Geluk bij een ongelukje.

Heerlijke warme dagen met volop zon en

koele lichte nachten.

Ik teken ervoor!

Ik moest pakjes wegbrengen vanmorgen; drie stuks.

Het liefst op de fiets, maar het ene pak was te groot en te onhandig om mee te nemen op m'n fiets.

Tja, dan maar met de auto.

Wat bleek: de ventilator had de geest gegeven!

Geen circulatie - geen airco..

Met de ramen wijd open reed ik naar de vrachtcentrale en weer naar huis.

"Ik rij naar de garage om te zien of ze tijd hebben om hem te maken", zei ik tegen de chef.

En hoera! ze hadden tijd.

(Ik heb ook gezegd dat ze naar de linker achter-rem moesten kijken, want volgens mij schuurde die. Onzin, zei de chef, dat zijn de schokbrekers. Mooi niet: De garage belde later op dat de remmen vervangen moesten worden)

De ventilator was kapot: zo van: echt-niet-meer-te-maken kapot. 

Er is een nieuwe besteld en die wordt er morgen ingezet.

Wat wás het goed dat ik gedwongen was om de auto te nemen!!

Het zal wel een rib uit ons lijf kosten; van de andere kant is de auto betaald en al weer elf jaar oud.

Weer thuis was er een monteur bezig om een van de print-machines uit elkaar te halen. Daar moest een nieuwe printplaat in.

Hij is een paar uur bezig geweest....

Zo verdienen we de centjes en zo vliegen ze de deur weer uit.

En als laatste: Het kaarsje dat ik aanstak om aan mijn zus te denken werkte.                                         

De oogoperatie is geslaagd.

Over weer en wind; zon en schaduw.

Pechvogel :-(
Mijn zus kreeg een zogenoemde

glasvochtbloeding.

Haar linkeroog is tijdelijk "out of working".

Gelukkig zijn (oog)artsen tegenwoordig hoog gespecialiseerd in het verhelpen van oog-problemen.

Maar het moet heel vervelend zijn om maar één oog ter beschikking te hebben. 

Gelukkig kan ze maandag al geopereerd worden.

En hoogst waarschijnlijk komt alles dan weer goed!

Poj poj!
Ik steek een kaarsje op!

Hier in ons stadje verschool de zon zich tot voor een half uur geleden achter de wolken, die uit zee kwamen aandrijven.

Tja, dan keldert de temperatuur nogal.
Schaduw-weer.

Enfin, fietsweer is het altijd.

De foto's geven het hoogteverschil niet weer.

De helling hier is zo steil dat we van de fiets stapten, om niet met een rotvaart naar beneden te suizen.

Beneden, langs het strand fietsten we terug.

Er is een leuk café geopend op het strand. 

Dat mag best een sensatie heten, want het strand en de stadswallen zijn beschermd gebied.

Ook de duinen langs de Noordzee en de stranden aan zowel de noord-als de oostkust mogen niet bebouwd worden.

Geen omkleedhokjes, geen strandtenten, geen terrasjes...
Puur natuur!

Maar gelukkig mocht er hier aan het Østerstrand een uitzondering gemaakt worden!

Het is de bedoeling dat het cafeetje het hele jaar open blijft, zodat je ook 's winters, na een strandwandeling, een koude duik of een rondje fitness een kop warme koffie of chocolademelk kun halen.

Gisteren dronken we een cocktail op het terrasje; toen was het heerlijk warm.

Met het uitzicht is niets mis, zeg nu zelf.

Je ziet op de achtergrond de kapotte steiger, die van de harde oostenwind deze winter veel geleden heeft.
Het is, geloof ik, touwtje trekken wie er voor de kosten op moet draaien. De gemeente of de entrepreneur.

NB Intussen schijnt de zon volop!

Vesterhavet

Het zou vandaag nog mooi weer zijn.

Dat was het ook om te beginnen.

We namen drie kleinkinderen mee naar Vesterhavet - de Westzee heet dat hier; de Noordzee in de rest van Europa.

Hun ouders waren uitgenodigd bij een confirmatie en de jeugd wilde wel met ons mee. Toch leuker dan thuis blijven, nietwaar.

Eerst naar Vejers strand.

Een strand zó breed dat men er een twaalf-baanse-rijweg op kwijt kan.  Zelfs bij vloed!

De vloed was bijna op de hoogste stand en wie houdt er dan een jochie van acht weg van de golven?!

Nu nog met lange broek aan.

Hier met z'n allen.

Schoenen en sokken uit.....en later ook die lange broek.

(die was natuurlijk toch kleddernat geworden, want sommige golven waren hoger dan je dacht)

Kijk toch eens wat die Casper een lange jongen geworden is!

 Toen reden we naar Hvidbjerg Strand

Een kleiner strand, een wilde branding, een houten pier en een smalle duinrand.

Gaaaap: je wordt moe van al die zeelucht

Het begon af te koelen en we besloten om naar Blåvand Zoo te gaan.

(In plaats van het nieuwe Tirpitz, waar ik graag heen wilde, maar waar erg veel auto's stonden en de kinderen en de man daarom maar liever naar de dierentuin wilden; wat overigens maar een kleine dierentuin bleek te zijn, maar wel leuk. En dat museum zie ik vast een andere keer)

 En daar begon het me toch te regenen!!

Na twee flinke buien werd het droog, maar de temperatuur was flink gedaald.

We zagen alle dieren! 

Het minivarken met biggetjes vond iedereen leuk; de enorme zeug was imponerend; de hele grote paarden ook.

De leeuwen zagen er goed verzorgd uit; de apen schreeuwden dat het een lieve lust was en overal zaten er kangoeroes.

Naar huis

Pizza eten

En toen werden ze opgehaald.

Gezellig dagje.

We hebben allemaal rooie wangen van de zon.

Vandaag even niet...

..maar gisteren fietsten we een heel eind weg.

Wat wonen wij toch in een mooie omgeving!

Over de Oude Lillebælts-brug, langs Hindsgavl slot en door de landerijen die bij het slot horen.

Een kopje koffie met drie kleine petitfours bij Fænøsund.

Het uitzicht vanaf het terras.

Weer terug in Fredericia...en nog even langs de oude haven.

Dat waren flink wat kilometers.

Lang leve de elektrische fiets!

Vandaag kreeg Roberto een carport; 

om te kunnen schuilen als het regent. 

Robotje.

Ik werk in de tuin.

Ik steek de paardenbloemen eruit.

Achter mij klinkt een zacht gezoem.

Kijk, daar komt ie weer, m'n robotje!

Omdat ik de afgelopen weken wat extra verdiende; omdat wij een vrij grote tuin hebben (700 m2); omdat er een soort moestuin bij hoort; én een groentekas; omdat de dagen nu eenmaal geen onbeperkt aantal uren hebben; omdat we allebei wat ouder worden...daarom kochten we een automatische

grasmaaier.

Ons oranje robotje.

Geen twee tot drie volle zakken gras naar de groenstort brengen; geen gras dat de kleinkinderen mee naar binnen slepen, maar wel een prachtig grasveld!

Leve de vooruitgang!

Ik werkte verder in de tuin.

Ik rooide de paden en bakken in de moestuin,

Kijk eens hoeveel bessen er in aantocht zijn!

(en dit is maar een struik)

De chef werkte eerst een opdracht af, maar groef het perkje bij de vijver af. (toen was hij ook af)

De troldhazel, de rode roos en de schoenlappersbloem blijven bewaard. De rest van het perkje krijgt een laagje boomschors.

We waren ook van plan om de wilde kamperfoelie weg te halen van het terras, Die kamperfoelie overwoekerd alles; mijn mooie tabaksplant is naar de knoppen en de scheuten van de kamperfoelie beginnen het dak te bestormen.

Ik knipte hem af van onderen, maar toen zagen we dat er een vogelnestje inzat.

We hebben het vogeltje maar met rust gelaten.

Je ziet het bijna niet, maar het zit rechts boven op de foto,

Als laatste haalden we tomaat en peper/paprika plantjes.

Die worden morgen geplant.

Vlug wat eten, een rondje fietsen langs de haven en het strand,

een ijsje. 

Dat was de zaterdag.

Bevrijding en meer

De vierde mei is het hier geen dodenherdenking, maar het vieren van de vrijheid.

Het bevrijdingsbericht! op de radio in 1945:

Fredag den 4. maj 1945 startede som sædvanligt et program 20:30 med oplæsning af nyhederne ved journalisten Johannes G. Sørensen. Seks minutter inde i udsendelsen blev han af en kollega gjort opmærksom på budskabet, mens mikrofonen kortvarigt var lukket. Det gik ikke helt op for ham, hvad det betød. Da han igen åbnede for mikrofonen, fremsagde han frihedsbudskabet:

I dette øjeblik meddeles det, at Montgomery har oplyst, at de tyske tropper i Holland, Nordvesttyskland og i Danmark har overgivet sig.

Derefter gentog han budskabet med ordene:

Her er London, Vi gentager...

Ik vertaal het hier:

Vrijdag de 4. mei 1945 begon het programma om half negen 's avonds als gewoonlijk met het oplezen van het nieuws door de journalist Johannes G.Sørensen. Na zes minuten maakte een collega hem erop attent dat de microfoon het niet deed. Hij begreep niet echt wat dat betekende. Maar toen de microfoon het weer deed berichtte hij de bevrijdingsboodschap.

Op dit moment krijg ik bericht, dat Montgomery bevestigt dat de Duitse troepen in Holland, Noordwestduitland en in Denemarken zich hebben overgegeven.

En daarna herhaalde hij het bericht:

Hier is Londen, Wij herhalen....

Deze boodschap wordt hier ieder jaar weer herhaald....

Overal werden de verduisteringsgordijnen van de ramen afgetrokken en naar buiten gegooid en in alle vensters werden de kaarsen aangestoken.

Dat doen veel Denen nog steeds op de avond van de 4. mei.

Wij fietsten naar het herdenkingsmonument, waar meer en meer mensen kwamen (het was nou 'ns een keertje goed weer)

Muziek, zingen, kransenlegging, toespraken en ook het herdenken van de gevallenen.

En weer een vlag.

Gisteren was het de eerste mei.

Een dag die vroeger - niet eens zo lang geleden - volop gevierd werd met wapperende rode vlaggen, optochten door de straten en bijeenkomsten in de parken, toespraken, een biertje en een worstje.

De dag van de arbeiders/ de kampdag van de werkers.

En met gezang - natuurlijk.

Når jeg ser et rødt flag smælde...

(als ik een rode vlag zie wapperen)

Heb ik het nu bij het verkeerde eind als ik beweer dat de mensen vroeger meer solidair waren dan tegenwoordig?

Schouder aan schouder streden we voor betere arbeidsvoorwaarden.

Die kwamen.

Nu hebben we het goed.

Of...eh..

Het is net alsof een ieder vandaag de dag het meeste aan zichzelf denkt.

Staken? Oh nee! Dan kan ik mijn hypotheek niet betalen.

Of mijn vakantie gaat niet door. En wie moet er dan op de kinderen passen? Stel je voor dat er geen trein rijdt en een operatie verzet wordt! Nee, laat die anderen maar soebatten; ik doe niet mee.

Toch jammer.......