In een land zonder hoge bergen....

The Olympics...

Tja, medaljes zitten er niet in voor de Denen. 0-0-0-0. Wij hebben geen bergen om te skien, geen rivieren om te schaatsen, dus die sporten hebben nooit aandacht gekregen.

(de ijshockey'ers hebben het gehaald tot de kwartfinale...applaus!).

Hier een lied van Michael Falch

In een land zonder hoge bergen, waar het regent en sneeuwt

zal ik mijn dagen leven, tot mijn einde komt.

Op dat stipje op de wereldkaart, waar niemand mee rekent, 

dat snel uitgegumd kan worden, als er geen vrede meer is.

Mijn vlag heeft geen sterren, geen hamer en sikkel

die viel uit de hemel, miscchien zelfs per ongeluk.

In een land zonder hoge bergen, daar wil ik bouwen, en hopen

in een land zonder hoge bergen, wil ik bouwen, wil ik wonen

En kom je als een vreemde, kom binnen, ga zitten

wij beginnen geen oorlogen, ook geen wereldvrede.

Maar in mijn volk kloppen harten van goud

die vind je ingebotteld en in de zwarte grond

In een land zonder hoge bergen..

...

Medaljes...die wachten op de wind op het water, zeilen, roeien, fietsen, zwemmen....

Moesgaard

 Moesgaard museum in Aarhus 

MOMU

Het ligt daar mooi in het ietwat glooiende landschap in Højbjerg in de gemeente Aarhus.

Met een grasbedekt dak waar je op kunt lopen.... Architect Henning Larsen Group

 (met een knipoog naar het dak van de bliotheek bij de TU in Delft)

Hier kom je binnen.

Het museum heeft een permanente tentoonstelling van de 

oudheid van het stenen- bronzen- en ijzeren tijdperk en natuurlijk van de tijd van de vikingen.

Hier zie je ook het welbewaarde moeras-lijk ,grauballemanden.

Die vikingen reisden naar Groenland, Newfoundland, de Færø-eilanden, IJsland, Schotland, Engeland, Ierland, Holland, Duitsland, Oekraine, Rusland en Turkeje en brachten nogal wat spullen, vrouwen en gewoontes en meer naar huis.

En dan heb je nog een tentoonstelling van de middeleeuwen (1050-1536).

Van die permanente tentoonstellingen kon ik geen foto's maken vanwege de belichting.

Die moet je dus zelf maar komen bekijken ;-)

Dit is de evolutie-trap. 

Er staan zeven figuren van voortijd-mensen. Van de oudste van 3,2 miljoen jaar geleden (Lucy - het apenmeisje) tot het heden. Dit illustreert waarnaar de mensheid op weg is.

Boven aan de trap zie je Paul Gurrumuruwuy, aborginer van de Yolngu stam in Australien, Galina Ainatgual, tjukter uit het noorden van Kamchatka in Sibirien en Stephen Hawking.

Deze drie personen vertegenwoordigen onze tijd.  

Waar komen wij vandaan en waartoe zijn we op weg?  

Hoog tijd voor de chef om echt uit te rusten. Ook al waren er overal banken om op te zitten, (gelukkig!) moest hij echt wat langer uitrusten. Ik haalde een heerlijke lunch.

Een warm winterpotje voor hem (was zalig, zei hij) en verse zalm voor mij.

Daar zaten we een tijdje heel rustig naar het uitzicht en de mensen te kijken.

Naast de permanente tentoonstellingen waren er ook tijdelijke. 

Deze bijvoorbeeld; over dromen.

Want waar droom je van als je jong bent en is je droom waar gemaakt.

De foto (een hologram) hierboven liet het kind zien, de jonge vrouw en nu een dame van 88. Haar dromen waren verwerkelijkt.

De bank hieronder was een aanwijzing voor thuislozen om hulp te zoeken.

"Slaap jij op straat? staat er op het aanplakbiljet. In Denemarken mag je overal slapen. Op het strand, in het bos, op een bank enzo. Maar veilig is het misschien niet en leuk nou ook weer niet. Zoek hulp - wordt er aanbevolen! Ook jou dromen kunnen waar worden.

Na nog een kop koffie met iets lekker reden we voldaan en moe weer naar huis. De chef moest wel erg veel bijkomen, maar hij heeft het toch maar gedaan. Bijna vijfduizend stappen.

De "iets voor iets - bank"

Alweer tien jaar geleden schreef Paolo Coelho over de "Iets voor iets-bank" in de roman Zahir. Iets voor iets oftewel "de ene dienst is de andere waard". Zo'n bank bestaat natuurlijk al jaren, anders waren wij mensen de klos, nietwaar. Het is een hele goeie bank waar wijzelf veel plezier van hebben, maar die natuurlijk ook vereist dat je er iets voor terug doet.

En zo stonden wij vanmorgen in een hal om de auto van een bevriende loodgieter te voorzien van folie. Jammer dat ik er geen foto van nam, maar ja, vergeten. Een blijde loodgieter. Ook wij vonden het fijn om iets terug te kunnen geven.. Een betere bank kun je eigenlijk niet hebben!

Gisterenavond waren we weer eens in de bioscoop. Ik ben toch niet voor niks lid van de bioscoop-club en er liggen nog een aantal" overgeslagen" films uit de corona-tijd.  Ja...de coronatijd is hier - hopelijk voor altijd - voorbij. Geen beperkingen, niks nie coronapas en mondkapjes, gewoon gezellig, als vanouds naar de film. Een zakje snoep ( wij zijn niet zo van popcorn) om te delen, wat limonade en lekker lui in de stoel genieten van een "feel-good" film.

De trailer...ja, die is helaas in het Deens ;.))

Best vermoeiend.

Het is en blijft vermoeiend, dat tolken iedere week. De kinderen en de moeder mogen elkaar een maal per week zien, op dinsdag en daar ben ik dan bij om te vertalen wat de kinderen (en de moeder) zoal zeggen. Nee, natuurlijk niet de hele tijd, maar omdat de kinderen Nederlands spreken is het van belang om te kunnen volgen waar ze over praten tijdens het spelen en met hun moeder. Naast mij zit een pedagoge, die aantekeningen maakt. De moeder is -heel logisch- nogal gestressed dat wij daar zitten, maar het kan nu eenmaal niet anders. Eerst was het twee uur per week maar dat is uitgebreid tot 4 uur. Vier uur waar ik uitermate geconcentreerd kijk, luister en vertaal. 

Er zijn twee kamers, dit is de ene. Er is veel speelgoed en er hangen kleurige posters; deze bijvoorbeeld met rijmpjes van de Deense schrijver Halfdan Rasmussen en tekeningen van Ib Spang Olsen.
 

Maar het is en blijft een "taak" voor mij en een moeilijke tijd voor deze familie.

Dan ga ik maar even zingen op de dinsdagavonden.... Daar krijg ik energie van. Het laatste lied dat ons koor gisteren zong was er eentje uit het "Højskolesangbog".

Et hav der vugger sig til ro nu - een zee die zich tot rust wiegt. 

Et hav, der vugger sig til ro Komponist: Matti Borg 1997 / Tekstforfatter: Juliane Preisler 1997

 1. Een zee die zich tot rust wiegt, een strand dat langzaam donker wordt, een oranjerode magie, een alomvattende vrede, terwijl wij handen vasthouden

 2. Een nacht die zich voorzichtig nadert, een geluid dat zachtjes stilt, een lilla-lichtrode magie, een ziel die loslaat, terwijl wij naar de golven luisteren.

3. Een licht dat zoetjesaan verdwijnt, een zon, langzaam onderweg, een zomernacht-blauwe magie, een gedachte die zich openbaart, terwijl wij sterren vangen...

(PS. We zingen ook "Fly me to the moon", Kiss me", Somewhere over the rainbow" enz. Wat swing met meer. Maar ik vind dit zo'n mooi lied ;))

Om acht minuten over vijf gaat de zon onder.

17.08 Zonsondergang. Dat is meer dan een uur later dan met de kerst. Ja, ik zie wel dat ie in NL een half uur later ondergaat, maar "dat komt hier ook nog wel. Het eind van de donkerheid is in zicht. HOERA!

Zaterdagavond had ik mijn twee-keer-per-jaar vriendenavond en ik was de chauffeur. Dit maal was het bij Elin die 9 kilometer verderop woont. In een heel klein dorpje. Eerst haalde ik 3 anderen af en toen...de donkere wegen op. Ai, wat heb ik daar een hekel aan!. Want de wegen hier zijn vaak smal en echt heel donker! Geen straatverlichting te bekennen, geen maan te zien, donkere wolken en regen, regen, regen. Zelfs met "groot licht" was het uitkijken geblazen.
Pyt (puut) zoals men hier zegt. We kwamen veilig bij Elin en veilig weer thuis van een heel gezellige avond. Dat is het voordeel van vrienden hebben die je al meer dan 44 jaar kent; je praat gewoon verder daar waar je de vorige keer stopte. 

(PS, de zon komt om 08.02 op; de lichte nachten zijn onderweg)

Vandaag scheen de zon maar het waaide en waait wel hard. Binenblijven dan maar. Ik ben ook wat verkouden .... nee, geen corona volgens de zelftest.

De bloemen fleuren de kamer op. Ik kreeg ze zaterdag van Ivona (en Jeff en Philip).

De hele keuken gisteren maar weer eens schoongemaakt. Er waren (weer) meelmotjes te zien. Een paar maanden geleden had ik, dacht ik, van die handige plastic bakjes gekocht voor bv. bruine suiker en "Ymerdrys". Ymerdrys is gemaakt van korreltjes geroosterd roggebrood met wat suiker. Maar we zagen een week later een paar meel-motjes in de kast en bij nader onderzoek zaten die in de ymerdrys. Die plastic bakjes verdwenen meteen in de container en we kochten luchtdichte bakjes. Geen motje meer gezien.... tot gisteren. Hoe kan dat nou! Alles zit potdicht verpakt. Tot we de beschuitdoos open maakten en ja hoor, daar onderin zagen we een soort van spinrag met larven. Beschuitbus de deur uit en alles weer ekstra grondig schoongemaakt. Nu hoop ik echt dat ze voor eeuwig oprotten. 

Want nu zit alles, echt álles in luchtdichte bakjes, zakken en dozen. 

Maat-verwarring.

Maat-verwarring oftewel "mål-forviring". Zo noemt de chef het en dan wijst hij (natuurlijk) naar mij. Toen we in Ikea die kastjes voor de bijkeuken kochten en ik de doos zag waarin het verpakt zat, dacht ik dat we de verkeerde te pakken hadden. Dit zag er immers veel te klein uit vooral ten opzichte van die grote platte doos waar de kastdeur inzat. Tja, het was de goede maat en de chef schudde zijn hoofd. "Jij en je opmetingen..."

Toen maakte ik een fotoboek. Dit keer moesten er foto's van drie jaargangen in en ik bestelde dus een...XXL formaat. Ik dacht er helemaal niet aan dat XXL de grootte van het boek bepaalde...niet het aantal pagina's.

Het werd daarom een erg groot boek met hele grote foto's.

Gelukkig zijn de foto's goed geredigeerd...door mezelf en met hulp van de grafiker eega.

Hij hielp ook met het redigeren van een van de songs voor het koor. 

Ik ben niet zo goed in het CorelDraw programma - Hij wel!

Thanks! (ook namens de dames van het koor).

Fastelavnsboller.

 

Fastelavnsboller, vastenavondgebakjes! Ze zijn er (al een paar weken) weer. Dikmakertjes maar oh zo lekker!

Toen ik gisterenmiddag thuis kwam na een lange tolk-session zat Michael aan de eetbar in de keuken. Michael, onze tuinhulp, die aan een zware depressie heeft geleden. Met heldere ogen en een doos met fastelavnsboller van de beste conditor van de stad. Eentje was voor mij en die heb ik heerlijk opgesmuld. "Helemaal niet goed voor je" zei het calorie-duiveltje, waarop ik antwoordde dat ik die dag niet had geluncht. Wél goed om Michael weer te zien. De chef heeft een paar uur met hem zitten praten wat hen allebei goed deed. 

Vandaag zaten we al om half tien op de fiets. De chef moest naar de apotheek in het gezondheidshuis en in plaats van de auto te pakken namen we de fiets. Goed ingepakt, het is maar 5 graden, was het gewoon heerlijk. De zon scheen volop en er was bijna geen wind. Eerst reden we even langs het strand waar het water nog steeds hoog staat. De "høfden", pieren gemaakt van enorme stenen die normaal een-tot-twee meter boven het water uitsteken waren nu overspoeld door water en het strand is voor eventjes verdwenen.

We fietsten nog een rondje langs de rand van de oude binnenstad en eindigden bij de Aldi waar we koffie-cupjes moesten hebben. Nu is de chef bij een klant om folie op een aanhanger te zetten en ik heb kippenfileetjes in een marinade van honing, citroen en mosterd staan. Er lag ook nog wat bleekselderie in de groentela, daarbij een appel en een handvol witte druiven en je hebt een mini-waldorfsalade. 

Zo, dan ga ik nu even uitzoeken hoe ik dat moeilijke patroontje voor een gebreide sjaal kan uitpluizen. Lekker op de bank, in het zonnetje.