Vandaag even niet...

..maar gisteren fietsten we een heel eind weg.

Wat wonen wij toch in een mooie omgeving!

Over de Oude Lillebælts-brug, langs Hindsgavl slot en door de landerijen die bij het slot horen.

Een kopje koffie met drie kleine petitfours bij Fænøsund.

Het uitzicht vanaf het terras.

Weer terug in Fredericia...en nog even langs de oude haven.

Dat waren flink wat kilometers.

Lang leve de elektrische fiets!

Vandaag kreeg Roberto een carport; 

om te kunnen schuilen als het regent. 

Robotje.

Ik werk in de tuin.

Ik steek de paardenbloemen eruit.

Achter mij klinkt een zacht gezoem.

Kijk, daar komt ie weer, m'n robotje!

Omdat ik de afgelopen weken wat extra verdiende; omdat wij een vrij grote tuin hebben (700 m2); omdat er een soort moestuin bij hoort; én een groentekas; omdat de dagen nu eenmaal geen onbeperkt aantal uren hebben; omdat we allebei wat ouder worden...daarom kochten we een automatische

grasmaaier.

Ons oranje robotje.

Geen twee tot drie volle zakken gras naar de groenstort brengen; geen gras dat de kleinkinderen mee naar binnen slepen, maar wel een prachtig grasveld!

Leve de vooruitgang!

Ik werkte verder in de tuin.

Ik rooide de paden en bakken in de moestuin,

Kijk eens hoeveel bessen er in aantocht zijn!

(en dit is maar een struik)

De chef werkte eerst een opdracht af, maar groef het perkje bij de vijver af. (toen was hij ook af)

De troldhazel, de rode roos en de schoenlappersbloem blijven bewaard. De rest van het perkje krijgt een laagje boomschors.

We waren ook van plan om de wilde kamperfoelie weg te halen van het terras, Die kamperfoelie overwoekerd alles; mijn mooie tabaksplant is naar de knoppen en de scheuten van de kamperfoelie beginnen het dak te bestormen.

Ik knipte hem af van onderen, maar toen zagen we dat er een vogelnestje inzat.

We hebben het vogeltje maar met rust gelaten.

Je ziet het bijna niet, maar het zit rechts boven op de foto,

Als laatste haalden we tomaat en peper/paprika plantjes.

Die worden morgen geplant.

Vlug wat eten, een rondje fietsen langs de haven en het strand,

een ijsje. 

Dat was de zaterdag.

Bevrijding en meer

De vierde mei is het hier geen dodenherdenking, maar het vieren van de vrijheid.

Het bevrijdingsbericht! op de radio in 1945:

Fredag den 4. maj 1945 startede som sædvanligt et program 20:30 med oplæsning af nyhederne ved journalisten Johannes G. Sørensen. Seks minutter inde i udsendelsen blev han af en kollega gjort opmærksom på budskabet, mens mikrofonen kortvarigt var lukket. Det gik ikke helt op for ham, hvad det betød. Da han igen åbnede for mikrofonen, fremsagde han frihedsbudskabet:

I dette øjeblik meddeles det, at Montgomery har oplyst, at de tyske tropper i Holland, Nordvesttyskland og i Danmark har overgivet sig.

Derefter gentog han budskabet med ordene:

Her er London, Vi gentager...

Ik vertaal het hier:

Vrijdag de 4. mei 1945 begon het programma om half negen 's avonds als gewoonlijk met het oplezen van het nieuws door de journalist Johannes G.Sørensen. Na zes minuten maakte een collega hem erop attent dat de microfoon het niet deed. Hij begreep niet echt wat dat betekende. Maar toen de microfoon het weer deed berichtte hij de bevrijdingsboodschap.

Op dit moment krijg ik bericht, dat Montgomery bevestigt dat de Duitse troepen in Holland, Noordwestduitland en in Denemarken zich hebben overgegeven.

En daarna herhaalde hij het bericht:

Hier is Londen, Wij herhalen....

Deze boodschap wordt hier ieder jaar weer herhaald....

Overal werden de verduisteringsgordijnen van de ramen afgetrokken en naar buiten gegooid en in alle vensters werden de kaarsen aangestoken.

Dat doen veel Denen nog steeds op de avond van de 4. mei.

Wij fietsten naar het herdenkingsmonument, waar meer en meer mensen kwamen (het was nou 'ns een keertje goed weer)

Muziek, zingen, kransenlegging, toespraken en ook het herdenken van de gevallenen.

En weer een vlag.

Gisteren was het de eerste mei.

Een dag die vroeger - niet eens zo lang geleden - volop gevierd werd met wapperende rode vlaggen, optochten door de straten en bijeenkomsten in de parken, toespraken, een biertje en een worstje.

De dag van de arbeiders/ de kampdag van de werkers.

En met gezang - natuurlijk.

Når jeg ser et rødt flag smælde...

(als ik een rode vlag zie wapperen)

Heb ik het nu bij het verkeerde eind als ik beweer dat de mensen vroeger meer solidair waren dan tegenwoordig?

Schouder aan schouder streden we voor betere arbeidsvoorwaarden.

Die kwamen.

Nu hebben we het goed.

Of...eh..

Het is net alsof een ieder vandaag de dag het meeste aan zichzelf denkt.

Staken? Oh nee! Dan kan ik mijn hypotheek niet betalen.

Of mijn vakantie gaat niet door. En wie moet er dan op de kinderen passen? Stel je voor dat er geen trein rijdt en een operatie verzet wordt! Nee, laat die anderen maar soebatten; ik doe niet mee.

Toch jammer.......

De vlag.

De vlag hing uit vandaag.

Alvast voor de verjaardag van de chef (die morgen pas jarig is, maar dan moet iedereen weer werken en zo'n zondag met z'n allen is toch veel gezelliger).

Een feestelijke dag dus.

Want vandaag kwamen de kinders, met aanhang en een paar vrienden waren ook van de partij.

De vlag wordt hier de "Dannebrog" genoemd.

De legende zegt dat de vlag in 1219 uit de hemel viel bij de slag van Lyndanisse in Estland. De vlag viel neer voor de ogen van koning Waldemar Sejr (overwinnaar), waarna het lot keerde en Waldemar het noorden van Estland veroverde. 

De naam van de hoofdstad van Estland is Tallinn, wat op z'n Estisch "de stad der Denen" betekend.

Eigenlijk komt het woord brog voort uit het Platduits/de Friese taal en betekent het : een stuk stof /een lap. De lap, zo rood als bloed met een wit kruis. Alle vlaggen in Scandinavië hebben zo'n kruis in hun vlag, want o o i t was Denemarken heel groot.

Er wordt hier wat af-gevlagd!

Bij feestelijkheden of gewoon om te laten zien dat je weer in je tuinhuisje bent, vlaggetjes op slagroomtaarten, als welkomstgebaar in de aankomsthallen van vliegvelden, bij doop en confirmatie en ja, ook bij begrafenissen /crematies. Bij de kerkelijke  dienst van mijn overleden lieve oud-collega hing de vlag halfstok, zowel bij de kerk als bij haar huis. Na afloop van de dienst, toen de lijkwagen wegreed, gingen beide vlaggen naar de top. Zo is het gebruikelijk.

Vrijdag vrij

Koningsdag in Nederland, Storebededag hier.

Storebededag: grote gebedsdag valt altijd op vrijdag 4 weken na Pasen.

Niet dat iedereen vandaag in de kerk zit. Vroeger misschien wel, tegenwoordig is het gewoon een van de officiële vrije dagen.

De winkels zijn dicht op wat grote supermarkt-ketens na. 

Die zijn tegenwoordig altijd open!

We hebben de varme hveder weer op.

De zachte witte broodjes die bij deze dag horen. Niet zelf gebakken dit jaar; gewoon gekocht bij de bakker.

Eigenlijk wilde ik vandaag mijn eerste rabarber gaan plukken en een rabarbertaart gaan maken.

Dat is er tot nu toe niet van gekomen.

Eerst gingen de chef en ik met de stofzuiger, zwabber en ragebol door het huis en daarna lag er nog wat achterstallig werk in de werkplaats.

Even werken werd al gauw een paar uurtjes.

Nou ja, dan morgen maar!

Vanavond gaan we uit eten. In Bogense; een vis- en steak restaurant met een aantal sterren. Vast voor de verjaardag van de chef.

Morgen kon niet, dan gaan we naar een concert met een Deense zangeres en zondag komen de kinders hun vader en grootpapa vieren.

Die in feite pas maandag jarig is, 

(maar dan doen we maar rustig aan).

Het tafelkleed van tante Lien

Het ligt weer klaar voor de strijk, het tafelkleed van tante Lien.

Ooit, heel lang geleden heeft ze het met hele fijne steekjes zorgvuldig geborduurd.

Zomerbloemen.

Ooit, ook al lang geleden, heb ik het van haar gekregen.

 Ik ben er best zuinig op.

De afmetingen passen niet echt meer bij de tafels van vandaag maar toch gebruik ik het nog regelmatig.

Als de tafel maar half gedekt hoeft te worden bijvoorbeeld.

Tante Lien.

Ze was een zus van mijn opa.

Officieel heette ze Mechelina.

Geboren in 1895.

Een andere tijd.

De ongehuwde zus.

En vroeger was zij vast "het boontje".

Hoogst waarschijnlijk heeft zij voor haar ouders gezorgd tot aan hun dood (dat moet ik toch een navragen), waarna ze bij een van haar zussen ging inwonen. Maar als mijn oma ziek was (dat gebeurde nogal eens), dan kwam tante Lien helpen om voor het grote huishouden te zorgen.

Toen ze de AOW in kon kreeg ze een plekje in het bejaardentehuis (die waren er toen nog). Ze heeft er een 25 jarig jubileum gewoond.

Die kleine, aardige tante Lien.

Ik zie haar nog voor me als ik het tafelkleed weer gebruik.