Ze hadden ook hun moeder bij ;-). Het recept was voor 40 churro's en die zijn schoon op. Lekkerrrr. 

We probeerden sneeuwballen te maken, maar het vriest teveel dus de sneeuw plakt niet. Een paar sneeuwengelen en gooien met losse sneeuw ging wel.

Gisteren ontfermde ik me over de chef en knipte zijn haar. Kan best zijn dat de kapper het beter kan, maar de krulletjes in z'n nek zijn in elk geval weg.

De chef en ik kijken momenteel naar een oude Deense serie "Matador". Een geweldige ikonische serie die speelt in de jaren 1929 tot 1947. We zijn net "uit de oorlogstijd" en dan denk ik toch dat het in die jaren veel meer afzien van alles was dan nu in de coronatijd. Wij hoeven geen kou te lijden, hebben eten genoeg, ook lekkere koffie en onze kleding kan vast nog jaren mee. Ik weet het, het is niet vergelijkbaar...ik dacht het alleen maar even.....

Zelfs petroleum is volop verkrijgbaar. Daarvan is wel wat meer nodig in deze dagen om de werkplaats warm te houden. Het blijft maar vriezen. "FUEL", roept ie! "Leve bestel en haal", zeggen wij.

Toch heeft het wel wat, die sneeuw. Het maakt de dagen lichter. Een kijkje op de groentetuin.

Morgen mogen de jongste kinderen weer naar school. Carl en Philip niet, die zitten in de vijfde klas. Philip vindt digitaal onderwijs helemaal niet erg. Zijn leraren zetten leuke programma's op. Deze foto stuurde Ivona (ik hoop dat ie op het blog mag)🙏.

De man met de tulband van Jan van Eyck.

Fenomenaal!

Ik zei het toch!

Mooi niet dat de lente de eerste maart begint, net zo min als de winter begin december start. Februari, is midden winter. De koudste maand van het jaar en zo was het al toen ik kind was (en waarschijnlijk al veel langer ook). De kachel brandt - gelukkig - het vriest flink en er ligt een dikke pak sneeuw. Alle sleetjes zijn tevoorschijn gehaald; wie er (nog) geen heeft...helaas pindakaas; ze zijn uitverkocht. 

Zo zag het eruit toen ik opstond.

Ik stapte in m'n snowboots.

pakte de sneeuwschuiver

En ruimde de hele afrit. Voor de derde keer. Gisteren deed de chef het meeste, vandaag ik.

Daarna de oprit en de stoep. Neee, dat doet de gemeente niet. Die ruimen alleen de grote wegen. Hier schuiven we zelf ;-)

In de loop van de dag klaarde het op. Ik wandelde met een pakje naar de post en ging een kop thee drinken bij Sandra. Ik had geen zin om de auto "te ontdooien" en op die manier kreeg ik meteen wat meer beweging.

 

Ohohoh, wat zijn we allemaal corona-moe....en aan de kapper toe!

Of eigenlijk...aan de lente toe! 

En geloof me maar, die begint hier niet eerder dan 21 maart.

Restverwerking.

Ik ruimde de koelkast op en daar achteraan op de bovenste schap stond nog steeds die halve pot met amareno kersen. Overblijfsel van de kerst. 

Ik maakte er cupcakes met kersen van. Lekker en gemakkelijk. Icing erop - van boter en fijne basterdsuiker, een bosbes en wat gekleurde hagelslag op de top; Lekker.

Eigenlijk zou mijn oud-collega op bezoek komen, maar ze vroeg of ik niet naar haar kon komen. Ze moest op  "Herman" passen. Haha, die Herman was een zuurdesem. Het lukte haar niet om hem "te laten groeien". Ik heb maar wijselijk m'n mond gehouden ;-).

Ooit bakten wij ook ons eigen zuurdesem-brood, maar nu is zo'n brood gewoon te veel voor twee mensen. 

Van de cupcakes die ik bakte ging de helft dan ook de diepvries in, zonder icing erop. Natuurlijk had ik er een paar meegenomen naar Anne-Mette. Zijn er nog een paar voor ons, voor bij de koffie.

Het is koud hier in het hoge noorden. Het vriest dat het kraakt. Vannacht was het min zeven, hier aan de (oost)kust. Dat gebeurt niet zo vaak hier dicht bij het water. Morgen is er sneeuw op komst...maar....

Daaag januari.

 

Januari sluit af met een perfecte zonnige dag. Vorst, een dun laagje poedersneeuw en een prachtige blauwe lucht. Ik ging wandelen in mijn "achtertuin", langs de plas waar de vogels zich verzamelen. 

Toen ik thuiskwam had de chef "vandbakkelser" gebakken, die we omtoverden tot de heerlijkste "fastelavsnboller" (vastenavondgebakjes) door er vanillecrème en frambozenslagroom in te spuiten. Smullen maar...vier gingen er naar de buren ;-)

Gisteren was het ook al zo'n mooie dag. Wat jammer dat de chef veel last van z'n rug krijgt van wandelen en dat we het te glad vonden om te fietsen. Dan maar een autoritje. Hier staan we bij de vroegere overvaart van Jylland naar Fyn. 

Als ik me omdraai zie ik dit: De brug die de pont overbodig maakte. 

We eindigden op Fyn, waar we koffie dronken in Odense. Heb ik Philip weer even gezien, die me intussen over het hoofd groeit.

De kleding maakt de man.

Wij kijken hier regelmatig naar de Duitse zenders op de tv. Een film, een detective, een serie en zo af en toe ook het nieuws om een wijdere blik op Europa en de wereld te hebben dan alleen de Deense kijk op zaken. En dan valt me altijd de titulatuur en kleding van de Duitse speakers en geinterviewden op. Het is Frau Doktor hier en Herr Proffessor-Doktor na. Opzichtswekkend is ook dat de proffessor die zojuist een toelichting gaf op ARD over de vertraging van Astra Zenica en andere Covid vaccines, een witte doktersjas aan had. Ook in de reclames zie je dat vaak. De pillenverkoper heeft een witte jas aan. Waarschijnlijk omdat ze op die manier serieuzer overkomen?

Bij internationale voetbalwedstrijden verschijnen veel trainers in het pak, jaaa ook de Nederlandse, terwijl de Deense trainer in zijn trainingspak langs de lijn staat. De Deense nieuws-man heeft geen stropdas omhangen en de weerman heeft gewoon een trui aan. 

Kijk, het maakt me helemaal niks uit; het is alleen leuk om het verschil te zien en te horen.

De chef moest nog "even" de thermostaat van de handoekdroger-verwarming vervangen bij dochterlief. Dat had wat meer voeten in de aarde dan gedacht, maar nu is de badkamer op wat schoonheidsklusjes na klaar en functioneel. 

Fijn, zo'n handige vader en opa. Want Carl staat al te springen. Hij wil zo graag dat Morfar hem helpt met een groot bureaublad te maken....

Zo is er altijd wat te doen voor een handyman

Gisteren werden de restricties hier ter land verlengd tot 28 februari. Tot verdriet van velen en ergenis van anderen. Er zijn weinig besmettingen, steeds minder ziekenhuis-opnames en intensiv-care patienten.....maar uit voorzorg. Omdat februari uit ervaring dé maand is voor ziektes...

Er wordt wat over en weer geschreven, uitgescholden en gemopperd.

Als dat maar goed gaat!

Daarom:

Infrarood

"Onder de lamp", zei mijn zus. "Misschien werkt infrarode bestraling op de vervelende voet met artrose". Dat deed ik dus. Gisteren een kwartiertje en hier vanmiddag weer. Het lijkt te helpen, want ik trok de stoute schoenen aan en wandelde zo'n kleine drie kilometer. De pijn kwam pas weer toen ik thuis was, maar toen mochten de schoenen weer uit. Hopelijk helpt het! Rome is ook niet op een dag gebouwd...de tijd zal het wijzen.

Is het vandaag weer eens miezerig met een temperatuur boven nul, was het gisteren prachtig weer. Vrieskou en een mooie blauwe hemel.

Er is meer regen en misschien sneeuw op komst. Dat laatste hoop ik niet, want ik moet morgen naar Varde om te tolken. Misschien rijdt de chef mee, als het werk het toelaat. Vandaag maakt hij de verwarming - handoekdroger - in dochters badkamer. Stukje bij beetje komt die klaar. Hij kan ook alles, die man! 

Gelukkig zijn de hoognodige onderdelen te koop via "click and collect". Wel zo handig!