Tja, daar gaan we weer.

Een half miloen Denen zijn besmet met een van de coronavarianten. Dat klink veel, maar er liggen "maar" 460 mensen in het ziekenhuis. Lang niet alle "besmette" mensen zijn ziek. Velen zijn positief getest en er wórdt wat af-getest! Restricties: Voorlopig moeten de bars en diskoteken dicht om twaalf uur s' nachts, bij concerten mogen er hoogstens 50 staan (zittend publiek mag wel), mondkapjes bij het boodschappen doen (het personeel hoeft ze niet te dragen áls ze een coronapas hebben) en bij restaurant bezoek coronapas en mondkapje tot je een zitplaats hebt. Het valt dus allemaal nog wel mee. De scholen gaan dicht van 15 december tot - voorlopig - 5 januari en men hoopt dat de vaccine voor kinderen van vijf tot elf toegankelijk is en aanslaat. 

Zucht. Het valt dus echt wel mee, maar veel mensen zijn angstig. Op mijn koor waren er maar tien aanwezig bij de repetitie in het kerkje van Egeskov en zondag, waar we meewerken bij "De Negen Lezingen"  zullen er vast niet meer komen. Het kinderkoor is al afgelast; wij houden stand ;-). Best wel moeilijk omdat we maar met twee alten zijn. 

Maar och, het is ook echt "binnen-blijven-weer". Gisteren gierde er een ijskoude oostenwind, die door alle kieren van het huis floot. Vandaag is het nul graden, met natte sneeuw en regen. Ik heb maar wat meer lichtjes opgehangen binnen. 

En we komen de tijd wel door! Werk aan de winkel: 

Er liggen ook nog een paar posters die geprint moeten worden, een zes-tal foto's afdrukken en op platen monteren, een roll-up die gemaakt moet worden en een auto om te beletteren  //dat doet de chef maandag met hulp van de auto-eigenaar en gelukkig is er een hal waar ze kunnen werken.

En dan zijn er altijd weer gezellige dingen. Ik ging met Caroline naar de film (alleen coronapas tonen). We gingen naar "House of Gucci". Caroline is een fan van Lady Gaga, die een hoofdrol heeft en echt fantastisch speelt. Ze moet Italiaans bloed in haar aderen hebben met dat fantastische accent. 

Een film over familiestrijd, hoop en dromen, een reis naar de top, onmetelijke rijkdom en verspilling en - natuurlijk - de val. De filmcritici vinden het maar een midelmatige film; wij hebben genoten.

Morgen krijgt onze auto zijn (haar) winterschoenen aan. Voelt toch veiliger met dit weer.

Shopping.

De muis kijkt toe hoe de kaars elke dag een stukje kleiner wordt,

 

Dochter en ik gingen gisteren kerst-shoppen ín Vejle. 

Het was vrij rustig en binnen een paar uur had ik de meeste kerstkadootjes binnen.

Weer thuis bakte de chef "æbleskiver" en voor we het beseften was het alweer donker.

Er is sneeuw op komst, wordt er voorspeld.

Caroline en ik gaan vanavond weer eens naar de bioscoop.

 "Gucci" (omdat lady Gaga erin meewerkt, zegt ze)

Over grote gezinnen....

Zilveren bruiloft

Mijn opa en oma van vaders kant zijn allebei geboren aan het einde van de negentiende eeuw. Ze trouwden toen oma net in de twintig was en, zoals gebruikelijk in het katholieke Brabant kwamen er kinderen. De een na de ander tot er zestien geboortes geweest waren, waarvan dertien kinderen de volwassen leeftijd haalden. 

Hoe was het om op te groeien in een groot gezin? 

Mijn vader hield het al vroeg voor gezien, temeer ook omdat er van hem als oudste verwacht werd de schoenmakerij over te nemen. Er kwam een oorlog tussen; hij zat een aantal jaar ondergedoken en maakte heel andere plannen. Hij pakte zijn koffers en vertrok met mijn moeder naar het westen van het land waar hij een baan als administrator kreeg en 's avonds studeerde. Een van zijn oudste zussen wilde ook doorleren, vertrok naar Amsterdam en werd verpleegster. Destijds was het niet zo gewoon om het ouderlijk huis te verlaten om te studeren, laat staan in een vreemde grote stad. Ergo, de meesten bleven thuis, zochten een baan, trouwden van huis uit.

Hoe het precies geweest moest zijn om op te groeien in een groot gezin weet ik niet heel zeker, maar ik heb er wel ervaring mee. Toen mijn vader ernstig ziek was heb ik immers een aantal maanden bij oma en opa gewoond. Tussen alle ooms en tantes in. Ik kan je wel zeggen dat er altijd plek was voor een mondje meer. Dat de dochter van oma's broer, die schipper was, ook jarenlang bij het gezin hoorde.

Dat het nooit stil was; dat iedereen zijn/haar taken had en dat we overdwars in de tweepersoonsbedden sliepen. Dat mijn oma altijd voor iedereen een sinterklaaskadootje had ("ze heeft en gat in haar hand", mompelde mijn opa - er waren 28 kleinkinderen). Dat iedereen mee moest helpen en moest bijdragen. Ik zie mijn tantes nog de lange tegelvloer poetsen op hun knieën, want oma was heel erg proper. Dat het geen vetpot was, maar dat er altijd eten voor iedereen was. Dat er steeds iets stond te pruttelen op het fornuis. Dat er binnen het gezin ook ruzies waren, maar als het erop aankwam de familie en hechte ring vormde. Dat je nooit alleen was, maar dat je je veilig voelde en met liefde werd opgevangen. 

Dat kleine potjes grote oren hebben en ik heel veel meekreeg en meebeleefde van de avonturen van de jongste ooms en tantes.

Het merkwaardige is toch dat de meesten maar een of twee kinderen kregen. (Behalve mijn vader, want hij kreeg er vier). Tja, de tijden veranderen...

Eerst waren er zestien..

Eerst waren er zestien..

..nu zijn er nog maar twee over.. 

Ik steek een kaarsje op voor tante Lenie, die deze week gestorven is op de mooie leeftijd van 92 jaar. Een lieve tante met een hart van goud. De vijfde (volgens mij) van de zestien kinderen van mijn grootouders van vaders kant. Slaap zacht, tante Lenie.

Mijn vader was de oudste (er was een kindje voor hem, dat heel vroeg gestorven is). Mijn vader werd geboren de derde december 1923. Hij zou vandaag dus 98 geworden zijn, maar hij is al heel lang geleden overleden. Toch denk ik altijd even aan hem op 3 december..

Hier is het vandaag stil. Het logeetje is weer naar huis na een heel gezellige week hier. 

zo kun je ook liggen.

Gisteren nog even met z'n allen hier gegeten, zodat we hoorden hoe Sandra's vakantie was geweest; waar ze Carolines autootje kon bekijken en waar we vroegen naar Caspers dans-vorderingen voor de Lancier op het schoolbal vanavond. Vorig jaar was het bal afgelast vanwege corona; dit jaar gaat het gelukkig door.

Verder was het een week met van-alles-en-nog-wat.

De eerste sneeuw is gevallen. Hier was het maar een dun laagje, maar je hebt vast gelezen dat het in Noord-Jylland bars en boos was. Door de sneeuwstorm konden veel mensen niet naar huis, waarop Ikea de deuren opende en zowel eten als slaapplaats aanbood. 

Maar gelukkig houden we het land nog steeds "open" ondanks het hoge besmettings getal. De meeste mensen zijn ingeënt en nu worden de kinderen (via ouders) van 5 tot 11 jaar uitgenodigd voor de prik. Ondanks de covid 19 vaccine zijn er toch nogal wat mensen die besmet raken, maar gelukkig worden ze niet erg ziek. "Een beetje grieperig", zei mijn vriendin, die ook positief getest werd. Er wordt hier momenteel geprikt en getest dat het een lieve lust is. 

Zolang alles open is kan alles dus ook doorgaan. A.s dinsdag houden we een koor repetitie in de kerk van Egeskov, waar we de zondag daarna een concertje hebben. 

Juletur (joeletoer) kerstuitje.

We gingen dit jaar naar de kerstmarkt bij Egeskov slot. De chef ging niet mee; die zou al het lopen niet aan kunnen. Casper had ook heel andere plannen voor het weekend ;-). Maar Carl en ik haalden Philip op en tuften naar de kerstmarkt. We hadden afgesproken om in de voorhal te wachten op Caroline en Mikkel. Gelukkig bleef het droog de drie uurtjes dat wij er waren. En ja, een kerstmarkt is nou eenmaal een kerstmarkt; allerlei leuke spulletjes, gløgg en æbleskiver, overal vuurtjes om je handen te warmen en een flink wat geslenter. Philip zei dat we 7000 stappen hadden gehaald. 

We wandelden ook rond om het slot door de mooie, nu winternatte tuinen en "deden" het labyrint. Daar kom je niet zo maar uit ook al kon je door de heggen kijken nu de bladeren eraf waren. Eindelijk waren we in het midden van waar ik deze foto knipte.

We hadden de uitgang gevonden!

Gelukkig was er ook een "binnen" en in de voormalige stallen en schuren was er veel leuks te zien. Hier staan we/ze voor een oude kruidenierszaak. Leuk vooral voor Caroline, die immers in een supermarkt werkt

Hier een kostcirkel uit 1954.

Er was ook een tentoonstelling van camping vroeger en nu. Heel leuk. En oude auto's, moters en reddingswagens.

Nog even een kopje koffie bij Jeff en Ivona in Odense en dan op huis aan. Het wordt immers al heel vroeg donker en ik wil het liefste voor het donker thuis zijn.

De hulpzame morfar zorgde ervoor dat Carolines autootje van nummerplaten werd voorzien en kleindochter reed met een gelukkig gezicht weg. Ze had de eerste dag in haar nieuwe job erop zitten, moest even naar huis om zich om te kleden en daarna was er een etentje in een chic restaurant samen met haar nieuwe collega's. Dat is toch met je gat in de boter vallen.

Maar Casper kwam hier eten. Alleen is maar alleen en het is saai om in je eentje te eten. Dus...vanavond komt hij weer...

Gezellig.

Carl kwam glunderend uit school met z'n eerste schoolrapport. Hier worden er in de lagere klassen geen rapporten gegeven en dan is een eerste keer spannend. 

En ik kreeg mijn corona-booster prik gisteren. Ik was best moe gisteren avond en had wat spierpijn, maar om nou twee en twee bij elkaar op te tellen, zei deze ezel....tot de eega zei: misschien komt het door de inënting. Hiha. Na een nachtje slapen ben ik nu weer helemaal de oude.

Op schema

Op de koelkast hangt er weer, na lange tijd een school-schema. Carl is hier een weekje op vakantie. Heel gezellig! Maar hij moet natuurlijk wel naar school: dus schema. (en een beetje vroeger opstaan ;-))

Gisteren hielp hij in de werkplaats. Lettertjes "pikken"en een hoop knip, tel-en snijwerk. Hij vond het leuk en had het snel door! Er kon zodoende een flinke order weggewerkt worden. We brachten het samen naar de pakkettendienst.

Oeps, zondag is het alweer de eerste zondag van de Advent en daar hoort een adventskrans bij. Deze maakte Carl, vrijwel alleen. Het is een overdadige krans, vind je ook niet!

We deden nog veel meer die dag. We haalden het marmotje Sorte op. Met kooi en strooi en voer. En wat meer kleren voor Carl. 

's Middags gingen morfar en Caroline op autojacht. Caroline heeft een vaste baan per 1 januari, maar begint daar al maandag! De laatste maand van haar opleiding neemt de nieuwe supermarkt over. Ze is er heel blij mee. Een echt grote zaak...maar wel in Bramdrupdam, in Kolding noord. Er moest dus een autootje komen en die kwam. Morfar is een goede onderhandelaar. Hij drukte de prijs en kreeg er vier winterbanden bij. Nu moet de auto nog door de keuring en hij moet verzekerd worden. Dat doet deze morfar maandag (Caroline leent de auto van haar broer) en dan is deze dame onder de pannen wat werk en vervoer betreft.

Mikkel, haar vriend, kwam haar ophalen en ze bleven allemaal eten. Ik had er niet echt op gerekend, maar allez. De grote pan tomatensoep werd gesuppleerd met toast en ik maakte nog snel een appeltrifli.

Onder het toeziend oog van Sorte.

Vandaag is het rustiger. We deden een beetje creatief, Carl en ik en nu is hij in de werkplaats om samen met de chef iets te produceren. Vanavond gaan we naar de film; de nieuwe Ghostbusters Afterlife.

PS: We hingen deze week de lichtjes op buiten. Gezellig!

Kvinder= vrouwen en koude voeten.

De ene dag "vreet" de andere en voor ik het weet is het alweer woensdag-avond. Er was werk, er waren facturen te schrijven, een boekhouding bij te werken. Er was bezoek van potentiële nieuwe klanten, er waren koffiedrinkers. Er was een extra lange kooravond vanwege een kerstconcert in december en vandaag was de breiclub hier.

Tussendoor kochten we een extra lang dekbed voor de chef. Ik had al eerder zo'n zalig muskus-donzen dekbed; de chef had nog steeds een oudje. En dan was het ook nog eens te kort voor z'n (nog steeds) lange lijf. Maar een goed dekbed is niet goedkoop, dus toen het in de aanbieding lag kwam het er eindelijk van om een nieuw te kopen. Ook maar meteen twee extra lange dekbedhoezen er bij, waarvan bij de ene na het wassen de ritssluiting kapot was. Weer terug naar de winkel en het kon zonder problemen geruild worden.

De dagen zijn zo kort.... Bij diverse buren hangen de kerstlichtjes al buiten. Ik ben bezig de chef over te halen om nieuwe snoeren te halen. Die van vorig jaar werkten niet meer. Morgen misschien??

Even een heel ander weetje: Zoals ik eerder schreef waren hier vorige week verkiezingen voor de gemeente én voor de vijf regio's. En weet je wat: de helft van de zetels in de regio's wordt bezet door vrouwen. Ik zeg: eindelijk!! Nu de gemeenteraad nog. Daar is twee-derde nog voor mannen. 

De rullepølse (broodbeleg) vliegt erdoor heen. De chef laat genereus zijn vriend mee-eten..hij smaakt ook ditmaal weer zo heerlijk. Je eet het zo: met een paar schijfjes ui en wat "sky" erop. Sky is een soort fijne jus, die met gelatine stijf gemaakt wordt. Je spreekt het uit als skuu.

Nu moet ik het blog van het koor bijwerken. Heb ik even tijd voor want de chef is naar de schietvereniging. Samen met Carl, een van de kleinzonen.

En weet je, ze zijn allebei even goed!