Gewoon woensdag.

De sneeuw is intussen weer gesmolten en vervangen door donkere wolken en regen. 

Binnen-blijven-weer.

Ik dacht, ik zet er maar een fotootje op van de breiclub (dat mocht van de dames). Dat was vanochtend hier thuis. We waren vandaag maar met z'n vieren.

Na de lunch fietsten we even naar de Biltema winkel. Ja ja, ik kreeg de chef mee. Het regende flink toen we weer buiten stonden. 

En de zon? Tja, die houdt een winterslaap denk ik.

November sneeuw.

Net als vorig jaar kwam de eerste wintersneeuw in november. Ik weet het nog, omdat Carl  rond die tijd een weekje bij ons was en de chef hem naar school reed. Het is maar goed dat we niet veel hoeven te rijden; de winterbanden gaan er pas over een week op (en dan is het vast weer warmer). Nu bibberen we wat bij  plus 2 graden en vorst aan de grond.

 

We maken het maar gezellig in huis met een kaarsje en een paar waxinelichtjes. We snoepen van de met chocolade overtrokken pepernoten, gekregen van een klant en ik brei aan een lang vest. Het dekentje daaronder heb ik ook gemaakt; lekker voor 's avonds.

We werkten een paar uurtjes in de werkplaats wat de uren verzet in deze donkere dagen. Om vijf uur 's middags trek ik de gordijnen dicht. Oooh, wat verlang ik naar de lichte dagen....zucht. 

Op de tv is het niks als sport. EM handballen en WM voetbal. Over dat voetballen in Qatar is hier heel wat te doen geweest, maar het schijnt dat men een standpunt heeft tot men een nieuw neemt.. Ik heb helemaal niets met sport op tv. maar vind wel dat het WM in een land dat mensenrechten voor de zwijnen gooit niet door de beugel kan.

Broos.

"It's the heart afraid of breaking...". Een zinnetje uit The Rose (Bette Midler). Dit lied zongen we vaak met mijn oude Lunakoor.

De chef had helemaal geen longonsteking want de ademnood en ekstreme moeheid kwam door het slecht werkende hart."Hjertesvigt" zei de arts in het ziekenhuis; hart-falen. Het hart pompt slecht en niet gesynchroniseerd en de ene hartklap lekt. Oef, dat was schrikken deze week. Er zat drie liter vocht in zijn longen en rond het hart waardoor hij in het ziekenhuis belandde. Nu is hij weer thuis met een heel arsenaal aan medicijnen. En hij moet regelmatig naar de hart-clinique voor controle..... 

En ik? Ik moet weer even terug in het ritme van de dag, want van zoiets schrik je en denk je nog meer na over ouder worden en de broosheid van het leven.

Kunst en koken.

Eigenlijk wilde ik zaterdag koekjes bakken. Maar dat deed ik niet want volgens mijn app was de el-prijs hoog. Tja...geen zuchtje wind, eergisteren niet, gisteren ook niet en ook al is het wat gaan waaien vandaag heeft dat nog geen invloed op de el-prijs. Nou ja, dan morgen maar.

En weet je wat, ik heb helemaal geen idee of zuinig zijn met elektriciteit te zien is op de maandrekening. Het abonnement kost ook en dan lees ik net dat de bestuursleden van Ewii een flinke salarisverhoging krijgen (ook al heet het niet salaris maar iets anders - honorar zeggen we hier). Ja ja, sommigen worden rijker dan rijk tijdens de energie-crisis: het moest niet mogen!

De chef maakte afgelopen vrijdag een heerlijke zult, oh jee, zelfs drie bakjes! En de zelfgemaakte worst is echt lekker! 

Geen wind geeft wel fijn fietsweer.

Zaterdag bezochten we de jaarlijkse kunstmarkt. De werken van locale kunstenaars zijn op meerdere plaatsen in de binnenstad te zien; wij gingen kijken bij 3 tentoonstellingen. Zoals je ziet: van alles wat.

Ondanks een hoge el-prijs zet ik vanavond toch de oude infrarode lamp op m'n voet. Mijn zusje zegt dat infrarood helpt bij rheuma -  misschien helpt het dan ook om de artrose in m'n linker voet wat te verlichten. Het is hier namelijk jicht-weer ;-) 

We hadden bijna...

We hadden bijna de hele werkplaats te koop gezet, zo stil is het geweest. Je zou denken dat we niet meer "in koers" waren. Rust, stil, geen haast-opdrachten. Eigenlijk kwam het goed uit omdat de chef toen net die longontsteking had. Maar vreemd was het wel. Totdat woensdag de telefoon begon te rinkelen...

Zo zaten we gisteren weer met z'n tweeën een hele dag te werken. Kacheltje aan, een muziekje op de achtergrond, dan gaan de uren snel voorbij. Net na de lunch hielden we een uurtje pauze en fietsten naar de stad waar ik een paar boodschappen had. Onder andere een lilla shampoo, die de kapper mij had aanbevolen. Mijn haar is saai van kleur. Grijs laten worden gaat helemaal niet zoals bij mijn vriendinnen die prachtige grijze kapsels hebben. Het mijne is peperkleurig met een paar grijze lokjes vooraan. En van achteren is het heel donker.. Vroeger was ik blond, vreemd hoor. 

Vandaag gaat er niet zoveel gewerkt worden. De chef gaat aan de kokerij; hij wil zult en worst maken ;-).

Ik ga dadelijk naar m'n koor, oefenen voor zondag waar we meewerken aan een samenzang- middagje.

En daarna heeft Inge mij en haar oude vriendinnen uitgenodigd voor een lunch bij restaurant Carlos.

Leuk vooruitzicht nu het buiten bewolkt, saai en donker is. 

"Mørk er november" - November is donker - zoals we zingen.

Sindsyg - een zieke geest?

Zondag was het miezerig en saai weer. We gingen eens kijken in het kleine museum - net over de brug - in Middelfart. 

Het museum ligt in een van de gebouwen van het vroegere sindsyge-hospital, het hospitaal voor geesteszieken (wat we als kind het gekkenhuis noemden). 

Eerst heette het gesticht, later pas hospitaal.

"Sindsyge-hospital".

Sind-syge = een zieke geest. 

Het museum heeft een "Psychiatrische verzameling". Een fascinerende reis in de alledag  van zowel patienten als personeel.

De tentoonstelling ligt in een van de vroegere afdelingen van het ziekenhuis en geeft een kijkje in de behandeling van "geestes"zieken in Denemarken in de 19- en 20.ste eeuw. De tentoonstelling heeft ook een geluidsspoor: "hoort U stemmen?"(je kon ze horen) en gerammel of geschreeuw in de gangen en kamers. Niet voor kinderen dus.

Er waren ook beroemdheden in behandeling. De schilder P.S.Krøyer bijvoorbeeld die manio-depressief was (dat heet nu bipolair) was er drie maal in zijn leven. Maar natuurlijk als patient eerste klas. Tweede klas hadden ze ook en een derde. Die was voor de armoedigen. 

Het hele hospitaal waar ook de direkteur woonde (natuurlijk in een prachtig appartement met uitzicht op het water), had naast de zieken- en behandelingskamers een operatieruimte,  een feestzaal, een kapel, werkplaatsen, stallen en een kerkhofje. Later kwam er ook een afdeling voor tuberculoze patienten bij. 

Het was gewoon een hele stad op zich.

 

De behandelingen? Van warme baden tot electroschok en na 1950 met psychofarmica. Rust, regelmaat (zeven maaltijden per dag) en hygiëne. En natuurlijk iets onderhanden hebben. Er werd gewerkt in huis en tuin, in de wasserij en keuken, er werd geschilderd, geboetseerd enzovoort. Pas in 1999 sloot de laatste afdeling van dit oude ziekenhuis. 

Het nieuwe ziekenhuis ligt een paar straten verderop. 

De gebouwen zijn nu allemaal gerestaureerd en in hoge koers bij vooral firma's en kantoren. 

Het was zeer interessant! 

Herfst-samenkomst.

Ooit ging ik hier in deze zaal naar Jazz-ballet, nu hoort het allemaal bij de biblioteek. KFUF (de vrouwelijke plaatpoetsters) hadden hun najaars-uitje, waarbij een vertelling over de mogelijkheden en de opgaven van een moderne bibliotheek. We waren met z'n twintigen dus er was plaats genoeg. Weer wat wijzer geworden.

De bibliotheken met al hun bijhorende diensten (E-boeken, luisterboeken, papierboeken, tijdschriften, films, muziek, lezingen enz) zijn GRATIS in dit land.  Fijn voor mij want ik maak nogal veel gebruik van hun diensten!

Daarna was er een heerlijke en gezellige lunch. We hadden allemaal 150 kronen (20 euro) betaald en het was zooo lekker! Geen centje teveel. 

Het uitzicht van boven af was en is nog steeds mooi.....

....en het gezelschap ook. We zien elkaar maar een of twee keer per jaar en tja...de jaren gaan niet ongemerkt voorbij. Voor velen was het maar goed dat er een lift was.