Arlette

Er was eens /er is nog steeds/ een vrouw die Arlette heet. Arlette Lévy. Ze werd geboren in 1924 (net als jij, moeder) in het kwartier Marais in Parijs.
Arlette was/is joods, wat er in 1924 niets toe deed maar onder de Duitse bezetting wel. In 1943 studeerde ze aan de universiteit van Clermont Ferrand en werd daar gearresteerd. Na diverse interneringen werd ze in januari 1944 gedeporteerd naar Birkenau/Auschwitz, waarvan ze bij de bevrijding in 1945 een van de weinige overlevenden was.

In 1951 ontmoette ze haar Deense man (een Andersen) en volgde hem naar Denemarken. Ze was jarenlang lerares aan het gymnasium en sprak niet veel over het concentratiekamp.
Totdat ze een gesprek overhoorde waarin beweerd werd dat die joden-uitroeiing echt niet zo erg was als verteld. 

Ze besloot haar verhaal te vertellen. 

Sinds 1999 heeft ze zowel in Denemarken als in Frankrijk haar voorlezingen gehouden. Het verhaal van een van de laatste ooggetuigen. Ze verteld het nuchter, (bijna) zonder sentimentaliteit. Alleen de kille facta (en die zijn huiveringwekkend!!).

Ze is onderscheiden met het Franse Legioen van Eer; ze is ereburger van onze stad, ze was eerder de vrouw van het jaar bij de "Tegelpoetsters" en er is dit jaar een vredesprijs opgericht, die haar naam draagt. Nu is er een documentaire gemaakt van haar verhaal, met filmclips en interviews.

Die documentairefilm zagen we gisteren in de bioscoop.
Zeer indrukwekkend.

Met behulp van foto's

Ik vertrok vanaf Billund met meer dan een uur vertraging. Een foutje op Schiphol met de brandstoflevering zorgde ervoor dat het vliegtuig vertraging had in Amsterdam en daardoor ook te laat in Billund arriveerde. 

Het vliegtuig kon ook niet meteen landen op Schiphol maar heeft een hoop rondjes over het terrein gevlogen.

 Met de trein naar Eindhoven. De trein stond klaar op het perron en de reis ging lekker vlot. Vanuit de trein is het toch het mooie groen van Brabant dat mijn hart bekoorde.

 Na heel veel zitten die donderdag gingen zus en ik een flink eind wandelen door Veldhoven (Zeelst) om weer wat beweging in de benen te krijgen. 

Daarna naar ons moeder, want er moesten boodschappen gedaan worden. De vruchtenbowl werd ook gemaakt.

 De verjaardag; zoals gewoonlijk. Al was het bezoek minder dan anders (leeftijd, andere verjaardagen). 

Maar gewoontegetrouw: koffie met gebak, een glaasje bowl, iets fris, een chocolaatje, belegde broodjes, thee....

Hier Marije en tante Anny.

 Ons moeder met haar oudste zus, die in maart 94 is geworden.

 Mijn zus had een kleinkind op bezoek dat weekend en daarom gingen we zondag de natuur in. We liepen het kabouterpad in Hoogeloon. De natuur is mooi hier.

 Er moesten allerlei opdrachten worden vervuld

 Maar er was ook voldoende plaats om te spelen.

 Maandag naar de markt. Zo'n gezellige Nederlandse markt. We kochten allebei een lap stof (nu maar zien of er bij mij iets van komt om dat jurkje te maken) en een kant en klare jurk. We maakten foto's terwijl we de jurkjes vóór hielden om te kijken welke kleur het beste stond. Marije koos voor een groen gevalletje.

 Dinsdag weer terug met de trein. Hier een ietwat wazige foto van een typisch Hollands landschap waaraan de trein voorbij raasde.

Op Schiphol is het heel wat drukker dan op Billund. Hier taxiën de vliegtuigen na elkaar naar de startbaan. We hadden weer vertraging, omdat vijf personen wél hun koffer hadden ingecheckt, maar niet kwamen opdagen. Toen moest die bagage natuurlijk het vliegtuig weer uit.

De eega kom ik gelukkig een berichtje sturen, zodat hij niet al te lang op mij hoefde te wachten.

Na een dik half uur waren we thuis.

Koffie, bijkletsen, uitpakken, nieuwe fiets proberen, eten, omkleden en als de bliksem naar het koor voor het concert.

93 worden en een bezoekje aan NL

Afgelopen zaterdag werd ze 93, mijn moeder. Hieperdepiep!!

Dat werd dus een bezoekje aan Nederland. Met het vliegtuig vanaf Billund naar Schiphol en vandaar met de trein naar Eindhoven waar mijn zwager mij kwam halen.

Ik heb een paar gezellige dagen gehad. Boodschappen doen, een fijne verjaardag met een etentje tot slot; wandelingen door de natuur; naar een gezellige markt en weer naar huis.

Rush, rush; net thuis..naar het afsluitingsconcert van mijn koor.

Vandaag de was, opruimen, wandelen met de club, fietsen naar de stad waar het eerste cruise schip van dit jaar heeft aangemeerd..

Prinsendam uit Rotterdam (met een hoop oudere Amerikanen aan boord)

Morgen komt er meer over mijn tripje en de verjaardag.

Over een fiets..

Weet je het nog? Ik had een nieuwe fiets besteld. Via het Internet.
Leveringstijd: 5 tot 8 dagen.
Tja...Eerste bericht: "We kunnen helaas pas over drie weken leveren".
Nou ja, we wachten wel (april was koud).
Na drie weken nog niks.
Bellen. "Sorry, maar de fabriek heeft stilgelegen" ??? "U krijgt hem de 15. mei".
15 Mei. Géén fiets. Weer bellen.
"De fiets kan pas in de tweede week van juni worden geleverd.
Nou eh, dag bedrijf! We trekken de order terug! (Dat ging zonder slag of stoot. Waarschijnlijk hadden ze de fiets niet eens (oplichters!)).

Gisteren waren we in een fietsenwinkeltje hier vlak bij. Een kleine zaak met uitstekende merken. En een uitstekende service! Die had drie fietsen in de aanbieding; net mijn maat! (waarom oh waarom hebben we daar niet eerder gekeken. Misschien omdat het winkeltje er echt amateur-achtig uitziet. De mens wil bedrogen worden)
Fiets gekocht!! Hij moet nog even worden voorzien van de juiste batterij, maar de chef kan hem vrijdag afhalen.
Nu heb ik dan eindelijk bijna weer een fiets. 
Een rooie; een Raleigh; ik ben er oh zo blij mee!

Zo kan ik toch nog gaan fietsen in de allermooiste maand van het jaar; de maand mei. Waarin alles lichtgroen kleurt; waarin de bloemen weer verrukkelijk lekker ruiken; waarin de geur van het koolzaad de huiskamer binnen dringt. Die heerlijke mei.
Kom maj, du søde milde - Kom mei, jij zoete milde...

Heb het leven lief.

Zomaar, onverwacht, van een gezonde vent in het begin van z'n leven naar een plotselinge dood.
De zoon van een hele goede klant van ons.
Wij kennen hem en z'n vrouw.
23 jaar is hij geworden.
Een hartaanval. Stop ..!

We staan er veel te weinig bij stil; bij het leven.
Leef je leven en heb het leven lief.

Nieuwe buren en moederdag.

De buren links van ons hebben hun huis te koop gezet. En aangezien de grote interesse voor een huis in onze wijk zal het niet lang duren voordat het daadwerkelijk verkocht is. 
(De buren verkopen hun huis omdat ze een nieuw huis willen bouwen. Ze trekken tot het klaar is in bij hun ouders).
Er zal waarschijnlijk een snelle overname plaatsvinden. Rauud, de buurman, heeft eigenlijk beloofd dat hij een nieuw hekwerk op zou zetten tussen onze huizen, maar daar is nog steeds niets van gekomen. Daarom zijn we zelf maar aan de slag gegaan.
Hier staat het skelet. Er moeten nog een hoop planken tegenaan, maar de chef en ik hebben een pauze ingelast vanwege Moederdag, bezoek en spierpijn. Maar het begin is gemaakt.
Je weet welke buren je nu hebt; het is afwachten wie er nu komen te wonen.

De buren aan de andere kant willen/moeten hun huis waarschijnlijk ook verkopen. Vanwege heibel, misschien een echtscheiding??
Er is geen peil op te trekken. Ze zijn al vaker uit elkaar geweest, waarna het na maanden weer goed kwam. Hun leven; net wat U zegt, maar ik ben wel benieuwd of we aan die kant ook van buren gaan wisselen. 

Uitgebreide lunch op het terras. Op deze heerlijke zomerse dag had ik de tafel in de zon geschoven en onze gasten en wij genoten van de lunch en de koffietafel erna.

Die lieve kinderen zijn geweest! Hartje-hartje. en hebben mij zo lief verwend met een mooi boeket, twee hortensia's voor in de bloembakken en een heerlijk boek.

De Duitse Autobahn

De Duitse Autobahn is geweldig. Tenminste, als er niet aan gewerkt wordt. Het verkeer in, naar en van Hamburg wordt gehinderd door enorme verkeersopstoppingen en files. Files! Niet normaal meer! Dat ondervonden we toen we dinsdag naar huis reden. 


Daarom besloten we dat ik alleen naar Nederland kom. Ik ga vliegen! 
Maar ik moest wel een aanbieding te pakken krijgen, anders werd het veel te duur. Het beste aanbod was van donderdag de 18.mei tot dinsdag de 23. mei. 't Is niet lang, maar ik kan de chef niet weer alleen het werk laten doen. En hij vindt het alleen zijn nou ook weer niet zo leuk....

Bye bye Autobahn.