Bezig

Ik ben een ochtendmens. Dat wil zeggen dat mijn hersens 's morgens zijn ingesteld op denken, handelen en werken. Dat betekent dus ook dat ik na een drukke dag het 's avonds niet voor elkaar krijg om een enigszins redelijk blogje te schrijven. Nu is het vijf uur; dat gaat nog net 😊.

De chef is intussen zover opgeknapt dat hij zoetjesaan het werk weer heeft opgepakt. Hij mag hoogstens iets van drie kilo tillen, dus ik vervang de folierollen en meer van het til-en sleepwerk. Die man kan nou echt niet een hele dag stilzitten. Ik denk maar zo dat het ook een soort revalidatie is; lopen, staan, bewegen.... Het gaat goed; het gaat elke dag beter. Bijna zonder pijnstillers...Echt lopen, wandelen, dat mag nog niet. Tot nu is het een rondje om het huis en naar de werkplaats. Gisteren gingen de hechtingen eruit en de wond geneest goed.

Ik had het druk deze week. Ik heb veel moeten rijden met mijn tolken. Daar ga ik eens goed over nadenken, want anderhalf uur rijden, een uurtje tolken en weer anderhalf uur terug vind ik wel een beetje teveel van het goede. Ik krijg wel de benzine vergoed, maar mijn reistijd niet. Hier was ik gisteren; in Viborg. Sjiek hè. Advocaten verdienen dik geld.

In de werkplaats ben ik ook mee aan het werk. De chef kan het moeilijk verkroppen dat er achterstallige orders liggen. Ik denk maar, er zijn wel meer bedrijven die niet op tijd kunnen leveren. 

Mei is wel een mooie maand om door het Deense landschap te rijden. Gisteren langs enorme heidegebieden, door bos en over prachtige glooiende heuvels. Eergisteren reed ik langs vele koolzaadvelden. Zoveel dat ik m'n zonnebril op moest vanwege al dat gele. De landbouwers hebben een grote grijns op hun gezicht. Er zit geld in het koolzaad. De prijzen van vorig jaar zijn meer dan verdubbeld. Vandaag moest ik naar Kolding om materialen te halen. En hier in het Trekant-gebied was niet zo mooi om te rijden maar wel erg druk op de weg. Ik zag alleen maar vrachtwagens en snelweg. Misschien omdat het morgen een vrije dag is, Storbededag. Iedereen heeft vrij; het geeft een lang weekend. Op de avond ervoor en op Storbededag eten we "varme hveder", geroosterde tarwebroodjes omdat ook de bakkers vroeger niet op Storbededag mochten werken. Eerder was het een vasten-en onthoudingsdag; nu is het een vakantiedag.

Nu ga ik nog even paardenbloemen uit het gras steken. Het regende gisteren en vannacht wat heel goed is voor de tuin....en voor de paardenbloemen. Ze heten dandelions in het Engels, een veel mooiere naam dan paardenbloemen. Hier noemt men de bloem een mælkebøtte, een melkkannetje. 

De dansende "dandelion" ; een schilderij van Dali. Mooi nietwaar.

Als de wind gaat liggen..

Vandaag zette ik vier tomaatplanten en twee augurkenplantjes in de kas. Eindelijk is het echt warmer geworden hier in het koele noorden. Die koude noordwestenwind draaide vandaag naar het oosten. Maar oef, wat is het droog! Code rood voor heel Denemarken. Dat betekent uitkijken met open vuur! Verboden is het nog niet, netzomin als waterbesparende maatregelen. Het heeft genoeg geregend in de wintermaanden, denk ik. Maar de aardappelboeren zijn bang voor hun aanplant met die hele droge grond. 

Moederdag vandaag. Moederdag valt altijd net na de verjaardag van de chef, dus dat houden we altijd heel klein. Ik vind het fijn dat de kinders aan mij denken, maar ik sta ook stil bij vele van mijn vriendinnen en kennisen, die geen kinderen hebben of kinderen met psychische problemen of kinderen die aan de andere kant van de wereld wonen, aan hen die hun moeder veel te jong moesten missen of in de ouderdom aan Alzheimer. Maar ja, het is moederdag in vele landen; de damesbladen staan vol met verhalen; de bloemisten gun ik het van harte...'t is nu eenmaal zo. 

(PS, lang geleden hadden ze het vergeten. Mijn eega ook, hoor; de kinderen waren zo oud nog niet. Tja, ik voelde me toch een beetje zielig, erg hè. Later hebben ze er altijd aan gedacht. Ik hoef geen cadeautjes; een knuffel, een kaartje al lang goed..met een knipoog)

Gisteren ging ik een flink eind lopen. Ook al doe ik alle klusjes in huis en tuin, toch is het niet genoeg voor m'n stijve benen. Het was heerlijk wandelweer. Eerst het zomerjack uit, daarna m'n vestje..lekker zomers.

De statige zwaan op de foto heeft zojuist twee ganzen verjaagd die te dicht bij het zwanennest kwamen. Wat een geblaas; hij joog ze de hele vijver door. De eenden keken ongedeerd toe. Er zijn maar weinig eenden te zien vanwege het broedseizoen. Een paar eenzame rakkers en een waterhoentje zwemmen er nog.

Langs dit pad, dat ook langs het Madsby park /het speelpark loopt zijn diverse zonnenpanelen geplaatst. Genoeg denk ik om de verlichting langs het pad (3 km), de robot-grasmaaiers en noodzakelijke energie voor het park op te leveren. 

Hoe het met de chef gaat! Vandaag een heel stuk beter!! Hij was tot een uur of drie "op de been", nu is hij "ondergedoken", in slaap...De wond geneest heel goed. Hoe het er van binnen uitziet? geen idee :-)). 

Deze week staan er drie tolk-opdrachten in de kalender. Een etentje met de "alten" morgenavond, een avondje koorzang en vrijdag is het Storbededag. Iedereen is dan vrij. Een korte drukke week dus. Misschien valt er wel een druppeltje uit de hemel, voor het land!

Meer gewoon

Hoe het hier gaat? Best wel goed en inderdaad elke dag een stukje beter. Met pijnstrijders is het uit te houden, zegt de chef. 

De mannen van de riolering hebben zowat de hele week gewerk aan een ingenieus rioleringsplan zodat ze niet de hele straat hoeven op te graven, maar gewoon gummie-tubes in de riolering gingen schieten. Klinkt makkelijker dan het is. Ik weet niet of het helemaal naar wens ging; of dat wij misschien de eerste wijk zijn voor dit experiment, proefkonijnen, in elk geval was het heel stil op straat omdat die aan twee kanten afgesloten was. Knap werk is het. Ik ben benieuwd of het rendabel is, zeer waarschijnlijk wel. Oefening baart kunst. Nu zijn de vier grote wagens weg; klaar! Binnenshuis werkt alles zoals het moet. 

De chef mag (en kan) niks doen en ik probeer mezelf bezig te houden. Ik bakte een appelcake en bedacht dat ik beter een kleine kon bakken (deze is 12 cm in doorsnee). Het meeste eet ik zelf op; de chef heeft nog maar weinig eetlust.

Ik werkte in de tuin (oh wat is het droog! Hier bij ons is er al een maand geen druppel regen gevallen) ik deed boodschappen in de stad op verschillende plaatsen, fietste langs de stadswallen, hing het wintergoed en de jassen weg, ruimde op en deed nog allerhande gewone dingen.

Ik maak wat licht-verteerbaar avondeten, bak koekjes. Ja, hij wordt echt wel vertroeteld. 

Uw wens, mijn bevel! Zijn humeur is gelukkig een stuk beter.

Vanmiddag stak ik de paardenbloemen uit het gras. Ik weet het! Paardenbloemen zijn nuttige bloemen, maar als ik ze nu niet verwijder is straks ons hele grasveld geel.

Ik kreeg vanmiddag een prachtige roos voor in de tuin van Sandra; vast voor moederdag, want ze is het weekend weg. 

Wij doen maar rustig aan....

Plus 15 centimeter.

Ik ging hem halen in Odense, mijn man, bij kliniek Capio, waar de rugoperatie plaats had gevonden. Hij stond naast het bed en was in een keer 15 centimeter langer. Gossie, wat heeft die man krom gelopen. Gelukkig is de operatie geslaagd en nu heeft hij een wond met twaalf hechtingen op z'n rug. Drie weken mag hij NIKS doen, daarna langzaam aan trainen. Niks doen is moeilijk voor zo iemand als de chef, hij denkt altijd dat hij meer kan dan mogelijk is. Er is flink aan hem gewerkt met "hamer en beitel"; de stukjes been die afgeslepen waren werden op andere plaatsen ingezet. Nu Op Naar De Genezing!! Zo fijn!

Maandagmiddag (de dag van de operatie) bleef ik in Odense. Ivona kwam thuis van het lesgeven (ze is Yoga- instructeur), Philip kwam thuis uit school en Jeff spijbelde van een informative-lezing. We hadden het gezellig, maar keken wel de hele tijd op de klok. Hoever zouden ze zijn? Om half vijf reden Jeff en ik naar de kliniek en terwijl we in de auto zaten kwam de sms dat de patiënt weer op z'n kamer was. Nog wat "groggy" en verward maar erg blij dat hij eindelijk geopereerd was. De zenuwen hadden hoog gezeten.

Toen Jeff naar huis ging kwam de verpleegster om de chef uit bed te halen. Dat doen ze tegenwoordig zo gauw het kan: opstaan. Gelukkig was er een hele hoge en stevige "rollator" om aan vast te houden. En hij liep.....

Dinsdag kon ik hem ophalen. Dinsdag al! De chirurg was langsgeweest om alles te controleren en of hij nog vragen had; de fysiotherapeut kwam met een lijstje med simpele oefeningen die ze hem liet doen (en die hij drie maal daags moet doen); de verpleegsters namen afscheid en ik haalde de auto. Hij kan en mag trappen lopen (gelukkig, want de slaapkamer is boven), beginnen met "wandelen" (in het begin een rondje om het huis) en zitten op een rechte stoel, zonder voetenbankje. 

Elke dag moet het een beetje beter gaan - langzaam aan, dan breekt het lijntje niet. Fijn dat er zoiets is als behandelings-garantie, Dat wil zeggen dat je eventueel geholpen kunt worden in een van de privé ziekenhuizen die dit land kent. Dat kon in dit geval. Omdat hij al zolang had moeten wachten en de klachten er niet minder om werden. Waarom dat eerder niet kon? Omdat de regeling (Behandelingsgarantie) stop gezet werd tijdens de corona én tijdens de staking van het verplegend personeel ( die daarna ook allemaal nog vakantie te goed hadden). Eigenlijk vind ik het niet kloppen: privé ziekenhuizen! Sommige werkgevers sluiten een verzekering af zodat hun werknemers in deze klinieken snel behandeld kunnen worden. De rest van de mensen is afhankelijk van de "algemene" ziekenhuizen, die dus ook alle acute gevallen binnen krijgen plus de mensen die kanker hebben (regeling dat die voorrang hebben). In een land dat altijd sociale ideologiën nastrijft hoort dit dus eigenlijk niet! Maar ja, de tijden veranderen.

Reuze gezellig.

Mijn man, vader, schoonvader, morfar, farfar, de chef was jarig en dat vierden we op een relaxte manier. Cadeautjes wilde hij niet, maar Sandra maakte twee heerlijke taarten (vooral die met citroen smaakte verrukkelijk) en Jeff gaf hem een likeur geheel naar zijn smaak, plus een paar zakjes speciale Finse drop. 

Ik hing de vlag uit!

Ik had deeg laten rijzen om broodjes van te bakken over open vuur en na de koffie met gebak gingen we naar buiten. Philip had een vriendje meegebracht; kan allemaal. Het brood was echt lekker. De ketchupfles kwam op tafel, de boter en wat kaas; smullen maar.

Rond een uur of zes kwam de grote pan met soep op tafel. Lekkere ouderwetse groentensoep! Dat ging erin als koek (soep). De hele pan leeg!

Na het eten kwamen ook de twee oudste kleinkinderen even proficiat wensen. Die waren naar de confirmatie van een halfbroer geweest. 

Gewoon een erg gezellige dag! (wat gewoon.... het was buitengewoon!)

Dat maakt me blij!

Nu zijn we net terug uit Kolding waar de pcr-test werd afgenomen. (Wat doen mensen die geen auto hebben?) Hopelijk is alles goed ... op naar de OP morgen .😷

PS: Alle bomen zijn nu voorzien van blaadjes. Hoera, Lente!

Mijn complimenten.

Wat is Nederland schoon. Geweldig! Ik heb genoten van bermen zonder plastic, van schone straten, van huizen dik in de verf, van nette plantsoentjes en keuterige voortuintjes. Van de groene bomen en de vele bloemen. Van alle leuke terrasjes en kleine eet-tentjes. Van de smalle straatjes met hobbelkeien en de prachtige oude plaatsjes. 

En dat in een land waar intussen zo ontzettend veel mensen wonen! Mijn complimenten. (misschien was het wel extra schoon omdat het koningsdag was).

Wat waren de bomen al groen in Nederland, om jaloers op te worden. Hier staan er nog een aantal bomen zonder groene blaadjes. Nu pas komt de bloei erin. Zo is het hier in het koele noorden. Maar ik krijg wel twee keer lente! Niks mis mee. 

En dan het grootste nieuws: de chef kan maandag worden geopereerd. Zo snel gaat het ineens. Niet te geloven. Er moest snel een pcr test-tijd besteld worden; dat kan zondagmorgen gebeuren. Ik heb in alle haast een ochtendjas voor hem gekocht, die gebruikt hij nooit. (Wij zijn geen mensen die op luie dagen in een ochtendjas rondlopen). Omdat het een privé-kliniek is (Capio) moet je hier zelf voor zorgen; in het algemene ziekenhuis krijg je zoiets. Medicijnen checken die mee moeten. Wat geprint en naar Inge gebracht die het mee naar het koor neemt, want ik kan dinsdag niet. Nog vlug een order weggewerkt.... 

En morgen, ja morgen is hij jarig. Dat verzet wat, nietwaar. Gewoon geen tijd om na te denken en je zorgen te maken.  Het gaat ineens met een sneltreinvaart. 

Familie

Eindelijk waren we weer een paar dagen in Nederland. Dat was drie jaar geleden! Wat deden wij als eerste toen we ons hotel gevonden hadden en het prachtige Oisterwijk rondreden...

We aten een "frietje mét". Voor de chef nog een frikandel speciaal, echt "hollands".

We waren het wachten op een telefoontje van de patient-begeleiding moe en dan kun je wel bij de pakken neerzitten óf je kunt wat leukers bedenken. De chef vond een mooie aanbieding en zo belanden wij in Oisterwijk. Midden in de bossen en zowat midden tussen de familie in.

Veldhoven, Dongen, Tilburg en Heesch. Fijn om iedereen weer even te zien en heerlijk om weer in het mooie Brabant te kunnen vertoeven. 

We reden wat rond, dronken hier en daar koffie of namen een lunch. In Eersel (in dat witte huis op de achtergrond ben ik tijdens mijn studietijd een paar keer geweest); we reden naar Heusden, naar Baarle Nassau en natuurlijk door de polders en langs de Maas.

Lopen gaat de chef heel moeilijk af, dan maar rijden nietwaar?

Maar: dinsdag kwam er een telefoontje: Meneer U kunt worden geholpen in het privé ziekenhuis Capio in Odense!!

Eerst natuurlijk een intake-gesprek en daar rijden we zodadelijk naar toe.

Wordt vervolgd...