Op een warme zondagavond, op de eerste dag van de maand juli, overleed mijn moeder.
Heel rustig in haar slaap.
Ik zat naast haar.
Dat was goed.
Wij, haar vier kinderen zeiden allemaal: "het is goed zo".
En toch was ik heel verdrietig bij haar crematie.
Ze is tenslotte 67 jaar mijn moeder geweest.
Als mijn moeder mijn tranen gezien had dan had ze meteen gezegd dat ik op moest houden! Zo was ze namelijk ook.
De laatste tijd liepen haar tijden door elkaar en liet haar geheugen haar in de steek. Nu is er geen angst en zoeken meer.
Het is goed zo.
Na twaalf dagen van stille bezoekjes, verzorgen, waken, voorbereiden, telefoneren, familiebezoek en nog veel meer ben ik weer thuis in Denemarken.
Dat is ook goed.
Dit is de hand van mijn jongste broer die moeders hand vasthoudt
Dit hebben we op het herinneringskaartje gezet met binnenin de tekst die mijn zus schreef.
Het is goed zo!