Het duurste straatje.

Dit is het duurste straatje in Middelfart. Het ligt hoog, de huisjes zijn echt klein en eigenlijk helemaal niet zo bijzonder..

Maar als je door het raam aan de voorkant door de ramen aan de achterkant kijkt, dan zie je dit:

Ze hebben geen tuin achter, hooguit plaats voor een piepklein zitje, want het gaat steil naar beneden. Maar het uitzicht op de Lillebælt en allebei de bruggen is prachtig. Ik kon alleeen maar een foto maken van de parkeerplaats en kreeg daarom het dak van de oude scheepswerf op de voorgrond. Deze piepkleine huisjes kosten net zoveel als een flinke villa.

Ja, we fietsten naar Middelfart. "Niet over Fælleden", zei ik. "Daar is veel te veel gras. Liever naar het water". Dus over de brug naar Middelfart. "Kunnen we meteen wat eten bij het kleine visrestaurantje (al is restaurantje een groot woord voor de viswinkel met houten banken aan de haven)", zei de chef. Want zin in eten koken hadden we niet met deze warmte. 

Op de warmste dag van het jaar knipten wij vanochtend de heg. Mensch, ik stond een kwartier onder een bijna koude douche daarna.

Drie zakken vol kunnen weer worden afgevoerd. Dit hebben we ook maar weer gehad.

Deze foto is van gisteren. Vandaag heb ik me meer in de schaduw gehouden.

De hort op.

Gisteren moest er nog even gewerkt worden. Een reclamezuil moest voorzien worden van belettering. Met de lange ladder in de trailer en een chef die zich niet meer zeker voelt bij het op een ladder staan, weten we het zeker: géén decoraties meer waar je niet bij kunt met twee benen op de grond. Hoofdstuk afgesloten.

Na afloop van het karwij was zijn rug gebroken. Op de grond liggen helpt het beste. Morgen de  telefoonconferentie óf er iets aan te doen is. Ik hoop het zo voor hem.

Voordat hij geveld werd waren we nog even op de fiets naar de stad en daarna naar het tuincentrum gereden. Fietsen helpt namelijk vaak bij rugpijn. De botervloot was kapot gevallen; ik kocht een nieuwe in de stad en bij het tuincentrum kochten we twee wijnrabarberplantjes én een kruisbessenstruik. Kroezels, zeggen we op z'n Brabants, stikkelsbær heten ze hier, want ze steken inderdaad. Maar ik vind kruisbessen zo lekker in een taart of als jam en afgelopen zomer kon ik ze nergens kopen. Te ouderwets, denk ik. 

Die rug die rug. Van pijn wordt je ziek en voor alle zekerheid liet de chef zich testen - een PCR test. Eerst naar Seest bij Kolding, waar een te lange rij stond; dan maar door naar Rødding. 

Van Rødding reden we naar de westkust; naar Vesterhavet, de Noordzee. Op het strand van Vejers stond een foodtruck waar we koffie en hotdogs kochten.

Van Vejers naar Blaavand. Van Blaavand naar Henne strand. Van Henne naar Tarm en vandaaruit terug naar huis. Een hele rit! Wel mooi door het lenteachtige landschap.

Ik had DRtv aangezet, waar een maraton werd gehouden in het zingen van liederen uit het højskolesangbog. Op het laatst werd de chef er tureluurs van ;-)

"Zomerhuisjes" in de duinen. Niet te betalen, volgens mij. 

Rustige en stille wegen. Ook op het strand was het stil. Geen (Duitse) toeristen. 

Ze worden gemist. 

Bij ons om de hoek..

Wij fietsen best veel, maar als het koud is of we wat verder willen kijken dan onze neus nemen we de auto.

En af en toe maak ik een fotootje... Deze zijn in april genomen.

De jachthaven in Middelfart

Hagenør - bij Skærbæk/Fredericia.

PS: Blogger gaat weer iets veranderen. Dat betekent dat degene die nu een mailtje krijgen als er een nieuw blog is, dat in de toekomst moeten missen. Tja... er zijn ergere dingen 😉

Ha' en dejlig dag.

Iemand had zomaar een klein borduurwerkje op een paal aan het strand gezet. "Ha' en dejlig dag" - "Fijne dag gewenst vandaag". Daar wordt een mens toch positief van. Gisteren was het somber weer; mensen die klaagden en mopperden; gewoon van niet zo goed in je vel zitten. Dat "Ha' en dejlig dag" was een boodschap die welkom was..

Ja, ik /wij wonen hier mooi. Met kilometer lange stranden, met twee bosgebieden rondom de stad en dan natuurlijk de vesting en stadswallen. Jammer dat de podcast alleen in het Deens is, want je kun meeluisteren via iTunes, Spotify en Google podcast. Het woordje "by" betekent "stad".

Er komen overigens meer en meer Nederlanders naar Denemarken. Om hier te wonen en te werken. Een aantal koopt de melkvee/boerenbedrijven, anderen, ja, die doen gewoon wat anders ;-). Ik volg dat een beetje via Facebook in de groep: Nederlanders in Denemarken. Er is overigens ook een groep de andere kant uit: Denen die in Nederland wonen. Ach zó ver in afstand is het ook niet...... tenminste: áls er géén corona is. 

Oude steen.

We fietsten vorige week lang het oude gereformeerde kerkje in de binnenstad. Het geslacht van de chef, van moeders kant, stamt van de gereformeerden, de Hugenotten, die zich hier rond 1720 vestigden. Als je over het kerkhofje loopt dan zie je dat er sprake was van enige inteelt; je leest slechts een stuk of tien achternamen en je kunt op de oude zerken lezen hoe ze verwant waren. 

Een filmpje van de Gereformeerde Kerk, school en parochiehuis.

Mijn dochter had de naam Johanne in haar hoofd voor haar dochter. Dat was, zonder dat ze dat wist, de naam van haar overovergrootmoeder. Die naam werd het niet; je moet het daar tenslotte allebei mee eens zijn. Maar deze overovergrootouders waren voor hun huwelijk al op de ene of andere manier verwant. 

Toch best jammer dat de meeste mensen tegenwoordig geen gedenksteen meer hebben. Voor het nieuwsgierige nageslacht.

Klusjesdag.

Kijk eens wat een prachtig boeket we gisteren plukten.

Geplukt bij invalswegen van de stad.

Iedereen mag plukken. Bloemen om mee naar huis te nemen en/of zaad om zelf uit te strooien in je tuin.

Om het insectenbestand te verhogen - natuurlijk.

Je ziet veel stalletjes langs de weg waar groente, fruit en eieren verkocht worden.

Hier schuilden we even onder een boom.

 De zondag werd en was een dag van klusjes.

Even naar de bouwmarkt in Kolding want er moest een bedlampje komen in de Hawk.

Dat monteerde de chef. Hij verving ook een scharnier van het aanrechtblad. De handigerd!

Ik heb de auto gestofzuigd en ging aan de gang met een berg strijkgoed dat tijdens de warme dagen was blijven liggen.

Daarna was er een knoopje los hier, een scheurtje daar en wat ander klein verstelwerk te doen.

Ziezo, opgeruimd is netjes!

Rond een uur of twee pakten we de auto - want er kwamen vele buien en buitjes die hun regen kwijt wilden. Nee, geen donkere dag; de zon scheen net zo vaak als het regende. Erg afwisselend.

"Als de zon schijnt en het regent is het kermis in de hel", zei ons moeder altijd. Nou, dan hebben ze daar beneden flink gefeest vandaag!

Aan de horizon zie je de zee. Det sydfynske øhav - de zuidfuunse archipel.
Vanaf Faaborg varen er veerboten naar Ærø, Avernakø, Als, Lyø en Bjørnø.
Er liggen nog meer eilandjes in de archipel, Skarø, Drejø, Hjortø en Strynø, ze zijn allemaal bereikbaar.
Ø betekent eiland.

.We reden naar Svanninge Bakker (bakker betekent heuvels/kleine bergen) op Fyn. Daar is de foto gemaakt.

Wat is het daar mooi!

Daar gaan we nog eens naar toe met het campertje; het lijkt me heerlijk om daar te fietsen.

Bij Restaurant Skovlyst gingen we chic en ouderwets koffie drinken - met een heerlijk stuk taart erbij.

(en een elegante ober, strak in het pak ;-))

Tot slot kochten we vers gerookte vis bij de haven van Faaborg.

Ons avondeten....smullen maar!

Hittegolf staartje.

Ik heb de chef meegelokt en het lukte. We doken vanmiddag allebei de zee in. Het is/was dan ook een echte warme dag en er lag een hoop werk te wachten. Ik weet het, ik ben er dankbaar voor; het is in deze warme dagen een privilegië om aan het strand te wonen. Vooral zo'n groot uitgestrekt strand, waar genoeg prive plekjes te vinden zijn.

Gek hè. Donderdagmiddag was de laatste order weggewerkt. We sloten de werkplaats en aten een boterhammetje. Tik,tik,tik....de eerste grote order kwam binnen. Vijf minuten later tik, tik, tik, de tweede. En weer vijf minuten later werden er nog twee orders toegevoegd.

Enfin, wij hadden besloten om vrijdagmorgen naar Ribe te rijden, werk of geen werk. Het komt namelijk niet zo vaak voor dat we ook hier een serieuze hittegolf hebben. Vreemd genoeg was het 's nachts koel in "the Hawk" wat heel fijn was.

Ik schreef het al; Ribe is de oudste stad van Scandinaviën. Al in het jaar 615 lag er een nederzetting. Het is een toeristmagneet. In het stadje zelf wonen maar iets meer dan 8 duizend inwoners; zomers verdubbelt dit.

Er zijn best veel musea; wij kozen het nieuwste - Hex, museum of witch hunt. Over de heksenvervolging rond 15- en 1600. Wat hebben vrouwen toch veel ellende beleefd. Een interessant museum voor volwassenen (niet zo leuk voor kinderen).

de binnenplaats bij het museum

Ik heb niet zoveel foto's gemaakt; dat hebben anderen voor mij gedaan en je kunt ze heel zeker vinden op het wereld wijde web.
Wij fietsten en dronken en fietsten en aten een heerlijke lunch met een prachtig uitzicht.

wodka met aardbeien en rabarber

twee versgebakken scholfilets met toebehoor

Ribe å aan de overkant.

Het blijft nog een weekje lang mooi en warm weer,
helaas met weinig regen (volgens de voorspellingen-maar die hebben niet altijd gelijk)

De tuin kon anders regen heel goed gebruiken!

De zee in!

Na een frisse duik in de Lillebælt

Weer thuis na een lang weekend. Vlug het caravannetje leeggeruimd, op de fiets naar het strand en plons, het water in!

Kijk Marije - ik vond de jurk die we ooit op de markt kochten terug, achter in de kast. Zo gemakkelijk voor op het strand.


Kijk, we waren een paar dagen naar Ribe en Ribe ligt aan de zee en achter de dijk ligt de marsken. dat is drassige, moerrasachtige grond, die bij hoge vloed overstroomt.

Hier komen duizenden, wat zeg ik honderduizenden vogels bij elkaar om hun buiken vol te eten voordat de naar het zuiden vliegen. Vooral spreeuwen. Sort Sol noemt men het fenomeen, Zwarte Zon.

Marsken en daarachter de waddenzee.

Het hele gebied tussen Ribe en het zuidwesten van het land is beschermd gebied - een deel van de waddenzee.

Daar kun je dus niet zwemmen.

Veel meer informatie over de waddenzee is te vinden in het nieuwe vadehavscentret

Het gebouw zelf heeft een voorname architectprijs gekregen en ligt daar in z'n Scandinavische eenvoud aan de rand van de zee.

Het is de hele zomer druk bezocht geweest; nu was het veel minder. We kregen een miniconcertje bij de ingang.

We fietsten van Ribe naar Vester Vedsted.

Achter de dijk en langs de Kammersluis tussen Ribe å (riviertje) en de open zee.

 Ik klom boven op de dijk.

We fietsten achter de dijken met het wijde land aan onze linkerkant.

Nee, geen verharde fietspaden maar schapenwegen.

't Is net Nederland, nietwaar.

Morgen ietsje meer over Ribe, het oudste stadje van heel Scandinavië.

Hawk

Hawk. 

Dat staat er achter op het kleine caravannetje dat we tweede, derde, vierde, vijfde of nog meerdere hands hebben gekocht.

We reden ermee naar Langeland. Het was lang geleden dat ik daar was en je moet hem toch even uitproberen nietwaar?! Kijken hoe en of alles werkt. Dat doet het gelukkig! Het is een echt retro- model. Niks geen luxe, alleen een koelkastje zit erin. En een voortent. Zelfs het tafeltje stamt uit de zeventiger jaren.

Nee, zijn humeur mankeert niks. Het was alleen heel warm ;-)

Er was plek genoeg op de camping; wij hadden een heel ruime plaats voor het huisje op wielen en voor de auto.

De fietsen waren mee en we hebben wat afgefietst!

Langeland heeft hele goede fietsroutes, goed te vinden vanaf Spodsbjerg, maar even buiten Rudkøbimg hebben we een bordje gemist en kwamen van de koers. Dat betekende heel veel extra kilometers.

Wat slaapt de mens dan goed 's nachts.

En nee, het was echt niet zo warm. Vlak aan zee en onder de bomen.

Onze camping lag (ligt nog steeds) in Spodsbjerg, tegenover de haven. In die haven lagen wel 100 bootjes die je kon huren om te vissen, te duiken of gewoon in rond te dobberen. 

Er waren vooral veel Duitsers die visten. Op de camping was een hele afdeling gereserveerd voor het schoonmaken en invriezen van de gevangen vis.

Tja, dan denk ik meteen: lekker vis eten!

"Restaurant Kutterfisken" stond vermeld met vier sterren. Wat een afgang. Het restaurant was een soort friettent en het eten kreeg van ons tien min-punten! Poeha; alles in de frituur...jammer...

Zaterdag fietsten we eerst naar Rudkøbing. (we kwamen voorbij het jobcenter waar onze zoon werkt- ook leuk). Wij gingen  rondneuzen in het gezellige kleine stadje - waar ooit de fysicus Hans Christian Ørsted geboren is.

Leuke winkeltjes! Ik keek m'n ogen uit bij "Pigekammeret", een winkeltje? een museum? een...?

Hier een kleine collectie; er was nog veeeel meer!

Enfin, wij dronken een kop koffie en gingen op zoek naar een lunchcafé. Ach ach, Langeland is geen culinarische belevenis.

Ik wilde een vegetarische salade, de chef een broodje met gerookte zalm. Na lang wachten kwam de zalm...ik had nog niks. ik ging even later maar eens binnen kijken net toen de serveerster naar buiten kwam met een broodje zalm en een salade. Communicatie is een moeilijk ding. En die salade! Dat was alleen wat gewone sla, een handjevol erwtjes, een paar stukjes komkommer en wat snippers ui. Au, dat pluk ik hier uit de tuin en  dan doe ik er nog van alles onder. En als het nu goekoop was....pfft het koste 10 euro.

Nee, Langeland, dat moet beter kunnen. Bijna alle eetgelegenheden hadden alleen burgers en burgers op het menu. Weinig of geen variatie.

wachten op eten

Gelukkig is het eiland mooi. Mooi om te fietsen over mooie 

goede fietsroutes. Rustig, kalm, ontspannen en weids. Vriendelijk groetende mensen in het mooie landschap. De oogst was in volle gang. Hier liggen imense korenvelden; rijk aan tarwe, rogge en gerst. Akker na akker. De volgeladen wagens reden af en aan. Een rijke oogst zo te zien.

Na het ontbijt pakten we de boel samen want we wilden nog wat meer van het eiland zien.

Eerst naar het zuiden, naar Bagenkop.

Daarna naar het Langelandsfort. Tot 1994 was dit een militaire base dat in de tijd van de koude oorlog/het ijzeren gordijn de wateren in het zuidelijke Denemarken moest controleren en beschermen. Nu is het een museum - zoiets als het oorlogsmuseum in Overloon - dat een inblik geeft over de tijd van 1945 tot aan 1990; de tijd van de koude oorlog. Spionage, propaganda, onderzeeërs en ander geschut en nog veel meer. Het is wel een groot terrein en we hebben veel gelopen (wat niet zo goed was voor de rug van de chef - maar hij

deed het toch maar).

Vanwege de corona mochten er maar tien mensen per keer in de vele bunkers. Iederen kreeg een rode wasknijper om op het bord te zetten, zodat je kon zien of er plaats was.

En toen ging het huiswaarts.

't Is net alsof we heel lang weggeweest waren.