Nieuwe buren en moederdag.

De buren links van ons hebben hun huis te koop gezet. En aangezien de grote interesse voor een huis in onze wijk zal het niet lang duren voordat het daadwerkelijk verkocht is. 
(De buren verkopen hun huis omdat ze een nieuw huis willen bouwen. Ze trekken tot het klaar is in bij hun ouders).
Er zal waarschijnlijk een snelle overname plaatsvinden. Rauud, de buurman, heeft eigenlijk beloofd dat hij een nieuw hekwerk op zou zetten tussen onze huizen, maar daar is nog steeds niets van gekomen. Daarom zijn we zelf maar aan de slag gegaan.
Hier staat het skelet. Er moeten nog een hoop planken tegenaan, maar de chef en ik hebben een pauze ingelast vanwege Moederdag, bezoek en spierpijn. Maar het begin is gemaakt.
Je weet welke buren je nu hebt; het is afwachten wie er nu komen te wonen.

De buren aan de andere kant willen/moeten hun huis waarschijnlijk ook verkopen. Vanwege heibel, misschien een echtscheiding??
Er is geen peil op te trekken. Ze zijn al vaker uit elkaar geweest, waarna het na maanden weer goed kwam. Hun leven; net wat U zegt, maar ik ben wel benieuwd of we aan die kant ook van buren gaan wisselen. 

Uitgebreide lunch op het terras. Op deze heerlijke zomerse dag had ik de tafel in de zon geschoven en onze gasten en wij genoten van de lunch en de koffietafel erna.

Die lieve kinderen zijn geweest! Hartje-hartje. en hebben mij zo lief verwend met een mooi boeket, twee hortensia's voor in de bloembakken en een heerlijk boek.

De Duitse Autobahn

De Duitse Autobahn is geweldig. Tenminste, als er niet aan gewerkt wordt. Het verkeer in, naar en van Hamburg wordt gehinderd door enorme verkeersopstoppingen en files. Files! Niet normaal meer! Dat ondervonden we toen we dinsdag naar huis reden. 


Daarom besloten we dat ik alleen naar Nederland kom. Ik ga vliegen! 
Maar ik moest wel een aanbieding te pakken krijgen, anders werd het veel te duur. Het beste aanbod was van donderdag de 18.mei tot dinsdag de 23. mei. 't Is niet lang, maar ik kan de chef niet weer alleen het werk laten doen. En hij vindt het alleen zijn nou ook weer niet zo leuk....

Bye bye Autobahn. 

Cultuur, cultuur, cultuur

Na een dag rondlopen op een beurs wil een mens gewoon niet veel anders dan: zitten! Daarom had ik van huis uit kaartjes besteld voor de musical: "Ich war noch niemals in New York". Met de liedjes van Udo Jürgens. De musical was maar la-la, maar de toegang naar het theater, het theater zelf en het uitzicht waren meer dan de moeite waard!
Om bij het theater te komen moet je worden overgezet naar de andere oever met de musical pont:

 Vanaf de achterboeg had je een mooi uitzicht op de nieuwe "Elbsymfonie", gebouwd op de fundamenten van de oude pakhuizen in Speicherstadt. Een imponerend gebouw. Alleen al voor een rondleiding is er een wachtlijst van vele maanden en kaartjes voor voorstellingen zijn al meer dan een jaar vooruit besteld.

Vanaf de Landungsbrücke vaarden wij naar de overkant, waar twee theaters naast elkaar liggen. Wij gingen naar het Stage Theater an der Elbe:

In de foyer hingen prachtige fotografiën van de Nederlandse fotograaf Erwin Olaf. Ik had nog nooit van hem gehoord, maar wat maakt hij fantastische werken!

Dit heet (vrij vertaald) 

"De jongen met het bliktrommeltje en de 99 luchtballonnen"

Vanuit het theater nam ik nog een foto van de prachtige Elbsymfonie:

Rond half tien 's avonds waren we weer terug op het vaste land bij de Landungsbrücke.

Ditmaal met genoeg contanten om de U Bahn te kunnen nemen.

En om het cultuurglas helemaal vol te gieten gingen we gisterenavond naar de voorpremière van de mini-musical "Problemen met Douglas", waarvoor Peter ons had uitgenodigd.

Geweldig! Wat kan ons relatief kleine Theater toch fantastische eigen producties opzetten.

Applaus!

Kleingeld

Wij gingen naar de grote stad. Of nee, dat haalt het niet: we gingen naar de tweede grootste stad van Duitsland, naar de beurs in Hamburg. De Fespa, een beurs voor reclamemakers, printers en meer. We hadden Euro's bij (die snel opraken in een metropoliet) en onze VISA kaart, waarmee je (bijna) overal in Europa mee kunt betalen. Alleen niet als je een enkeltje wilt in de U-Bahn. Of als er parkeergeld betaald moet worden. Ook niet als je na zo'n dagje beurs iets wil gaan eten in een gezellig restaurantje. "Alleen cash".
En natuurlijk is er nooit een geldautomaat in de buurt als je hem nodig hebt :-).

Om naar Hamburg te rijden voor enkel en alleen de beurs was ons toch wat te veel. We boekten twee overnachtingen in een hotel vlak bij der Hauptbahnhof en reden zondagmorgen al vroeg aan. Hamburg is hier 260 km vandaan en om twaalf uur 's middags waren we al op de plaats van bestemming. Nog een hele zondagmiddag en avond voor "het gezellige". We aten iets en namen de hop-on-and-off-bus (met gids) en zagen op deze manier heel veel van deze wereldstad.

Langs de Alster, zo mooi groen en gezellig. Een groen/blauwe oase, dwars door de stad. Aan de andere kant van de weg lagen HUIZEN...koopprijs: 17000 Euro pr. vierkante meter :-).

Ik heb nooit geweten dat Hamburg meer bruggen heeft dan Amsterdam en Venetië bij elkaar!

Een standbeeld voor de dichter Heinrich Heine.

Mooi, zo'n busstation!

We stapten uit bij het Rathaus, waar een bijeenkomst was van de partij vóór de EU.

Dronken eiskaffee (het was prachtig weer) op een terras en zaten even op de trappen bij de Binnen Alster.

We namen de bus weer, langs prachtige gebouwen, door lanen, langs kerken (de Sint Michel bv) en het duurste hotel van Hamburg, "Die vier Jahreszeiten" (daar staat nog een portier voor de deur die taxi's aanroept).

We gingen er weer uit bij de "Landungsbrücke" en hoppela, daar zaten we ineens midden in de havenfeesten. De haven van Hamburg bestaat 800 jaar en dat werd volop gevierd. Wij zaten ineens met onze neus vooraan bij een concert met Johnnie Logan (die een Deense band bij had), genoten van longdrinks, zagen het einde van de grote Regatta - de scheepsparade - met alles wat reilt en zeilt op de Elbe. Er waren veel twee-en driemasters uit Amsterdam en die kregen als afsluitgroet het Wilhelmus mee.

En vandaar wilden we de bus weer nemen, maar die kwam niet meer (te laat). Dan maar weer trappen op en af voor de U-Bahn, waarvoor we te weinig klein geld hadden. Weer omhoog die trappen op, waar het na geruime tijd de chef lukte om een taxi te praaien. Vanaf nu: altijd klein geld op zak (maar man wat raak je daar vlug doorheen).
We aten die avond laat-vlak bij ons hotel en doken daarna meteen het bed in.

Dicht bij huis

Nou woon ik alweer meer dan dertig jaar in dit huis, dan kan de omgeving en wat er te vinden is me nog steeds verbazen.
Gisteren bij het boodschappen doen kwam ik een oude bekende tegen, die me vertelde dat ze net uit Houens Odde kwam, waar een prachtige boerderijwinkel is, vol met spulletjes uit de Franse Provence. Kijk, dan ben ik nieuwsgierig genoeg om dat even met eigen ogen te willen aanschouwen. De chef reed mee en begon al te dreigen met: laat je nu niet verleiden om van alles te kopen. Alleen als je het echt niet kunt missen. Ha, die mannen!

Houens Odde ligt aan de fjord van Kolding. Te bereiken via de oude Kolding Landevej.

En dan stap je in een Franse oase:

Maar heel naïef ben ik nu ook weer niet. De eigenaresse is een kunstenares in het inrichten en bij elkaar zetten van leuke en mooie dingen. Het ruikt er heerlijk naar die lekkere Franse zeepjes.

De tafels zijn gedekt met die mooie tafelkleden uit de Provence.

Het aardewerk is leuk, mooi, gezellig in warme Franse kleuren.

Alles lokt, bedelt, vraagt erna om in bezit te worden genomen.

Alleen heb ik het niet nodig.

Waterkannen, melkkannetjes, kopjes en bekers zijn in grote getallen in dit huis al aanwezig. 

De prachtige tafelkleden zijn te klein voor onze tafel.

Die crèmes en zalfjes, daar kan ik waarschijnlijk niet tegen.

Kruiden heb ik zelf in de tuin en die schattige jurkjes op de eerste verdieping passen beter bij kleine Franse maatjes.

Ik kocht slechts twee kleine ballerina's (10 cm. groot) om bij de twee eerder verworven toe te voegen.

Maar mijn ogen hebben genoten.

Ook van het ritje langs Gudsø Vig waar de raps/het koolzaad nu volop bloeit.

Zonder inspiratie.

De inspiratie om een blog te schrijven is me de laatste dagen (weken misschien wel) ontvlogen. "Het kan verkeren", zei Bredero en dat kan het inderdaad. Niet omdat er niets gebeurd, maar daar heb ik al zo vaak over geschreven. Ach ja, zo is het leven van iedere dag nu eenmaal en dat is best goed.

Achterstevoren:

We hebben de hele voormiddag in de achtertuin tuin gewerkt, en vier zakken tuinafval verzameld. Te veel om in de compostbak te doen; ze staan nu op de aanhangwagen.
Toen vonden we dat we het verdiend hadden om een kop warme chocolade te drinken in de stad bij "Kurts Kaffebar". Mét een glaasje Frambozendroom.

De vlaggen wapperen om de bevrijdingsdag te markeren; er staat een rondreizend Tivoli (een kleine kermis) bij het voetbalveld - "and that's it". Verder geen feest of vrije dag hier.

Gisteren was de dodenherdenking én het vieren van de bevrijding op de vooravond van de vijfde mei (weet je het nog, de Denen vieren alles op de vooravond van het gebeuren). Ons koor heeft op veel 4.mei avonden gezongen, maar daar was nu geen plaats voor omdat Arlette Andersen geëerd werd. Arlette is een Franse jodin die het concentratiekamp in Auschwitz heeft overleefd. Na de oorlog is ze getrouwd met een Deen en ze heeft jarenlang Frans gedoceerd aan het Gymnasium. Daar overhoorde ze een keer en gesprek onder jongeren, die eraan twijfelden of dat met die concentratiekampen en Jodenvervolging echt zo erg was geweest als geschreven en daarom besloot ze om voorlezingen te houden over het hele land. Ze doet het nog steeds; ze is intussen 95 jaar. Afgelopen jaar is ze onderscheiden met de Franse orde "Het Legioen van Eer". (natuurlijk is ze ook ereburger van de stad en er is zelfs een film over haar leven gemaakt).
Ze heeft, samen met de gemeente, een vrijheidsprijs ingesteld, die gisteren aan drie jonge mensen is toegekeerd.

Op vier mei zetten vele Denen brandende kaarsjes voor het raam om aan te tonen dat de verduistering voorbij is en moet blijven.

Ik ben weer aan de wandel geslagen. Met een app van "Endomondo" om te zien hoeveel kilometers ik ga. Dat valt tegen. Zonder app dacht ik dat ik zeker zes/zeven kilometer ging, met app nog net geen vijf! Vier andere vrouwen van ons koor willen een wekelijkse wandeling opzetten en daar ga ik natuurlijk aan deelnemen!
Vanaf volgende week.

Het decoratiewerk van gisteren ging van een leien dakje.

Een muurschildering met wijn, een met koffie en een groot uithangbord met de naam van de zaak. Zo, da's ook weer klaar.

Het bedrijf waar mijn nieuwe fiets vandaan moet komen had alvast het geld van onze rekening afgetrokken. Hé zeg, no no, dat kan zomaar niet! Eerst de fiets, dan betalen! Ze hebben beloofd om het geld meteen terug te storten. Ik moet eerst die fiets zien. 

Caroline doet eindexamen deze dagen - 10 klas - vergelijkbaar met de mavo /4 havo. Tot nu toe gaat het goed, zegt ze zelf. Mathematiek, Duits, Deens en Engels zijn achter de rug. Nu nog 
cultuur-en-samenleving en psychologie. Ik duim maar verder. 
Om het zo rustig mogelijk te houden op school in verband met de schriftelijke examens van zowel de negende als tiende klas, is de hele middengroep, alle vierde, vijfde en zesde-klassers met hun onderwijzers (waarvan Sandra er een was) vier dagen in Odense geweest (met overnachting) en de "inscholing", de eerste tot en met derde klas een dag naar de dierentuin en andere buitenschoolse activiteiten op andere dagen. Toch goed gepland, vind ik.

Ja, nu ben ik toch weer een beetje bij. 

Ik laat nog even een van de bessenstruiken zien.

Dat wordt al wat!

Zonnig

De zon schijnt al een paar dagen vanuit een wolkenloze hemel, maar de wind is aan de harde kant geweest. Vandaag gaan we eindelijk van harde wind naar matige wind...met flinke windvlagen.

Edoch, tijd om de tomaatplanten te zetten:

6 planten op een rij.

Kijk eens wat een blauwe lucht:

Het is nog wat rustig in de zaak; de naweeën van de paasvakantie (die hier over 10 dagen spant).

Een paar orders gingen de deur uit; zonnefolie opgezet bij een kantoorgebouw en morgen wat decoratiewerk in een café-restaurant.

De dagen zijn nu al veel langer; de zon staat om half zes op.

Zo krijgt een mens weer zin in tuinwerk, schilderwerk en noem maar op!